Sygn. akt I C 2220/13
Powód pozwem z dnia 31.07.2013 roku wniósł o zasądzenie od pozwanej kwoty 41.751,79 zł wraz z odsetkami umownymi w sypkości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP liczonymi od kwoty 23.794,63 zł od dnia 31.07.2013 roku, nadto zasądzenie kosztów opłaty sądowej w wysokości 522 zł i kosztów manipulacyjnych w kwocie 9,40 zł.
Uzasadniając żądanie powód wskazał, że pozwana zawarła w dniu 17.11.2009 roku z (...) Bank Spółką Akcyjną we W. umowę, z której pozwana nie wywiązała się i która została jej wypowiedziana ze skutkiem na dzień 21.02.2011 roku. Wskazał, że na kwotę dochodzoną pozwem składają się: kwota 23.794,63 zł tytułem kapitału, kwota 1574,92 zł tytułem odsetek umownych, kwota 16.382,24 zł tytułem odsetek karnych, przy czym dalsze odsetki należą się powodowi od dnia wniesienia pozwu.
Pismem z dnia 04.12.2013 roku powód wniósł o zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kosztów postępowania wg norm przepisanych, w tym opłaty za poświadczony notarialnie wyciąg z cesji wierzytelności oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa, jednak bez kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu sądowym.
Na rozprawie w dniu 29.05.2014 roku (k. 37) pozwana nie zakwestionowała zasadności ani wysokości żądania, a jedynie podniosła, że dokonuje wpłat na rzecz nowego wierzyciela i chciałabym zawrzeć z nim ugodę sądową.
Pismem z dnia 02.07.2014 roku (k. 60) powód wskazał, iż nie wyraża zgody na zawarcie ugody sądowej. Przyznał, że po wniesieniu pozwu pozwana dokonała na rzecz powoda wpłat na kwotę 8311 zł, które przez powoda zostały zaksięgowane na odsetki karne i w związku z tym powód cofnął pozew i zrzekł się roszczenia o kwotę 8311 zł dochodzoną tytułem odsetek karnych.
Pismem z dnia 08.01.2015 roku (k. 76) powód przyznał, że po wniesieniu pozwu pozwana dokonała na rzecz powoda wpłat na kwotę 11.311 zł, które przez powoda zostały zaksięgowane na odsetki karne i w związku z tym powód cofnął pozew i zrzekł się roszczenia o kwotę 11.211 zł dochodzoną tytułem odsetek karnych, a wniósł o zasądzenie od pozwanej kwoty 30.440,79 zł wraz z umownymi odsetkami od kwoty 23.794,63 zł od dnia 31.07.2013 roku do dnia zapłaty.
Pismem z dnia 26.02.2015 roku (k. 96) powód przyznał, że po wniesieniu pozwu pozwana dokonała na rzecz powoda wpłat na kwotę 11.811 zł, które przez powoda zostały zaksięgowane na odsetki karne i w związku z tym powód cofnął pozew i zrzekł się roszczenia o kwotę 11.811 zł dochodzoną tytułem odsetek karnych, a wniósł o zasądzenie od pozwanej kwoty 29.940,79 zł wraz z umownymi odsetkami od kwoty 23.794,63 zł od dnia 31.07.2013 roku do dnia zapłaty.
Pismem z dnia 23.04.2015 roku (k. 111) powód przyznał, że po wniesieniu pozwu pozwana dokonała na rzecz powoda wpłat na kwotę 12.811 zł, które przez powoda zostały zaksięgowane na odsetki karne i w związku z tym powód cofnął pozew i zrzekł się roszczenia o kwotę 12.811 zł dochodzoną tytułem odsetek karnych, a wniósł o zasądzenie od pozwanej kwoty 28.940,79 zł wraz z umownymi odsetkami od kwoty 23.794,63 zł od dnia 31.07.2013 roku do dnia zapłaty.
Pismem z dnia 23.06.2015 roku (k. 125) powód przyznał, że po wniesieniu pozwu pozwana dokonała na rzecz powoda wpłat na kwotę 13.811 zł, które przez powoda zostały zaksięgowane na odsetki karne i w związku z tym powód cofnął pozew i zrzekł się roszczenia o kwotę 13.811 zł dochodzoną tytułem odsetek karnych, a wniósł o zasądzenie od pozwanej kwoty 27.941,79 zł wraz z umownymi odsetkami od kwoty 23.794,63 zł od dnia 31.01.2013 roku do dnia zapłaty.
Pismem z dnia 23.07.2015 roku (k. 132) powód wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Pozwana K. R. w dniu 17.11.2009 roku zawarła z (...) Bank Spółką Akcyjną we W. umowę pożyczki nr NP. (...) opiewającej na kwotę 44.193,30 zł. Oprocentowanie nominalne pożyczki było stałe i wynosiło 12,75% w stosunku rocznym. Pożyczka miała zostać spłacona w 60 ratach w terminach i kwotach określonych w harmonogramie, najpóźniej do dnia 17.11.2014 roku. Oprocentowania od zadłużenia przeterminowanego określono jako czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP.
Niesporne, a nadto dowód:
- umowa k. 11-13.
Na mocy umowy przelewu z dnia 01.07.2013 roku powód nabył od (...) Bank Spółki Akcyjnej we W. wierzytelność wobec pozwanej wynikającą z powyższej pożyczki.
Niesporne, a nadto dowód:
- umowa przelewu wraz załącznikiem k. 14-17.
Po wytoczeniu powództwa pozwana dokonała na rzecz powoda następujących wpłat: 4311 zł w dniu 30.10.2013 roku, 582 zl w dniu 30.10.2013 roku, 500 zł w dniu 21.11.2013 roku, 500 zł w dniu 23.12.2013 roku, 500 zł w dniu 29.01.2014 roku, 500 zł w dniu 27.02.2014 roku, 500 zł w dniu 27.03.2014 roku, 500 zł w dniu 28.04.2014 roku, 500 zł w dniu 28.05.2014 roku, 500 zl w dniu 26.06.2014 roku, 500 zł w dniu 30.07.2014 roku, 500 zł w dniu 29.08.2014 roku, 500 zł w dniu 26.09.2014 roku, 500 zł w dniu 30.10.2014 roku, 500 zł w dniu 27.11.2014 roku, 500 zł w dniu 30.12.2014 roku, 500 zł w dniu 28.01.2015 roku, 500 zł w dniu 26.02.2015 roku.
Dowód:
- dowody wpłaty k. 41-49, 57, 65, 83-88, 99,
- zestawienie k. 112, 126-129.
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo okazało się częściowo zasadne.
Powód wywodził swe roszczenie umowy pożyczki, jaka łączyła pozwaną z (...) Bank Spółką Akcyjną z siedzibą we W. oraz umowy przelewu wierzytelności wynikającej z tej umowy, na podstawie której nabył wierzytelność. Stosownie do art. 509 § 1 i 2 k.p.c. „Wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki”. Stosownie do treści art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Z przedmiotowego przepisu jasno wynika, że przyjęcie przedmiotu pożyczki generuje po stronie biorącego obowiązek jego zwrotu. Zgodnie z art. 69 ust 1 prawa bankowego przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.
Podstawą żądania powoda w zakresie odsetek był art. 481 §1 i 2 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł szkody. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jednakże, gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy. Podkreślenia przy tym wymaga, że w myśl art. 359 § 2 1 i 2 2 k.c. maksymalna wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej nie może w stosunku rocznym przekraczać czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego, a jeżeli wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej przekracza wysokość odsetek maksymalnych, należą się odsetki maksymalne.
Stan faktyczny w sprawie sąd ustalił w oparciu o ujawnione w sprawie dowody z dokumentów, autentyczności i wiarygodności, których nie negowała żadna ze stron. Sąd również nie powziął wątpliwości co do ich prawdziwości i rzetelności, a zdaniem Sądu w zaistniałej sytuacji przedłożone przez powoda dokumenty pozwoliły na poczynienie stanowczych ustaleń faktycznych. Pozwana nie zakwestionowała zasadności w wysokości dochodzonego roszczenia, a jedynie powoływała się na dokonywane przez siebie wpłaty, których z kolei nie kwestionował powód, deklarując wolę ugodowego rozwiązania sporu.
Pozwana wykazała potwierdzeniami przelewu, iż dokonała na rzecz powoda wpłat w łącznej kwocie 12.893 zł. Dla rozstrzygnięcia sporu istotne znaczenie miało jednak treść oświadczenia powoda zawarta w piśmie z dnia 23.06.2015 roku (k. 125), w którym powód przyznał, że po wniesieniu pozwu pozwana dokonała na rzecz powoda wpłat na kwotę 13.811 zł, które przez powoda zostały zaksięgowane na odsetki karne i w związku z tym powód cofnął pozew i zrzekł się roszczenia o kwotę 13.811 zł dochodzoną tytułem odsetek karnych, a wniósł o zasądzenie od pozwanej kwoty 27.941,79 zł wraz z umownymi odsetkami od kwoty 23.794,63 zł od dnia 31.01.2013 roku do dnia zapłaty. Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania sposobu zaliczenia wpłat pozwanej przez powoda na poczet odsetek karnych.
Wobec powyższego postępowanie co do kwoty 13.811 zł umorzono, o czym orzeczono w punkcie II wyroku. Zgodnie bowiem z art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku. Stosownie do treści art. 355 § 1 k.p.c. Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne.
W dalszej kolejności Sąd na mocy art. 321 kpc był związany żądaniem pozwu i tym, że powód ostatecznie wnosił o zasądzenie kwoty 27.940,79 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP (wysokość odsetek wynikała z umowy pożyczki) od kwoty 23.794,63 zł (pozwana nie zakwestionowała wysokości kapitału pożyczki pozostałego do spłaty) od dnia 31.01.2013 roku. Powód zmienił pierwotne żądanie w zakresie daty początkowej, od której domagał się odsetek umownych, nie wyjaśniając przyczyn tej zmiany. Powód już w pozwie wskazywał, iż dalsze odsetki umowne powinny być zasądzone od daty wniesienia pozwu, tj. od 31.07.2013 roku, co też Sąd uczynił. W zakresie odsetek umownych liczonych za okres od 31.01.2013 roku do 30.07.2013 roku Sąd oddalił powództwo nie znajdując uzasadnienia dla tego żądania w świetle samego stanowiska powoda.
Wobec powyższego orzeczono jak w pkt I i III wyroku.
O kosztach postępowania Sąd orzekł punkcie IV wyroku na podstawie przepisów art. 98 § 1 k.p.c. Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu wyrażoną w przepisie art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić stronie przeciwnej na jej żądanie poniesione przez nią koszty procesu niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Ponadto w oparciu o art. 100 kpc oceniając, iż powód jedynie nieznacznie uległ pozwanej. Tym samym powodowi należał się zwrot kosztów procesu, na które w niniejszej sprawie składała się kwota: 522 zł i 1566 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, kwota 13,16 zł tytułem kosztów związanych z uwierzytelnionymi( przez notariusza) dokumentami, kwota 9,40 zł tytułem opłaty manipulacyjnej, kwota 2400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego. W konsekwencji sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4527,56 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.
Sędzia Julia Ratajska
1. (...)
2. (...)
3. (...)
4. (...)