UZASADNIENIE

Powód m.st. W. –reprezentowane przez profesjonalnego pełnomocnika- pozwem złożony w dniu 28 września 2012 roku wniósł o nakazanie stronie pozwanej B. K. (1), L. K. i D. K., aby opuściły i wydały lokal mieszkalny nr (...) położony w W. przy ulicy (...) w stanie wolnym od osób i rzeczy, a także o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż strona pozwana przedmiotowy lokal zajmuje bezumownie, bowiem dnia 29 września 2005 roku umowa najmu została pozwanej B. K. (1) wypowiedziana z powodu nieuiszczania opłat z tytułu najmu. Powód wskazał jednocześnie, że strona pozwana jest w stanie zaspokoić własne potrzeby mieszkaniowe, gdyż pozwana B. K. (2) wraz z mężem G. K. są właścicielami zabudowanej nieruchomości o powierzchni 0, 0315 ha przy ulicy (...) w miejscowości A. gmina N.. (pozew wraz z załącznikami, k.1-22)

W odpowiedzi na pozew złożony w dniu 29 lipca 2013 roku strona pozwana-reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika-wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych oraz wniosła o zobowiązanie powoda na podstawie art. 64 k.c. do złożenia oświadczenia woli w postaci zawarcia pomiędzy B. K. (1) a powodem m.st. W. umowy najmu lokalu mieszkalnego oznaczonego numerem nr (...) położonego w W. przy ul. (...) i zasądzenie na jej rzecz od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu strona pozwana potwierdziła fakt bezumownego zamieszkiwania w przedmiotowym lokalu. Ponadto wskazała, że anulowanie przez powoda decyzji o ponownym przydzieleniu przedmiotowego lokalu oraz uchylenie uchwały Zarządu D. Ś. nr (...) z dnia 22 sierpnia 2006 roku należy w jej ocenie uznać za bezpodstawne. Strona pozwana wywodziła, że spełnia przesłanki wymienione w § 39 uchwały nr LVIII/1751/2009 Rady m.st. W. z dnia 9 lipca 2009 roku a nadto dokonała spłaty zaległości będącej podstawą wypowiedzenia wcześniejszej umowy najmu, w związku z czym występowała o ponowne zawarcie umowy najmu na co powód ostatecznie powód nie wyraził zgody. (pismo ustanawiające, k.36-38; odpowiedz na pozew wraz z powództwem wzajemnym, k.45-87)

Postanowieniem z dnia 22 listopada 2013 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie wezwał do udziału w sprawie w charakterze pozwanej Z. K. reprezentowaną przez matkę L. K.. (postanowienie, k.104)

Zarządzeniem z dnia 2 stycznia 2014 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie postanowiła ustanowić dla pozwanej L. K. pełnomocnika z urzędu w osobie radcy prawnego. (zarządzenie, k.138)

W toku postępowania strony podtrzymały reprezentowane przez siebie stanowiska. (protokół rozprawy z dnia 18 czerwca 2013 roku, k.39; protokół rozprawy z dnia 22 listopada 2013 roku, k.101-103; protokół rozprawy z dnia 8 kwietnia 2014 roku, k.150-151; protokół rozprawy z dnia 12 czerwca 2014 roku, k.169)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana B. K. (1) była od 8 stycznia 1993 roku najemczynią gminnego lokalu mieszkalnego nr (...) przy ulicy (...) w W.. Obecnie w przedmiotowym lokalu wraz z B. K. (1) zamieszkują jej córki oraz wnuczka tj. L. K., D. K. i Z. K..

Dowód: umowa najmu lokalu mieszkalnego, k.3-4; oświadczenie z dnia 24 kwietnia 2009 roku, k.5; zeznania pozwanej B. K. (1), k.101-102; zeznania pozwanej L. K., k.102.

Mąż pozwanej B. K. (1) wyprowadził się z przedmiotowego lokalu i obecnie pozostają w separacji. Obecnie zamieszkuje C. (...) w miejscowości A. gmina N. gdzie jest właścicielem wraz z pozwaną B. K. (1) zabudowanej nieruchomości o powierzchni 0, 0315 ha.

Dowód: zeznania pozwanej B. K. (1), k.102; zeznania pozwanej D. K., k. 102; zeznania pozwanej L. K., k.102.

W związku z zaległościami w zapłacie czynszu, właściciel lokalu m.st. W. w dniu 21 czerwca 2005 r. wezwał pozwaną B. K. (1) do zapłaty zaległego czynszu, którego wysokość wyniosła 1.087,70 zł. Równocześnie w wezwaniu do zapłaty powód zastrzegł, iż nieuregulowanie zaległości we wskazanym terminie spowoduj wypowiedzenie umowy najmu.

Dowód: wezwanie ostateczne do zapłaty wraz z potwierdzeniem odbioru, k.9-12; kartoteka konta, k.16-20; okoliczność przyznana przez stronę pozwaną; zeznania pozwanej L. K., k.102.

Ponieważ pozwana B. K. (1) w wyznaczonym czasie nie uregulowała powyższej zaległości, powód m.st. W. pismem z dnia 29 września 2005 roku wypowiedział B. K. (1) umowę najmu przedmiotowego lokalu.

Dowód: wypowiedzenie umowy najmu wraz z potwierdzeniem odbioru, k.13-15; zeznania pozwanej B. K. (1), k.102; zeznania pozwanej L. K., k.102.

Pismem z dnia 10 marca 2006 roku pozwana B. K. (1) zwróciła się do powoda m.st. W. o cofnięcie wypowiedzenia umowy najmu przedmiotowego lokalu wskazując, iż przedmiotowa zaległość powstała z uwagi na kłopoty zdrowotne pozwanej.

Dowód: pismo z dnia 10 marca 2006 roku, k.53; zeznania pozwanej B. K. (1), k.102.

Pismem z dnia 14 czerwca 2006 roku m.st. W. zwróciło się do ZGN w D. Ś. o przeprowadzenie wizji lokalnej w lokalu nr (...) przy ul. (...) w W. o ustalenie czy pozwana B. K. (1) nieprzerwanie i nadal zamieszkuje w tym lokalu, a także ustalenie czy na koncie lokalu występowały zaległości.

Dowód: pismo z dnia 14 czerwca 2006 roku, k.56.

W odpowiedzi na powyższe wystąpienie ZGN w D. Ś. poinformował, że B. K. (1) zamieszkiwała nieprzerwanie i nadal zamieszkuje w przedmiotowym lokalu razem z córkami L. i D., opłaty wnoszone były za 3 osoby, a na koncie nie występowały zaległości.

Dowód: pismo z dnia 14 lipca 2006 roku, k.57.

Na podstawie uchwały nr 3994/2006 Zarządu D. Ś. m.st. W. z dnia 22 września 2006 roku pozwana B. K. (1) wraz z mężem G. K. skierowani zostali do zawarcia umowy najmu części lokalu nr (...) przy ul. (...) w W., oznaczonej jako lokal nr (...), składający się z 2 pokoi o powierzchni mieszkalnej (...) m2, ze wspólną używalnością kuchni. Umowa jak wynika z pisma m.st. W. skierowana ZGN (...), miała zostać zawarta na czas nieoznaczony.

Dowód: (...).IX. (...) z dnia 22 września 2006 roku, k.58.

W związku z tym, że do końca roku 2006, pozwana B. K. (1) nie została wezwana do podpisania umowy najmu, pismem z dnia 14 lutego 2007 roku wystąpiła z wnioskiem o przygotowanie umowy najmu i powiadomienie o terminie jej podpisania.

Dowód: pismo z dnia 14 lutego 2007 roku, k.59; zeznania pozwanej B. K. (1), k.102.

Pismem z dnia 13 grudnia 2007 roku ZGN w D. Ś. m.st. W. powiadomił pozwaną B. K. (1), że zawarcie umowy najmu możliwe będzie po dostarczeniu opinii wyrażającej zgodę na wykonaną wcześniej przez pozwaną i jej męża przebudowę przedmiotowego lokalu lub zalegalizowaniu przebudowy, k. pismo z dnia 13 grudnia 2007 r.

Dowód: pismo z dnia 13 grudnia 2007 roku, k.60.

Jednocześnie ZGN w D. Ś. dnia 13 grudnia 2007 roku wydane zostało zaświadczenie, z którego wynika, że dnia 21 czerwca 2007 roku po spłacie zadłużenia małżonkowie K. otrzymali decyzję nr (...).IX. (...) przydzielająca ponownie lokal nr (...) w budynku przy ul. (...). Z zaświadczenia wynika także, że ze względu na konieczność zalegalizowania dokonanej w lokalu przebudowy do chwili wydania zaświadczenia nie została spisana umowa najmu lokalu.

Dowód: zaświadczenie z dnia 13 grudnia 2007 roku, k.91.

Wniosek o zalegalizowanie zrealizowanych robót budowlanych w lokalu nr (...) przy ul. (...) złożony został przez B. K. (1) 16 marca 2009 roku i w następstwie przeprowadzonego postępowania w sprawie legalizacji robót budowlanych wykonanych w przedmiotowym lokalu, postępowanie to decyzją PINB nr (...) zostało umorzone.

Dowód: wniosek z dnia 16 marca 2009 roku wraz z załącznikami, k.65; zawiadomienie o wszczęciu postępowania, k. 64; decyzja z dnia 9 kwietnia 2009 r., k. 70.

Pismem z dnia 7 marca 2012 roku powód m.st. W. poinformowało pozwaną o anulowaniu pisma nr (...).IX. (...) z dnia 22 września 2006 roku kierujące do zawarcia umowy najmu lokalu nr (...).

Dowód: pismo z dnia 7 marca 2012 roku, k.72.

Pismem z dnia 9 sierpnia 2012 roku powód m.st. W. wezwał pozwaną B. K. (1) do przekazania przedmiotowego lokalu.

Dowód: pismo wraz z potwierdzeniem odbioru, k. 6.

Strona pozwana nie dostosowała się jednak do wezwania opuszczenia lokalu mieszkalnego położonego w W. przy ul. (...).

Dowód: bezsporne; okoliczność przyznana przez pozwaną B. K. (1).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzone w aktach sprawy i aktach lokalowych dokumenty i zeznania strony pozwanej tj. B. K. (1), L. K. i D. K.. Prawdziwość dokumentów nie była kwestionowana przez strony i nie budziła wątpliwości Sądu. Odnosząc się zaś do zeznań pozwanych, Sąd uznał je za wiarygodne, albowiem są one szczere, spójne, logiczne ponieważ znajdują potwierdzenie w zgromadzonych dokumentach, które nie zostały skutecznie zakwestionowane przez powoda i jako takie nie budziły wątpliwości Sądu.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo główne zasługiwało na uwzględnienie, zaś powództwo wzajemne podlegało oddaleniu.

Powód opierał swoje roszczenie na przepisie art. 222 § 1 k.c., zgodnie z którym właściciel może żądać od osoby, która faktycznie włada jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

Warunkiem koniecznym, pozwalającym na wydanie orzeczenia nakazującego opróżnienie lokalu mieszkalnego jest ustalenie, że dana osoba nie posiada tytułu prawnego do zamieszkiwania w nim. Zatem w pierwszej kolejności konieczne było ustalenia czy stronie pozwanej przysługuje skuteczne względem powoda żądanie do złożenia oświadczenia na podstawie art. 64 k.c.

Strona pozwana w powództwie wzajemnym domagała się zobowiązania powoda na podstawie art. 64 k.c. do zawarcia z nią umowy najmu lokalu mieszkalnego oznaczonego numerem (...) przy ul. (...) w W.. Z uwagi na wyraźne i jednoznaczne sformułowanie żądania przez stronę pozwaną, polegającego na ukształtowaniu określonego stosunku prawnego, Sąd jest związany jego treścią i nie może rozważać niniejszego powództwa jako powództwa o ustalenie np. prawa do nawiązania stosunku najmu przedmiotowego lokalu lub istnienia stosunku najmu pomiędzy stronami. Zgodnie bowiem z przepisem art. 321 § 1 k.p.c. sąd nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani zasądzać ponad żądanie. Sąd uprawniony jest do modyfikacji z urzędu żądania powoda jedynie w wypadku, gdy treść żądania sformułowana jest niewłaściwie, niewyraźnie lub nieprecyzyjnie, jednakże zgodnie z wolą powoda i w ramach podstawy faktycznej powództwa. Ingerencja Sądu w tym zakresie nie może być zbyt daleko idąca. W tym przypadku chodzi wyłącznie o nadanie objawionej w treści pozwu woli strony pozwanej poprawnej jurydycznie formy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2007 r., IV CSK 115/07, LEX nr 358817).

W świetle powyższego Sąd nie był uprawniony do dokonania modyfikacji żądania strony pozwanej i dlatego rozpatrzy je stosownie do pierwotnie sformułowanej jego treści.

Podstawą żądania zobowiązania określonego podmiotu do zawarcia określonej umowy – w niniejszym przypadku umowy najmu lokalu – stanowi przepis art. 64 k.c., zgodnie z którym prawomocne orzeczenie sądu stwierdzające obowiązek danej osoby do złożenia oznaczonego oświadczenia woli, zastępuje to oświadczenie. Jednakże źródłem obowiązku złożenia oświadczenia może być każde zdarzenie cywilnoprawne. Ustawodawca w art. 64 k.c. nie ogranicza kręgu sytuacji, do których przepis ten się odnosi. Chodzi więc o wszystkie orzeczenia, w których stwierdzony jest, choćby w sposób dorozumiany, obowiązek złożenia oświadczenia woli. Obowiązek złożenia oświadczenia woli wynikać może z umowy (umowa przedwstępna, umowa zobowiązująca do rozporządzenia, prawo odkupu, umowa spółki zobowiązująca do wniesienia wkładu), z jednostronnej czynności prawnej (przyrzeczenie publiczne, testament, przyjęcie przekazu), z decyzji administracyjnej, z bezpodstawnego wzbogacenia, z mocy prawa (R. Majda, Kodeks cywilny. Część ogólna. Komentarz. Lex 2009). Artykuł 64 k.c. może mieć zastosowanie tylko wówczas, gdy istnieje cywilnoprawny obowiązek dokonania określonej czynności prawnej (złożenia oświadczenia woli). Z obowiązkiem tym musi być skorelowane odpowiednie uprawnienie drugiej strony o charakterze roszczenia cywilnoprawnego. Przesłanka ta jest spełniona, gdy możliwe jest określenie konkretnej treści oświadczenia woli, które ma być złożone przez zobowiązanego (Komentarz do Kodeksu cywilnego pod redakcją A. Kidyby).

Odnosząc powyższe do realiów niniejszej sprawy strona pozwana swoje roszczenie wywodzi z § 39 uchwały Nr LVIII/1751/2009 Rady Miasta Stołecznego W. z dnia 9 lipca 2009 roku w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu miasta stołecznego W. na wniosek osoby, której wcześniej wypowiedziano umowę najmu na podstawie art. 11 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminnym i o zmianie Kodeksu cywilnego, gdy przyczyną rozwiązania stosunku prawnego było zadłużenie spowodowane pogorszeniem sytuacji materialnej najemcy, możliwe jest ponowne zawarcie umowy najmu, której przedmiotem będzie ten sam lub inny lokal o mniejszej powierzchni, jeżeli:

1. Osoba ta nieprzerwanie zamieszkuje w tym lokalu, a w przypadku pracowni do prowadzenia działalności w dziedzinie kultury i sztuki-nieprzerwanie ją użytkuje w tym celu;

2. Ustała przyczyna, z powodu, której została rozwiązana umowa najmu, przy czym warunek ten uważa się za spełniony również w przypadku, jeśli jest podpisane i realizowane porozumienie dotyczące spłaty zadłużenia.

Wskazana wyżej regulacja zawiera pewne przesłanki, po spełnieniu, których zawarcie umowy najmu będzie możliwe. Rolą Sądu w niniejszym postępowaniu nie było natomiast badanie, czy pozwana B. K. (1) przesłanki te spełniła, czy jest legitymowana do zawarcia umowy najmu i czy m.st. W. powinno z stroną pozwaną taką umowę zawrzeć, niezależnie od przyjętej podstawy prawnej.

Podnieść należy bowiem, iż ten przepis prawa miejscowego nie nakłada na gminę obowiązku, a jedynie daje jej uprawnienie zawarcia umowy najmu lokalu z osobą, która spełnia kryteria opisane w tym przepisie. To wyłącznie od decyzji organów gminy uzależnione jest wynajęcie lokalu, a ingerencja Sądu w uprawnienie, jakie posiada gmina w tym zakresie byłaby niedopuszczalna.

W rozumieniu art. 87 § 2 Konstytucji uchwała Rady m.st. W. nr (...) z dnia 9 lipca 2009 roku jako akt prawa miejscowego jest źródłem powszechnie obowiązującego prawa na obszarze działania organów, które go ustanowiły. Zawiera ona jednak zbiór kryteriów skierowanych przede wszystkim do organów m.st. W., określających zasady wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu m.st. W., pozwalających na ocenę czy zawierać czy też nie zawierać umowy najmu z osobami o to się ubiegającymi.

Miasto S. W. jest właścicielem lokalu mieszalnego nr (...) przy ul. (...) w W., zajmowanego obecnie bez tytułu prawnego przez stronę pozwaną. Zgodnie z art. 140 k.c. w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.

W związku z powyższym wskazać należy, że powód jako właściciel miał pełne prawo dysponować swoją własnością w sposób jaki mu odpowiadał i nie był związany żadnymi nakazami w zakresie konieczności zawierania umów najmu(decyzja (...).IX. (...) z dnia 22 września 2006 roku).

Bez względu na sposób podejmowania decyzji zawarcie umowy najmu pozostaje czynnością prawną. Omawiana uchwała nie kreuje zatem żadnego roszczenia dla ubiegających się o zawarcie umowy najmu, żadnej ekspektatywy. Analiza jej treści wskazuje na brak obowiązku zawarcia umowy najmu przez organy m.st. W.. Uznać zatem należy, że nawet w przypadku spełnienia przesłanek do zawarcia umowy najmu określonych w uchwale, może nie dojść do jej zawarcia jeśli wynajmujący - tu m.st. W. - nie złoży swojego oświadczenia woli.

W fazie podejmowania decyzji przez wynajmującego pozostaje czy zawrzeć czy też nie zawierać umowy najmu. W niniejszej sprawie powód takiego oświadczenia nie złożył. W zawiązku z powyższym ingerencja Sądu w uprawnienie, jakie posiada gmina w tym zakresie byłaby niedopuszczalna.

W tym stanie rzeczy w oparciu o art. 64 k.c. Sąd orzekł jak w punkcie 4 wyroku.

Wobec powyższego Sąd uznał, iż strona pozwana nie posiada tytułu prawnego do przedmiotowego lokalu, a zatem pozwanym nie służy skuteczne względem powoda uprawnienie do władania lokalem i zamieszkiwania w nim.

Roszczenie windykacyjne służy właścicielowi przeciwko osobie, która jego rzeczą faktycznie włada bez tytułu prawnego. Oznacza to, że osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego przebywają w nim bezprawnie. Właściciel ma prawo do swobodnego dysponowania swoją własnością i lokatorzy - zamieszkujący tam bez tytułu prawnego – nie mogą mu tego w jakikolwiek sposób uniemożliwiać.

W związku czym, Sąd na mocy art. 222 § 1 k.c. nie znalazł żadnych podstaw aby odmówić słuszności żądaniu powoda, a w konsekwencji nakazał w punkcie 1 wyroku opuszczenie i opróżnienie zajmowanego przez stronę pozwaną przedmiotowego lokalu oraz wydanie do powodowi.

Stosowanie do art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego, ustawę tą stosuje się również do stosunków prawnych powstałych przed dniem jej wejścia w życie. W związku z tym stosownie do przepisów art. 14 ww. ustawy, Sąd był obowiązany do orzeczenia w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Obowiązek zapewnienia lokalu socjalnego ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu. Sąd zaś badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki do otrzymania lokalu socjalnego, orzeka o uprawnieniu osób, o których mowa w art. 14 ust. 1 ww. ustawy, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną.

Zgodnie z art. 14 ust. 4 ww. pkt. 1-6 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego Sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego wobec: kobiety w ciąży, małoletniego, niepełnosprawnego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej lub ubezwłasnowolnionego oraz sprawującego nad taką osobą opiekę i wspólnie z nią zamieszkałą, obłożnie chorych, emerytów i rencistów spełniających kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej, osoby posiadającej status bezrobotnego oraz osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że pozwana Z. K. należy do kategorii osób wymienionych w ww. art. 14 jest bowiem, zaś pozwana L. K. utrzymuje się z zasiłku w wysokości 990 zł oraz sprawuje opiekę nad małoletnią. D. K. mimo, że jest osobą pełnoletnią nadal się uczy i pozostaje pod opieką pozwanej B. K. (1). Nadto B. K. (1) utrzymuje się z renty w kwocie 550 złotych miesięcznie, co już samo w sobie uprawnia ją do otrzymania lokalu socjalnego. Jednocześnie wskazać należy, iż pomimo wskazania przez powoda nieruchomości zlokalizowanej przy ulicy (...) w miejscowości A. gmina N.,w ocenie Sądu powód nie wykazał, aby strona pozwana miała możliwość zamieszkania w wskazanym lokalu niż dotychczas używany, a stosownie do zeznań pozwanych, takiej możliwości nie posiadają albowiem przedmiotowy lokal został wybudowany w ramach spółdzielni mieszkaniowej i obecnie zajmowany jest przez G. K..

Mając powyższe na uwadze, sąd w punkcie 2 wyroku orzekł, że stronie pozwanej przysługuje prawo do jednego lokalu socjalnego.

O wstrzymaniu wykonania wobec pozwanego opróżnienia przedmiotowego lokalu do czasu złożenia mu przez miasto stołeczne W. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego sąd orzekł w punkcie 3 wyroku na podstawie art. 14 ust. 6 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów.

W punkcie 5 wyroku Sąd na podstawie art. 102 kpc odstąpił od obciążania strony pozwanej kosztami sądowymi uznając, że zachodzi przypadek szczególnie uzasadniony przewidziany w tym przepisie. Sytuacja finansowa i osobista w jakiej znalazł się strona pozwana uzasadniają odstąpienie od obciążenia obowiązkiem zwrotu na rzecz powoda tych kosztów.

Na podstawie § 15 pkt 1 oraz § 9 ustęp 1 r. M. Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu ( t.j. Dz. U. 2013.490) Sąd w punkcie 6 i 7 wyroku przyznał od Skarbu Państwa na rzecz pełnomocnika z urzędu kwotę 120 zł tytułem wynagrodzenia za udzielenie powodowi pomocy i nakazał wypłacić środków Skarbu Państwa – kasy Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieście w Warszawie powyższą kwotę powiększoną o kwotę podatku VAT obowiązującą w dacie orzekania.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.

(...)

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE