UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 20 sierpnia 2013 r. Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w W. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 209,10 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 9 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty, w pozostałym zakresie powództwo oddalił i kosztami postępowania obciążył pozwanego w 41% a powoda w 59%.

Sąd Rejonowy uznał, iż zarówno umowa najmu, jak i cesji zostały zawarte w sposób prawidłowy. Zgodnie z opinią biegłego średnia stawka najmu pojazdu zastępczego na okres dwóch dni w połowie 2012 r., w W. wynosiła 108,10 zł netto za dobę, a stawki kształtowały się od 63,00 do 205 zł netto. Powód natomiast domagał się zasądzenia roszczenia wg stawki dziennej najmu w wysokości 327,00 zł netto a zatem w kwocie odbiegającej od najwyższych stawek oferowanych na rynku o 122,00 zł za dzień.

W konsekwencji Sąd Rejonowy przyjął stawkę dobową czynszu najmu w wysokości 205,00 zł netto.

Powyższe rozstrzygnięcie zaskarżył w części, tj. w pkt II i III powód. Skarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie prawa materialnego:

-: art. 362 k.c.
-: art. 17 i art. 16 ustawy z dnia 22.05.2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkom Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 26, poz. 225 ze zm.)
-: art. 354 § 2 k.c. w zw. z art. 5 k.c.
-: art. 361 § 2 k.c., art. 363 § 1 k.c. oraz art. 822 § 1 i § 2 k.c.

Ponadto zarzucił nierozpoznanie istoty sprawy i błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia oraz sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału wskutek naruszenia przepisów postępowania, które miały wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

-: art. 233 § 1 k.p.c.,
-: 232 k.p.c. w związku z art. 6 k.c.
-: art. 253 k.p.c.
-: art. 227 k.p.c. oraz art. 217 § 1 i 2 k.p.c. w zw. z art. 162 k.p.c.
-: art. 328 § 2 k.p.c.

Wywodząc powyższe zarzuty apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 300,12 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 09.08.2012 r. do dnia zapłaty, zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu. Ewentualnie powód wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpatrzenia przy uwzględnieniu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja jest bezzasadna i podlega oddaleniu.

Wbrew zarzutom apelacji, rozstrzygnięcie Sądu I instancji uznać należy za prawidłowe, a ustalenia będące podstawą jego wydania oraz ich ocenę prawną Sąd Okręgowy przyjmuje za własne.

Potwierdzając wywody Sądu Rejonowego należy wskazać, iż zgodnie z dyspozycją art. 361 § 1 i 2 k.c. poszkodowany ma prawo do pełnej rekompensaty poniesionej szkody.
Z drugiej jednak strony ciąży na nim obowiązek przeciwdziałania zwiększeniu szkody, który nie może być poczytywany za równoznaczny z obligacją do poszukiwania najtańszej oferty najmu samochodu zastępczego. Działające na rynku firmy zajmujące się świadczeniem tego rodzaju usług oferują różne ceny, podobnie jak różny jest zakres świadczonych przez nie usług, ich standard czy dostępność dla poszkodowanego. W przedmiotowej sprawie wykazano, że inne firmy stosują inne aniżeli powód stawki. Z opinii biegłego wynika, iż stosowane stawki odpowiadają jednakowym warunkom najmu pojazdu. Na skutek zestawienia wszystkich warunków ofert rynkowych można stwierdzić, że stosowana przez powoda cena rzeczywiście jest zawyżona w stosunku do innych cen rynkowych. Z opinii biegłego wynika wprost, iż na rynku lokalnym maksymalną stawką za najem odpowiadający wszystkim warunkom najmu u powoda jest kwota 205 zł netto. Sąd I instancji nie oparł się na stawkach średnich, lecz na występujących na rynku. Na podstawę obliczenia odszkodowania wybrał w konsekwencji maksymalną stawkę występująca na rynku.

Należy wskazać, iż stawka stosowana przez powoda przekracza znacząco stawki występujące na rynku lokalnym (o 122 zł w stosunku dziennym). Co prawda Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 czerwca 2003 r., sygn. akt III CZP 32/03 powoływanym przez powoda wskazuje, iż nie można wymagać od poszkodowanego szukania najtańszych warsztatów naprawczych (per analogiam wypożyczalni) jednak wskazuje na odpowiedzialność ubezpieczyciela w zakresie kosztów ekonomicznie uzasadnionych. W efekcie nie można obciążać pozwanego kosztami najmu w sytuacji gdy czynsz jest rażąco wygórowany i przekracza znacznie stawki występujące na rynku lokalnym. Podkreślenia wymaga, iż odróżnić należy ceny odbiegające od cen przeciętnych od cen rażąco wygórowanych. Stawka w wysokości dochodzonej przez powoda stanowiła 160% najwyższej ceny występującej na rynku wśród podmiotów odmiennych niż powód. Prawidłowo wskazał Sąd Rejonowy, iż instytucja kosztów ekonomicznie uzasadnionych ma na celu zachowanie proporcji pomiędzy rekompensatą dla poszkodowanego, a obciążeniem ubezpieczyciela.

Nie sposób zgodzić się z twierdzeniami powoda, iż z powodu prowadzonego systemu rozliczania, którego efektem jest późniejsze otrzymywanie płatności może on stosować wyższe stawki. Oczywistym jest, iż powód na wolnym rynku może stosować ustalone przez siebie stawki, jednak nie można wymagać, aby ubezpieczyciel był obciążany takimi stawkami. Podnieść również należy, iż system prowadzenia działalności jest sprawą organizacyjną powoda i to on ponosi ryzyko gospodarcze. Ponieważ pozwany odpowiada na normalne następstwa szkody, a poszkodowany jest zobowiązany do jej minimalizacji to zasadnym jest obniżenie stawki czynszu najmu do maksymalnej występującej na rynku.

Słusznie także wywiódł Sąd I instancji, iż sporządzona przez biegłego opinia była kompletna. Biegły uwzględnił oferty wypożyczalni występujących na rynku lokalnym, zwracając uwagę na zakres ofert, rodzaj prowadzonej działalności i wyselekcjonował te, które odzwierciedlają ofertę proponowaną przez powoda. Z tego również względu można było uznać, iż stawki stosowane przez powoda są rażąco wygórowane.

Rozważając zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. należy wskazać, iż naruszenie przepisu określającego wymagania, jakim winno odpowiadać uzasadnienie wyroku sądu (art. 328 § 2 k.p.c.), może być ocenione jako mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy w sytuacjach tylko wyjątkowych, do których zaliczyć można takie, w których braki w zakresie poczynionych ustaleń faktycznych i oceny prawnej są tak znaczne, że sfera motywacyjna orzeczenia pozostaje nieujawniona bądź ujawniona w sposób uniemożliwiający poddanie jej ocenie instancyjnej (tak S.A. w wyroku Łodzi z dnia 24 stycznia 2013 r. sygn. akt I ACa 1075/12, Lex 1267341).

Ponadto Sąd Okręgowy nie podziela również zarzutu apelacji dotyczącego naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c., bowiem stanowi on wyłącznie polemikę z ustaleniami podjętymi przez Sąd I instancji. Podkreślenia wymaga fakt, że skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że Sąd ten uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął Sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena Sąd (tak SN w wyroku z 6 listopada 1998 r., sygn. akt III CKN 4/98, LEX nr 50231).

Słusznie podnosi skarżący, iż na podstawie art. 227 k.p.c. przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie. Jednak przedmiotem postępowania dowodowego i ustaleń składających się na podstawę faktyczną są wyłącznie fakty mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia. Mając tę zasadę na względzie sąd dokonuje selekcji zgłaszanych dowodów z punktu widzenia oceny istotności okoliczności faktycznych, których wykazaniu dowody te mają służyć. O tym, które fakty są istotne dla rozstrzygnięcia, decyduje z kolei przedmiot postępowania w sprawie, a ściślej przepisy mające do niego zastosowanie. Powód przedstawiając w pozwie okoliczności, które jego zdaniem kreują dochodzone roszczenie wyznacza zakres rozpoznania.

Podlega on w toku procesu weryfikacji sądu w kontekście przepisów prawa materialnego, mających zastosowanie w sprawie (tak S.A. w Warszawie w wyroku z dnia 5 czerwca 2013 r., sygn. akt I ACa 418/08, LEX nr 1363401).

W ocenie Sądu Okręgowego twierdzenie, iż art. 227 k.p.c. został naruszony przez sąd rozpoznający sprawę ma rację bytu tylko w sytuacji, gdy wykazane zostanie, że sąd przeprowadził dowód na okoliczności niemające istotnego znaczenia w sprawie i ta wadliwość postępowania dowodowego mogła mieć wpływ na wynik sprawy, bądź gdy sąd odmówił przeprowadzenia dowodu na fakty mające istotne znaczenie w sprawie, wadliwie oceniając, iż nie mają one takiego charakteru. Przywołany zarzut nie znalazł jednak uzasadnienia w realiach niniejszej sprawy.

Z powyższych względów, z uwagi na bezzasadność wszystkich zarzutów i na podstawie art. 385 k.p.c. apelacja została oddalona.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE