UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 7 stycznia 2015 roku, znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił S. G. prawa do emerytury na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 roku, poz. 1440 ze zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U z 1983 r., Nr 8, poz. 43 ze zm.), z uwagi na to, że na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca nie udowodnił co najmniej 15 - letniego okresu pracy w warunkach szczególnych, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Organ rentowy nie uwzględnił jako pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia ubezpieczonego w (...) S.A. w P. od dnia 1 kwietnia 1976 roku do dnia 12 czerwca 1997 roku, ponieważ w świadectwie pracy z dnia 12 czerwca 1997 roku w pkt 8 pracodawca nie powołał przepisów resortowych pod jakie podlegał, wskazując jedynie przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku (decyzja – k. 47 akt rentowych).

W odwołaniu S. G. nie zgodził się ze wskazaną decyzja uznając ją za krzywdzącą (odwołanie – k. 2 akt sądowych).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego odrzucenie, podnosząc, że odwołanie zostało wniesione z przekroczeniem miesięcznego terminu liczonego o doręczenia odpisu decyzji, na uzasadnienie czego wskazując, że decyzja została wydana w dniu 7 stycznia 2015 roku i wysłana listem zwykłym a odwołanie wpłynęło do organu rentowego w dniu 4 marca 2015 roku (odpowiedź na odwołanie – k. 3 – 3v. a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

S. G., urodzony (...), w dniu (...)roku złożył wniosek o emeryturę, w którym zawarł oświadczenie, że nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach organ rentowy uznał za udowodniony na dzień 1 stycznia 1999 roku łączny okres podlegania ubezpieczeniom w wymiarze 31 lat, 5 miesięcy i 18 dni, w tym 29 lat, 9 miesięcy i 5 dni okresów składkowych oraz 1 roku, 8 miesięcy i 13 dni okresów nieskładkowych. Do stażu pracy w szczególnych warunkach organ rentowy nie uwzględnił żadnego okresu zatrudnienia ubezpieczonego (okoliczności bezsporne).

Z dniem 21 lipca 1971 roku ubezpieczony został zatrudniony w Zakładach (...) w P. (następnie Zakłady (...) – E., Zakłady (...), Zakłady (...), (...) Spółka Akcyjna, Zakład (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o.) na podstawie umowy o pracę na okres próbny w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku tokarza, z przydziałem do wydziału (...). Z dniem 20 kwietnia 1972 roku został przeniesiony na wydział (...) i zajmował się obsługą automatów. Następnie z dniem 2 maja 1973 roku powierzono skarżącemu obowiązki tokarza na wydziale (...). Na zajmowany stanowisku wykonywał czynności związane z wykonywaniem podzespołów do remontowanych maszyn, w ramach których obsługiwał tokarkę.

Przedmiotem działalności zakładu pracy była produkcja agregatów do chłodziarek, silników do pralek różnego rodzaju, silników do młynkomikserów, nawilżaczy powietrza, broni.

Z dniem 1 kwietnia 1976 roku ubezpieczonemu powierzono obowiązki szlifierza, które wykonywał w dalszym ciągu na wydziale(...) Zajmował się obsługą różnego typu szlifierek, np. do otworów, wałków, płaszczyzn, wyposażonych w różnej wielkości i kształty tracze. Było ich 7. Obsługując ręcznie szlifierki wykonywał obróbkę końcową metalowych podzespołów niezbędnych do przeprowadzenia remontów maszyn wykorzystywanych w zakładzie pracy oraz ostrzenie narzędzi do obróbki metali, tj. wierteł, frezów, noży tokarskich. Czynności z tym związane wykonywał na hali na której była wydzielona przestrzeń dla obsługujących szlifierki. Zasadniczo zajmował się szlifowaniem na sucho narzędzi oraz robił otwory. W przypadku szlifowania na mokro używał specjalnego chłodziwa na bazie olejów. Pracę świadczył w systemie dwuzmianowym w brygadzie, w której pracowało na jednej zmianie w zależności od potrzeb od 2 do 3 szlifierzy. Opisane czynności wykonywał w zwykłym ubraniu roboczym, w środowisku pełnym kurzu metalicznego powstającego podczas szlifowania na sucho, oparów powstających podczas szlifowania na mokro, hałasu i iskier.

W okresie od dnia 1 października 1977 roku do dnia 30 czerwca 1981 roku skarżący na podstawie przeniesienia służbowego świadczył pracę na rzecz Ośrodka (...) W. Oddział (...) w P. na stanowisku szlifierza na wydziel(...) w związku z przejęciem przez ten podmiot Zakładu (...) zakładu pracy. W tym okresie wykonywał wyżej opisane obowiązki. Natomiast od dnia 1 lipca 1981 roku rozpoczął wykonywanie pracy na rzecz Zakłady (...) w P., wykonując prace tożsame dotychczas wykonywanym na wydziale (...) Z dniem 1 lutego 1982 roku został przeniesiony na wydział (...), który następnie zmienił nazwę na (...).

Stosunek pracy ubezpieczonego ustał w wyniku rozwiązania umowy o pracę w trybie porozumienia stron z dniem 12 czerwca 1997 roku.

(umowa o pracę – k. 7, kata obiegowa – k. 9, pismo ws. przeniesienia na wydział (...)– k. 12, pismo ws. powierzenia obowiązków szlifierza – k. 17, pisma ws. przeniesienia służbowego – k. 20, 27, pismo ws. przeniesienia na wydział(...) – k. 29, spis dokumentów II zatr. akta osobowe – k. 13 a.s.; świadectwo pracy – k. 25 a.r.; zeznania S. G. – k. 23v. – 24, 25 a.s.; zeznania świadka S. N. – k. 24 – 24v. a.s.; zeznania świadka Z. B. – k. 24v. – 25 a.s.)

Przystępując do oceny dowodów osobowych należy stwierdzić, że przesłuchani w sprawie świadkowie to osoby obce dla ubezpieczonego. Świadek S. N. pracował w zakładzie zatrudniającym ubezpieczonego w okresie od 1957 roku do 1995 roku na wydziale remontowym na wszystkich stanowiskach, awansując do głównego mechanika, tj. na tym samym wydzielę na którym prace świadczył skarżący w okresie objętym sporem. Świadek Z. B. był zatrudniony we wskazanym podmiocie w okresie od 1977 roku do 1998 roku na wydziale remontowym w charakterze szlifierza. Obowiązki pracownicze wykonywał obsługując szlifierki w tzw. ich gnieździe, tj. w miejscu w którym pracował również skarżący. Okresy zatrudnienia świadków zasadniczo pokrywają się z okresem zatrudnienia ubezpieczonego objętego sporem. Okoliczności te w ocenie Sądu pozwalają na przyjęcie wniosku, że wskazani świadkowie posiadają niezbędne wiadomości dotyczące okoliczności zatrudnienia ubezpieczonego w tym okresie. Świadkowie szczegółowo opisali zakres obowiązków skarżącego oraz warunki w jakich były one wykonywane, zgodnie stwierdzając, że ubezpieczony pracował na wydziale remontowym i obsługiwał ręcznie szlifierki, wykonywał obróbkę końcową metalowych podzespołów niezbędnych do przeprowadzenia remontów maszyn wykorzystywanych w zakładzie pracy oraz ostrzył narzędzia do obróbki metali. Zeznania świadków są logiczne, wzajemnie się uzupełniają oraz korelują z zeznaniami ubezpieczonego, wobec czego Sąd uznał je za wiarygodne. Również organ rentowy nie podniósł okoliczności które mogłyby godzić w wiarygodność ich zeznań. Ocena ta dotyczy również zeznań ubezpieczonego, skoro były one zgodne z wiarygodnymi zeznaniami świadków. Skarżący szczegółowo opisał wykonywane przez siebie czynności. Zdaniem Sądu brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania jego zeznań, wobec czego Sąd uznał je za wiarygodne. Stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił również w oparciu o powołane dowody z dokumentów. Ich autentyczność w toku procesu nie była kwestionowana przez strony. Ich forma oraz treść nie wzbudziła ponadto wątpliwości co do ich autentyczności z urzędu, wobec czego zostały one uznane za wiarygodne w całości i jako takie stanowiły pełnowartościowe źródło informacji o okolicznościach faktycznych w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie S. G. jest zasadne i jako takie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy wskazać, że wniosek organu rentowego o odrzucenie odwołania z uwagi na jego wniesienie po upływie terminu nie zasługuje na uwzględnienie. Co do doręczenia odpisu decyzji, to kodeksowa reguła pokwitowania, określona w art. 39 k.p.a. na gruncie postępowania przed Zakładem została zmodyfikowana upoważnieniem dla Zakładu do przesyłania pism i decyzji listem zwykłym, jednakże z tym zastrzeżeniem, że w razie sporu ciężar doręczenia spoczywa na organie rentowym. W rozpoznawanej sprawie organ rentowy skorzystał ze wskazanego upoważnienia i wydaną w dniu 7 stycznia 2015 roku decyzję wysłał ubezpieczonemu listem zwykłym i nie dysponuje dowodem otrzymania przez skarżącego przesyłki zawierającej odpis decyzji. Nie było więc na etapie wpływu odwołania do Zakładu możliwe ustalenie dnia rozpoczynającego bieg terminu do jego wniesienia. Natomiast stanowisko o wniesieniu odwołania po upływie terminu, tj. 30 dni liczonych od dnia doręczenia adresatowi decyzji, w ocenie organu rentowego znaczne, opiera Zakład na argumencie wypłynięcia dowołania w dniu 4 marca 2015 roku oraz nie poparcia przyczyn nieterminowego wniesienia odwołania określonych w jego treści żadnymi dowodami. Tymczasem z zeznań ubezpieczonego, które Sąd obdarzył wiarą, wynika, że w okresie wysłania decyzji, tj. po dniu 7 stycznia 2015 roku przebywał przez okres 2 tygodni w Niemczech. Nadto nie zamieszkuje pod adresem pod który organ rentowy skierował korespondencję i z tego względu, że nie była to korespondencja doręczana za potwierdzeniem odbioru brat skarżącego, w ramach ustalonego z ubezpieczonym porozumienia, nie poinformował go o przesłanej korespondencji, z której treścią skarżący zapoznał się dopiero w połowie lutego 2015 roku. W tym stanie rzeczy nie można było przyjąć, że odwołanie złożone w dniu 4 marca 2015 roku zostało wniesione po upływie ustawowego terminu 30 dni, skoro zasadnym było przyjęcie, że jego bieg rozpoczął się w połowie lutego 2015 roku. Tym samy nie było podstaw do dokonywania oceny zachowania ubezpieczonego w zakresie terminowości wniesionego odwołania przy zastosowaniu przesłanek określonych w art. 477⁹ § 3 k.p.c. Zasadnym zatem było merytoryczne rozpoznanie odwołania.

Do okoliczności spornej w rozpoznawanej sprawie, biorąc pod uwagę treść zaskarżonej decyzji oraz treść odwołania należy możliwość zakwalifikowania okresu zatrudnienia ubezpieczonego w Zakładach (...) w P. (następnie Zakłady (...) – E., Zakłady (...), Zakłady (...), (...) Spółka Akcyjna, Zakład (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o.) od dnia 1 kwietnia 1976 roku do dnia 12 czerwca 1997 roku w wymiarze 21 lat, 2 miesięcy i 12 dni, jako pracy w szczególnych warunkach, celem ustalenia, w związku z nieuznaniem przez organ rentowy żadnego okresu zatrudnienia ubezpieczonego jako pracy wykonywanej w szczególnych warunkach, czy legitymuje się on 15 – letnim okresem tak kwalifikowanej pracy.

Zgodnie z art. 24 ust. 1 b pkt 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 748) – zwaną dalej ustawą emerytalną, ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego, wynoszącego dla mężczyzn urodzonych w okresie od dnia 1 stycznia 1952 roku do dnia 31 marca 1952 roku co najmniej 66 lat i 5 miesięcy. Ubezpieczony nie ukończył wyżej wymienionego wieku, zatem nie spełnia warunków niezbędnych do ustalenia mu prawa do emerytury w oparciu o powołany przepis.

Natomiast w myśl art. 46 w związku z art. 32 ustawy emerytalnej ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku, a przed dniem 1 stycznia 1969 roku będącym pracownikami zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przysługuje emerytura w wieku niższym niż wskazany, jeżeli nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego i warunki do uzyskania emerytury określone w tych przepisach spełnią do dnia 31 grudnia 2008 roku. Przy czym wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których wymienionym osobom przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Według § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem Rady Ministrów, pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. S. G. do dnia(...)roku nie osiągnął wymaganego przez cytowany przepis wieku emerytalnego 60 lat.

Jednakże zgodnie z przepisem art. 184 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej, mężczyznom urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat oraz okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat. Emerytura przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Przepis art. 32 ust. 2 ustawy emerytalnej stanowi, że za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których osobom wymienionym w ust. 2 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych (art. 32 ust. 4 ustawy).

Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Według przepisu § 3 rozporządzenia Rady Ministrów okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudnienia", uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia.

Natomiast przepis § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Jednocześnie przepis § 1 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów stanowi, że właściwi ministrowie, kierownicy urzędów centralnych oraz centralne związki spółdzielcze w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych ustalają w podległych i nadzorowanych zakładach pracy stanowiska pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazach A i B.

Sumując powyższe, aby nabyć prawo do emerytury S. G. musiał spełnić łącznie następujące przesłanki:

1) osiągnąć obniżony do 60 lat wiek emerytalny;

2) nie przystąpić do otwartego funduszu emerytalnego;

3) na dzień i stycznia 1999 roku udowodnić:

a) co najmniej 15 - letni okres wykonywania prac w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze oraz

b) staż pracy w wymiarze co najmniej 25 lat.

Bezspornym jest, że ubezpieczony w dniu wydania zaskarżonej decyzji ukończył wymagane 60 lat, ostatecznie na dzień 1 stycznia 1999 roku legitymuje się 25 - letnim stażem pracy oraz że nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

Przechodząc do oceny, czy ubezpieczony spełnia również warunek legitymowania się co najmniej 15 – letnim stażem pracy w warunkach szczególnych należy podkreślić, że skarżący występując do organu rentowego o przyznanie świadczenia emerytalnego przedłożył na okoliczność wykonywania prac w szczególnych warunkach w okresach objętych sporem dokument wymagany przez prawo, tj. świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach, które zostało przez organ rentowy zakwestionowane z przyczyn formalnych, wskazanych we wcześniejszej części uzasadnienia. W ocenie Sądu przedłożone świadectwo istotnie nie odpowiada wymogom formalnym stawianym przez przepisy prawa. Jednakże wskazana okoliczność nie dyskwalifikuje możliwości ubezpieczonego ubiegania się o świadczenie emerytalne. Należy mieć bowiem na uwadze, że wadliwe wystawienie świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych nie jest wystarczającą podstawą do przyjęcia, że pracownik nie wykonywał pracy w takich warunkach. Obowiązek sporządzenia dokumentacji w tym zakresie obciąża pracodawcę, w związku z czym wyciąganie wobec pracownika jakichkolwiek negatywnych konsekwencji w sytuacji jej wadliwości, byłoby dla niego nazbyt krzywdzące. Należy mieć na uwadze fakt, że w postępowaniu sądowym nie znajdują zastosowania ograniczenia w zakresie dopuszczalnych źródeł dowodowych, ustanowione na potrzeby postępowania przed ZUS, a wynikających z rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno – rentowe (Dz. U. z 2011 roku, Nr 237, poz. 1412). Zasadniczym bowiem celem postępowania sądowego jest rozstrzygnięcie sprawy po dostatecznym, wszechstronnym wyjaśnieniu jej okoliczności spornych. Ułatwia to art. 473 k.p.c., który wprost stanowi, iż w postępowaniu przed sądem w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i przesłuchania stron.

Powyższe oznacza, że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., sygn. III UZP 6/84; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r., sygn. III UZP 48/84wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 r., sygn. II UKN 186/97; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 29 stycznia 2013 r., sygn. III AUa 808/12). Z przedstawionym poglądem i wynikającymi z niego wnioskami Sąd Okręgowy w pełni się zgadza.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe, w którym Sąd oparł się na dokumentach znajdujących się w aktach Zakładu i osobowych ubezpieczonego, jego zeznaniach złożonych w trybie art. 299 k.p.c. oraz zeznaniach świadków, pozwoliło ustalić w sposób pewny, że ubezpieczony wykonywała stale i w pełnym wymiarze czasu pracę w warunkach szczególnych w okresie zatrudnienia w Zakładach (...) w P. (następnie Zakłady (...) – E., Zakłady (...), Zakłady (...), (...) Spółka Akcyjna, Zakład (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o.) od dnia 1 kwietnia 1976 roku do dnia 12 czerwca 1997 roku w wymiarze 21 lat, 2 miesięcy i 12 dni.

Jak bowiem wynika z poczynionych ustaleń, we wskazanym okresie skarżący obsługując ręcznie szlifierki wykonywał obróbkę końcową metalowych podzespołów niezbędnych do przeprowadzenia remontów maszyn wykorzystywanych w zakładzie pracy oraz ostrzył narzędzia do obróbki metali, tj. wiertła, frezy, noże tokarskie. Polegało to na tym, że z różnych obrabiarek były kierowane do hartowania części a następnie dostarczano je ubezpieczonemu do przeprowadzenia obróbki na gotowo. Wskazane czynności odpowiadają rodzajowi pracy opisanemu w wykazie A, Dział III „W hutnictwie i przemyśle metalowym”, poz. 78 „Szlifowanie lub ostrzenie wyrobów i narzędzi metalowych oraz polerowanie mechaniczne”, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów oraz stanowisku szlifierza, wymienionemu w Wykazie A, Dziale III „W hutnictwie i przemyśle metalowym”, poz. 78 „Szlifowanie lub ostrzenie wyrobów i narzędzi metalowych oraz polerowanie mechaniczne”, pkt 6, stanowiącym załącznik nr 1 do Zarządzenia Nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marca 1985 roku w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego (Dz. Urz. MG. Z 1985 roku, Nr 1, poz. 1).

Jak wynika z poczynionych ustaleń S. G. legitymuje się ogólnym stażem pracy wynoszącym ponad 25 lat, ukończył (...)życia, nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego oraz pracował w warunkach szczególnych ponad wymagany co najmniej 15 – letni okres, tj. przez 21 lat, 2 miesiące i 12 dni. Tym samym ubezpieczony spełnia wszystkie warunki do ustalenia mu prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych od dnia(...)roku, tj. od dnia złożenia wniosku o świadczenie, stosownie do art. 100 ust. 1 w związku z art. 129 ustawy emerytalnej. W tym bowiem dniu ubezpieczony spełniał wszystkie warunki do ustalenia prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję i na mocy wyżej wskazanych przepisów oraz art. 477¹⁴§ 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE