UZASADNIENIE

Powodowie M. B. (1) i M. B. (2) wnieśli o zasądzenie od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w S. kwot po 6000 zł na rzecz każdego z nich z odsetkami ustawowymi od dnia 28 lutego 2014 roku, ustalenie odpowiedzialności strony pozwanej na przyszłość za skutki zdarzenia z dnia 23 lutego 2013 roku na ich zdrowiu oraz o zasądzenie na rzecz każdego z nich kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powodowie wskazali, że w dniu 23 lutego 2013 roku doszło do wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego zostali poszkodowani. Powódka M. B. (1) podała, iż do dnia dzisiejszego odczuwa silne dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego oraz bóle głowy i zawroty głowy w związku z czym zażywa leki przeciwbólowe. Wskazała również, iż cierpi na zaburzenia snu i koncentracji, które uniemożliwiają jej prowadzenie normalnego trybu życia. Podniosła, że w związku z powyższym zdarzeniem prowadzenie przez nią aktywnego trybu życia zostało wyłączone. Powód M. B. (2) podał, iż pomimo leczenia nadal odczuwa silne kręgosłupa szyjnego, karku oraz głowy, co stanowi dla niego dyskomfort i znacznie utrudnia wykonywanie podstawowych czynności życia codziennego. Wskazał również, iż przed wypadkiem nie miał problemów zdrowotnych, był osobą aktywną i lubił czynnie spędzać czas. Powodowie podali, że pismami z dnia 10 maja 2013 roku zgłosili szkodę stronie pozwanej, która wypłaciła im łącznie kwotę 3000 zł (tj. po 1500 zł na rzecz każdego z powodów) tytułem zadośćuczynienia.

Pismem procesowym z dnia 26 czerwca 2015 roku powodowie rozszerzyli żądanie pozwu w ten sposób, że wnieśli o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powódki łącznej kwoty 8500 zł oraz o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda łącznej kwoty 7000 zł.

Strona pozwana (...) S.A z siedzibą w S. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazała, że przyznane powodom zadośćuczynienie jest adekwatne do doznanej przez nich krzywdy. Zdaniem strony pozwanej żądanie przez powodów dalszej kwoty niż dotychczas wypłacona wykracza poza zakres kompensacyjnej funkcji instytucji zadośćuczynienia. Podniosła, że nieuzasadnione jest również roszczenie powodów o ustalenie jej odpowiedzialności na przyszłość za skutki wypadku z dnia 23 lutego 2013 roku na zdrowiu powodów albowiem powodowie nie uprawdopodobnili, że w przyszłości mogą się ujawnić skutki wypadku, które nie są znane obecnie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 lutego 2013 roku w K. doszło do kolizji drogowej, w której sprawca kierujący pojazdem marki A. nr rej. (...), uderzył w pojazd marki V. nr rej. (...), w wyniku czego poszkodowani zostali powodowie M. i M. B. (3) (jadący samochodem marki V.). W chwili powyższego zdarzenia powodowie byli zapięci pasami bezpieczeństwa.

Sprawcę wypadku i stronę pozwaną łączyła umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, obowiązująca w chwili wyżej opisanego wypadku.

/bezsporne/

Po wypadku z 23 lutego 2013 roku powódka M. B. (1) odczuwała silne bóle po prawej stronie ciała, szyi i klatki piersiowej, a wobec nasilających się dolegliwości bólowych udała się lekarza neurologa, który zalecił jej noszenie kołnierza ortopedycznego oraz przepisał leki przeciwbólowe. Powódka nosiła kołnierz przez okres trzech tygodni.

Z uwagi na utrzymujące się bóle powódka udała się do lekarza rodzinnego, który skierował ją do szpitala, gdzie po przeprowadzeniu badań diagnostycznych, w tym rtg stwierdzono u niej ogólne potłuczenie ciała. Po czym tego samego dnia powódka została wypisana ze szpitala.

Bezpośrednio po wypadku powódka odczuwał lęk i obawę podczas jazdy samochodem.

Powódka w dalszym ciągu odczuwa bóle stawu kolanowego prawego oraz bóle kręgosłupa szyjnego, które nasilają się przy skrętach w prawą stronę.

Przed wypadkiem powódka nie leczyła się w związku z dolegliwościami kręgosłupa.

/ dowód: przesłuchanie stron – zeznania powódki, k. 85, 85v; karta informacyjna leczenia szpitalnego, k. 13 dokumentacja lekarska, k. 11,12,14,15/

Wypadek komunikacyjny z dnia 23 lutego 2013 roku, w którym uczestniczyła powódka, skutkuje u niej do chwili obecnej dolegliwościami bólowymi kręgosłupa szyjnego z ograniczeniem ruchomości biernej i czynnej. Dolegliwości te nasilają się przy dłuższej jeździe samochodem, przy zmianach pogodowych, a nawet przy niewielkim wysiłku fizycznym. W przyszłości u powódki wskazana będzie kontynuacja leczenia usprawniającego. Z powodu przebytego urazu u powódki mogą może dojść do wcześniejszego rozwoju zmian zwyrodnieniowych

U powódki utrzymują się również dolegliwości bólowe stawu kolanowego prawego z cechami częściowego uszkodzenia więzadła pobocznego przyśrodkowego.

Długotrwały uszczerbek na zdrowiu powódki wynosi 5 % w związku z urazem skrętnym kręgosłupa szyjnego z uszkodzeniem aparatu więzadłowo-torebkowego oraz urazem stawu kolanowego prawego.

/dowód: pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii M. J. z 27 maja 2015 roku, k. 97-100/

Po wypadku z 23 lutego 2013 roku powód M. B. (2) odczuwał silne bóle kręgosłupa i w związku z tym udał się lekarza neurologa, który zalecił mu noszenie kołnierza ortopedycznego, a także stosowanie leków przeciwbólowych i miorelaksacyjnych. Powód nosił kołnierz ortopedyczny przez

Z uwagi na utrzymujące się bóle powód udał się konsultacje do lekarza chirurga oraz ponownie do neurologa. Powód nie odbył leczenia usprawniającego zaleconego przez lekarzy specjalistów.

Powódka w dalszym ciągu odczuwa bóle kręgosłupa szyjnego.

Przed wypadkiem powód nie leczyła się w związku z dolegliwościami kręgosłupa.

/ dowód: przesłuchanie stron – zeznania powoda, k. 84v-85; skierowanie do poradni specjalistycznej, k. 37-38; dokumentacja lekarska, k. 30-35/

Wypadek komunikacyjny z dnia 23 lutego 2013 roku, w którym uczestniczył powód, skutkuje u niego do chwili obecnej bólami i zawrotami głowy oraz dolegliwościami bólowymi kręgosłupa szyjnego z ograniczeniem ruchomości biernej i czynnej. Dolegliwości te nasilają się przy zmianach pogodowych oraz niewielkim wysiłku fizycznym i zmuszają powoda do przyjmowania leków przeciwbólowych oraz utrudniają czynności życia codziennego i pracę zawodową. W przyszłości u powoda wskazana będzie kontynuacja leczenia usprawniającego ramach NFZ. Z powodu przebytego urazu u powoda mogą nasilić się dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego połączone ze wzmożonym napięciem mięśni karku ograniczające jego ruchomość.

Na skutek wypadku komunikacyjnego z dnia 23 lutego 2013 roku, powód doznał urazu skrętnego kręgosłupa odcinka szyjnego z uszkodzeniem aparatu więzadłowo – torebkowego. Trwały uszczerbek na zdrowiu powoda w związku z tym urazem wynosi 4 %.

/dowód: pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii M. J. z dnia 27 maja 2015 roku, k. 93-96/

Pismami z dnia 10 maja 2013 roku powodowie zgłosili szkodę stronie pozwanej i wezwali ją do zapłaty na rzecz każdego z powodów kwot po 15000 zł. Decyzją z dnia 18 października 2013 roku przyznała powódce M. B. (1) kwotę 1500 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Natomiast decyzją z dnia 27 lutego 2014 roku przyznała powodowi M. B. (2) kwotę 1500 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę

/dowód: pisma powodów z 10 maja 2013 roku, skierowane do strony pozwanej wraz z dowodami nadania ich listami poleconymi, k. 16-19, 39-42; pisma strony pozwanej z 18 października 2013 roku i 27 lutego 2014 roku, k. 28/

Sąd zważył, co następuje:

Mając na względzie zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, Sąd uznał, iż powództwo jest w przeważającej części zasadne.

Zgodnie z przepisem art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 § 1 k.c. za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody odpowiedzialność ponosi samoistny posiadacz tego środka komunikacji; jednakże gdy posiadacz samoistny oddał środek komunikacji w posiadanie zależne, odpowiedzialność ponosi posiadacz zależny. Na mocy przepisów dotyczących ubezpieczeń majątkowych odpowiedzialność ta spada w istocie na ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej sprawcy wypadku (art. 805 k.c., art. 822 k.c., art. 34 i 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z dnia 16 lipca 2003 r. Nr 124, poz. 1152 ze zm.).

Zgodnie z przepisem art. 822 § 1 i 2 kc, przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia.

Poza sporem było, że sprawca wypadku z udziałem powodów, ubezpieczony był u strony pozwanej od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za skutki wypadków, a wypadek miał miejsce w okresie ubezpieczenia.

W tych okolicznościach, strona pozwana, jako ubezpieczyciel odpowiedzialności cywilnej sprawcy, na podstawie powołanych przepisów, ponosi odpowiedzialność za szkody, wyrządzone osobom trzecim (w przedmiotowej sprawie powodom) przez sprawcę.

Bezspornym jest również to, że po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, strona pozwana wypłaciła każdemu z powodów zadośćuczynienie w kwotach po 1500 zł.

Spór w niniejszej sprawie dotyczy ustalenia rozmiaru krzywdy powodów, rodzaju i rozmiaru obrażeń doznanych przez powodów w wyniku wypadku z 23 lutego 2013 roku oraz skutków tych obrażeń na zdrowiu powodów.

Przepis art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 k.c. stanowi, że sąd może przyznać poszkodowanemu, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, odpowiednią sumę, tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Chodzi tu o krzywdę (szkodę niemajątkową), ujmowaną, jako cierpienie fizyczne, a więc ból i inne dolegliwości, oraz cierpienia psychiczne, to jest ujemne uczucia, przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi. Zadośćuczynienie, przyznawane jednorazowo, stanowić ma rekompensatę za całą krzywdę. Ma na celu przede wszystkim złagodzenie doznanych cierpień, a jego wysokość musi uwzględniać stopień doznanej krzywdy, rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, czas trwania cierpień, wiek pokrzywdzonego, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, rokowania na przyszłość (vide: wyrok SN z dnia 20.04.2006r., IV CSK 99/05, LEX nr 198509; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 8.02.2006r., I A Ca 1131/05, LEX nr 194522). Przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia za szkodę niemajątkową, zasadą jest indywidualizacja okoliczności określających rozmiar krzywdy, przy uwzględnieniu konkretnego przypadku, w którym doszło do uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia. Wysokość zadośćuczynienia musi mieć charakter kompensacyjny, a więc przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość.

Rodzaj i rozmiar obrażeń, doznanych przez powodów w wyniku wypadku z 23 lutego 2013 roku oraz skutki urazu na zdrowiu powodów, Sąd ustalił w szczególności w oparciu o dowody z opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii M. J., dokumentację medyczną oraz zeznania powodów, które to ustalenia zostały przedstawione wyżej. Autentyczności, rzetelności i treści dowodów z dokumentów żadna ze stron nie kwestionowała, nie budziły one również zastrzeżeń ze strony Sądu. Nadto zeznaniom powodów Sąd w całości przypisał walor wiarygodności albowiem korespondują one z pozostałymi wymienionymi wyżej dowodami z dokumentów, jak i opinią biegłego. W ocenie Sądu, opinia wydana przez biegłego sądowego z zakresu ortopedii w przedmiotowej sprawie jest logiczna, przekonywująca i nie nasuwa wątpliwości.

Sąd podzielił stanowisko powodów, że dotychczas wypłacone im przez stronę pozwaną kwoty po 1500 zł były stanowczo za niskie w stosunku do dużego rozmiary krzywdy powodów (przede wszystkim z uwagi na ich wiek), odniesionej w wyniku wypadku z dnia 23 lutego 2013 roku, za skutki którego strona pozwana ponosi pełną odpowiedzialność.

Z dokumentacji medycznej powódki oraz opinii biegłego sądowego M. J. jednoznacznie wynika, że w wyniku zdarzenia z dnia 23 lutego 2013 roku powódka doznała urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego z uszkodzeniem aparatu więzadłowo-torebkowego oraz urazu stawu kolanowego prawego.

Wypadek ten skutkuje do chwili obecnej u powódki dolegliwościami bólowymi kręgosłupa szyjnego, które nasilają się przy dłuższej jeździe samochodem, przy zmianach pogodowych, a nawet przy niewielkim wysiłku fizycznym. W przyszłości u powódki wskazana będzie kontynuacja leczenia usprawniającego. Powódka po wypadku musiała zmienić tryb życia, niewątpliwie stanowi krzywdę wymagająca kompensaty w postaci zadośćuczynienia.

Zatem mając na uwadze wszystkie podniesione wyżej okoliczności, w tym rozmiar doznanych przez powódkę cierpień fizycznych i psychicznych, ograniczenie sprawności z urazem kręgosłupa, doznany ból (w tym także ten związany z noszeniem kołnierza ortopedycznego), młody wiek powódki, oraz pomocniczo długotrwały uszczerbek na zdrowiu powódki (w wysokości 5 %) zasądzono na rzecz powódki tytułem uzupełnienia zadośćuczynienia, kwotę 7000 zł, z odsetkami ustawowymi, zgodnie z pozwem. Zdaniem Sądu, kwota powyższa, zasądzona na rzecz powódkę tytułem zadośćuczynienia, będzie dla niej odpowiednią kompensatą za doznaną przez nią krzywdę, zwłaszcza zważywszy na to, że wskutek opisanego wyżej wypadku powódka doznał obrażeń ciała, w wyniku czego wystąpiła konieczność jej leczenia, odczuwała bóle, lęk przed jazdą samochodem, co niewątpliwie utrudniało jej normalne funkcjonowanie i wiązało się z dolegliwościami. Sąd uwzględnił rodzaj naruszonego dobra, jakim jest zdrowie człowieka, odczuwane przez powódkę, utrzymujące się nadal bóle. Nadto zadośćuczynienie ma zrekompensować nie tylko dotychczas odczuwaną przez powódkę krzywdę, ale również tę, która wystąpi w przyszłości - u powódki wskazana jest kontynuacja leczenia usprawniającego.

Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego Sąd uznał, iż rozmiar i stopień nasilenia cierpień fizycznych i psychicznych, jakie powód odczuwał w związku z obrażeniami ciała, których doznał wskutek wypadku z 23 lutego 2013 roku, uzasadnia przyznanie mu dodatkowo tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę kwoty 6000 zł (ponad wypłaconą kwotę 1500 zł).

Zdaniem Sądu, kwota powyższa, zasądzona na rzecz powoda tytułem zadośćuczynienia, będzie dla niego odpowiednią kompensatą za doznaną przez niego krzywdę, zwłaszcza zważywszy na to, że wskutek opisanego wyżej wypadku powód doznał obrażeń ciała (urazu skrętnego kręgosłupa odcinka szyjnego z uszkodzeniem aparatu więzadłowo – torebkowego) w wyniku czego wystąpiła konieczność jego leczenia, odczuwał bóle, zmuszony był nosić kołnierz ortopedyczny, co niewątpliwie utrudniało mu normalne funkcjonowanie i wiązało się z dolegliwościami oraz koniecznością istotnego ograniczenia aktywności życiowej. Ponadto powód zmuszony był ograniczyć - z uwagi na odczuwane nadal bóle - uprawianie sportu, który przed wypadkiem trenował. Sąd uwzględnił młody wiek powoda, pomocniczo długotrwały uszczerbek na jego zdrowiu (w wysokości 4 %), a przede wszystkim wynikającą z przesłuchania powoda zmianę trybu jego życia po wypadku (związaną z obawą przed jazdą samochodem, problemami ze snem, odczuwanymi bólami i rezygnacją ze sportu, który uprawiał przed wypadkiem). Nadto zadośćuczynienie ma zrekompensować nie tylko dotychczas odczuwaną przez powoda krzywdę, ale również tę, która wystąpi w przyszłości - u powoda wskazana jest kontynuacja leczenia usprawniającego.

Odsetki od kwoty przyznanym powodom w punkcie I i II wyroku zasądzono, zgodnie z żądaniem pozwu, od dnia 28 lutego 2015 roku. Poza sporem było, że pismami z 10 maja 2013 roku powodowie zgłosili szkodę stronie pozwanej, domagając się wypłaty zadośćuczynienia w kwotach po 15.000 zł an rzecz każdego z nich. Zgodnie z art. 817 § 1 kc, ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Zatem żądanie zasądzenia odsetek za opóźnienie od 31 grudnia 2013 roku, zasługiwało na uwzględnienie. Orzeczenie w tym zakresie oparto na przepisach art. 481 § 1 i 2 kc w zw. z art. 455 kc w zw. z art. 817§1 kc i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

Biorąc pod uwagę całokształt okoliczności sprawy, o których mowa wyżej, Sąd uznał, że dalej idące powództwa o zadośćuczynienie nie są zasadne i je oddalił. Przy oddalaniu powództw sąd wziął pod uwagę przede wszystkim to, że powodowie po zdarzeniu z dnia 23 lutego 2013 roku nie korzystali ze zwolnień lekarskich i nie odbyli zalecanej przez lekarzy specjalistów rehabilitacji, co niewątpliwie zminimalizowałoby doznane przez nich cierpienia fizyczne. Ponadto powódka po tym zdarzeniu (przez okres trzech miesięcy) prowadziła zajęcia fitness, co wskazuje, że w miarę szybko wróciła do zdrowia.

Powództwo, w zakresie ustalenia odpowiedzialności strony pozwanej za skutki wypadku, które mogą pojawić się w przyszłości u powodów nie zasługiwało na uwzględnienie. Hipotetyczna ewentualność powstania innych skutków zdarzenia sama w sobie nie powoduje odpowiedzialności strony pozwanej. Niezależnie od tego, w przypadku powstania nowej szkody, w związku z przedmiotowym wypadkiem, powodowie będą mogli wytoczyć powództwo o zasądzenie. W świetle przepisu art. 442¹ § 3 kpc w aktualnym brzmieniu, nie można tu mówić o czasowym ograniczeniu dochodzenia roszczeń o naprawienie szkody na osobie, która w tym przypadku jeszcze nie powstała lub się nie ujawniła.

Orzeczenia o kosztach, jak w pkt V i VI wyroku, oparto na przepisach art. 100 zd. 1 kpc w zw. z art. 98 § 1 i 3 kpc i art. 109 § 1 i 2 kpc, biorąc pod uwagę okoliczność, że żądanie powódki M. B. (1) zostało uwzględnione w 82 %, natomiast żądanie powoda M. B. (2) zostało uwzględnione w 86 %. Powódka poniosła koszty procesu w kwocie 2042 zł (w tym opłata od pozwu – 425 zł, zaliczka na wynagrodzenie biegłego – 400 zł, opłata od pełnomocnictwa – 17 zł, a nadto koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1200 zł – stosownie do § 2 ust. 1 i § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu. Powód poniósł koszty procesu w kwocie 1967 zł (w tym opłata od pozwu – 350 zł, zaliczka na wynagrodzenie biegłego – 400 zł, opłata od pełnomocnictwa – 17 zł, a nadto koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1200 zł – stosownie do § 2 ust. 1 i § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu. Koszty poniesione przez stronę pozwaną wynoszą 1217 zł, w tym opłata od pełnomocnictwa – 17 zł oraz koszty zastępstwa procesowego – 1200 zł - stosownie do § 2 ust. 1 i § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu. Zatem koszty procesu, należne powódce to 1674,44 zł ( 82% z 2042 zł), a koszty procesu należne stronie pozwanej to 219,06 zł (18 % z 1217 zł). Wobec tego po odjęciu kwoty należnej stronie pozwanej należało zasądzić na rzecz powódki kwotę 1455,38 zł. Ponadto koszty procesu, należne powodowi to 1691,62 zł ( 86% z 1967 zł), a koszty procesu należne stronie pozwanej to 170,38 zł (14 % z 1217 zł). Wobec tego po odjęciu kwoty należnej stronie pozwanej należało zasądzić na rzecz powoda kwotę 1521,24 zł.

Orzeczenie w pkt VI, VII i VIII wyroku oparto na przepisach art. 113 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 100 zd. 1 kpc i art. 98 § 1 kpc i art. 130(3)§1 zd. 2 kpc. Zgodnie z wynikiem procesu, obciążono strony procesy wydatkami (powódkę – 18 %, stronę pozwaną – 82% co do roszczenia powódki; powoda 14 %, stronę pozwaną – 86% co do roszczenia powoda) poniesionymi w postępowaniu tymczasowo przez Skarb Państwa na wynagrodzenia biegłego (po wykorzystaniu zaliczki, uiszczonej przez powodów), tj. łącznie kwotą 551,20 zł.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE