UZASADNIENIE

C. M. w pozwie wniesionym w dniu 30 kwietnia 2013 r. domagał się nakazania pozwanym M. B.. B. B. i małoletniemu N. B. opróżnienia i opuszczenia lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w J. przy ul. (...) oraz wydania powodowi tego lokalu mieszkalnego.

W uzasadnieniu powód podniósł, iż jest właścicielem przedmiotowego lokalu. W lokalu tym mieszkają dwie niepełnosprawne córki powoda oraz pozwani. Pozwani wprowadzili się do lokalu bez zgody powoda. Pozwani nękają chore psychicznie córki powoda, które boją się pozwanych.

Na rozprawie w dniu pozwani wnieśli de facto o oddalenie powództwa. Wskazali bowiem, że uznają żądanie pozwu, lecz wyprowadzą się po skończeniu remontu lokalu, który otrzymali od miasta.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Powód C. M. jest właścicielem lokalu położonego w J. przy ul. (...).

( dowód: odpis kw nr (...), k – 3-7)

W lokalu tym mieszkają dwie niepełnosprawne córki powoda oraz pozwani. Pozwani wprowadzili się do lokalu bez zgody powoda, jednak następnie pozwani zawarli z powodem ustną umowę użyczenia ww lokalu na czas nieokreślony.

( dowód: bezsporne, a nadto: przesłuchanie powoda, k – 42v, przesłuchanie pozwanej, k – 43v, przesłuchanie pozwanego, k – 43)

Urząd Miasta J. przydzielił na rzecz pozwanej B. B. wraz z rodziną lokal mieszkalny zakwalifikowany do remontu. Pozwani prowadzą remont lokalu.

Pozwani mają możliwość zamieszkania w lokalu stanowiącym własność matki pozwanego M. B..

( dowód: bezsporne, a nadto: informacja Urzędu Miasta w J. z dnia 01.07.2013r., k – 33)

Pozwani korzystają z lokalu w sposób sprzeczny z umową oraz z zasadami współżycia społecznego, utrudniając zamieszkiwanie niepełnosprawnym córkom powoda. Do miejsca ich zamieszkania wielokrotnie przyjeżdżała na interwencję Policja.

Powód wypowiedział umowę najmu przedmiotowego lokalu ze skutkiem rozwiązującym na dzień 31.07.2013r.

Mimo wypowiedzenie umowy najmu pozwani nadal mieszkają w przedmiotowym lokalu i nie wydali go powodowi.

( dowód: bezsporne)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie. Jego podstawę stanowił przepis art. 222 k.c.

Pomiędzy stronami istniała ustna umowa użyczenia lokalu położonego w J. przy ul. (...) na czas nieoznaczony.

Umowa użyczenia jest unormowana w przepisie art. 710 k.c., który stanowi, że przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy. Strony nie zawarły umowy na piśmie, jednak umowa użyczenia może być zawarta w dowolnej formie, w tym także ustnie i przez czynności konkludentne.

Choć powód podnosił, że nie wyrażał zgody na zamieszkanie pozwanych w przedmiotowym lokalu oraz nakazał pozwanym wyprowadzenie się z niego, jednak zauważyć należy, iż wobec niepodejmowania przez niego przez okres ponad dwóch lat żadnych działań mających na celu zmianę owej sytuacji, zasadne jest przyjęcie, że umowa ta została zawarta, a następnie uległa przedłużeniu poprzez czynności konkludentne.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie ma zastosowanie przepis art. 716 k.c., który reguluje sytuacje rozwiązania umowy najmu bez wypowiedzenia i stanowi, że jeżeli biorący używa rzeczy w sposób sprzeczny z umową albo z właściwościami lub z przeznaczeniem rzeczy, jeżeli powierza rzecz innej osobie nie będąc do tego upoważniony przez umowę ani zmuszony przez okoliczności, albo jeżeli rzecz stanie się potrzebna użyczającemu z powodów nie przewidzianych w chwili zawarcia umowy, użyczający może żądać zwrotu rzeczy, chociażby umowa była zawarta na czas oznaczony. Zachowanie pozwanych, polegające na uprzykrzaniu życia pozostałym zamieszkującym w lokalu osobom – niepełnosprawnym córkom powoda – z pewnością uznać należy za niezgodne z umową. Z tych względów umowa użyczenia może ulec rozwiązaniu bez wypowiedzenia.

Jednak nawet w przypadku przyjęcia, że należy w przedmiotowej sprawie zastosować okres wypowiedzenia, stwierdzić należy, że wypowiedzenie zostało dokonane, a okres wypowiedzenia upłynął.

Przepisy k.c. dotyczące umowy użyczenia nie przewidują warunków i terminów jej wypowiedzenia. Warunków tych nie ustaliły także strony niniejszego postępowania w umowie. Dlatego też uznać należy - w związku z brzmieniem przepisu art. 365 (1) k.c., że dla rozwiązania przedmiotowej umowy użyczenia konieczne było jej wypowiedzenie.

Powód nie wykazał, aby wypowiedział pozwanym umowę użyczenia przed wytoczeniem powództwa, jednak za takie wypowiedzenie uznać należy pozew z dnia 30.04.2013r. Tym samym Sąd przyjął, że powód wypowiedział pozwanym umowę użyczenia z dniem 30.04.2013r.

Przechodząc do analizy terminu wypowiedzenia wskazać należy, że jeżeli nie wynika on z ustawy ani z umowy, winien uwzględniać interesy i sytuację obu stron. Gdy przedmiotem użyczenia jest lokal mieszkalny, do ustalenia i oceny okresu wypowiedzenia można per analogiam stosować przepis art. 688 k.c. (tak m.in.: J. Gudowski (w:) Komentarz do kodeksu cywilnego, Księga trzecia, Zobowiązania, tom 2, Warszawa 2007, s. 375). Zgodnie zaś z przepisem art. 688 k.c., jeżeli czas trwania najmu lokalu nie jest oznaczony, a czynsz jest płatny miesięcznie, najem można wypowiedzieć najpóźniej na trzy miesiące naprzód na koniec miesiąca kalendarzowego.

Wobec wypowiedzenia umowy użyczenia z dniem 30.04.2013r. pozwani utracili tytuł prawny do zamieszkiwania w przedmiotowym lokalu. Tym samym uaktualniła się zasadność zastosowania przepisu art. 222 § 1 k.c., który stanowi, że właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Przepis art. 222 § 1 k.c. chroni prawo własności w razie bezprawnego pozbawienia właściciela posiadania rzeczy (rei vindicatio). Potocznie przyjmuje się, że roszczeniem windykacyjnym jest roszczenie „nieposiadającego właściciela przeciwko posiadającemu niewłaścicielowi".

W toku procesu powód wykazał, że pozwanym nie przysługuje skuteczne względem niego uprawnienie do władania rzeczą, a pozwani to de facto przyznali.

Dlatego też żądanie powoda było uzasadnione, co skutkowało orzeczeniem jak w punkcie I wyroku.

Sąd ustalił, że pomiędzy stronami istniała umowa użyczenia, tak więc pozwani byli lokatorami w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy, tj. osobami używającymi lokalu na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności, co uzasadnia zastosowanie wobec nich Ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego.

Na mocy przepisu art. 14 cytowanej Ustawy sąd miał obowiązek orzec o uprawnieniu pozwanych do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez pozwanych z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną.

W przedmiotowej sprawie nie zachodziły przesłanki orzeczenia o obowiązkowym uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego wobec podmiotów wskazanych w art. 14 ust. 4 pkt 1-5 albowiem orzeczenie eksmisji dotyczyło lokalu niewchodzącego w skład publicznego zasobu mieszkaniowego (art. 14 ust. 7 ustawy)

Sąd badał jednak, czy pozwani spełniają warunki do przyznania prawa do takiego lokalu fakultatywnie. Sąd ustalił, że brak jest podstaw do przyznania pozwanym prawa do lokalu socjalnego. Pozwany N. B. jest co prawda osobą małoletnią, a pozwani B. B. i M. B. są osobami sprawującymi nad nim opiekę, jednak przepis art. 14 cytowanej Ustawy o ochronie praw lokatorów stanowi, że Sąd może orzec o braku uprawnienia do otrzymania przez takie osoby lokalu socjalnego, jeśli osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany.

Pozwani natomiast, co jest bezsporne, posiadają prawo do innego lokalu. Pismem z dnia 25.03.2013r. Urząd Miasta J. przydzielił bowiem na rzecz pozwanej B. B. wraz z rodziną lokal mieszkalny zakwalifikowany do remontu. Sąd ustalił, że pozwani kończą już remont przydzielonego lokalu, a tym samym w dacie prawomocności wyroku będą mieli możliwość zamieszkania w nim.

Ponadto – co również było w sprawie bezsporne – pozwani mają możliwość zamieszkania w lokalu stanowiącym własność matki pozwanego M. B..

W związku z powyższym Sąd orzekł, iż prawo do lokalu socjalnego pozwanym nie przysługuje.

Orzeczenie o kosztach oparto na art. 98 § 1 k.c., albowiem powód proces wygrał w całości. Na zasądzoną na rzecz powoda kwotę składa się 200 zł tytułem opłaty od pozwu.

W związku z powyższym orzeczono jak w sentencji.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE