UZASADNIENIE

Decyzją z 13 czerwca 2014 r. znak: (...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., działając na podstawie art.184 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze odmówił R. F. prawa do emerytury wskazując, że ubezpieczony nie udowodnił, iż do dnia 1 stycznia 1999r. osiągnął 15-letni staż pracy w warunkach szczególnych, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Organ rentowy wskazał, że do pracy w warunkach szczególnych zaliczył ubezpieczonemu staż w wymiarze 14 lat, 9 miesięcy i 12 dni, zaliczając do pracy w warunkach szczególnych okresy zatrudnienia od 05.10.1970 r. do 08.07.1971 r., od 28.12.1971 r. do 01.10.1972 r., od 12.12.1972 r. do 31.12.1974 r., 0d 02.01.1976 r. do 31.05.1985 r., od 03.03.1997 r. do 31.12.1998 r.

Odwołanie od w/w decyzji złożył R. F. wnosząc o jej zmianę i ustalenie mu prawa do emerytury. W uzasadnieniu odwołania wskazał, że organ rentowy błędnie nie zaliczył mu do pracy w warunkach szczególnych okresu odbywania zasadniczej służby wojskowej od 01.01.1975r. do 17.12.1975 r. Ubezpieczony podniósł, iż niezasadnie organ rentowy do pracy w warunkach szczególnych zaliczył tylko okres odbywania przez niego zasadniczej służby wojskowej do 31.12.1974 r., w sytuacji, gdy odbywanie zasadniczej służby wojskowej zakończył w dniu 17.12.1975 r. W dalszej części uzasadnienia odwołania ubezpieczony odwołał się do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 16.10.2013 r., sygn. akt II UZP 6/13 oraz podniósł, iż z treści uchwały ani z jej uzasadnienia nie wynika aby okres służby wojskowej po 1 stycznia 1975 r. nie podlegał wliczeniu do okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach (odwołanie k.2-3).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie powołując się na przepisy prawa i uzasadnienie zawarte w zaskarżonej decyzji (odpowiedź organu rentowego na odwołanie k.4-5).

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczony R. F. w dniu 17 stycznia 2014 r. ukończył (...)rok życia. W dniu 29 kwietnia 2014 r. wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z wnioskiem o ustalenie prawa do emerytury. Na podstawie przedłożonych do wniosku dokumentów organ rentowy ustalił, że na dzień 1 stycznia 1999r. ubezpieczony udowodnił staż ubezpieczeniowy w wymiarze 25 lat, z czego okresy składkowe wynoszą 16 lat, 14 dni, okresy nieskładkowe 17 dni, okres uzupełniający – rola 11 lat, 5 miesięcy i 19 dni. Ponadto organ rentowy stwierdził, że ubezpieczony udowodnił staż pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 14 lat, 9 miesięcy i 12 dni zaliczając do pracy w warunkach szczególnych okres zatrudnienia od 05.10.1970 r. do 08.07.1971 r. w (...) S.A., od 28.12.1971 r. do 01.10.1972 r. w Miejskim Przedsiębiorstwie (...), od 12.12.1972 r. do 31.12.1974 r. w (...) S.A., w tym zasadniczą służbę wojskową od 28.01.1974r. do 31.12.1974 r.; od 02.01.1976 r. do 31.05.1985 r. w (...) S.A., od 03.03.1997 r. do 31.12.1998 r. w Miejskim Przedsiębiorstwie Wodociągów i Kanalizacji z wyłączeniem okresów zwolnień lekarskich w wymiarze 17 dni.

Do pracy w warunkach szczególnych organ rentowy nie zaliczył ubezpieczonemu okresu odbywania zasadniczej służby wojskowej od dnia 01 stycznia 1975 r. do 17 grudnia 1975 r.

Z uwagi na brak wymaganego ustawą stażu pracy w warunkach szczególnych decyzją z 13 czerwca 2014 r. organ rentowy odmówił ubezpieczonemu przyznania emerytury (decyzja z 13.06.2014 r. k.23 akt emerytalnych ubezpieczonego).

Ubezpieczony był zatrudniony w okresie od 12 grudnia 1972 r. do 31 maja 1985 r. w (...) Przedsiębiorstwie (...) (obecnie (...) S.A.) w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku montera urządzeń i instalacji ogrzewczych (świadectwo pracy k. 10 za wnioskiem o ustalenie kapitału początkowego). Dnia 9 października 2012 r. (...) S.A. wystawiła ubezpieczonemu świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach (k. 9 akt emerytalnych). Niniejsze przedsiębiorstwo zajmowało się konserwacją urządzeń centralnego ogrzewania, remontem sieci ciepłowniczych, wymianą węzłów ciepłowniczych na nowe i ich remontami.

Dnia 2 grudnia 1972 r. ubezpieczony złożył podanie o przyjęcie go do pracy na stanowisko hydraulika. Dnia 5 grudnia 1972 r. zakład pracy skierował ubezpieczonego na badania lekarskie celem wstępnego badania wskazując, że ubezpieczony jest kandydatem na stanowisko montera urządzeń ogrzewczych (budynki). Od dnia 12 grudnia 1972 r. ubezpieczony został przyjęty do pracy w pełnym wymiarze czasu pracy na czas nieokreślony na stanowisko montera urządzeń ogrzewczych. Do obowiązków ubezpieczonego należało: konserwacja instalacji sieci oraz urządzeń centralnego ogrzewania i wody ciepłej według wykazu przydzielonych budynków, odcinków sieci i komór, wykonywanie remontów bieżących na przydzielonych budynkach, wykonywanie remontów na obiektach wskazanych przez mistrza, dokonywanie systematycznej wymiany uszkodzonych i podlegających wymianie na skutek przeterminowania urządzeń kontrolno-pomiarowych, prowadzenie regulacji instalacji umożliwiającej utrzymanie właściwych temperatur w lokalach, dokonywanie okresowych odczytów na węzłach, sprawowanie nadzoru nad prawidłowym działaniem wszelkich urządzeń, zarówno instalacji c.o. sieci i instalacji zewnętrznej, dbanie o prawidłowe działanie zaworów bezpieczeństwa i wszelkich urządzeń zabezpieczających kotły i wymienniki (umowa o pracę i zakres czynności, otrzymany przez ubezpieczonego 12.12.1972 r.– akta osobowe).

Od dnia 25 stycznia 1974 r. ubezpieczony otrzymał powołanie w celu odbycia zasadniczej służby wojskowej. R. F. zasadniczą służbę wojskową odbywał od dnia 28 stycznia 1974 r. do 17 grudnia 1975 r. (książeczka wojskowa i zaświadczenie k. 3-5 akt emerytalnych za wnioskiem o ustalenie kapitału początkowego).

Dnia 2 stycznia 1976 r. R. F. złożył podanie do pracodawcy o przyjęcie go do pracy po zakończeniu odbywania zasadniczej służby wojskowej. Dnia 2 stycznia 1976 r. pracodawca zawarł z ubezpieczonym nową umowę o pracę powierzając mu obowiązki montera urządzeń i instalacji ogrzewczych i doręczając mu zakres czynności, które w swojej treści nie odbiegały od zakresu czynności powierzonych od dnia 12 grudnia 1972 r. (podanie, umowa o pracę, zakres czynności doręczony 2 stycznia 1976 r. – akta osobowe).

Dnia 30 maja 1977 r. R. F. uzyskał świadectwo na podstawie, którego uzyskał tytuł wykwalifikowany monter instalacji centralnego ogrzewania (świadectwo – akta osobowe).

Dnia 3 września 1979 r. ubezpieczony złożył wniosek do pracodawcy o skierowanie go na kurs spawania gazowego i elektrycznego. Dnia 29 kwietnia 1980 r. ubezpieczony uzyskał uprawnienia spawacza w zakresie spawania gazowego. W związku z ukończeniem kursu spawacza kierownik (...) Ś. zawnioskował o zmianę stanowiska pracy R. F. z montera c.o. na montera c.o. – spawacza, na co pracodawca wyraził zgodę i zmienił ubezpieczonemu stanowisko pracy z dniem 7 czerwca 1980 r. (dokumenty znajdujące się w aktach osobowych).

Ubezpieczony miał przydzielone 11 budynków i w razie awarii urządzeń ciepłowniczych był wzywanych do ich usuwania. Ubezpieczony pracę montera instalacji c.o. wykonywał wewnątrz budynków, które zostały mu przydzielone do obsługi. W okresie od jesieni do wiosny ubezpieczony wykonywał konserwację centralnego ogrzewania w budynkach i w piwnicach. Wykonywał remonty, wymianę węzłów ciepłowniczych, które znajdowały się w piwnicach budynków, wymieniał grzejniki, usuwał awarie w mieszkaniach. Ubezpieczony odczytywał temperatury na węzłach, dbał o zawory bezpieczeństwa, kotły, wymienniki, które znajdowały się w piwnicach budynków. W okresie od jesieni do wiosny 90 % czasu pracy ubezpieczony poświęcał na pracę montera c.o. wewnątrz budynków mieszkalnych (bloków, które zostały mu przydzielone), a 10 % na wykonywanie sporadycznie prac na zewnątrz budynków przy awariach sieci ciepłowniczej na zewnątrz. W sezonie letnim zaś 50% wykonywanych przez niego prac było wewnątrz budynków, a 50 % na zewnątrz budynków. Zakład pracy ubezpieczonego zakładał również instalacje ciepłownicze do budynków wielorodzinnych i jednorodzinnych i wówczas w sezonie letnim ubezpieczony pracował również przy wykonywaniu takiej instalacji na polecenie przełożonego. Wówczas prace wykonywane były przez ubezpieczonego w głębokich wykopach, a zimą praca w wykopach była wykonywana przez ubezpieczonego sporadycznie, w sytuacji gdy trzeba było pomóc kolegom przy usuwaniu awarii sieci na zewnątrz budynków. Głównie praca ubezpieczonego polegała na konserwacji urządzeń centralnego ogrzewania i urządzeń ciepłowniczych wewnątrz budynków mieszkalnych, prace montera na zewnątrz budynków ubezpieczony wykonywał jako pomoc. Ubezpieczony nie wykonywał pracy montera sieci ciepłowniczej w głębokich wykopach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy ani przed rozpoczęciem odbywania zasadniczej służby wojskowej, ani po powrocie do pracy po zakończeniu służby wojskowej (okoliczności przyznane przez ubezpieczonego – zeznania ubezpieczonego czas: 01.46 min. do 22.14 min.).

Ubezpieczony nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego (okoliczności niesporne, oświadczenia zawarte we wniosku o emeryturę -k. 2 akt emerytalnych ubezpieczonego).

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie R. F. nie jest zasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art.184 ust.1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009r. Nr 153, poz.1227 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego przewidzianego w art.32, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy, tj. w dniu 1 stycznia 1999r. osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn oraz osiągnęli okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art.27 ustawy, a także nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. W myśl przywołanego wyżej art.32 ust.1 i 4 ustawy pracownikom zatrudnionym w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przysługuje emerytura w wieku 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, a w myśl przywołanego wyżej art.27 ustawy wymagany okres składkowy i nieskładkowy wynosi co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn. Zgodnie z §4 ust.1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz.43 ze zm.) pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A załącznika do rozporządzenia, nabywa prawo do emerytury w w/w wieku jeżeli ma wymagany okres zatrudnienia (co najmniej 25 lat mężczyzna), w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Ponadto zgodnie z §2 ust.1 przedmiotowego rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.

Rozstrzygnięcie niniejszej sprawy wymagało zbadania, czy ubezpieczony spełnia przesłankę wymaganego okresu pracy w warunkach szczególnych. Poza sporem pozostawało bowiem, że ubezpieczony osiągnął wymagany ustawą wiek z dniem 17 stycznia 2014 r., spełnił przesłankę „ogólnego” stażu pracy i nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Ubezpieczony podnosił, że posiada 15-letni okres zatrudnienia w warunkach szczególnych, gdyż do pracy w warunkach szczególnych powinien mu zostać zaliczony cały okres odbywania przez niego zasadniczej służby wojskowej tj. okres od 28.01.1974 r. do 17.12 1975 r., a nie tylko okres służby wojskowej do 31.12.1974 r.

Kluczowe znaczenie przy rozstrzygnięciu tej kwestii ma treść ustawy z 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w brzmieniu obowiązującym w tym czasie oraz rozporządzenia Rady Ministrów z 22 listopada 1968 r. w sprawie szczególnych uprawnień żołnierzy i ich rodzin (Dz.U. nr 44, poz.318). Przewidywały one, że żołnierzowi, który podjął w określonym terminie (30 dni) zatrudnienie po odbyciu służby wojskowej, wlicza się czas jej odbycia do okresu zatrudnienia w tym zakładzie pracy w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem oraz w zakresie szczególnych uprawnień uzależnionych od wykonywania pracy na określonym stanowisku (art. 106 ustawy o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej). Owe uprawnienia to także uprawnienia wynikające z ubezpieczenia społecznego, w tym także dotyczące emerytury w związku z pracą w szczególnych warunkach. Wymienione przepisy ustanawiały więc tzw. fikcję prawną, z której wynika, że pracownik zatrudniony w szczególnych warunkach, który po zakończeniu czynnej służby wojskowej powraca do tego zatrudnienia w przepisanym terminie, zachowuje status pracownika zatrudnionego w szczególnych warunkach w rozumieniu § 2 ust. 1 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43) w okresie pełnienia tej służby.

Zgodnie z art. 108 ust. 1 tej ustawy o treści obowiązującej do dnia 31.12.1974 r. okres odbytej zasadniczej lub okresowej służby wojskowej zalicza się do okresu zatrudnienia, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem, pracownikom, którzy po odbyciu tej służby podjęli zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym byli zatrudnieni przed powołaniem do służby, albo w tej samej gałęzi pracy.

Niniejszy przepis został zmieniony ustawą Przepisy wprowadzające Kodeks pracy z dnia 26 czerwca 1974 r. (Dz.U. 1974 r., nr 24, poz. 142) z dniem 1 stycznia 1975 r. i stanowił według jego treści od dnia 1 stycznia 1975 r. że, czas odbywania zasadniczej lub okresowej służby wojskowej wlicza się pracownikowi do okresu zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień związanych z tym zatrudnieniem, jeżeli po odbyciu tej służby podjął on zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym był zatrudniony przed powołaniem do służby. Z treści obu regulacji wynika, że zmiany wprowadzone od dnia 1 stycznia 1975 r. miały charakter jedynie redakcyjny. Zarówno przed 1 stycznia 1975 r. jak i po tej dacie czas odbywania zasadniczej służby wojskowej wliczał się pracownikowi do okresu zatrudnienia. Aby można było zaliczyć ubezpieczonemu okres odbywania zasadniczej służby wojskowej do stażu pracy w warunkach szczególnych, to ubezpieczony zarówno przed powołaniem do służby wojskowej musiał wykonywać pracę w warunkach szczególnych wymienioną załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wrócić do pracy przed upływem 30 dni po zakończeniu służby wojskowej i w dalszym ciągu wykonywać pracę w warunkach szczególnych.

Z akt osobowych ubezpieczonego wynika, że w (...) Przedsiębiorstwie (...) był zatrudniony od 12 grudnia 1972 r. na stanowisku montera urządzeń i instalacji ogrzewczych. Głównie jego praca polegała na konserwacji urządzeń instalacji ciepłowniczej wewnątrz budynków, które zostały mu powierzone i usuwaniu awarii sieci ciepłowniczej w tych budynkach. Praca ubezpieczonego polegającą na zakładaniu sieci centralnego ogrzewania do budynków, wykonywana w głębokich wykopach miała charakter marginalny i jak stwierdził sam ubezpieczony składając zeznania, w ciągu roku mogła zajmować mu 30% czasu pracy. Główny zakres wykonywanych przez niego prac związany był z konserwacją i remontami sieci c.o. wewnątrz budynków. Zeznania ubezpieczonego są kompatybilne z zakresem obowiązków, które zostały mu powierzone zarówno dnia 12 grudnia 1972 r. jak i dnia 2 stycznia 1976 r., z których wynika, że ubezpieczony wykonywał prace montera c.o. wewnątrz budynków. Z zeznań ubezpieczonego oraz z zakresu obowiązków powierzonych mu przez pracodawcę po odbyciu zasadniczej służby wojskowej wynika, że wykonywał on te same obowiązki co przed 28 stycznia 1974 r.

Powyższe zatem wskazuje, że ubezpieczony zarówno przed powołaniem do zasadniczej służby wojskowej jak również po powrocie z tej służby nie wykonywał pracy w warunkach szczególnych. Zgodnie bowiem z wykazem A, Dział V poz. 1 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze do pracy w warunkach szczególnych zaliczane są prace wodnokanalizacyjne oraz budowa rurociągów w głębokich wykopach. Zatem świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach wystawione dnia 09.10.2012 r. ubezpieczonemu przez (...) S.A., który jest następcą prawnym (...) Przedsiębiorstwie (...) zostało wystawione nierzetelnie i błędnie.

Zarówno organ rentowy, jak i sąd rozpoznający sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych samodzielnie oceniają spełnienie wszystkich przesłanek niezbędnych do przyznania emerytury na podstawie art. 184 w związku z art. 32 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, w tym również wykonywanie pracy w warunkach szczególnych(wyrok SA (...)z dnia 17.12.2013 r., III AUa 783/13). Ani organ rentowy, ani Sąd nie są związani wystawieniem przez zakład pracy świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych, świadectwo pracy tak jak każdy dokument nieurzędowy w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c. podlega kontroli zarówno co do prawidłowości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej, gdyż podmiot wydający to świadectwo nie jest organem państwowym ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej (wyrok SA w Białymstoku z dnia 10.09.2013 r., III AUa 310/13). Sąd mając na uwadze dowody znajdujące się w aktach osobowych ubezpieczonego i jego zeznania odmówił wiarygodności świadectwu wykonywania prac w szczególnych warunkach wystawionemu dnia 09.10.2012 r. przez (...) S.A., gdyż brak było podstaw do wystawienia takiego świadectwa.

Skoro zatem ubezpieczony zarówno przed powołaniem do służby wojskowej, jak i po powrocie z wojska nie wykonywał pracy w warunkach szczególnych, to do pracy w warunkach szczególnych nie może być również zaliczony ubezpieczonemu okres odbywania przez niego zasadniczej służby wojskowej. Okres służby wojskowej, nawet ten po 1 stycznia 1975 r. mógłby być zaliczony do stażu pracy w warunkach szczególnych gdyby ubezpieczony przed powołaniem do wojska wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prace w warunkach szczególnych i wrócił do pracy w terminie 30 dni od zakończenia służby wojskowej również na stanowisko pracy zaliczane do pracy w warunkach szczególnych. W okolicznościach niniejszej sprawy tak jednak nie było. Ubezpieczony wrócił do pracy przed upływem 30 dni od odbycia służby wojskowej dnia 2 stycznia 1976 r., na stanowisko pracy powierzone mu również przed powołaniem, ale wykonywana przez niego praca nie była pracą w warunkach szczególnych wykonywaną stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, gdyż ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy nie wykonywał pracy montera urządzeń i instalacji ogrzewczych i sanitarnych w głębokich wykopach. Jako monter w głębokich wykopach przy remoncie, czy zakładaniu sieci ciepłowniczej pracował 30% czasu pracy w ciągu roku. W tym miejscu należy również przywołać stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 4 grudnia 2013 r., II UK 217/13, LEX nr 1408683, zgodnie z którym pracownik zatrudniony w szczególnych warunkach, który po zakończeniu czynnej służby wojskowej powraca do tego zatrudnienia w przepisanym terminie, zachowuje status pracownika zatrudnionego w szczególnych warunkach w rozumieniu § 2 ust. 1 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) w okresie pełnienia tej służby.

Mając na uwadze powyższe okoliczności ubezpieczony nie udowodnił na datę 1 stycznia 1999 r. stażu pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 15 lat, dlatego Sąd uznał, że odwołanie ubezpieczonego nie zasługuje na uwzględnienie i dlatego na podstawie art. 477¹⁴ § 1 kpc orzekł jak w sentencji wyroku.

Przewodniczący	SSO Elżbieta Wojtczuk
Protokolant	stażysta Renata Olędzka

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE