UZASADNIENIE

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. domagał się zasądzenia od L. (...) Spółki jawnej w W. kwoty 7.866,73 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia
4 października 2013 r. i kosztami procesu. Uzasadniając swoje żądanie podał, że strony łączyła umowa sprzedaży energii elektrycznej. Pozwana przyjęła ofertę z gwarancją ceny na okres związany cennikami i w tym okresie zobowiązana była do korzystania z usług powódki.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu. Pozwana zakwestionowała zasadność roszczenia argumentując, że nie przedłużyła umowy, w konsekwencji czego nie było podstaw do naliczenia opłaty jednorazowej.

Wyrokiem z dnia 23 marca 2015 roku Sąd Rejonowy w Gliwicach oddalił powództwo i zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 1.217 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Sąd I instancji po przeprowadzeniu postępowania dowodowego uznał ,iż poza sporem było to, że strony łączyła umowa sprzedaży energii elektrycznej zawarta na czas określony od dnia 11 marca 2010 r. do dnia 30 czerwca 2011 r. Umowa uległa przedłużeniu na kolejny okres począwszy od dnia 1 lipca 2011 r. do dnia 30 września 2012 r. W myśl § 7 Ogólnych Warunków Sprzedaży, stanowiących integralną część umowy, złożenie przez sprzedawcę oferty w postaci zmiany Cennika powodowało zawarcie kolejnej umowy na warunkach wynikających z niniejszej umowy ze zmianami i na czas wskazany w zmianie Cennika. Powódka złożyła pozwanej ofertę do przedłużenia umowy na kolejny okres począwszy od dnia 1 października 2012 r. do dnia 31 marca 2014 r. Zgodnie z § 3 ust. 5 Ogólnych Warunków Sprzedaży pozwana obowiązana była do złożenia oświadczenia o braku akceptacji oferty, celem rozwiązania umowy ze skutkiem na koniec trwania umowy, w terminie do 14 dni od dnia przesłania oferty. Pozwana złożyła stosowne oświadczenie w dniu 17 sierpnia 2012 r., zwracając się o rozwiązanie umowy z dniem 30 września 2012 r. Umowa została rozwiązana ze skutkiem na dzień 30 września 2012 r. W ocenie Sądu Rejonowego pomiędzy stronami nie doszło do przedłużenia umowy w wyniku przyjęcia oferty powoda. Pismo pozwanej z dnia 17 sierpnia 2012 r. ( vide: k. 22) zawiera stanowcze i jednoznaczne oświadczenie o rozwiązaniu umowy z dnia 11 marca 2010 r., ze skutkiem na dzień 30 września 2012 r. Powódka w pozwie potwierdziła okoliczność otrzymania pisma pozwanej w dniu 17 sierpnia 2012 r., przesądzającej o nie przyjęciu przez pozwaną oferty, co skutkowało wygaśnięciem umowy z dniem 30 września 2012 r. Próba skorygowania treści pozwu, poprzez zaprzeczenie otrzymania wypowiedzenia pozwanej w dniu 17 sierpnia 2012 r., nie mogła odnieść zamierzonego przez powoda skutku. Powód nie uchylił się od skutków prawnych swego oświadczenia woli, że dnia 17 sierpnia 2012 r. przyjął oświadczenie pozwanej o rozwiązaniu umowy.

Niezależnie od powyższego, sąd meriti stwierdził, że powód nie wykazał również, iż roszczenie dochodzone pozwem jest uzasadnione co do wysokości.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł powód zaskarżając go w całości wnosząc o jego zmianę i zasądzenie na jego rzecz kwoty 7.866,73 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 4 października 2013 roku do dnia zapłaty i kosztami postępowania.

Zaskarżonemu wyrokowi powód zarzucił naruszenie przepisów postępowania:

- art. 233 § 1 kpc poprzez przekroczenie swobodnej oceny dowodów i niewyjaśnienia wszystkich spornych okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy , a to okoliczności wypowiedzenia przez pozwaną umowy pismem z dnia 17 sierpnia 2012 roku w terminie 14 dni od dnia otrzymania cennika;

- art. 217 § 1 kpc poprzez nieuwzględnienie twierdzeń strony powodowej przedstawionych w terminie wskazanym w ww. przepisie pomimo, iż okoliczności przytoczone przez powoda są istotne dla rozstrzygnięcia sprawy i nie przyczyniły się do przewlekłości postępowania.;

- art. 212 kpc poprzez niewyjaśnienie spornych okoliczności sprawy, a to okoliczności wypowiedzenia umowy pismem z dnia 17 sierpnia 2012 roku;

- art. 233 poprzez zarzucenie powodowi, ze nie wykazał on wysokości roszczenia pomimo, że pozwana nie kwestionował tej okoliczności w sprzeciwie i w toku postępowania;

- art. 217 kpc poprzez pominięcie istotnych twierdzeń powoda pomimo, że okoliczności sporne nie zostały wyjaśnione a twierdzenia powoda zaprzeczają otrzymaniu wypowiedzenia nie zostały przywołane dla zwłoki.;

art. 232 kpc poprzez przyjecie istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy twierdzeń strony pozwanej, że pismo z dnia 17 sierpnia 2012 roku zostało wysłane listem poleconym pomimo braku jakichkolwiek dowodu na poparcie tego twierdzenia oraz w sytuacji zaprzeczenia przez powoda jakoby pismo o wypowiedzeniu otrzymał w dniu 17 sierpnia 2012 roku.;

- art. 229 kpc poprzez nie przeprowadzenie dowodu na okoliczność budzącą wątpliwości tj. otrzymania przez powoda pisma z dnia 17 sierpnia 2012 roku w terminie 14 dni od dnia otrzymania cennika.

- naruszenie zasady bezstronności w zakresie oceny dowodów i twierdzeń przedstawionych przez strony poprzez przyjęcie wbrew regułom ciężaru dowodu twierdzeń strony pozwanej o wypowiedzeniu umowy pismem z dnia 17 sierpnia 2012 roku pomimo braku dowodów na ich poparcie oraz odrzucenie twierdzeń powoda, że nie otrzymał pisma w dniu 17 sierpnia 2012 roku oraz przyjęcia jako podstawowy oddalenia powództwa zarzut , iż powód nie wykazał wysokości roszczenia, pomimo, iż pozwany wysokości roszczenia nie kwestionował.

- art. 316 kpc poprzez wzięcie za podstawę wyroku stan rzeczy niezgodne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, a to poprzez uznanie, że powód nie wykazał wysokości roszczenia pomimo, że pozwana nie kwestionował tej okoliczności.

Powód zarzucił wyrokowi ponadto naruszenie przepisów prawa materialnego :

- art. 6 kc poprzez nie przyjecie, że to na stronie pozwanej spoczywał ciężar udowodnienia okoliczności wypowiedzenia umowy w terminie 14 dni od otrzymania cennika ;

- art. 6 kc poprzez przyjecie, że to na powodzie spoczywał obowiązek wykazania, iż powód nie miał możliwości zapoznania się z treścią pisma z 17 sierpnia 2012 roku;

- naruszenie przepisów o wadach oświadczenia woli, w szczególności art. 88 kc poprzez przyjęcie, że sprostowanie w toku postępowania i przed zamknięciem rozprawy twierdzenia pozwu o otrzymanym wypowiedzeniu pozwanego z dnia 17 sierpnia 2012 roku powinno odbywać się w trybie uchylenia się od skutków prawnych oświadczenia woli,

- naruszenie art. 60 kc poprzez błędną wykładnię twierdzeń powoda złożonych na rozprawie dnia 11 marca 2015 roku, a to uznanie w uzasadnieniu wyroku, iż powód w sposób niewłaściwy dokonał uchylenia się od skutków prawnych oświadczenia woli, gdy zamiarem powoda było sprostowanie twierdzeń;

- art. 61 kc poprzez jego błędne zastosowanie, poprzez uznanie, iż zaszły przesłanki tego przepisu tj przyjęcie, że pismo pozwanego z dnia 17 sierpnia doszło do powoda w taki sposób, iż mógł on się zapoznać z jego treścią.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o jej oddalenie i zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania. W uzasadnieniu pozwana wskazała, że wyrok Sądu Rejonowego jest prawidłowy i żaden zarzut podniesiony przez powoda w apelacji nie zasługuje na uwzględnieni.

Sąd Okręgowy zważył:

Zgodnie z art. 505¹³ § 2 k.p.c. jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Wbrew zarzutom apelacji Sąd Rejonowy w zakresie faktów istotnych dla rozstrzygnięcia dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych opartych na materiale dowodowym zebranym w sprawie. Dokonane ustalenia nie są ani sprzeczne z materiałem dowodowym zebranym w sprawie, ani też nie zostały dokonane z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 233 § 1 k.p.c., który to przepis uprawnia sąd do oceny wiarygodności i mocy dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału. Przepis ten z jednej strony uprawnia sąd do oceny tychże dowodów według własnego przekonania z drugiej natomiast strony zobowiązuje sąd do wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Dopuszczenie się obrazy art. 233 § 1 k.p.c. przez sąd może polegać albo na przekroczeniu granic swobody oceny wyznaczonej logiką, doświadczeniem, zasadami nauki albo też na niedokonaniu przez sąd wszechstronnego rozważania sprawy. Sąd Rejonowy nie przekroczył granic swobodnej oceny dowodów, a wręcz przeciwnie dokonał wszechstronnej oceny dowodów, odniósł je wzajemnie do siebie i przedstawił logiczną i poprawną ocenę ich wiarygodności. To, że ostateczna ocena tych dowodów okazała się dla skarżącego niepomyślna nie oznacza bynajmniej, że ocena ta jest wadliwa.

Odnosząc się do zarzutu powoda w zakresie ciężaru dowodowego należy wskazać że stosownie do zasady wynikającej z art. 6 kc obowiązek udowodnienia , że pozwana rozwiązała z powodem umowę pomimo zawarcia jej na nowy okres rozliczeniowy i tym samym powód uzyskał prawo do naliczenia pozwanej opłaty jednorazowej za rozwiązanie umowy spoczywał na powodzie . Zgodnie bowiem z regułą zawartą w art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten określa zatem reguły dowodzenia, to jest przedmiot dowodzenia oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Zasada ta ze swej istoty została powtórzona w art. 232 zdanie 1 kpc. Przepisy art. 6 kc i art. 232 kpc wskazują także, że to na stronach ciąży obowiązek wykazania swoich twierdzeń. Rola Sądu zaś w zakresie dowodzenia sprowadza się jedynie do oceny złożonego przez strony materiału dowodowego, o ile jest on dopuszczalny i zawnioskowany w należytym terminie, nie zaś do wyjaśniania czegokolwiek z urzędu, zarządzania w tym zakresie dochodzeń, czy też sugerowania stronom odpowiednich działań. Powyższemu obowiązkowi powód nie sprostała.

W świetle powyższego Sąd Okręgowy uznał, że skarżący nie udowodnił, że umowa została przedłużona na nowy okres rozliczeniowy. Zarówno z pism powoda jak i dowodów przedstawionych przez pozwaną wynika, że we właściwym czasie (14 dni) od otrzymania cennika otrzymał on oświadczenie pozwanej o wypowiedzeniu umowy i jej rozwiązaniu z dniem 30 września 2012 roku. Sam powód w odpowiedzi na sprzeciw wskazał, że pozwana odebrała nowy cennik dnia 13 sierpnia 2012 roku, a więc składając oświadczenie o wypowiedzeniu umowy które doszło do powoda dnia 17 sierpnia 2012 roku pozwana dochowała terminów do rozwiązania łączącego jej z powodem stosunku prawnego. Pozwanej z powodem od dnia 1 października 2012 roku nie wiązała już umowa na dostarczenie energii elektrycznej a zatem powód nie miał podstaw do naliczenia pozwanej opłaty jednorazowej za wcześniejsze rozwiązanie umowy. W tym miejscu należy wskazać, że fakt otrzymania wypowiedzenia oferty powód przyznał w pozwie co należy traktować jako oświadczenie woli powoda. W celu uchylenie się od jego skutków powód winien wykazać, wady tego oświadczenia. Powód tego nie wykazał, a zatem jego oświadczenie jest w tym zakresie skuteczne. Nawet gdyby uznać, że powód uchylił się od tego oświadczenia, to powód wskazuje, że oświadczenie pozwanej otrzymał dnia 18 sierpnia 2012 roku, czyli również w tym przypadku pozwana zmieściła się w 14 - dniowym terminie do złożenia skutecznego oświadczenia o wypowiedzeniu umowy.

Tym samym w niniejszej sprawie brak było potrzeby dopuszczania kolejnych dowodów, gdyż wszystkie okoliczności niezbędne do wydania przez Sąd I instancji prawidłowego wyroku zostały wyjaśnione. Nie zasługują więc na uwzględnienie wskazane przez powoda w apelacji naruszenia dalszych przepisów zarówno postępowania procesowego jak i przepisów prawa materialnego gdyż do nich nie doszło. Zważyć także należy ,iż w postępowaniu uproszczonym sąd II instancji może oddalić apelację nie tylko w przypadku, kiedy jest bezzasadna lecz także w przypadkach wskazanych w art. 505¹² § 3 kpc. Podstawą uznania przez sąd II instancji, że apelacja jest bezzasadna może być stwierdzenie, że zarzucane przez skarżącego uchybienia nie miały miejsca, wadliwości orzeczenia mają charakter nieistotny i nie mają wpływu na wynik sprawy, wskazane przez skarżącego jako nowe fakty i dowody nie miały przymiotu nowości. Natomiast w postępowaniu uproszczonym sąd II instancji oddala apelację także w przypadku, gdy pomimo naruszenia prawa materialnego lub przepisów postępowania albo błędnego uzasadnienia zaskarżony wyrok odpowiada prawu (art. 505¹² § 3 kpc).

Na marginesie należy wskazać jedynie, że pozwana od samego początku kwestionowała zasadność opłaty jednorazowej, co oznacza, że kwestionowała również jego wysokość. Na okoliczność podstaw do obliczenia wysokości opłaty jednorazowej powód nie przedstawił przekonywujących dowodów.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc orzekł jak w sentencji.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc w związku z art. 108 kpc obciążając nimi w całości powoda jako stronę przegrywającą postępowanie przed Sądem II instancji.

SSO Małgorzata Korfanty

Sygn. akt X Ga 237/15

1) odnotować;

2) odpis wyroku SO wraz z uzasadnieniem doręczyć pełn. powoda ;

3) po otrzymaniu dowodu doręczenia akta zwrócić SR w Gliwicach.

Gliwice, dnia 22 lipca 2015 r.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE