UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 30 stycznia 2015 r. w sprawie XII K 86/13 oskarżony T. C. (1) został uznany winnym tego, że w dniu 14 marca 2006 r. w W., podając się za M. Z., prezesa Spółki (...) sp. z o.o. i działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem spółkę (...) sp. z o.o. w ten sposób, że zlecił Ł. D. jako pracownikowi (...) sp. z o.o. zawarcie w imieniu tej spółki pięciu umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych z (...) sp. z o.o., przekazując mu jednocześnie dokumenty spółki oraz pisemne upoważnienie do zawarcia tych umów, przy czym wprowadził (...) sp. z o.o. w błąd co do zamiaru uiszczenia należności za wykonane usługi telekomunikacyjne, powodując tym straty w wysokości 292.150,76 zł na szkodę (...) sp. z o.o. w W. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. skazano go na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności; na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeczono obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłacenie kwoty 292.150,76 złotych (dwustu dziewięćdziesięciu dwóch tysięcy stu pięćdziesięciu złotych i siedemdziesięciu sześciu groszy) na rzecz pokrzywdzonej (...) SA z siedzibą w W.; na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzeczono przepadek dowodów rzeczowych wymienionych pod pozycjami 1-7 wykazu dowodów rzeczowych nr (...) na karcie 29 akt sprawy i zarządzono pozostawienie ich w aktach; zwolniono oskarżonego od kosztów sądowych, obciążając wydatkami Skarb Państwa.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego zarzucając:

I. naruszenie przepisów postępowania, mogące mieć wpływ na treść wyroku tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, ograniczonej oceny dowodów, sprzecznej z zasadami logiki, prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, a wyrażający się w uznaniu zeznań świadka Ł. D. za wiarygodne w całości, spójne, potwierdzone zeznaniami pozostałych świadków, pomimo tego, iż świadek ten ma oczywisty interes w tym, aby zeznawać nieprawdę w celu uniknięcia ewentualnej odpowiedzialności karnej, do czego sąd w ogóle się nie odniósł,

II. naruszenie przepisów postępowania, mogące mieć wpływ na treść wyroku tj. art. 167 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. poprzez zaniechanie inicjatywy dowodowej z urzędu, pomimo nie wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy będących podstawą rozstrzygnięcia tj. okoliczności dotyczących osoby bądź osób, w posiadaniu których, mogły znajdować się dokumenty, w tym pieczątki spółki (...) media i jej prezesa, osoby która wystawiła upoważnienie dla Ł. D., a o których to wiedzę mógł niewątpliwie posiadać A. G.,

III. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na ustaleniu, że oskarżony był uprzednio karany za oszustwo, w sytuacji, w której skazanie uległo zatarciu z dniem 5 marca 2014 r.

Wobec powyższych zarzutów wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy nie jest zasadna i to w stopniu oczywistym dlatego też nie zasługuje na uwzględnienie. Niezasadny jest też zawarty w niej wniosek dowodowy.

Wbrew stanowisku przedstawionemu w apelacji Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne i dokonał trafnej oceny zgromadzonych dowodów.

Niesłuszny także i niezrozumiały jest zarzut, iż Sąd I instancji dokonał dowolnej, ograniczonej, sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego oceny dowodów.

Wręcz przeciwnie sądowa ocena dowodów zebranych w tej sprawie jest logiczna i prawidłowa, zarzut ten można odnieść raczej do treści środka zaskarżenia.

Sąd Okręgowy ocenił zebrane dowody zgodnie z dyrektywami zawartymi w art. 7 k.p.k. Jej wymagana szczegółowość musi być uznana za swobodną bez cech jakichkolwiek dowolności. Stojąc na gruncie zeznań św. Ł. D. postąpił słusznie. Wbrew sugestiom zawartym w apelacji Sąd ten miał pełne podstawy aby dać wiarę zeznaniom tego świadka. Przedstawił on precyzyjnie w jaki sposób poznał oskarżonego i został pracownikiem „jego” firmy (...), kiedy otrzymał upoważnienie do zakupu telefonów komórkowych i kiedy wykonał to polecenie.

Nie miał też żadnych wątpliwości, że zakupione telefony przekazał oskarżonemu T. C. którego zdecydowanie rozpoznał podczas okazania (k. 147-149).

Zeznania św. Ł. D. znajdują potwierdzenie w zgromadzonej w sprawie dokumentacji ale także w zeznaniach innych świadków. Na przykład św. K. M. zeznał, iż prawdą jest, że wynajmował mieszkanie oskarżonemu pod adresem (...) w W., który właśnie wskazał w swoich zeznaniach św. Ł. D.. Świadek Z. K. z kolei zajmujący się analizą dokumentacji związaną ze świadczeniem usług telekomunikacyjnych firmie (...) Sp. z o.o. potwierdził fakt oszustwa na szkodę tej firmy przez (...).

Okoliczność przedstawioną przez św. Ł. D. potwierdza też inny świadek a mianowicie M. Z., który na k. 103 jednoznacznie zeznał, iż nigdy nie zlecił nikomu jako prezes (...) zakupu telefonów komórkowych.

W takiej sytuacji sąd orzekający nie miał żadnych podstaw aby zająć inne stanowisko, zaś lakoniczne wyjaśnienia oskarżonego a w zasadzie ich brak nie mogły stanowić podstawy do ustaleń faktycznych.

Kontrola odwoławcza doprowadziła do jednoznacznego wniosku, iż podniesione w apelacji zarzuty naruszenia przepisów postępowania oraz błędu w ustaleniach faktycznych są całkowicie bezpodstawne.

Wszelkie istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności zostały ujawnione w toku przewodu sądowego a następnie omówione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Z zachowaniem standardów określonych w art. 424 k.p.k. wskazano, które fakty uznano za udowodnione, dlatego też Sąd Apelacyjny podzielił zapatrywania Sądu I instancji zarówno w zakresie winy oskarżonego jak i oceny prawnej jego działania.

Środek odwoławczy ma charakter wyłącznie polemiczny. Nie jest wystarczające zaprezentowanie w środku zaskarżenia własnego poglądu na wynik przewodu sądowego w szczególności wtedy gdy autor apelacji powołuje się na okoliczności prawidłowo przez sąd rozważone. Nie istniała zatem potrzeba poszukiwania jeszcze innych dowodów. Trudno więc mówić o naruszeniu treści art. 167 czy 366 § 1 k.p.k.

Odnośnie uprzedniej karalności oskarżonego należy zauważyć, że miał on już sześciokrotnie kontakt z wymiarem sprawiedliwości (k. 330), zaś w chwili wyrokowania w tej sprawie był dwukrotnie karany (w związku z popełnieniem innych przestępstw niż oszustwo).

Co się zaś tyczy kary orzeczonej w tej sprawie to nie można uznać, że jest ona rażąco niewspółmiernie surowa w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k., wręcz przeciwnie, należy ją uznać za słuszną i uwzgledniającą dyrektywy wymienione w art. 53 k.k. Nie można przy tym pominąć uprzedniej wielokrotnej karalności oskarżonego (k. 330).

Sąd I instancji prawidłowo ocenił zarówno stopień społecznej szkodliwości czynu jak i cele kary, które ma ona osiągnąć wobec sprawcy. Jest ona współmierna do stopnia winy i okoliczności zdarzenia.

Mając na uwadze wyżej przestawione fakty Sąd Apelacyjny stosownie do treści art. 437 § 1 k.p.k. utrzymał w mocy zaskarżony wyrok uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

Orzeczenie o kosztach wydano w trybie art. 626 § 1 k.p.k.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE