Sygn. akt II Ca 400/15
Dnia 2 czerwca 2015 roku
Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący: SSO A.Lisiecki
po rozpoznaniu w dniu 2 czerwca 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim w postępowaniu uproszczonym na posiedzeniu niejawnym
sprawy z powództwa (...) z siedzibą w G.
przeciwko K. M. i P. M.
o zapłatę
na skutek apelacji powoda
od wyroku Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 12 marca 2014 sygn. akt I C 1323/13
oddala apelację.
Sygn. akt. II Ca 400 /15
Zaskarżonym wyrokiem (punkt pierwszy) Sąd Rejonowy w Tomaszowie Maz. zasądził solidarnie od pozwanych K. M. i P. M. na rzecz (...) w G. kwotę 27.903,68 zł z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym liczonymi od dnia 3 lipca 2013r. do dnia 12 marca 2014r. W punkcie drugim zasądzoną kwotę rozłożył na 36 miesięcznych rat, pierwsza w kwocie 603,68 zł płatana wraz z zasądzonymi w punkcie 1 wyroku wraz z odsetkami w terminie jednego miesiąca od dnia uprawomocnienia się orzeczenia i pozostałe 36 rat po 780 zł każda płatne miesięcznie do ostatniego dnia każdego miesiąca, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu płatności pierwszej raty - wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym w przypadku uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat. O kosztach procesu Sąd Rejonowy rozstrzygnął po myśli art. 98 kpc.
Podstawę żądania pozwu stanowił art. 69 ust.1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe, natomiast podstawę rozłożenia zasądzonej wyrokiem należności na raty stanowił art. 320 kpc wobec ustalenia przez Sąd Rejonowy, że aktualna sytuacja życiowa pozwanych nie pozwala na jednorazową spłatę zadłużenia.
W apelacji powód zarzucił naruszenie;
- art. 233 §1 kpc poprzez dokonanie sprzecznych ustaleń z treścią zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności poprzez ustalenie, iż sytuacja majątkowa pozwanych uzasadnia rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty, pomimo iż pozwana ad. K. M., poza podnoszonymi twierdzeniami w toku przesłuchania stron, nie przedstawił żadnych dowodów na okoliczność potwierdzenia przedstawionej sytuacji finansowej , w szczególności wysokości uzyskiwanych zaświadczeń, a sąd I instancji nie poczynił żadnych ustaleń faktycznych co do sytuacji pozwanego, jego zarobków i możliwości zarobkowych, wydatków rodziny oraz okresu przez jaki pozwana będzie pobierała świadczenie rehabilitacyjne,
- art. 320 kpc poprzez jego błędną wykładnię i zastosowanie skutkujące przyjęciem, iż w niniejszej sprawie zachodzą przesłanki do rozłożenia kwot zasądzonych od pozwanych na raty płatne przez okres 3 lat ( łącznie 36 rat), a także skutkujące zaniechaniem orzeczenia o natychmiastowej wymagalności całości świadczenia w razie opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat , co w sposób oczywisty godzi w uzasadniony interes powódki albowiem uniemożliwia jej zaspokojenie w sposób zgodny z przyjętymi zasadami funkcjonującymi zarówno w ramach przepisów obowiązującego prawa, jak i w obrocie gospodarczym.
W oparciu o powyższe zarzuty apelująca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt i poprzez zasądzenie solidarnie od pozwanych K. M. i P. M. na rzecz powódki (...) z siedzibą w G. kwoty 27.093,68 zł wraz z ustawowymi odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP liczonymi od dnia 3 lipca 2013r. do dnia zapłaty ewentualnie wniosła o zmianę punktu I wyroku poprzez dodanie zastrzeżenia, że brak zapłaty którejkolwiek z orzeczonych rat skutkować będzie natychmiastową wymagalnością całej zasądzonej należności. Ponadto domagała się zasądzenia od pozwanych solidarnie na rzecz powódki kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.
Sąd Rejonowy wbrew zarzutom skarżącego należycie wyjaśnił istotne dla rozstrzygnięcia fakty w oparciu o całokształt materiału dowodowego, który ocenił wedle reguł art. 233 § 1 kpc.
Ustalenia te Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne. Wbrew twierdzeniom apelacji Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił sytuację życiową i materialną pozwanych, która uprawniała Sąd do rozłożenia na 36 miesięcznych rat świadczenia pieniężnego zasądzonego na rzecz powoda. Liczba rat uwzględnia realne możliwości spłaty zobowiązania wynoszącego 27.903,68 zł, które przy niskich dochodach dłużników i braku jakiegokolwiek majątku stanowiłoby należność niemożliwą do wyegzekwowania w drodze egzekucji.
Sąd Okręgowy podziela wyrażone w doktrynie i judykaturze stanowisko, że ustanowiona w art. 320 k.p.c. norma ma charakter wyjątkowy, gdyż może być zastosowana jedynie w szczególnie uzasadnionych wypadkach. W doktrynie wyrażono pogląd uznający wymienioną przesłankę za spełnioną wtedy, gdy w chwili wyrokowania są podstawy do przyjęcia, że ze względu na sytuację majątkową dłużników wyrok zasądzający całe świadczenie stanowiłby tytuł egzekucyjny bez szans na realizację.
W ustalonych okolicznościach sprawy nie sposób przyjąć, że wyrok zasądzający całe świadczenie nie naraziłby dłużników na utratę podstaw egzystencji, skoro nie dysponują oni żadnym majątkiem, mają małoletnie dziecko na utrzymaniu a ich główny dochód stanowi okresowe świadczenie rehabilitacyjne pozwanej w wysokości 1 200 zł. Okoliczności te uprawniały Sąd Rejonowy do zastosowania w niniejszym przypadku art. 320 kpc i rozłożenia na raty należności zasądzonej na rzecz powoda, którego to uzasadniony interes nie został naruszony.
Dlatego też uznając apelację za niezasadną Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc postanowił o jej oddaleniu.