UZASADNIENIE

Powód (...) w W.w elektronicznym postępowaniu upominawczym wniósł o zasądzenie od pozwanej W. A. (2)kwoty 5 915,80 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 19.11.2014 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, według wyszczególnionego spisu.

Na uzasadnienie żądania wskazał, że pozwana z poprzednikiem prawnym powoda zawarła w dniu 03.08.2007 r. umowę o przyznanie limitu kredytowego o nr (...), na mocy której Bank postawił do dyspozycji pozwanej kwotę przyznanego limitu, zaś pozwana zobowiązała się do spłaty zaciągniętego kredytu wraz z oprocentowaniem, prowizjami oraz kosztami i opłatami precyzyjnie określonymi w umowie. Na dzień cesji wierzytelności pozwana wykorzystała limit w wysokości 3 188,40 zł. Następnie w dniu 27.06.2014 r. (...) Bank (...) S.A. dokonał przelewu wierzytelności na powoda w łącznej wysokości 5760,22 zł, na którą składała się należność główna 3188,40 zł oraz skapitalizowane odsetki karne 1673,82 zł, skapitalizowane odsetki umowne 551,64 zł oraz koszty 346,36 zł. Na dzień sporządzenia pozwu zadłużenie pozwanej powiększyło się o odsetki naliczone od dnia 01.07.2014 r. i wyniosło 5915,80 zł. Pozwana do dnia wniesienia pozwu nie spełniła świadczenia.

W dniu 03.12.2014 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie, pod sygn. akt VI Nc-e (...), w związku z brakiem podstaw do wydania nakazu zapłaty przekazał sprawę do rozpoznania Sadowi Rejonowemu w Dzierżoniowie.

Powód w zakreślonym terminie uzupełnił braki formalne pozwu oraz pozew w trybie art. 505³⁷§ 1 k.p.c.

Pozwana na rozprawie w dniu 11 czerwca 2015 r. uznała żądanie pozwu, wskazując na swoją trudną sytuację majątkową. Ma wykształcenie zawodowe, jest po 50-tce, pozostaje bez pracy od 5 lat, jest zarejestrowana jako bezrobotna bez prawa do zasiłku, utrzymuje się z drobnych prac dorywczych przy sprzątaniu lub opiece nad dziećmi, za które otrzymuje niewielkie kwoty rzędu 60 zł, ma zadłużone mieszkanie zakładowe, zagrożona jest eksmisją, dotychczasowa egzekucja prowadzona przez Bank okazała się bezskuteczna i postępowanie zostało umorzone. Pozwana deklaruje chęć spłaty zadłużenia po uzyskaniu zatrudnienia (okoliczności uznane za przyznane).

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 213 § 2 k.p.c., sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Uznanie powództwa jest aktem dyspozycyjnym pozwanego, który nie tylko uznaje samo żądanie powoda, ale i to, że uzasadniają je przytoczone przez powoda okoliczności faktyczne i godzi się na wydanie wyroku uwzględniającego to żądanie (por. M. Jędrzejewska, [w:] T. Ereciński, J. Gudowski, M. Jędrzejewska, Komentarz do Kodeksu postępowania cywilnego. Część pierwsza. Postępowanie rozpoznawcze, tom 1, Warszawa 2002, s. 467).

W niniejszej sprawie pozwana uznała żądanie pozwu i Sąd jest związany tym uznaniem. Znajduje ono uzasadnienie w łączącym pozwaną i zbywcę wierzytelności stosunku prawnym umowie o limit kredytowy na karcie kredytowej, zawartej z (...) Bankiem S.A., którego następcą prawnym został (...) Bank (...) S.A. z której wynika, że pozwana otrzymała limit kredytowy gotówkowy w wysokości 3000 zł, który wykorzystała z przekroczeniem. Umowa kredytu została uregulowana w art. 69 i nast. prawa bankowego. Natomiast przelew wierzytelności i jego skutki zawarte zostały w art. 509 i nast. k.c. Tym samym żądanie pozwu znajdowało swoją podstawę w powołanych przepisach, a pozwana nie kwestionowała skuteczności przelewu i legitymacji procesowej czynnej powoda.

Ponieważ pozwana wykazała swoją trudną sytuację materialną, a mianowicie pozostawanie bez pracy od 5 lat mimo zarejestrowania jako bezrobotna, utrzymywanie się z prac dorywczych przy sprzątaniu lub opiece nad dziećmi, za które dostaje niewielkie kwoty po kilkadziesiąt złotych, które przeznacza na bieżące potrzeby. Ma zadłużone mieszkanie zakładowe z tego powodu nie może skorzystać z dodatku mieszkaniowego, zagrożona jest eksmisją. Przyznała, że dotychczasowa egzekucja prowadzona przez Bank okazała się bezskuteczna i postępowanie zostało umorzone. Pozwana deklaruje chęć spłaty zadłużenia po uzyskaniu zatrudnienia, co świadczy, że nie unika ona odpowiedzialności za zobowiązanie i zgodziła się z żądaniem pozwu, uznając powództwo na rozprawie, dlatego jej postawę należy uznać za uzasadniającą rozstrzygnięcie o kosztach procesu oparte na art. 102 k.p.c.

Przepis art. 102 k.p.c. stanowi bowiem, że w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Przyjmuje się przy tym powszechnie, że zastosowanie opisanej normy prawnej powinno być oceniane w całokształcie okoliczności, które by uzasadniały odstępstwo od podstawowych zasad decydujących o rozstrzygnięciu w przedmiocie kosztów procesu. Do kręgu tych okoliczności należy zaliczyć zarówno fakty związane z samym przebiegiem procesu, jak i fakty leżące na zewnątrz procesu, zwłaszcza dotyczące stanu majątkowego stron. Okoliczności te powinny być oceniane przede wszystkim z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego (por. postanowienie SN z dnia 14 stycznia 1974 roku, II CZ 223/73, LEX nr 7379; postanowienie SN z dnia 27 października 1966 roku, II PZ 62/66, LEX nr 6064; J. Gudowski, [w:] T. Ereciński, J. Gudowski, M. Jędrzejewska, Komentarz do Kodeksu postępowania cywilnego. Część pierwsza. Postępowanie rozpoznawcze, tom 1, Warszawa 2002, s. 268).

W ocenie Sądu, wskazane okoliczności prowadzą do wniosku, że w niniejszej sprawie zachodzi szczególny wypadek uzasadniający odstąpienie od obciążenia pozwanej kosztami procesu poniesionymi przez powoda. Powód nabył wierzytelność w ramach pakietu za prawdopodobnie symboliczną kwotę (wielkość ta została zatajona przez powoda z powołaniem się na tajemnice stron umowy przelewu), co należy domniemywać przy obrocie wierzytelnościami trudnymi i nieściągalnymi, więc i tak zyskuje na uznaniu wierzytelności w całości przez pozwaną. Powstanie po jej stronie zaległości nie wynika ze złej woli, lecz nagłej utraty stałej pracy i problemach w znalezieniu nowej, co przy jej wykształceniu zawodowym i wieku 50+ jest dość powszechne.

O rygorze natychmiastowej wykonalności Sąd orzekł na podstawie art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c., bowiem zasądzone roszczenie zostało uznane przez pozwaną.

Mając powyższe argumenty na względzie Sąd orzekł jak sentencji wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE