UZASADNIENIE

W dniu 15.11.2014 roku funkcjonariusze Policji Ł. D., K. G. i K. Z. pełnili służbę w patrolu zmotoryzowanym na terenie S.. Około godz. 2:20 na ulicy (...) zatrzymali do kontroli pojazd marki R. (...) o nr rej. (...). Kierujący nim S. J. przewoził trzy osoby, tj. D. B., M. N. i B. U.. W wyniku sprawdzenia w Krajowym Systemie Informatycznym Policji ustalono, iż S. J. jest poszukiwany celem doprowadzenia do Komisariatu Policji S. Nad O.. Ponadto funkcjonariusze stwierdzili, iż S. J. nie posiada uprawnień potrzebnych do prowadzenia samochodu, zachowywał się nerwowo, trzęsły mu się ręce i miał powiększone źrenice.

S. J. oświadczył, iż jest uzależniony od narkotyków i alkoholu. Poddano go badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu z wynikiem negatywnym. Następnie kierującego przewieziono do Wydziału (...) Kryminalistycznej Komendy Miejskiej Policji, gdzie przy użyciu urządzenia D. Test 2000 przeprowadzono badania na obecność narkotyków w jego organizmie, których nie wykryto.

Dowody:

- notatka urzędowa – k. 3-4, 5 w zw. z k. 117

- protokół zatrzymania osoby – k. 6 w zw. z k. 117,

- informacja o braku uprawnień z UM S. – k. 17 w zw. z k. 117,

- wyjaśnienia obwinionego – k. 19-20 w zw. z k. 117,

- zeznania Ł. D. – k. 10-11 w zw. z k. 117,

- zeznania K. G. – k. 12-13 w zw. z k. 117,

W chwili popełnienia powyższego czynu S. J. nie miał zniesionej ani ograniczonej w stopniu znacznym zdolności rozpoznawania znaczenia czynu i kierowania swoim postępowaniem .

Dowód : - opinia sądowo-psychiatryczna – k. 87-92 w zw. z k. 117

S. J. ma 21 lat, jest bezdzietnym kawalerem. W okresie od 12.03.2015r. do 22.07.2015 r. przebywał w Areszcie Śledczym w S.. S. J. jest bezrobotny, posiada wykształcenie niepełne zawodowe, utrzymuje się ze świadczenia rentowego w wysokości 620 złotych. Obwiniony cierpi na chorobę afektywną dwubiegunową i uzależnienie mieszane od alkoholu i narkotyków. Z powodu wymienionych schorzeń od 2011 r. był kilkukrotnie hospitalizowany ( pięciokrotnie w Samodzielnym Publicznym Specjalistycznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej (...) w S. oraz dwukrotnie w 2015 r. w oddziale psychiatrycznym Aresztu Śledczego w S. ) . S. J. w przeszłości był karany za popełnienie przestępstw, nie był zaś karany za popełnianie wykroczeń w ruchu drogowym.

Dowody:

- karty informacyjne leczenia szpitalnego – k. 25-28 w zw. z k. 117,

- informacja o hospitalizacji w Samodzielnym Publicznym Specjalistycznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej (...) w S. – k .58 w zw. z k. 171,

- informacje z Centralnej Bazy Danych Osób Pozbawionych Wolności ( (...).SAD)
– k. 69-70 i k. 96 i 113 w zw. z k. 117,

- opinia sądowo-psychiatryczna – k. 87-92 w zw. z k. 117,

- informacja z Krajowego Rejestru Karnego – k. 98-100 w zw. z k. 117,

- informacja o kierowcy – k. 109 w zw. z k. 117.

Obwiniony S. J. mimo wezwań doręczonych prawidłowo do miejsca jego osadzenia i na wskazany adres do korespondencji nie stawił się na rozprawę, co dało podstawę do prowadzenia postępowania w trybie zaocznym. W toku postępowania wyjaśniającego S. J. stwierdził, iż zdaje sobie sprawę z treści stawianego mu zarzutu i przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu, odmówił składania wyjaśnień. Biorąc pod uwagę zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym wnioski płynące z wzajemnie spójnych zeznań świadków, notatek urzędowych i informacji pozyskanej z Wydziału Komunikacji Urzędu Miasta S., przyznanie obwinionego nie budzi żadnych wątpliwości Sądu.

Zeznania Ł. D. i K. G. Sąd uznał za w pełni wiarygodne. Obaj świadkowie w sposób analogiczny przedstawili przebieg podjętej wobec obwinionego interwencji, a ich relacja pozostaje w zgodzie z pozostałymi materiałami postępowania wyjaśniającego i ma charakter czysto sprawozdawczy, a nadto została złożona bezpośrednio po zdarzeniu. Świadkowie przedstawili w sposób drobiazgowy przebieg czynności, które podjęli wobec obwinionego jak również wypowiadane przez niego twierdzenia, co pozwoliło Sądowi na wszechstronne rozważenie okoliczności czynu obwinionego. Świadkowie są dla S. J. osobami całkowicie obcymi, z którym styczność mieli jedynie w wyniku podjęcia rutynowej kontroli drogowej. Treść ich zeznań nie wskazuje, by mieli przejawiać negatywne nastawienie do obwinionego, co wzmacnia przekonanie Sądu o pełnej wiarygodności wskazywanych przez nich faktów.

Zeznania G. J. nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia, albowiem nie był on świadkiem zdarzenia, zaś podawane przez niego fakty poza leczeniem psychiatrycznym obwinionego nie zostały potwierdzone pozostałymi dowodami, w szczególności dowodami z dokumentów.

Zgromadzone w sprawie dowody dokumentarne zostały wytworzone, bądź to przez uprawnione organy w ramach ich kompetencji, bądź mają charakter informacji z państwowych baz danych, przez co ich autentyczność nie budzi żadnych wątpliwości. Za kluczową dla oceny odpowiedzialności obwinionego należy uznać informację z Wydziału Komunikacji Urzędu Miasta w S., która pozwoliła potwierdzić fakt nieposiadania przez obwinionego uprawnień. Doniosłe znaczenie dla oceny odpowiedzialności obwinionego ma treść sporządzonej w sprawie opinii sądowo-psychiatrycznej. Zdaniem Sądu w sporządzonej opinii biegły psychiatra w sposób szczegółowy i wszechstronny rozważył czynniki istotne dla ustalenia, czy obwiniony miał z przyczyn chorobowych zniesioną możliwość rozpoznania znaczenia swojego czyn, bądź pokierowania swoim postępowaniem, a Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania ustaleń zawartych w opinii, która jest pełna i jasna.

Kierując się zaprezentowaną oceną dowodów Sąd uznał S. J.
za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu. Wykroczenia z art. 94 § 1 kw dopuszcza się sprawca , który na drodze publicznej prowadzi pojazd, mimo iż nie posiada stosownych uprawnień. Zgodnie z uchwałą nr XXX/741/2000 Rady Miasta S. z dnia 30.10.2000 r. w sprawie ustalenia przebiegu dróg powiatowych w mieście S. Aleja (...)
na całym swoim przebiegu została zaliczona do kategorii dróg powiatowych, a tym samym
na podstawie art. 1 i art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych ma charakter drogi publicznej. Dla ustalenia, iż S. J. nie posiadał uprawnień do prowadzenia pojazdów należy odwołać się do ustawy z dnia 5.01.2011 r. o kierujących pojazdami, gdzie w art. 3 ust. 1 zawarto trzy ogólne warunki pozwalające na stwierdzenie,
iż dana osoba posiada uprawnienia do kierowania pojazdami mechanicznymi, tj. zdanie odpowiedniego egzaminu, odbycie szkolenia nauki jazdy oraz umiejętność jazdy w sposób nie stwarzający zagrożenia dla innych uczestników ruchu, potwierdzoną stosownym dokumentem. Wymienionych warunków S. J. nie spełnił. W świetle powyższego obwiniony umyślnie w sposób zawiniony wypełnił znamiona czynu z art. 94 § 1 kw.
Zachowanie obwinionego było bezprawne i zawinione albowiem nie ujawniły się okoliczności, które wyłączałyby bezprawność karną czynu lub winę sprawcy.

Przy wymiarze kary Sąd uwzględnił stopień winy i społecznej szkodliwości czynu S. J., który nie jest niski, a także cele kary w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Za okoliczność obciążającą należy uznać, iż obwiniony przewoził inne osoby, narażając je tym samym na potencjalnie groźne skutki prowadzenia samochodu bez odpowiedniego przeszkolenia. Wprawdzie obwiniony był uprzednio karany za przestępstwa, jednak brak w aktach sprawy danych, wskazujących aby uprzednio dopuszczał się on wykroczeń przeciwko bezpieczeństwu i porządkowi w ruchu drogowym, co nakazuje uznać, iż popełniony przez niego czyn miał charakter jednorazowego incydentu. Przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę także sytuację osobistą i majątkową obwinionego, który jest osobą cierpiącą na schorzenia natury psychiatrycznej, pozostaje bez zatrudnienia
i w ocenie Sądu posiada obecnie ograniczone możliwości zarobkowe. Mając na uwadze przedstawione przesłanki Sąd uznał za adekwatne wymierzenie obwinionemu kary grzywny w wysokości 600 złotych. Zdaniem Sądu tak ukształtowana kara osiągnie swoje cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do obwinionego, uwzględnia też potrzeby
w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Na poczet orzeczonej kary Sąd zaliczył obwinionemu okres zatrzymania w sprawie, co ma swoją podstawę w treści art. 82§3 kpsw.

Z uwagi na wysokość orzeczonej kary grzywny i sytuację majątkową obwinionego, który nie pracuje, utrzymując się jedynie ze świadczenia rentowego, a także przez wzgląd na jego niepełne wykształcenie i fakt niedawnego pozbawienia wolności , Sąd stanął na stanowisku, iż poniesienie przez S. J. obok kary grzywny dodatkowo kosztów postępowania byłoby dla niego zbyt dolegliwe, co dało podstawę do zwolnienia go od obowiązku ich ponoszenia zgodnie z art. 119 kpw.

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE