UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 10 października 2014r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia Śródmieścia we Wrocławiu oddalił powództwo (...) SA we W. przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej nieruchomości położonej przy ul. (...) we W. o zapłatę (pkt I), oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2417 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania (pkt II).

Rozstrzygnięcie swoje Sąd I instancji wydał w oparciu o następujące ustalenia faktyczne:

(...) S.A. we W. świadczy na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości położonej przy ul. (...) we W. usługi doprowadzania wody i odprowadzania ścieków.

Wodomierze wskazujące zużycie wody znajdują się w piwnicy budynków wspólnoty, przy czym wodomierz wskazujący zużycie w lokalach mieszkalnych w bramie pod numerem (...)przy ul. (...) znajduje się w piwnicy sąsiedniego budynku stanowiącego Wspólnotę Mieszkaniową przy ul. (...) we W..

Członkowie zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...), a także zarządca, zgłaszali powodowi potrzebę uporządkowania kwestii związanych z opomiarowaniem wspólnoty i konieczność przeniesienia licznika na teren ich wspólnoty.

Pomiary zużycia wody i odczyt liczników dokonywane są przez pracownika (...) we W., który dokonuje odczytu wskazania licznika, przypisując następnie odczyt do numeru danego licznika. Potem dane te wprowadzane są przez pracowników (...) do systemu komputerowego, w którym przyporządkowane są numery poszczególnych liczników do konkretnych odbiorców i na tej podstawie dokonywane jest rozliczenie zużycia wody i wystawiane są faktury.

W wyniku błędu pracownika powoda, do systemu rozliczeniowego dla Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości położonej przy ul. (...) we W. przyporządkowano numer licznika Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości położonej przy ul. (...) we W. i na odwrót. Do błędnego przyporządkowania liczników w systemie doszło po wymianie wodomierzy, jaka miała miejsce w 2006 r., przy czym w protokole wymiany licznika wskazany był numer właściwy. Od tego momentu, odczyty liczników przez pracowników powoda i rozliczenie kosztów zużycia wody były dokonywane w ten sposób, że rozliczenie faktycznego zużycia wody we Wspólnocie Mieszkaniowej nieruchomości położonej przy ul. (...) we W. było przyporządkowane do Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości położonej przy ul. (...) we W..

Od momentu zamontowania wodomierzy dla obu wspólnot w 2006r., zużycie wody w obu wspólnotach było porównywalne. Dopiero pod koniec okresu legalizacji licznika, zużycie wody w nieruchomości przy ul. (...) we W. zwiększyło się.

W dniu 4 października 2010 r. do (...) we W. wpłynęło pismo zarządcy Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości położonej przy ul. (...) we W. z wnioskiem o dokonanie wspólnej kontroli instalacji wodociągowej w powyższej nieruchomości związanej z tym, że na fakturach doręczanych wspólności wskazywany był numer licznika przyporządkowany dla sąsiedniej wspólnoty, to jest Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości położonej przy ul. (...).

W dniu 12 października 2010 r. na terenie nieruchomości położonej przy ul. (...) we W. miało miejsce spotkanie pracowników (...) oraz przedstawicieli wspólnoty mieszkaniowej tej nieruchomości. Stwierdzono wówczas nieprawidłowe przyporządkowanie liczników do obu wspólnot i dokonano prawidłowego odczytu zużycia wody. W związku z kończącym się okresem legalizacji, dokonano wymiany liczników na nowe. W spotkaniu tym nie brali udziału przedstawiciele pozwanej wspólnoty.

W 2010 r. powód z tytułu rozliczenia zużycia wody wystawił pozwanej wspólnocie faktury dotyczące rozliczenia zużycia wody pod adresem ul. (...) we W.: faktura VAT (...) z dnia 12 maja 2010 r. za okres od 13 lutego 2010 r. do 11 maja 2010 r., faktura VAT (...) z dnia 12 sierpnia 2010r. za okres od 12 maja 2010 r. do 10 sierpnia 2010 r.

Po dokonaniu odczytu liczników, w dniu 13 października 2010 r. powód dokonał wyzerowania faktury VAT wystawił dwie faktury korygujące:

- nr (...) do faktury VAT (...) z dnia 18 maja 2010

- nr (...) do faktury VAT nr (...) z dnia 12 października 2010 r.

Pierwsza faktura korygująca obejmowała okres od 13 lutego 2010 r. do 11 maja 2010 r. i wskazywała po prawidłowym przyporządkowaniu liczników i uwzględnieniu poprzedniego nieprawidłowego rozliczenia na niedopłatę w kwocie 7.700,83 zł. Druga - za okres od 12 maja 2010 r. do 12 października 2010 r. wskazywała na konieczność dopłaty kwoty 4.040,54 zł.

W obu fakturach korygujących powód wskazał termin zapłaty na dzień 30 października 2010 r.

Faktury korygujące zostały wysłane do pozwanego w dniu 22 października 2010 r. wraz z pismem z dnia 20 października 2010 r. informującym o stwierdzonym nieprawidłowym przyporządkowaniu wodomierzy i wymianie wodomierzy głównych w dniu 12 października 2010 r. W odpowiedzi na powyższe pismo, zarządca pozwanej wspólnoty w piśmie z dnia 28 października 2010 r. (data wpływu do powoda - 3 listopada 2010r.) zwrócił się z prośbą o wyjaśnienie rozliczenia, proponując spotkanie z członkiem zarządu wspólnoty w biurze zarządcy nieruchomości w terminie uzgodnionym telefonicznie lub mailowo.

W dniu 24 listopada 2010 r. miało miejsce spotkanie przedstawiciela (...) G. K. i członka zarządu pozwanej wspólnoty oraz przedstawiciela zarządcy. Ze względu na brak klucza do pomieszczenia w piwnicy, gdzie zlokalizowane są wodomierze, nie doszło wówczas do żadnych ustaleń. Następnie, w dniu 26 listopada 2010 r. w czasie kolejnego spotkania obecny był również przedstawiciel sąsiedniej wspólnoty, ale wówczas także nie miał on ze sobą klucza do pomieszczenia w piwnicy. Przedstawiciele pozwanej wspólnoty zgłosili, że ich wątpliwości budzi fakt różnic w zużyciu wody w stosunku do poprzednich okresów rozliczeniowych. G. K. zaproponował możliwość sprawdzenia prawidłowości działania wodomierza na wniosek wspólnoty, o co prosił członek zarządu pozwanej wspólnoty. Na skutek dokonanego rozliczenia sąsiedniej wspólnoty według prawidłowo przyporządkowanego licznie, powód zwrócił Wspólnocie Mieszkaniowej nieruchomości przy ul. (...) we W. kwotę 7.265,97 zł.

W piśmie z dnia 8 listopada 2011 r. (data wpływu do powoda) skierowanym do (...) administrator pozwanej wspólnoty zakwestionował prawidłowość wystawienia faktur korygujących dokonując analizy zużycia według wskazań nowych liczników w kolejnym okresie rozliczeniowym (od października 2010 r. do sierpnia 2011 r.). W związku z tym odmówiono zapłaty kwot wynikających z faktur korygujących. W dniu 29 grudnia 2011 r. powód w odpowiedzi na powyższe pismo poinformował zarządcę pozwanej wspólnoty, że w okresie, którego dotyczą faktury korygujące, wodomierze posiadały ważną cechę legalizacyjną, wskazując na ewentualną możliwość złożenia w terminie 30 dni od daty demontażu wodomierza głównego wniosku o ekspertyzę techniczną dotyczącą prawidłowości działania i pomiaru wodomierza, który został zdemontowany.

W piśmie z dnia 3 września 2012 r. powód wezwał zarządcę pozwanej wspólnoty do zapłaty kwoty 11.323,96 zł w terminie do dnia 10 września 2012 r., między innymi z tytułu faktur korygujących z dnia 13 października 201

Przy tak ustalonym stanie faktycznym, Sąd Rejonowy uznał, iż powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Sąd wskazał, iż powód domagał się w niniejszej sprawie zapłaty kwoty 10.424,43 zł za dostawę wody i odprowadzenie ścieków do Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości położonej przy ul. (...) we W. w okresie od lutego 2010 r. do 12 października 2010 r., przy czym roszczenie swoje wywodził z faktu nieprawidłowego rozliczenia kosztów zużycia z faktur wystawionych w tym okresie, na skutek błędu w przyporządkowaniu pozwanej wspólnocie wskazań wodomierza określającego zużycie wody dla wspólnoty mieszkaniowej nieruchomości, na której posadowiony jest sąsiedni budynek mieszkalny. Zdaniem Sądu, materiał dowodowy zgromadzony w sprawie wskazywał, że strony w sposób dorozumiany zawarły umowę o dostawę wody i odprowadzanie ścieków, co nie było przedmiotem sporu. Zdaniem Sądu, zawarta między stronami umowa, w związku z którą zostały wystawione faktury VAT, miała charakter mieszany. Umową mieszaną jest bowiem taka umowa, która zawiera w sobie elementy kilku umów nazwanych pozostających ze sobą w związku funkcjonalnym. W niniejszej sprawie doszło do zawarcia jednej umowy posiadającej zarówno elementy umowy sprzedaży, jak i umowy o świadczenie usług. Mieszany charakter tej umowy wynikał z tego, że prócz obowiązków wynikających z umowy sprzedaży strony zawarły jednocześnie umowę o świadczenie usług. Przedmiotem tej umowy miało być również dostarczenie wody i odprowadzanie ścieków. Sąd wskazał, iż do umów o świadczenie usług, które nie zostały uregulowane innymi przepisami stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu - art. 750 k.c Rozliczenia za zbiorowe zaopatrzenie w wodę lub odprowadzanie ścieków prowadzone przez przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjne z odbiorcami usług, zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków, następują na podstawie określonych w taryfach cen i stawek opłat oraz ilości dostarczonej wody lub odprowadzonych ścieków. W przypadku zaś braku obowiązującej taryfy, jeżeli z umowy lub okoliczności nie wynika, że podejmujący się wykonania usługi zobowiązał się wykonać ją bez wynagrodzenia, przysługuje mu wynagrodzenie odpowiadające wykonanej pracy (art. 735 § 2 k.c. w zw. z art. 750 k.c.). Tym samym w ocenie Sądu, w razie zawarcia, w drodze czynności dorozumianych, umowy o odprowadzanie ścieków i braku określenia w niej wysokości należnego przedsiębiorstwu wodociągowo-kanalizacyjnego wynagrodzenia, jego wysokość określa się według stawek określonych w taryfie (art. 26 ust. 1 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków), zaś w przypadku braku obowiązującej taryfy przedsiębiorcy przysługuje wynagrodzenie odpowiadające wykonanej pracy (art. 735 § 2 k.c. w zw. z art. 750 k.c.).

Rozważając podniesiony przez stronę pozwaną zarzut przedawnienia, Sąd wskazał, iż zgodnie z treścią art. 554 k.c. roszczenia z tytułu sprzedaży dokonanej w zakresie działalności przedsiębiorstwa sprzedawcy (…) przedawniają się z upływem lat dwóch. Natomiast zgodnie z art. 120 § 1 k.c., bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Sąd wskazał, iż między stronami sporny był moment wymagalności roszczenia powoda o zapłatę z tytułu dostawy wody.

Sąd uznał, że wobec dorozumianego zawarcia umowy, strony nie uzgodniły terminu spełnienia świadczenia, a za taki nie może zostać uznany termin wskazywany jednostronnie przez powoda w fakturach. Tym samym, na gruncie okoliczności faktycznych przedstawionych wyżej, w tym konkretnym przypadku moment wymagalności roszczenia o zapłatę za dostawę wody nie może być utożsamiany z terminem zapłaty. Mimo teoretycznego rozróżnienia, w praktyce terminy wymagalności i spełnienia świadczenia te zwykle zbiegają się w czasie (por. wyrok SN z dnia 12 marca 2002 r., IV CKN 862/00, Lex, nr 55122), choć nie w każdym przypadku. W przypadku ich tożsamości związek między dwoma terminami polega na tym, że termin spełnienia świadczenia nie może być wyznaczony zanim roszczenie stanie się wymagalne (por. M. Pyziak-Szafnicka, Potrącenie w prawie cywilnym, Kraków 2002, s. 99). Sąd dodał, że zarówno strony, kształtując zobowiązanie, jak i ustawodawca koncentrują się na określeniu terminu spełnienia świadczenia, a nie - jego wymagalności. Sąd podkreślił, że niezależnie od tego, z jakim zdarzeniem ustawodawca związał w konkretnym przypadku początek biegu przedawnienia, następuje on - co do zasady - w oderwaniu od świadomości stron, tj. bieg przedawnienia rozpoczyna się, choćby uprawniony nie wiedział o istnieniu roszczenia. W przypadku zobowiązań bezterminowych o wymagalności decyduje moment, gdy wierzyciel wezwał dłużnika do spełnienia świadczenia. Jednak w tym przypadku ustawodawca zdecydowanie oddzielił początek biegu przedawnienia od wymagalności w podanym wyżej rozumieniu. W tym przypadku utrzymanie zasady, w myśl której wymagalność wyznacza początek biegu przedawnienia, w praktyce oznaczałoby pozostawienie wierzycielowi swobody w określeniu długości terminu przedawnienia, co byłoby sprzeczne z art. 119 k.c.. Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków, rozliczenia za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków są prowadzone przez przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjne z odbiorcami usług na podstawie określonych w taryfach cen i stawek opłat oraz ilości dostarczonej wody i odprowadzonych ścieków. Zatem, roszczenia o zapłatę z tego tytułu stają się wymagalne z momentem, kiedy możliwe było dokonanie ustalenia ilości zużycia wody, jako podstawy ustalenia wysokości kwoty należnej do zapłaty. Ilość wody dostarczonej do nieruchomości ustala się na podstawie wskazania wodomierza głównego, zgodnie z art. 27 ust. 1 powyższej ustawy. Zdaniem Sądu, powód wystawiając faktury za dostawę wody od maja 2010 r. do października 2010 r. miał możliwość ustalenia prawidłowego pomiaru wody, a błędne przyporządkowanie liczników przez pracowników powoda, nie może obciążać pozwanego. Tym samym, prawidłowe ustalenie ilości zużycia wody i wezwanie do zapłaty z tego tytułu możliwe było najpóźniej w dniu 12 października 2010 r., kiedy to zweryfikowano zgłoszenie sąsiedniej wspólnoty dotyczące nieprawidłowego przyporządkowania wodomierzy do obu sąsiadujących ze sobą wspólnot. W okresie objętym żądaniem, zdaniem Sądu terminem wymagalności roszczenia nie może być zatem termin zapłaty określony w fakturach korygujących faktury w powyższym okresie, wyznaczony na dzień 30 października 2010 r. Sąd podkreślił, że roszczenie o zapłatę, którego powódka dochodzi w niniejszej sprawie nie jest odrębnym roszczeniem z tytułu „korekty faktur”, ale tym samym roszczeniem o zapłatę za dostawę wody, którego dotyczyły wcześniejsze faktury wystawiane przez powoda pozwanej wspólnocie. Skoro zaś bieg przedawnienia tego rodzaju roszczenia rozpoczyna się w chwili, w której świadczenie powinno być spełnione, gdyby wierzyciel wezwał dłużnika do wykonania zobowiązania w najwcześniej możliwym terminie, przy czym bieg rozpoczyna się "[...] niezależnie od świadomości uprawnionego co do przysługiwania mu roszczenia" to w niniejszej sprawie zdaniem Sądu należało przyjąć, że bieg terminu przedawnienia rozpoczął się najwcześniej w dniu 12 maja 2010 r. (pierwsza faktura, którą objęły faktury korygujące), a najpóźniej w dniu 12 października 2010 r. (ostatnia faktura, którą objęły faktury korygujące). Mając na uwadze powyższe stwierdzenia dotyczące wymagalności roszczenia powoda, oraz uwzględniając dwuletni okres przedawnienia roszczenia, Sąd stwierdził, że w momencie wniesienia pozwu w dniu 29 października 2012 r. roszczenie było przedawnione. Co za tym idzie powództwo podlegało oddaleniu.

Sąd pominął wnioski pozwanego zawarte w sprzeciwie od nakazu zapłaty, a dotyczące zobowiązania powoda na podstawie art. 248 § 1 k.p.c. do złożenia faktur tam wskazanych. Nie była bowiem istotna dla rozstrzygnięcia sprawy kwestia wartości oraz rozliczenia zużycia wody i odprowadzania ścieków we wcześniejszych fakturach wystawianych przez powoda. W kontekście podniesionego zarzutu przedawnienia istotny był bowiem moment wymagalności roszczenia powoda, a pozwany nie podniósł żadnych twierdzeń dotyczących prawidłowości rozliczenia, czy błędnego ustalenia zużycia wody.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 kpc. w zw. z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (…).

Apelację od powyższego orzeczenia wywiodła strona powodowa zaskarżając je w całości i wnosząc o jego zmianę poprzez zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powódki kwoty 10.464,97 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi w następujący sposób: od kwoty 6424,43 zł od dnia 31 października 2012r. do dnia zapłaty, od kwoty 4040,54 zł od dni 31 października 2012r. do dnia zapłaty. Strona apelująca wniosła nadto o zasądzenie od strony pozwanej kosztów postępowania w obu instancjach wraz kosztami zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W apelacji strona powodowa zarzuciła:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego tj.:

- art. 120§1 kc przez jego błędną wykładnię w niewłaściwe zastosowanie w związku z przyjęciem że najwcześniejszym możliwym terminem podjęcia przez powódkę czynności, od której zależała wymagalność roszczenia nie mógł być dzień wystawienia faktur korygujących, który nastąpił bezpośrednio dzień po dniu dokonania prawidłowego odczytu licznika wskazującego rzeczywisty pobór wody przez pozwaną oraz że terminem wymagalności roszczenia nie mógł być dzień 31 października 2010r. tj. dzień po terminie zapłaty określonym w terminie w fakturach korygujących wystawionych przez stronę powodową,

- art. 117§2 kc przez jego niewłaściwe zastosowanie i uwzględnienie zarzutu przedawnienia podniesionego przez stronę pozwaną, podczas gdy z ustalonego w przedmiotowej sprawie stanu faktycznego wynika, że strona powodowa skutecznie przerwała bieg terminu przedawnienia roszczenia,

- art. 60 kc przez jego niewłaściwe zastosowanie w związku z uznaniem, że strony zawierając umowę o dostawę wody i odprowadzania ścieków w sposób dorozumiany, nie uzgodniły terminu spełnienia świadczenia, podczas gdy z ustalonego w przedmiotowej sprawie stanu faktycznego wynika, że strona powodowa wystawiła pozwanej faktury z tytułu dostarczania wody i odprowadzania ścieków wskazując w nich termin płatności, który strona pozwana akceptowała płacą we wskazanym terminie należności wynikające z doręczonych jej faktur, co przemawia za przyjęcie, że termin spełnienia świadczenia został przez strony ustalony w sposób dorozumiany,

- art. 26 ust 1 w zw. z art. 27 ust 1 ustawy z dnia 7 czerwca 2001r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków przez jego niezastosowanie w związku z pominięciem okoliczności, że ilość wody dostarczonej do nieruchomości ustala się na podstawie wskazań wodomierza głównego, którego to wskazania są podstawą do wzajemnych rozliczeń pomiędzy przedsiębiorstwem wodociągowo kanalizacyjnym a odbiorcą usług,

- §17 ust 3 w zw. z §17 ust 1 rozporządzenia Ministra Budownictwa z dnia 28 czerwca 2006r., w sprawie określania taryf, wzoru wniosku o zatwierdzenie taryf oraz warunków rozliczeń za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków przez jego niezastosowanie, a w konsekwencji pominięcie okoliczności, że rozliczenie faktycznej ilości świadczonych przez przedsiębiorstwo usług dokonywane jest na podstawie wskazań wodomierzy lub urządzenia pomiarowego przynajmniej 1 raz w roku przy czym zapłata z tego tytułu dokonywana jest w terminie określonym w fakturze, który nie może być krótszy niż 14 dni od daty jej wysłania lub dostarczenia w inny sposób, co doprowadziło do wniosku, że rozliczenie rzeczywiście zużytej wody oraz odprowadzonych ścieków mogło odbyć się jedynie na podstawie pierwotnie wystawionych (skorygowanych) faktur, a późniejsze rozliczenie w oparciu o faktury korygujące stanowi podstawę tego samego roszczenia, podczas gdy strona powodowa uprawniona była do rozliczenia faktycznego zużycia wody i odprowadzonych ścieków również dniu wystawienia faktur korygujących , co z kolei prowadzi do wniosku, że powstało nowe roszczenie po stronie powodowej Spółki.

W odpowiedzi na apelację strona pozwana wniosła o jej oddalenie oraz zasądzenie od strony powodowej zwrotu kosztów postępowania przed Sądem II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 1200 zł.

Sąd Okręgowy ustalił dodatkowo:

W 2010 r. strona powodowa z tytułu rozliczenia zużycia wody i odprowadzania ścieków wystawiła stronie pozwanej faktury dotyczące rozliczenia zużycia wody pod adresem ul. (...) we W.: fakturę VAT (...) z dnia 12 maja 2010 r., na kwotę 1616,89 zł brutto z terminem zapłaty do 4 czerwca 2010r, fakturę VAT (...) z dnia 12 października 2010r. na kwotę 659,21 zł brutto z terminem zapłaty do 29 października 2010r., fakturę korygującą nr (...)2010r. z dnia 13 października 2010r. do faktury nr (...) z 18 maja 2010r. z kwotą do zapłaty w wysokości 7700,83 zł z terminem zapłaty do 30 października 2010r.

dowód:

- duplikat faktury VAT nr (...) z dnia 12 maja 2010 (kart 174 akt),

- duplikat faktury VAT nr (...) z dnia 12 października (karta 175 akt),

- duplikat faktury korygującej nr (...)2010r. z dnia 13 października 2010r (karta 180 akt).

W 2010 r. strona powodowa z tytułu rozliczenia zużycia wody i odprowadzania ścieków wystawiła Wspólnocie Mieszkaniowej przy ul (...) we W. faktury dotyczące rozliczenia zużycia wody : fakturę VAT nr (...)r. z dnia 18 maja 2010r. na kwotę 5534,46 zł z terminem zapłaty do 4 czerwca 2010r., fakturę VAT nr (...)r. z dnia 12 sierpnia 2010r. na kwotę 1306,13 zł z terminem zapłaty do 29 sierpnia 2010r., fakturę VAT nr (...)r. z dnia 12 października 2010r. na kwotę 1328,75 zł z terminem zapłaty do 29 października 2010r., fakturę korygującą nr (...)2010r. z 13 października 2010r. do faktury VAT nr (...) z 18 maja 2010r. z kwotą minus 7700,92 zł.

dowód: - duplikat faktury VAT nr (...)r z dnia 18 maja 2010r (karta 179 akt),

- duplikat faktury VAT nr (...)r. z dnia 12 sierpnia 2010r. (karta 176 akt),

- duplikat faktury korygującej nr (...)2010r. z 13 października 2010r. (karta 178 akt).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługiwała na uwzględnienie w całości.

Sąd II instancji mając nie tylko uprawnienie, ale wręcz obowiązek rozważenia na nowo całego zebranego w sprawie materiału - dokonał jego własnej, samodzielnej i swobodnej oceny, w następstwie czego uznał, że Sąd Rejonowy dokonał błędnej oceny w przedmiocie żądania z którym wystąpiła strona powodowa. Sąd ten bowiem dokonując prawidłowych ustaleń faktycznych, które Sąd Okręgowy akceptuje i przyjmuje za własne, dokonał błędnej ich oceny, to zaś doprowadziło do wydania wyroku wymagającego zmiany i odmiennego rozstrzygnięcia co do istoty sprawy.

Strona powodowa dochodziła od strony pozwanej zapłaty należności za dostarczenie wody i odprowadzenie ścieków w kwocie 10.464,97 zł wynikającej z faktur korygujących tj. faktury korygującej nr (...) z dnia 13 października 2010r. do faktury VAT nr (...) i faktury korygującej nr (...) z dnia 13 październik 2010r. do faktury VAT nr (...)).

Żądanie to nie było przez stronę pozwaną kwestionowane co do wysokości, podniesiony został jednak zarzut przedawnienia. Sąd Rejonowy powyższy zarzut rozważając, z uchybieniem przepisom prawa materialnego błędnie ustalił jednak okres przedawnienia dla roszczeń dochodzonych w niniejszym postępowaniu, co skutkowało błędnym uznaniem, iż do przedawnienia doszło i oddaleniem z tej przyczyny powództwa. Strona apelująca zarzutu w tym zakresie nie wywiodła, niemniej Sąd II instancji ma pełną swobodę jurysdykcyjną, ograniczoną jedynie granicami zaskarżenia. W konsekwencji może, a jeżeli je dostrzeże - powinien, naprawić wszystkie naruszenia prawa materialnego, niezależnie od tego, czy zostały wytknięte w apelacji, pod warunkiem, że mieszczą się w granicach zaskarżenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 listopada 2014 r. V CNP 8/14 LEX nr 1622336).

Okoliczność związania stron umową o dostawę wody i odprowadzenie ścieków nie była w sprawie sporna. Strony jej nie kwestionowały, potwierdzając zawarcie umowy przez czynności dorozumiane. Podstawowym aktem prawnym regulującym problematykę zaopatrzenia w wodę i odprowadzanie ścieków jest ustawa z 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (dalej u.o.z.w.o.s.). Wskazać w tym miejscu trzeba, iż w pierwotnym brzmieniu w art. 6 tej regulacji przewidziano, że dostarczanie wody lub odprowadzanie ścieków odbywa się na podstawie umowy o zaopatrzenie w wodę lub odprowadzanie ścieków zawartej pomiędzy przedsiębiorstwem wodociągowo - kanalizacyjnym a odbiorcą usług. Dopiero w art. 1 pkt 5 lit. a ustawy z dnia 22 kwietnia 2005 r. o zmianie ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz. U. Nr 85, poz. 726) ustawodawca doprecyzował, że wzmiankowana umowa winna być zawarta w formie pisemnej, nie zastrzegł jednak rygoru niezachowania tej formy (nowela ta weszła w życie z dniem 17 sierpnia 2005 r.). Nie ulega zatem wątpliwości, że w świetle przepisów ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków przedsiębiorstwo wodociągowo - kanalizacyjne oraz zainteresowany odbiorca usług mogą wyrazić wolę zawarcia umowy o dostarczanie wody lub odprowadzanie ścieków w dowolnej formie, w tym także przez czynności dorozumiane (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 kwietnia 2006 r., I CSK 149/05, niepubl.). Dopuszczalność zawierania takich umów per facta concludentia aprobowana była w judykaturze również przed wejściem w życie obecnie obowiązującej regulacji (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 5 lutego 1998 r., III CZP 71/97, OSNC 1998/9/131).

Dla możliwości określenia okresu przedawnienia, koniecznym w pierwszym rzędzie pozostawało rozważenie charakteru umowy o dostawę wody i odprowadzanie ścieków jaką – co w sprawie niewątpliwe – strony były związane. Wedle art. 6 ust 1 u.o.z.w.o.s. dostarczanie wody lub odprowadzanie ścieków odbywa się na podstawie pisemnej umowy o zaopatrzenie w wodę lub odprowadzanie ścieków zawartej między przedsiębiorstwem wodociągowo-kanalizacyjnym a odbiorcą usług. Zgodnie zaś z dyspozycją art. 6 ust.1a u.o.z.w.o.s. do zakupu wody lub wprowadzania przez przedsiębiorstwo wodno-kanalizacyjne ścieków do urządzeń kanalizacyjnych niebędących w jego posiadaniu stosuje się przepisy kodeksu cywilnego. Odesłanie do kodeksu cywilnego wskazuje na zamiar ustawodawcy, aby konstrukcję umowy, łączącej przedsiębiorstwo wodno-kanalizacyjne z odbiorcą, oprzeć na regulacji kodeksowej uzupełnionej o elementy zawarte w art. 6 ust 3 u.o.z.w.o.s, w którym wskazano jakie postanowienia umowa taka zawierać powinna w szczególności (co do ilości i jakości świadczonych usług wodociągowych lub kanalizacyjnych oraz warunków ich świadczenia; sposobu i terminów wzajemnych rozliczeń; praw i obowiązków stron umowy; warunków usuwania awarii przyłączy wodociągowych lub przyłączy kanalizacyjnych będących w posiadaniu odbiorcy usług; procedur i warunków kontroli urządzeń wodociągowych i urządzeń kanalizacyjnych; ustaleń zawartych w zezwoleniu, o których mowa w art. 18; okresu obowiązywania umowy oraz odpowiedzialności stron za niedotrzymanie warunków umowy, w tym warunków wypowiedzenia).

Jednakże, wobec braku konsekwencji ustawodawcy w określeniu charakteru umowy łączącej przedsiębiorstwo wodno-kanalizacyjne z odbiorcą, trudno ustalić, która z kodeksowych umów powinna służyć za punkt odniesienia. W literaturze przedmiotu umowa o zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków jest różnie ujmowana. Jest reprezentowane stanowisko, iż umowa ta powinna być zakwalifikowana jako umowa dostawy, a nawet podtyp umowy sprzedaży z pewnymi elementami umowy o dzieło lub umowy kontraktacji (P. Bojarski: Komentarz do art. 6 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków - System Informacji Prawnej Lex 45/2012). Umowa ta jest także ujmowana jako umowa nazwana, ponieważ jej istotne cechy określane są przepisami prawa i należy ją zaliczyć do kategorii umów rezultatu (B. Rakoczy: Charakterystyka umowy o zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków, Radca Prawny 4/2005, str. 96-97). Wreszcie wyrażany jest pogląd, iż umowa ta jest typową umową o świadczenie usług (B. Rakoczy: Glosa do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 5 kwietnia 2006., I CSK 149/05- Rejent 11/2008, str. 153). Wydaje się, iż tak też tę umowę zakwalifikował Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 5 kwietnia 2006 r., I CSK 149/05 - zbiór Lex nr 182962 i z dnia 25 marca 2010 r., I CSK 449/09 - zbiór Lex nr 688854. Umowa ta jest umową o świadczenie usług w zasadniczej części uregulowaną w art. 6 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków. Za stanowiskiem tym przemawiają poglądy części przedstawicieli literatury oraz w/w orzeczenia Sądu Najwyższego. Rozstrzygające znaczenie ma jednak przede wszystkim treść w/w przepisu, w którym w ust. 1 oraz w ust. 3 pkt 1 i 3a mowa jest o "odbiorcy usług", a także "świadczonych usługach wodociągowych lub kanalizacyjnych". Zatem sam ustawodawca wskazał, iż analizowana umowa jest umową o świadczenie usług (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 13 grudnia 2012 r. I ACa 664/12 OSAB 2012/4/9-14 ). Sąd Okręgowy zgodził się z tym poglądem, iż umowa ta jest umową o świadczenie usług w zasadniczej części uregulowaną w art. 6 u.o.z.w.o.s. Przepis ów zawiera niezbędną, wymaganą przez ustawodawcę treść przewidzianej w nim umowy oraz określa jej strony. W przepisie tym ustawodawca w sposób nie do końca kompleksowy uregulował tę umowę, tym niemniej określone zostały w nim elementy przedmiotowo istotne stosunku prawnego. W związku z tym należy dojść do wniosku, iż skoro umowa ta została uregulowana w odrębnym akcie prawnym, to wbrew ocenie Sądu Rejonowego nie ma ona charakteru mieszanego i nie mają do niej zastosowania postanowienia kodeksu cywilnego dotyczące poszczególnych rodzajów umów (sprzedaży, zlecenia). Za stanowiskiem tym przemawia argumentacja zawarta w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 2007 r., IV CSK 267/06 (OSNC-ZD 2008/4/14) i w uchwale tego Sądu z dnia 7 maja 2009 r., III CZP 20/09 (OSNC 2010/1/12). W orzeczeniach tych wyrażono, zasługujący w ocenie Sądu Okręgowego na aprobatę pogląd, według którego jednoznaczne sformułowanie o zastosowaniu art. 750 k.c. do umów, gdy nie są one uregulowane innymi przepisami, wyklucza jego zastosowanie do umów, których treść została ustalona innymi niż kodeks cywilny aktami prawnymi. Jeśli unormowanie w innym akcie prawnym (np. ustawie o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i odprowadzenie ścieków) nie jest pełne, lecz zawiera elementy istotne umowy o świadczenie usług, to odesłanie do niej z art. 750 k.c. nie ma zastosowania, w szczególności odesłanie z art. 751 kc, który zawiera regulację terminów przedawnienia roszczeń. Zauważa przy tym Sąd Okręgowy, iż przyjęciu takiego stanowiska nie przeczy co oczywista sposób zawarcia umowy przez strony. Jak już na wstępie wskazano, w świetle przepisów ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków zawarcie umowy o dostarczanie wody lub odprowadzanie ścieków możliwe jest w istocie w dowolnej formie, w tym także przez czynności dorozumiane. Nadto przepisy tejże ustawy nie tylko wskazują katalog elementów umowy o dostawę wody i odprowadzania ścieków (art. 6), ale w swej treści zawierają szereg regulacji dotyczących zasad i warunków zbiorowego zaopatrzenia w wodę i odprowadzania ścieków w tym między innymi zasady tworzenia warunków do zapewnienia ciągłości dostaw i odpowiedniej jakości wody, niezawodnego odprowadzania i oczyszczania ścieków, wymagania dotyczące jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi, a także zasady ochrony interesów odbiorców usług, z uwzględnieniem wymagań ochrony środowiska i optymalizacji kosztów. Co szczególnie istotne w niniejszej sprawie ustawa ta reguluje przede wszystkim zasady rozliczeń za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków. Art. 26 u.o.z.w.o.s. wprowadza generalną zasadę, zgodnie z którą rozliczenia za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków między przedsiębiorcą a odbiorcą jego usług są dokonywane na podstawie określonych w taryfach cen i stawek opłat oraz ilości dostarczonej wody i odprowadzonych ścieków. Ustawa reguluje jednocześnie wyraźnie zasady ustalania taryf za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków (art. 20 – 23), oraz zasady zatwierdzania taryf (art. 24 -25). Przepis art. 27 u.o.z.w.o.s. w szczegółowy sposób określa zaś zasady dokonywania rozliczeń za zaopatrywanie w wodę oraz odprowadzanie ścieków, stanowiąc, iż podstawą do dokonania rozliczenia są wskazania wodomierza głównego, a w przypadku braku urządzenia pomiarowego przeciętne normy zużycia wody. Przepis ten jednocześnie stanowi delegację ustawową dla ustalenia w drodze rozporządzenia warunków prowadzenia rozliczeń za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków, przy uwzględnieniu wyposażenia nieruchomości w przyrządy i urządzenia pomiarowe; a także dla ustalenia przeciętnych norm zużycia wody. Uregulowania w tym zakresie znajdują się więc obecnie w rozporządzeniu Ministra Budownictwa z dnia 28 czerwca 2006 r. w sprawie określania taryf, wzoru wniosku o zatwierdzenie taryf oraz warunków rozliczeń za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków, oraz w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 14 stycznia 2002 r. w sprawie określenia przeciętnych norm zużycia wody.

W świetle powyższego, niezależnie od formy zawarcia umowy o dostawę wody i odprowadzanie ścieków, uznać ją należało za uregulowaną w odrębnym akcie prawnym jakim pozostaje ustawa z 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków, co wykluczało zastosowanie do niej art. 750 kc w zw. z art. 751 kc oraz regulacji dotyczących umowy sprzedaży (art. 554 kc ) w zakresie okresów przedawnienia.

Skoro zatem brak jest przepisu szczególnego regulującego termin przedawnienia roszczeń wynikającego z umowy dostarczania wody i odprowadzania ścieków, to znajduje zastosowanie trzyletni termin przedawnienia przewidziany w art. 118 k.c. Strona powodowa jest bezspornie podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą, a dochodzona należność ma bez wątpienia związek z tą działalnością.

W świetle powyższego nie można było uznać, iż doszło do przedawnienia roszczenia strony powodowej dochodzonego w niniejszym postępowaniu, jeśli się zważy na datę wniesienia pozwu (29 października 2012r) jak i datę od jakiej termin przedawnienia bieg swój rozpoczął, którą to wbrew zarzutom strony apelującej Sąd Rejonowy w istocie ustalił prawidłowo normie art. 120 kc nie uchybiając.

Sąd I instancji przyjął, że początek biegu przedawnienia roszczeń dochodzonych przez stronę powodową należy określić stosownie do art. 120 § 1 zdania drugiego k.c. i z tym Sąd Okręgowy się zgodził. Z brzmienia art. 120 § 1 k.c. wynika, że przepis zawarty w zdaniu drugim przewiduje wyjątek od wyrażonej w zdaniu pierwszym reguły łączącej rozpoczęcie biegu przedawnienia z nadejściem dnia wymagalności roszczenia. Bieg terminu przedawnienia roszczeń, których wymagalność zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, rozpoczyna się nie od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne, lecz od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie. Rozpoczęcie biegu terminu przedawnienia może tu więc wyprzedzić nadejście dnia wymagalności roszczenia. Celem takiego rozwiązania jest uwolnienie dłużnika od pozostawania w niepewności przez nieograniczony czas co do swej sytuacji prawnej, wobec bowiem tego, że dokonanie czynności warunkującej wymagalność roszczenia zależy tylko od woli wierzyciela, może on podjąć tę czynność nawet po upływie bardzo długiego okresu od powstania zobowiązania. Objęcie hipotezą normy art. 120 § 1 zdanie drugie k.c. roszczeń wynikających z zobowiązań bezterminowych powinno konsekwentnie prowadzić do przyjęcia, że czynnością uprawnionego, od podjęcia której zależy wymagalność roszczeń wynikających z zobowiązań bezterminowych, jest przewidziane w art. 455 in fine k.c. wezwanie dłużnika przez wierzyciela do wykonania zobowiązania, a bieg przedawnienia tych roszczeń rozpoczyna się w dniu, w którym świadczenie powinno być spełnione, gdyby wierzyciel wezwał dłużnika do wykonania zobowiązania w najwcześniej możliwym terminie - niezależne od świadomości uprawnionego co do przysługiwania mu roszczenia ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 2003 r. I CKN 316/01 OSNC 2004/7-8/117, OSP 2005/7-8/94, Biul.SN 2004/8/7). Wobec tego może dojść do sytuacji, gdy bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się zanim nastąpi wymagalność roszczenia, jeżeli bowiem wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, wówczas bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 kwietnia 2009 r. II CSK 625/08, M.Prawn. 2009/11/578). . Przy określaniu początku biegu przedawnienia liczy się obiektywna możliwość zgłoszenia roszczenia, nie zaś sposób zachowania się wierzyciela (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 19 stycznia 2011 r. VI ACa 1025/10 LEX nr 794138).

W rozpoznawanej sprawie z uwagi na zawarcie umowy w sposób dorozumiany, termin spełnienia świadczenia określony nie został . Jak wynika z wystawianych przez stronę powodową faktur, przyjęty został pewien okres rozliczeniowy, a także sposób rozliczania, odpowiadający w istocie regulacji art. 26 i 27 u.o.z.w.o.s. w zw. z § 17 rozporządzenia Ministra Budownictwa z dnia 28 czerwca 2006 r. w sprawie określania taryf, wzoru wniosku o zatwierdzenie taryf oraz warunków rozliczeń za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków, którym to normom jak i regulacji art. 60 kc Sąd Rejonowy wbrew ocenie strony apelującej nie uchybił ustalając rozpoczęcie biegu przedawnienia w odniesieniu do faktur korygujących. Stanowisko strony skarżącej wiążącej początek terminu przedawnienia z datą płatności wskazaną w fakturach korygujących nie mogło spotkać się z akceptacją. Termin wymagalności należy odróżnić od terminu spełnienia świadczenia (płatności). Wymagalność określa najwcześniejsza chwila, w której wierzyciel jest uprawniony do żądania spełnienia świadczenia, a dłużnik ma obowiązek je spełnić. Jeśli chodzi o zobowiązanie terminowe, to regułą jest początkowa zbieżność wymagalności i terminu płatności. Takie założenie można przyjąć jedynie w odniesieniu do normalnie wystawianych przez stronę powodową za poszczególne okresy rozliczeniowe faktur za dostawę wody i odprowadzanie ścieków i wskazanego w nich terminu zapłaty. Nie można jednak tego odnieść do faktur, które stały się podstawą żądania pozwu, a które – czego zdaje się nie dostrzegać strona apelująca - nie dotyczą nowych okresów rozliczeniowych i które też nowego roszczenia po stronie wierzyciela nie kreują. Strona powodowa w niniejszym postępowaniu dochodzi zapłaty za dostawę wody i odprowadzanie ścieków za okres za jaki ustaliła już uprzednio określone zużycie wody i wystawiła na jego podstawie faktury VAT (z maja i października 2010r.), które to przedstawiła stronie pozwanej do zapłaty i których to termin zapłaty już minął. Korekta wystawionych już faktur nie wpływa na przesunięcie terminu przedawnienia roszczenia za dany okres. Błąd pracownika polegający na nieprawidłowym przyporządkowaniu nr licznika Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul (...) we W. dla pozwanej wspólnoty i odwrotnie, nie może w żadnym razie obciążać strony pozwanej, a tym samym wpływać na wydłużanie terminów przedawnienia wedle uznania wierzyciela. Strona powodowa wystawiając zarówno fakturę VAT z 18 maja 2010r. jak i fakturę VAT z 12 października 2010r. obiektywnie miała możliwość ustalenia prawidłowego zużycia wody przez pozwaną wspólnotę i na jego podstawie mogła prawidłowo też ustalić należności do zapłaty fakturami tymi objęte. Prawidłowe zużycie wody było natomiast już bezspornie możliwe w dniu 12 października 2010r, gdy wykryto błędne przyporządkowanie licznika dla pozwanej wspólnoty, a co za tym idzie w tej też dacie prawidłowe zużycie wody ustalono i możliwe było wezwanie strony pozwanej do zapłaty. Jak słusznie zatem uznał Sąd Rejonowy bieg terminu przedawnienia dochodzonego pozwem roszczenia rozpoczął bieg najpóźniej w dniu 12 października 2010r.

Zarzuty strony apelującej w zakresie przyjęcia początkowej daty od jakiej liczony być winien termin przedawnienia, a którym jej zdaniem winien być dzień 31 października 2010r, pozostawały w istocie bez wpływu na ocenę żądania pozwu przez Sąd Okręgowy, jeśli się zważy na przyjęcie trzyletniego terminu przedawnienia, który upływał 12 października 2013r. Skoro tak, wobec wniesienia pozwu 29 października 2012r. objęte nim roszczenie nie mogło zostać uznane za przedawnione.

Brak możliwości uwzględnienia zarzutu przedawnienia skutkować musiał zasądzeniem dochodzonej pozwem kwoty w całości. Nie czyniła bowiem zastrzeżeń strona pozwana, co do zaistnienia błędu w zakresie prawidłowości odczytów licznika w maju 2010r. jak i konieczności jego weryfikacji w momencie odkrycia błędu tj. w październiku 2010r.,a tym samym konieczności wystawienia faktur korygujących do faktur z maja i października 2010r. Nie kwestionowała też wysokości kwot w fakturach korygujących wskazanych, a których zapłaty dochodziła strona powodowa, nie negując przy tym również tak przyjętego w fakturach zużycia wody jak i prawidłowości jego ustalenia, a także stawek za dostawę wody i odprowadzenie ścieków w fakturach przyjętych.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy zasądził od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 10.464,97 zł wraz z ustawowymi odsetkami: od kwoty 6424,43 zł od dnia 31 października 2012r. do dnia zapłaty, i od kwoty 4040,54 zł od dni 31 października 2012r. do dnia zapłaty.

Orzeczenie o odsetkach znajduje oparcie w przepisie art. 481 kc przy jednoczesnym uwzględnieniu żądania strony apelującej w tym zakresie, którego granicami Sąd był związany (art. 378 kpc).

Zmiana rozstrzygnięcia co do istoty sprawy skutkować musiała zmianą orzeczenia w przedmiocie kosztów postępowania w punkcie II zaskarżonego wyroku.

Uwzględniając wygraną strony powojowe w całości, zasadnym pozostawało zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania od strony pozwanej na podstawie art. 98 kpc. Na koszty te złożyła się opłat od pozwu ( 524 zł), koszty zastępstwa procesowego w wysokości zgodnej z §6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (2400 zł) a także opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł).

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 386§1 kpc orzekł jak w punkcie I sentencji.

Orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego (punkt II sentencji) znajduje oparcie w przepisie art. 98 kpc Strona powodowa wygrała w apelacji w całości, tym samym winna uzyskać od strony pozwanej jako przegrywającej zwrot kosztów postępowania drugoinstancyjnego w całości, na które to złożyła się opłata od apelacji (524 zł) oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości zgodnej z . §13 ust 1 pkt 1 w zw. §6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (1200 zł).

Przewodniczący:	Sędzia SO Jarosław Jaroń
Sędziowie:	Sędzia SO Piotr Jarmundowicz
	Sędzia SR del. Małgorzata Dasiewicz-Kowalczyk (spr)
Protokolant:	Elżbieta Biała

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE