UZASADNIENIE

Z. T. został obwinionego o to, że:

w dniu 8 sierpnia 2014 r. ok. godz. 17:35 w T. na ul. (...), kierując samochodem marki D. (...) o nr rej. (...), w wyniku nieprawidłowego manewru cofania doprowadził do zderzenia drogowego z pojazdem marki M. (...) o nr rej. (...). Czynem swym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. wykroczenie z art. 86§1 kw

Sąd Rejonowy w Toruniu w wyroku z dnia 16 stycznia 2015 r. ( Sygn. akt XII W 3579/14) :

I. Uznał obwinionego Z. T. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu tj. wykroczenia z art. 86§1 kw i za to na podstawie art. 86§1 kw wymierzył mu karę 250 (dwieście pięćdziesiąt) złotych grzywny;

II. Zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty sądowej i obciążył go wydatkami w kwocie 100 (stu) złotych.

Od powyższego wyroku apelację wniosła obrońca obwinionego, zarzucając mu:

- obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia tj. art. 71 §4 kpow w zw. z art. 4 kpow, podważając skuteczność doręczenia zawiadomienia o wyznaczeniu terminu rozprawy, wskazując w konsekwencji na bezpodstawność wydania wyroku zaocznego;

- obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpow poprzez dokonanie przez Sąd Rejonowy niepełnych ustaleń faktycznych oraz jednostronną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego;

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść, kwestionując to, że obwiniony nie zachował należytej ostrożności podczas zdarzenia i doprowadził do kolizji, z zaparkowanym na terenie wskazanego parkingu, samochodem osobowym marki M. (...), kierowanym przez D. R..

Mając powyższe na uwadze, obrońca obwinionego wniosła o uniewinnienie Z. T. od popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 86 § 1 kw, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Dołączył również wniosek o uzupełnienie przez Sąd odwoławczy przewodu sądowego poprzez przeprowadzenie dowodu ze wskazanych dokumentów oraz przesłuchanie bezpośrednich świadków.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Niezależnie od zarzutów apelacji obrońcy obwinionego, Sąd Okręgowy uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Toruniu.

Sąd Okręgowy nie dopatrzył się żadnych błędów w postępowaniu przed Sądem I instancji. W wyniku przeprowadzonej kontroli uznał, iż czynności Sądu Rejonowego nie stanowiły obrazy przepisów postępowania, która mogłaby mieć wpływ na treść orzeczenia. W ocenie Sądu odwoławczego obwiniony został prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy wyznaczonej na dzień 16 stycznia 2015 roku, a jego obecność w świetle przedstawionych dowodów uznać należy za nieusprawiedliwioną. Biorąc pod uwagę powyższe oraz fakt, że nie został złożony wniosek o odroczenie rozprawy, sąd meriti słusznie postanowił, uwzględniając art. 71 § 4 kpow, przeprowadzić rozprawę pod nieobecność obwinionego oraz wydać wyrok zaoczny.

Analiza akt sprawy doprowadziła Sąd odwoławczy do przeświadczenia, iż Sąd Rejonowy dokonał ustaleń faktycznych w miarę swoich możliwości oraz obiektywnie ocenił ujawniony w toku postępowania materiał dowodowy. Brak wyjaśnień obwinionego doprowadził do tego, że Sąd I instancji mógł oprzeć swój osąd jedynie na podstawie zeznań świadka D. R.oraz ustaleń Policji. W tym świetle, jak wynika z pisemnych motywów skarżonego wyroku, sąd meriti podał, iż obwiniony nieprawidłowo, bez zachowania szczególnej ostrożności, nie upewniając się czy sytuacja istniejąca na drodze pozwala na wykonanie manewru cofania, podjął tenże manewr tyłem wyjeżdżając swoim pojazdem z parkingowego miejsca postojowego w następstwie czego uderzył tyłem swojego pojazdu w tył stojącego do niego równolegle samochodu osobowego prowadzonego przez D. R..

Dopiero, apelując obrońca obwinionego wniosła o przesłuchanie bezpośrednich świadków zdarzania tj. A. T. oraz S. Ż. na okoliczność faktycznego przebiegu zdarzenia i braku zawinienia Z. T.. Relacja przedstawiona przez obwinionego na rozprawie apelacyjnej wzbudziła wątpliwości sądu odwoławczego co do faktycznego przebiegu przedmiotowego zdarzenia. Dodać należy, że obwiniony zakwestionował prawidłowość sporządzonego przez policjantkę, która przyjechała na miejsce zdarzenia, szkicu powypadkowego (chociaż nawet pobieżna analiza tego dokumentu wskazuje na to, że samochód prowadzony przez pokrzywdzoną częściowo przekroczył, czy też mógł przekroczyć, oś alejki parkingowej).

Założyć należy, że oprócz przesłuchania wskazanej dwójki świadków niezbędne byłoby przesłuchanie obwinionego a także pokrzywdzonej (być może także skonfrontowanie relacji tych osób) oraz funkcjonariuszki Policji na okoliczność sporządzenia wspomnianego szkicu.

Mając na uwadze ilość nowych dowodów do przeprowadzenia, Sąd odwoławczy postanowił na podstawie art. 106 a kpow a contrario oddalić wniosek obrońcy o ich przeprowadzenie w postępowaniu odwoławczym, a w konsekwencji uchylić zaskarżony wyrok i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania. Rolą sądu jest kontrola orzeczenia wydanego przez Sąd I instancji i chociaż Sąd odwoławczy jest uprawniony do przeprowadzenia każdego dowodu w instancji odwoławczej postępowania w sprawach o wykroczenia, to jednak zawsze powinien uwzględnić, czy przyspieszy to postępowanie i nie doprowadzi do konieczności przeprowadzenia postępowania dowodowego w znacznej części albo w całości. W niniejszej sprawie w istocie sprowadzałoby się to do przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości.

W związku z tym, przyczyną uchylenia w całości przez Sąd odwoławczy wyżej wskazanego orzeczenia, nie są błędy Sądu Rejonowego, które są podnoszone w apelacji przez obrońcę obwinionego, a wskazana wyżej konieczność.

W przeprowadzanym ponownie postępowaniu Sąd I instancji powinien dopuścić wniosek obrońcy o przesłuchanie nowych świadków, wziąć pod uwagę wyjaśnienia obwinionego oraz ponownie przeanalizować szkic miejsca wypadku drogowego, w konsekwencji czego na podstawie wszystkich ujawnionych okoliczności raz jeszcze ustalić stan faktyczny i ewentualną kwalifikację prawną czynu.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE