WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 listopada 2015 r.

Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Lidia Kopczyńska
Protokolant:	st. sekr. sądowy Elżbieta Marciniak

po rozpoznaniu w dniu 2 listopada 2015 r. w Ciechanowie

sprawy z powództwa Bank (...) S.A.

przeciwko A. I.

o zapłatę

I.  wyrok zaoczny wydany w dniu 11 marca 2015 roku w całości utrzymuje w mocy;

II.  odstępuje od obciążenia pozwanego opłatą sadową od sprzeciwu od wyroku zaocznego , od uiszczenia której był dotychczas zwolniony.

I C 1125/14

UZASADNIENIE

Powód Bank (...) S.A. z siedzibą we W., w pozwie złożonym do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie w dniu 1 sierpnia 2014 r. wnosił o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu elektronicznym i zasądzenie na jego rzecz od pozwanego A. I. kwoty 16091,43 zł z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP liczonymi od kwoty 14768,26 zł od dnia 01.01.2014 roku do dnia zapłaty i z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty 1273,17 zł od dnia 01.08.2014 roku do dnia zapłaty. Ponadto powód wnosił o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, pozwany zawarł z powodem umowę o kredyt gotówkowy nr (...). Wobec braku terminowej spłaty należności przez pozwanego powód wypowiedział umowę, a następnie wezwał pozwanego do dobrowolnej spłaty zadłużenia. Łączna wysokość zadłużenia na dzień 25 lipca 2014 r. została stwierdzona wyciągiem z ksiąg banku i wynosi: 14268,26 zł tytułem kapitału 1273,17 zł tytułem odsetek, 1456,35 zł tytułem odsetek karnych i 50 zł tytułem zwrotu kosztów (pozew k. 2-6 akt).

W dniu 9 września 2014 r. Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie wydał postanowienie, w którym stwierdził brak podstaw do wydania nakazu i sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu w Ciechanowie według właściwości (postanowienie k. 7 akt).

W pozwie złożonym do tutejszego Sądu powód potrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w całości (pozew k. 11-14 akt).

Powód do pozwu dołączył umowę oraz rozliczenie, na podstawie którego dochodzi należności z pozwu (umowa k. 60-67 akt, wypowiedzenie umowy k. 68 akt, wyciąg z ksiąg rachunkowych banku k. 69 akt).

Pomimo prawidłowego zawiadomienia o rozprawie wyznaczonej na dzień 11 marca 2015 r. pozwany na rozprawę nie stawił się i nie zajął stanowiska w sprawie na piśmie.

W dniu 11 marca 2015 r. Sąd wydał wyrok zaoczny, w którym uwzględnił roszczenie powoda w całości i wyrokowi nadał rygor natychmiastowej wykonalności (wyrok k. 80 akt).

Pozwany A. I. złożył sprzeciw od wyroku zaocznego, w którym nie wskazał okoliczności uzasadniających złożenie sprzeciwu (sprzeciw k. 83-84 akt).

Po złożeniu przez pozwanego sprzeciwu powód nie zmienił dotychczasowego stanowiska.

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 maja 2010 r. A. I. zawarł umowę o kredyt gotówkowy nr (...) z Bankiem (...) S.A. z siedzibą we W. (dowód: umowy k. 60-67 akt,).

W umowie z dnia 19 maja 2010 r. Bank przyznał A. I. kredyt w kwocie 25000 zł z przeznaczeniem na finansowanie bieżących potrzeb konsumpcyjnych. Zgodnie z §3 umowy od udzielonego kredytu bank pobierał odsetki w wysokości nie przekraczającej czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP (dowód: umowa k. 60-67 akt).

Wobec zaprzestania spłacania przez pozwanego kredytu, Bank wypowiedział umowę z dniem 14 listopada 2013r. Łączna wysokość zadłużenia na dzień 25 lipca 2014 r. została stwierdzona wyciągiem z ksiąg banku i wynosi: 14268,26 zł tytułem kapitału 1273,17 zł tytułem odsetek, 1456,35 zł tytułem odsetek karnych i 50 zł tytułem zwrotu kosztów (dowód: wypowiedzenie umowy k. 68 akt, wyciąg z ksiąg bankowych k. 69 akt).

Na wezwanie do uiszczenia należności pozwany nie udzielił odpowiedzi i nie uiścił należności (bezsporne).

Na dzień wniesienia pozwu, tj. 1 sierpnia 2014 r. do spłaty pozostała kwota 16091,43 zł, na którą składają się: 14768,26 zł tytułem niespłaconego kredytu, 1273,17 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych do dnia wniesienia pozwu i kwoty 50 zł tytułem kosztów. Należności tej pozwany do chwili obecnej nie uiścił, chociaż nie kwestionował prawidłowości jej wyliczenia (sprzeciw pozwanego k. 83 akt).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, a w szczególności: pozwu k. 2-6, 11-14 akt, kserokopii: odpisu KRS k. 17-59 akt, umowy kredytu k. 60-67 akt, wypowiedzenia umowy k. 68 akt, wyciągu z ksiąg rachunkowych k. 69 akt.

Jako wiarygodne Sąd ocenił dokumenty, gdyż ich prawdziwość nie budzi wątpliwości i żadna ze stron w toku procesu ich nie kwestionowała. Pozwany nie kwestionował wysokości należności dochodzonej pozwem i zasadności jej dochodzenia, gdyż w sprzeciwie od wyroku zaocznego nie podniósł żadnych zarzutów.

W niniejszej sprawie, na podstawie art. 232 kpc zdanie drugie, Sąd dopuścił dowód z dokumentów złożonych w trakcie postępowania. Fakt istnienia tych dokumentów wynikał już z dołączonych do pozwu dokumentów. Prawdziwość dokumentów nie był przez pozwanego kwestionowana, ani nie budzi wątpliwości. Sąd uwzględnił wszystkie dokumenty dołączone do pozwu i złożone przez powoda. Przedłożone dokumenty rzeczywiście były sporządzone, a w ich treść nie ingerowano, nie były przerabiane. W tej sytuacji Sąd uznał, iż dołączone dokumenty stanowią uzupełnienie dowodów stanowiących załącznik do pozwu i dlatego mogą stanowić podstawę do wydania w sprawie rozstrzygnięcia.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 347 k.p.c. po ponownym rozpoznaniu sprawy sąd wydaje wyrok, którym wyrok zaoczny w całości lub części utrzymuje w mocy albo uchyla go i orzeka o żądaniu pozwu, bądź też pozew odrzuca lub postępowanie umarza. Przepis art. 332 § 2 stosuje się odpowiednio.

W niniejszej sprawie po wydaniu wyroku zaocznego w dniu 11 marca 2015 r. pozwany złożył sprzeciw, który spowodował ponowne rozpoznanie sprawy przez Sąd.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 720. § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W umowie z dnia 19 maja 2010 r. Bank przyznał A. I. kredyt w kwocie 25000 zł z przeznaczeniem na finansowanie bieżących potrzeb konsumpcyjnych. Zgodnie z §3 umowy od udzielonego kredytu bank pobierał odsetki w wysokości nie przekraczającej czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP. Wobec zaprzestania spłacania przez pozwanego kredytu, Bank wypowiedział umowę z dniem 14 listopada 2013 r. Łączna wysokość zadłużenia na dzień 25 lipca 2014 r. została stwierdzona wyciągiem z ksiąg banku i wynosi: 14268,26 zł tytułem kapitału 1273,17 zł tytułem odsetek, 1456,35 zł tytułem odsetek karnych i 50 zł tytułem zwrotu kosztów.

Z art 6 k.c. wynika, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

W niniejszej sprawie została przedstawiona przez powoda umowa, której prawdziwości oraz rzetelności pozwany nie kwestionował. Tym samym należy uznać, że powód wykazał istnienie zobowiązania. Natomiast pozwany nie udowodnił, że zwolnił się z ciążącego na nim zobowiązania.

W tej sytuacji Sąd uznał żądanie pozwu za uzasadnione i należność zasądził w wysokości dochodzonej pozwem.

Jak wynika z art. 476 zdanie pierwsze k.c., dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świadczenia w terminie, a jeżeli termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. Zgodnie zaś z art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności.

Przepis § 1 art. 482 kc ustanawia dopuszczalność żądania odsetek za opóźnienie od zaległych odsetek (zarówno kapitałowych, jak i odsetek za opóźnienie) od chwili wytoczenia o nie powództwa (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 12 lutego 1992 r., I ACr 31/92, OSA 1992, z. 7, poz. 62). Dopuszczalność ta jest niezależna od uprzedniego porozumienia się stron w tym przedmiocie (wyrok Sądu Najwyższego z 13 października 2005 r., IV CK 162/05, LEX nr 186899). Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z 18 maja 1994 r. (III CZP 70/94, OSNC 1994, nr 11, poz. 220) jeżeli strony nie umówiły się inaczej, odsetki od odsetek należy liczyć od dnia wytoczenia powództwa o odsetki.

W niniejszej sprawie, skoro należność nie została uiszczona, od dnia wytoczenia powództwa, tj. 1 sierpnia 2014 r. powód domagał się obok roszczenia głównego wraz z odsetkami, również dalszych odsetek. Mając na uwadze wyżej przytoczone przepisy, Sąd uznał roszczenie powoda w tym zakresie za uzasadnione.

Pozwany przegrał proces w całości. Zgodnie z zasadą wyrażoną w art 98 §1 i §2 k.p.c. strona przegrywająca zobowiązana jest do zwrotu kosztów procesu. Na koszty składają się: opłata sądowa, którą uiścił powód w kwocie 805 zł, koszty zastępstwa procesowego - wynagrodzenie adwokata w kwocie 2400 zł, których wysokość wynika z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. z 2013 r. poz. 490) 17 zł opłaty od pełnomocnictwa i kwotę 3,64 zł opłat manipulacyjnych.

Z tych względów, na podstawie art. 347 k.p.c. Sąd utrzymał w całości wyrok zaoczny.

(...)