UZASADNIENIE

Strona powodowa Gmina W. w pozwie skierowanym w dniu 13.11.2014 r przeciwko M. M. (2) domagała się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanej 2.244,55,-zł z ustawowymi odsetkami od kwot i dat szczegółowo wskazanych w pozwie. Na uzasadnienie pretensji, wskazała że pozwana zgodnie z zawartą umową najmu była zobowiązana do uiszczania czynszu najmu, którego jednak nie opłacała. W związku z tym pozwana została wezwana do zapłaty, które pozostawiła bez reakcji. Strona powodowa wskazała, że roszczenie obejmuje zaległości czynszowe za okres od 1 stycznia 2005 r do 30 czerwca 2007 roku.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 21.11.2014 r /sygn. akt I Nc(...) Sąd Rejonowy w W. uwzględnił żądanie pozwu.

W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty pozwana zaskarżając nakaz zapłaty w całości, wniosła o oddalenie powództwa zarzucając przedawnienie roszczeń objętych pozwem. Zaprzeczyła, aby miała prawny obowiązek zapłaty kwoty objętej nakazem zapłaty albowiem należności będące przedmiotem sporu przedawniły się, gdyż zobowiązanie powstało w latach 2005 do 2007.

Po przeprowadzeniu rozprawy Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny w sprawie:

Na podstawie umowy najmu z dnia 17.04.1996 r pozwana M. P. - obecnie nosząca nazwisko M. - zajmowała lokal mieszkalny w W. przy ul. (...) oznaczony numerem 19 pozostający w zasobach Gminy W.. Z tytułu najmu lokalu pozwana jako najemca była zobowiązana opłacać czynsz i inne opłaty w stosunku miesięcznym względem wynajmującego tj. Gminy W.. Zgodnie z § 8 zawartej umowy pozwana była zobowiązana do uiszczania czynszu miesięcznie z góry do 10 dnia miesiąca w kasie wynajmującego lub na wskazany rachunek bankowy. Pozostałe opłaty były płatne z dołu do 10 dnia miesiąca. Umowa w § 11 przewidywała, że za zwlokę w opłatach z tytułu najmu lokalu wynajmujący będzie pobierał odsetki zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami.

Pozwana nie dokonywała wpłat regularnie, przez co w latach 2005 - 2007 powstała zaległość czynszowa w łącznej kwocie 1084,72,-zł oraz należność uboczna w postaci odsetek ustawowych za okres od 1 stycznia 2005 do 30.09.2014 r w łącznej kwocie 1159,83,-zł (łącznie 2.244,55,-zł).

W piśmie opatrzonym datą 11.10.2013 r strona powodowa, działając poprzez Miejski Zarząd (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., wezwała pozwaną do zapłaty czynszu i innych opłat związanych z używaniem lokalu położonego w W. przy ul. (...) , które na dzień 10 października 2013 r stanowiły kwotę 3.931,33,-zł należności głównej oraz kwotę (...),76 należnych odsetek ustawowych za zwlokę wyliczonych na dzień 30 września 2013 r. W wezwaniu zakreślono pozwanej dodatkowe 30 dni na uregulowanie zaległości pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Wezwanie powyższej treści odebrał za pozwaną jej syn B. M. w dniu 14.10.2013 r.

W piśmie z dnia 31.01.2014 r Miejski Zarząd (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. rozwiązało z pozwaną umowę najmu z zachowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia, wobec tego że pozwana uchylała się od płatności czynszu i innych opłat i po wyczerpaniu procedury upominawczej.

dowód:

z umowy najmu k.- 4-5

zestawienia należności i wpłat k.- 8 - 12

z wezwania do zapłaty wraz z kopią potwierdzenia odbioru k.- 6-6v

z pisma z dnia 31.01.2014 r k.- 7-7v

z zestawienia wpłat k .- 38- 46 i k. 55-77

Pozwana w trakcie obowiązywania umowy najmu zawarła ze stroną powodową porozumienie z dnia 30 października 2009 roku, na podstawie którego zobowiązała się do zapłaty kwoty 1635,11,-zł stanowiącej na dzień 30.10.2009 r zadłużenie wraz z należnymi odsetkami wyliczonymi na dzień 27.10.2009 r z tytułu należności czynszowych i innych opłat związanych z najmem lokalu przy ul. (...) w W.. Zapłata powyższej kwoty miała nastąpić w 54 ratach miesięcznych począwszy od listopada 2009 r, przy czym niespełnienie któregokolwiek z warunków porozumienia powodowało, że cała należność stawała się natychmiast wymagalna.

W dniu 21.07.2011 r pozwana zwróciła się do Urzędu Miejskiego w W. z wnioskiem o umorzenie zaległości z tytułu najmu oraz bezumownego użytkowania. We wniosku tym, inspektor ds. windykacji odnotował w dniu 26.07.2011 r iż pozwana mimo zawartego porozumienia z dnia 30.10.2009 r nie realizuje jego warunków. Wniosek pozwana wypełniła samodzielnie i wskazała w nim, że znajduje się w trudnej sytuacji materialnej. We wniosku bez zgody pozwanej dopiski i przekreślenia w tytule wniosku oraz w jego pkt III dokonał jej syn B. opatrując powyższe własnym podpisem. Wobec niedostarczenia przez pozwaną dokumentacji wymaganej przez gminę, jej wniosek z dnia 21.07.2011 r pozostawiono bez rozpoznania. Pozwana ponowiła swój wniosek o umorzenie zaległości z tytułu najmu oraz bezumownego użytkowania w dniu 21.02.2014 r, który jednak został rozpatrzony negatywnie, o czym Gmina zawiadomiła syna pozwanej w piśmie z dnia 26.03.2014 r

dowód:

z porozumienia k.- 31

z wniosku pozwanej z dnia 21.07.2011 r k.- 32 – 33v

z pisma UM w W. k.- 34

z wniosku pozwanej z dnia 21.02.2014 r k.- 35-36

z pisma UM w W. k.- 37

Przy tak ustalonym stanie faktycznym w sprawie Sąd Rejonowy zważył co następuje :

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Gmina W. domagała się zasądzenia od pozwanej kwoty 2.244,55,-zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 1084,72,-zł od dnia 1.10.2014 r do dnia zapłaty i od kwoty 1159,83,-zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem zaległych opłat za czynsz i innych należności związanych z najmowanym przez pozwanego lokalem mieszkalnym położonym w W. przy ul. (...) oraz tytułem naliczonych odsetek za okres od 1.01.2005 r do dnia 30.09.2014 r.

Zgodnie z art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Pozwana nie kwestionowała tego, że jako najemca lokalu była zobowiązana do zapłaty powyższej kwoty. Podniesiony został natomiast jeden zarzut przeciwko roszczeniu tj. zarzut jego przedawnienia.

Odnosząc się do podniesionego przez pozwaną na zarzutu przedawnienia roszczenia, które ma charakter okresowy, należy wskazać, że pozwana zobowiązana była do comiesięcznego regulowania należności z tytułu zawartej umowy najmu. Zgodnie z art. 117 § 1 i 2 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Z kolei art. 118 k.c. stanowi, że jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Natomiast po myśli art. 120 § 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne.

Daty wymagalności poszczególnych kwot, składających się na żądanie pozwu, nie były sporne i wynikają z przedłożonego zestawienia należności. Pozew został w niniejszej sprawie wniesiony w dniu 13 listopada 2014 r., a zatem przyjmując w zgodzie z art. 118 k.c. 3-letni okres przedawnienia majątkowych roszczeń okresowych, należałoby uznać, że żądanie pozwu w zakresie obejmującym należności, które stały się wymagalne przed dniem 13 listopada 2014 r., jest przedawnione.

Tym nie mniej, nie można w niniejszej sprawie tracić z pola widzenia okoliczności wynikających z dokumentów (w rezultacie nie kwestionowanych skutecznie przez pełnomocnika pozwanej), a obejmujących porozumienie pozwanej ze stroną powodową w zakresie zaległości czynszowych z 30.10.2009 r oraz jej wniosków z 21.07.2011 r 21.02.2014 r o umorzenie zaległości czynszowych motywowanych jej trudną, choć w istocie nieudokumentowaną sytuacją finansową. Dla zarzutu przedawnienia, a ściślej jego bezskuteczności, zachowania pozwanej wyrażające się w ww. dokumentach mają szczególną doniosłość prawną.

Zgodnie z przepisem art. 123 § 1 k.c. bieg przedawnienia przerywa się: przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia; przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje a wreszcie przez wszczęcie mediacji.

Pozwana zawierając ze stroną powodową porozumienie z 30.10.2009 r oraz składając dwa wnioski w 2011 i 2014 r, obejmujące jej prośby o umorzenie zaległości czynszowych ze względu na trudną sytuację finansową, w istocie doprowadziła do przerwy biegu przedawnienia, gdyż nie inaczej należy traktować porozumienie i ww. wnioski jako uznanie przez nią długu. Pierwsze z 2009 r było uznaniem właściwym, a dwa dalsze wnioski należy potraktować jako uznanie niewłaściwe, które może mieć postać wypowiedzi lub innego działania. Dla oceny, czy mamy do czynienia z uznaniem roszczenia, istotne jest to, czy zachowanie zobowiązanego, interpretowane zgodnie z powszechnie obowiązującymi regułami znaczeniowymi, mogło uzasadniać przekonanie osoby uprawnionej, iż zobowiązany jest świadom swojego obowiązku, a w konsekwencji oczekiwać, że świadczenie zostanie przez niego spełnione (podobnie w wyr. SN z 25.03.2010 r I CSK 457/09 MoP 2011, nr 3 i z 16.2.2012 r III CSK 208/11). Na tej podstawie kwalifikuje się jako uznanie niewłaściwe roszczenia takie zachowania zobowiązanego jak spełnienie części świadczenia, zapłata odsetek za okres w którym roszczenie jeszcze nie uległo przedawnieniu, wniosek zobowiązanego o odroczenie terminu płatności, o rozłożenie długu na raty czy o umorzenie go w całości czy też w części (zob. wyr. SN z 19.9.2002 II CKN 1312/00 OSN 2003, Nr 12, poz. 168.).

Biorąc wszystkie powyższe okoliczności pod uwagę, Sąd uznał, że roszczenie Gminy W. jest zasadne i udowodnione dokumentami załączonymi do pozwu, których pozwana ani co do formy ani co do treści nie kwestionowała, przy czym zarzut pozwanej okazał się nieskuteczny wobec uznania roszczenia jeszcze zanim powództwo zostało wytoczone. Jest przy tym oczywiste, że pozew (złożony w niniejszej sprawie przez Gminę w dniu 13.11.2014 r ) przerywa bieg terminu przedawnienia z momentem jego skutecznego wniesienia, nie zaś z momentem doręczenia pozwanemu, chodzi tu bowiem o czynność wierzyciela, nie zaś czynność sądu, jaką jest doręczenie pozwu.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w pkt I wyroku, a o kosztach w punkcie II orzeczono mając na uwadze zasadę wyrażoną w art. 98 k.p.c.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE