II C 312/15
Powód P. P. wniósł w dniu 13 marca 2015 roku pozew do Sądu Okręgowego w Łodzi przeciwko Skarbowi Państwa – Aresztowi Śledczemu w Ł.. Wniósł o zasądzenie kwoty 120.000 złotych z ustawowymi odsetkami od, jak podał, dnia roszczenia szkody oraz o zasądzenie kosztów procesu.
W odpowiedzi na pozew pozwany, działający przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa, wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kosztów zastępstwa procesowego.
Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:
Powód przebywał w Areszcie Śledczym w Ł. w okresach od 2 stycznia 2015 roku do 3 lutego 2015 roku oraz od 25 lutego 2015 roku do 12 marca 2015 roku. Był osadzony w następujących celach: (...) o powierzchni 11,52 m (( 2)) w okresie od 2 stycznia 2015 roku do 12 stycznia 2015 roku, w celi przebywały łącznie 3 osoby, (...)o pow. 12,14 m (( 2 )) w dniu 13 stycznia 2015 roku, w celi przebywały 2 osoby, (...)o pow. 12,05 m (( 2 ))w dniach od 14 stycznia 2015 roku do 3 lutego 2015 roku, w celi przebywały 3 lub 2 osoby, (...)o pow. 9,86 m (( 2 )) w dniach od 25 lutego 2015 roku do 12 marca 2015 roku, w celi przebywały 2 osoby.
Cele nie były remontowane. Jedna z cel, w której powód przebywał, była przeznaczona do remontu.
Stan cel był zły. Były brudne. Okna były zaopatrzone w blendy, przepuszczające mniej światła, byłą wilgoć, ramy okienne skorodowane, w celach były toalety w części zastawione.
Powód, po osadzeniu w pozwanym areszcie, został zbadany przez lekarza J. K. w dniu 7 stycznia 2015 roku, który otrzymane w wywiadzie informacje odnotował w tej dacie. Powód nie złożył dokumentacji lekarskiej z okresu przed osadzeniem. Lekarz zleciła złożenie tej dokumentacji, dolne łóżko i konsultację psychiatryczną.
Powód, po krótkim pobycie, opuścił Areszt Śledczy w Ł. w dniu 3 lutego 2015 roku. W czasie tego pobytu był 21 stycznia 2015 roku konsultowany przez psychiatrę, nie było leczenia farmakologicznego.
Po raz drugi powód przebywał w pozwanym Areszcie Śledczym w Ł. w dniach 25 luty 2015 roku do 12 marca 2015 roku. W czasie tego pobytu był w dniu 6 marca 215 roku przyjęty przez lekarza B. B., która zleciła żel z powodu zgłaszanych dolegliwości bólowych barku prawego.
W dniu 27 lutego 2015 roku powód dostarczył dokumentację lekarską, dotyczącą leczenia w Klinice (...) w Ł. w 2007 roku.
Powód był skierowany na konsultację rehabilitacyjną w dniu 6 lutego 2015 roku w innej jednostce penitencjarnej ZK w Ł..
Przed osadzeniem w pozwanym areszcie śledczym powód miał skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne, wystawione przez lekarza T. D. oraz zarezerwowaną wizytę w Poradni (...)na dzień 16 lutego 2015 roku.
Powyższych ustaleń Sąd dokonał w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci dokumentów, załączonych do akt jak: świadectwo zwolnienia k. 12, notatkę służbową kierownika działu ochrony k. 25, notatkę służbową kierownika ambulatorium k. 26 – 28, książeczkę zdrowia k. 29 – 36 i k. 70, zaświadczenie lekarskie z WAM k. 70, skierowanie na zabiegi k. 70, skierowanie do poradni specjalistycznej k. 70, zeznania świadków A. B. nagranie k. 73 00:04:47, zeznania świadka J. K. nagranie k. 73 00:12:15 i zeznanie powoda nagranie k. 73 00:21:48.
Dowodom z dokumentów Sąd dał wiarę, ponieważ nie budzą one wątpliwości co do okoliczności w nich zawartych.
Zeznania świadka J. K. Sąd uznał za w pełni wiarygodne, pochodzą one od osoby obcej, są zgodne z dowodami z dokumentów, zebranymi w sprawie, w szczególności książeczką zdrowia i notatką kierownika ambulatorium.
Zeznania świadka A. B. Sąd uznał za wiarygodne za wyjątkiem twierdzenia, że powód był nie leczony, ponieważ są one wewnętrznie sprzeczne, gdyż ten sam świadek twierdził też, że otrzymywał środki przeciwbólowe. Zeznania są też sprzeczne z zeznaniami drugiego świadka lekarza, ale i wpisami w książeczkę zdrowia i notatkę kierownika ambulatorium, z których wynika, że powód był dwukrotnie przyjęty przez lekarza. Sam świadek zeznał dalej, że lekarz był za 3 miesiące a pobyty powoda w pozwanym areszcie były krótkie, krótsze niż te podane 3 miesiące.
Sąd nie dał wiary zeznaniom powoda, w szczególności jego twierdzeniu o za małej, mniejszej niż 3 m 2 powierzchni cel na osadzonego, gdyż to jest sprzeczne z dokumentacją aresztu w tym zakresie. Sam powód nie był pewien czy w celi było 3 osadzonych, podał, że w pewnym momencie mogło ich być 4.
Sąd nie dał wiary zeznaniom powoda co do zgłaszania zleceń rehabilitacji. W ocenie Sądu jest to sprzeczne z zeznaniami świadka lekarki oraz dokumentacją lekarską. Nie zmienia tej oceny fakt załączenia do kserokopii książeczki zdrowia notatki sporządzonej przez samego powoda, złożonej na ostatniej rozprawie.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Powództwo jest niezasadne i podlega oddaleniu.
Powód wnosił o zapłatę kwoty 120.000 złotych tytułem zadośćuczynienia, na co wskazał przytaczając w uzasadnieniu przepisy art. 24 i 448 kodeksu cywilnego. Powód wskazywał na naruszenie jego dóbr osobistych przez nie zapewnienie mu właściwej opieki medycznej, w szczególności nie zapewnienie mu zabiegów rehabilitacyjnych i pomocy, jak podał, lekarza rehabilitanta na miejscu. Podnosił także niewłaściwe warunki bytowe w celach, w których był osadzony.
Sąd rozpoznał wszystkie wnioski dowodowe powoda, przesłuchał wskazanego świadka, drugi wskazany świadek nie został przesłuchany z uwagi na niewskazanie jego aktualnego adresu. Sąd nie uwzględnił także wniosku powoda o oględziny cel i ich dokumentację fotograficzną z uwagi na fakt, iż stan cel został już udowodniony przez inne dowody jak zeznania świadka i samego powoda, także wygląd cel jest znany Sądowi z urzędu z innych spraw, w tym zawartych w nich badań okresowych, jak dopuszczalnych warunków dostępu światła , urządzeń toaletowych, dostępu do zimnej wody w każdej celi, wyposażenia okien w blendy oraz oświetlenia.
Sąd nie dał wiary nie do końca sprecyzowanym twierdzeniom o nie zachowaniu normy 3 m 2 na jednego osadzonego. Powód nawet nie wskazywał przez jaki okres i w której celi była przekroczona norma, jest to sprzeczne z dokumentacją aresztu.
Co do pierwotnie podnoszonego zarzutu o niewłaściwej opiece medycznej Sąd również uznał go za nieudowodniony. Powód był badany dwukrotnie przez lekarza, czemu nie zaprzeczył, także był konsultowany psychiatrycznie z uwagi na zgłaszane problemy, otrzymywał leki przeciwbólowe. Faktycznie był skierowany na wolności na rehabilitację i miał wyznaczoną wizytę, lecz do pozwanego aresztu nie dostarczył przy przyjęciu, co zlecił lekarz pierwszego kontaktu, dokumentacji lekarskiej. Nie jest wiarygodne twierdzenie, aby miał obiecaną wizytę rehabilitanta w miejscu osadzenia. Takiej usługi medycznej w Areszcie Śledczym w Ł. nie ma.
Nie przekonywujące jest, aby lekarzowi, zeznającemu jako świadek podał, zresztą jego autorstwa, notatkę o wizycie rehabilitacyjnej, na co wskazywał dopiero na rozprawie.
Jeden ze złożonych dokumentów, a to skierowanie do poradni specjalistycznej, nosi datę 27 sierpnia 2015 roku, a więc już długo po opuszczeniu pozwanego aresztu.
Powód został skierowany na konsultację rehabilitacyjną, ale w sposób stosowany do osób pozbawionych wolności, czyli w Szpitalu Zakładu Karnego Nr (...), lecz przez służbę zdrowia innego zakładu penitencjarnego – Zakładu Karnego Nr (...)w Ł..
Reasumując, w ocenie Sądu opieka lekarska była sprawowana w sposób przyjęty i możliwy w warunkach aresztu śledczego, pacjent był przyjmowany i leczony a warunki te nie były gorsze, przynajmniej co do terminów usług medycznych, od oferowanych na wolności.
Z tych względów Sąd pozew oddalił na zasadzie art. 24 § 1 w związku z art. 23 kodeksu cywilnego oraz art. 448 kodeksu cywilnego.
Biorąc pod uwagę sytuację materialną powoda, pozostającego bez pracy, dochodów i majątku, Sąd nie obciążył go zwrotem kosztów zastępstwa procesowego na rzecz Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa na zasadzie art. 102 kodeksu postępowania cywilnego.