UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku postępowania jurysdykcyjnego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 03 grudnia 2014r. o godz. 10:31:47 we W. na ul. (...) we W., przy użyciu urządzenia kontrolno pomiarowego, został sfotografowany samochód m-ki M. o nr rej. (...), poruszający się z prędkością 85 km/h, tj. o 35 km/h większą niż dopuszczalna w tym miejscu, gdyż dozwolona prędkość to 50 km/h. Samochód ten stanowi własność H. G..

H. G. nie wskazał Straży Miejskiej W. osoby, która w podanym miejscu i czasie kierowała jego samochodem m-ki M. o nr rej. (...).

dowód: raport zdjęciowy k. 7; notatka urzędowa k. 5; wezwania do wskazania osoby k. 6 ; wyjaśnienia obwinionego k.4/v, wyjaśnienia obwinionego z dnia02.06.2015r.

H. G. jest kawalerem, nie ma dzieci, pracuje jako handlowiec w spółce (...) S.A., osiąga dochód w wysokości ok. 3.000 zł brutto miesięcznie, nie ma innych osób na utrzymaniu prowadzi, nie był wcześniej karany sądownie, nie chorował i nie leczył się psychiatrycznie, neurologicznie, odwykowo.

dowód: protokół przesłuchania obwinionego k. 4,wyjaśnienia obwinionego z dnia 02.06.2015r.

Przesłuchiwany w charakterze osoby podejrzanej o popełnienie wykroczenia H. G. oświadczył, że zrozumiał przedstawiony mu zarzut i wyjaśnił, że na przedstawionym raporcie nie rozpoznaje kierowcy i nie potrafi powiedzieć kto w oznaczonym czasie mógł prowadzić przedmiotowy pojazd, dodał, że nie ma obowiązku prowadzić rejestru osób, które poruszają się jego pojazdem. (k. 4/v)

Na rozprawie w dniu 02 czerwca 2015r. obwiniony oświadczył, że zarzut zrozumiał i nie przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia, a nadto, że nie chce składać wyjaśnień, gdyż wszelkie wyjaśnienia zawarte są we wniosku o umorzenie postępowania. H. G. wyjaśnił, że jest właścicielem samochodu m-ki M. nr rej. (...) i w wskazanym dniu też był jego właścicielem. Podał, że dostęp do tego samochodu mają wszyscy mieszkańcy jego domu, dodając, że to są jego krewni. Stwierdził, że użytkują jego auto, ale on nie on nie prowadzi żadnego rejestru kto i kiedy auto użytkuje. Obwiniony wyjaśnił, że nie jest przeciwny używaniu tego auta przez te osoby, raz jeszcze podkreślając, że nie prowadzi rejestru kto i kiedy go użytkuje. Podał też, że na wezwanie Straży Miejskiej nie wskazał kto użytkował ten samochód 03 grudnia 2014r. ok. godz. 10.30, bo nie chce składać fałszywych zeznań, nie wie kto nim wówczas jechał. Po okazaniu zdjęcia z karty 7 obwiniony oświadczył, że nie rozpoznaje osoby widniejącej na tym zdjęciu, stwierdził jednocześnie, że na tym zdjęciu jest samochód, o którym mowa. Obwiniony podtrzymał też swoje wcześniejsze wyjaśnienia. (wyjaśnienia obwinionego z dnia 02.06.2015r.)

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego co do tego, iż nie jest on w stanie podać kto użytkował przedmiotowy samochód w dniu 03 grudnia 2014r., uznając, że wyjaśnienia te są mało przekonujące, zwłaszcza, że krąg osób, które użytkują opisane auto jest mimo wszystko ograniczony, choć – co należy zauważyć i co utwierdza przekonaniu, iż wyjaśnienia H. G. w tej części nie polegają na prawdzie – obwiniony rozszerza ten krąg osób. Przesłuchiwany w toku czynności wyjaśniających podał tylko, że nie potrafi powiedzieć kto w oznaczonym czasie mógł prowadzić przedmiotowy pojazd. Na rozprawie dodał, że dostęp do jego auta mają wszyscy mieszkańcy jego domu, którzy są jego krewnymi. Nadal jednak krąg tych osób jest stosunkowo niewielki i zamknięty, skoro ogranicza się do jego krewnych, wspólnie z nim zamieszkujących. W konsekwencji tego wyjaśnienia obwinionego w tej części, gdzie stwierdza on, że nie rozpoznaje kierowcy i nie potrafi powiedzieć kto w oznaczonym czasie mógł prowadzić przedmiotowy pojazd, Sąd ocenił jako nieszczere i stanowiące jego linię obrony, w ramach której obwiniony w sposób wybiórczy, subiektywny i nie zawsze odpowiadający realiom niniejszej sprawy powołał przytoczone w jego pismach orzeczenia i komentarze.

Za wiarygodne Sąd uznał wyjaśnienia H. G. w części dot. tego, że on jest właścicielem samochodu m-ki M. o nr rej. (...).

Dowodom z dokumentów, jako sporządzonym w sposób prawidłowy i przez podmioty do tego powołane Sąd w pełni dał wiarę.

Sąd zważył co następuje:

Po zweryfikowaniu przeprowadzonych w sprawie dowodów i dokonaniu na ich podstawie ustaleń faktycznych Sąd uznał, że wina i sprawstwo obwinionego nie budzą wątpliwości, i że zachowaniem swym zrealizował on wszystkie znamiona zarzucanego mu czynu, stanowiącego wykroczenie przewidzianego w art. 96 § 3 k.w.

Dowody te w sposób zbieżny wskazują na to, iż w dniu 03 grudnia 2014r. na ul. (...) we W., przy użyciu urządzenia kontrolno pomiarowego został sfotografowany samochód m-ki M. o nr rej. (...), poruszający się z prędkością 85 km/h w miejscu, gdzie obowiązywało ograniczenie tej prędkości do 50 km/h. Samochód ten należy do H. G., który jest też jego użytkownikiem, a który wezwany do wskazania osoby kierującej tym samochodem w podanym miejscu i czasie nie zastosował się do tej powinności. Ustalono jednocześnie, że samochód nie był wykorzystywany wbrew woli i wiedzy obwinionego.

Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.) w art. 78 ust. 4 nakłada na właściciela bądź użytkownika pojazdu obowiązek wskazania na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie.

W myśl art. 129b ust. 3 pkt 7 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym S. Miejscy są upoważnieni do żądania od właściciela lub posiadacza pojazdu wskazania, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Tym samym przysługuje im uprawnienie do składania wniosków o ukaranie w tych sprawach. W tym zakresie finalnie wypowiedział się Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów z dnia 30 września 2014 r., sygn. I KZP 16/14 (Biul.SN 2014/9/13).

Zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 marca 2014 r. w sprawie o sygn. P 27/13 (Dz. U. z 24 marca 2014 r. poz. 375) wezwany do wskazania kierującego pojazdem ma pięć możliwości: 1) wskazać siebie, jeżeli faktycznie prowadził pojazd; 2) przedstawić dowód, że nie jest ani właścicielem, ani posiadaczem pojazdu; 3) wskazać kto kierował lub używał pojazd; 4) nie wskazać, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania; 5) przedstawić dowód, że pojazd był użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec.

W czwartym wypadku, gdy właściciel lub posiadacz pojazdu nie wskaże, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania, naraża się na odpowiedzialność za wykroczenie określone w art. 96 § 3 kw.

Jak wskazał Trybunał Konstytucyjny w omawianym orzeczeniu, zgodnie z art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym właściciel lub posiadacz pojazdu nie mają obowiązku wskazania, komu powierzyli pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, jeżeli pojazd został użyty wbrew ich woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mogli zapobiec. W sytuacji użycia pojazdu wbrew woli i wiedzy właściciela lub posiadacza pojazdu przez nieznaną osobę, czemu nie mogli zapobiec, nie dochodzi w ogóle do spełnienia znamion wykroczenia określonego w art. 96 § 3 kw. Właściciel lub posiadacz pojazdu, nie wskazując, komu powierzyli pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, jeżeli pojazd został użyty wbrew ich woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mogli zapobiec, nie zachowują się, jak wymaga tego art. 96 § 3 kw „wbrew obowiązkowi”.

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego odpowiedzialność za wykroczenie określone w art. 96 § 3 kw zostanie wyłączona także w sytuacji, gdy właściciel lub posiadacz pojazdu uchylą się od obowiązku wskazania, komu powierzyli pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie w ramach prawa do obrony na podstawie art. 74 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, z późn. zm.) w związku z art. 20 § 3 ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2013 r. poz. 395, z późn. zm.). Właściciel lub posiadacz pojazdu nie mają zatem obowiązku wskazania, komu powierzyli pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, jeżeli sami tym pojazdem kierowali lub go używali i dopuścili się np. wykroczenia przekroczenia prędkości zarejestrowanego za pomocą urządzenia rejestrującego.

Należy tu także dodać, iż Trybunał Konstytucyjny dokonując wykładni art. 96 § 3 kw, dostrzegł możliwość, iż osoba którą zobowiązano do przedmiotowego wskazania nie dysponuje w tym zakresie wiedzą. Taka sytuacja ma chociażby miejsca, jak wskazał Trybunał Konstytucyjny, gdy samochód został zarejestrowany przez fotoradar od tyłu. Sytuacja ta jednak, w ocenie Trybunału Konstytucyjnego, nie wyłącza odpowiedzialności z art. 96 § 3 kw. Odpowiedzialności tej nie wyłącza zatem powoływana przez obwinionego okoliczność, że nie rozpoznaje osoby widniejącej na okazanym mu zdjęciu. (k.7)

Jako, iż nie dostrzeżono zaistnienia żadnej z wymienionych przez Trybunał Konstytucyjny przesłanek wyłączających odpowiedzialność obwinionego z art. 96 § 3 kw uznano go winnym popełnienia zarzucanego mu wykroczenia.

Wymierzając obwinionemu karę Sąd uwzględnił okoliczność łagodzącą w postaci dotychczasowej niekaralności H. G.. Innych okoliczności łagodzących, jak też obciążających Sąd nie znalazł. Biorąc to pod uwagę, jak też dyrektywy wymiaru kary Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny właściwie w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, uznając z jednej strony, że w tym konkretnym przypadku taki właśnie rodzaj kary jest najbardziej celowy i to zarówno z uwagi na swój rozmiar, jak też związany z tym stopień dolegliwości, z drugiej zaś bacząc, by dolegliwość ta nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze kary, które ma ona osiągnąć tak w zakresie prewencji ogólnej, jak i szczególnej.

Działając w oparciu o wskazane przepisy, uwzględniając sytuację rodzinną i majątkową H. G., jak też fakt, że obwiniony pracuje jako handlowiec i uzyskuje dochód w wysokości ok. 3.000 zł miesięcznie, Sąd obciążył obwinionego kosztami postępowania i wymierzył mu stosowną opłatę.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE