UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 03 czerwca 2015 r. ok. godz. 23:00 oskarżony P. K. błąkał się po ulicach (...). Po zakończeniu pracy kupił i wypił 200 ml wódki, a następnie popił to piwem. Ponadto oskarżony palił dopalacze.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego z dnia 09.06.2015 r. k. 32 – 33, wyjaśnienia oskarżonego z dnia 02.09.2015 r. k. 203- 205,

Idąc ulicą (...) oskarżony spotkał pokrzywdzonego K. R., który będąc pod wpływem alkoholu prowadził rower. Pokrzywdzony szedł chodnikiem. Oskarżony nie znał wcześniej pokrzywdzonego.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego z dnia 09.06.2015 r. k. 32 – 33, wyjaśnienia oskarżonego z dnia 02.09.2015 r. k. 203- 205,

K. R. wracał od kolegi zamieszkałego we W. przy ul. (...). Szedł ul. (...) w kierunku ul. (...). Był w stanie nietrzeźwości, ponieważ będąc u znajomego pił alkohol w postaci whisky. Wypił około 0,5 do 0,7 alkoholu. Pokrzywdzony prowadził rower górski marki R. (...) koloru srebrnego z niebieskimi naklejkami o wartości 500 zł. Na plecach miał dwa plecaki będące jego własnością. Jeden z plecaków był pusty. Był to placek po laptopie, który pokrzywdzony zostawił u znajomego. W drugim plecaku znajdowały się następujące przedmioty: klucze do mieszkania, maszynka do golenia marki P., słuchawka bluetooth, pendrive marki K., płyta CD oraz portfel z dokumentami: dowodem osobistym, prawem jazdy, dowodem osobistym jego syna D. R., karty płatnicze (...) oraz S. – S., karta kibica (...), karta lojalnościowa L., C., karta punktów peyback, karta wejściowa do M. i S., karta wejściowa do klubu fitness W., S., legitymacja Honorowego Dawcy Krwi, dowód rejestracyjny samochodu marki M. (...) o nr rej. (...), 70 zł i dwa kupony totolotka. K. R. czuł, że jest bardzo pijany.

Dowód: zeznania świadka K. R. z dnia 04.06.2015 r. k. 3 – 6, (przeniesione z akt głównych do załącznika adresowego), zeznania świadka K. R. z dnia 05.05.2015 r. k. 14 – 15, (przeniesione z akt głównych do załącznika adresowego), zeznania świadka K. R. z dnia 09.06.2015 r. k. 41 – 44, (przeniesione z akt głównych do załącznika adresowego), zeznania świadka K. R. z dnia 17.06.2015 r. k. 68, (przeniesione z akt głównych do załącznika adresowego), zeznania świadka K. R. z dnia 02.09.2015 r. k. 205 - 207,

Oskarżony podbiegł do pokrzywdzonego i uderzył go w głowę z tzw. „główki”. Na skutek uderzenia pokrzywdzony upadł na prawy łokieć, bokiem uderzając głową o chodnik. Za nim stała grupa mężczyzn, których nie potrafił zidentyfikować ani opisać. Pokrzywdzony nie wskazał również liczby osób uczestniczących w zdarzeniu, nie wie czy były to dwie osoby czy też cztery. Mężczyźni ci nie pomagali jednak oskarżonemu. Rower, który prowadził pokrzywdzony przewrócił się. Po zdarzeniu oskarżony P. K. zabrał rower pokrzywdzonego i odjechał na nim. Przywłaszczony rower następnie ukrył w piwnicy przy ul. (...).

Dowód: zeznania świadka K. R. z dnia 04.06.2015 r. k. 3– 6, ( przeniesione z akt głównych do załącznika adresowego), zeznania świadka K. R. z dnia 09.06.2015 r. k. 41 – 44, ( przeniesione z akt głównych do załącznika adresowego), zeznania świadka K. R. z dnia 17.06.2015 r. k. 68 ( przeniesione z akt głównych do załącznika adresowego), zeznania świadka K. R. z dnia 02.09.2015 r. k. 205 – 207, wyjaśnienia oskarżonego z dnia 10.06.2015 r. k. 55- 57, wyjaśnienia oskarżonego z dnia 02.09.2015 r. k. 203-205,

Po zaistniałym zdarzeniu pokrzywdzony poszedł ul. (...) i tam zobaczył oskarżonego, który stał trzymając rower należący do pokrzywdzonego i przeszukiwał jego plecak. Gdy pokrzywdzony chciał podejść do oskarżonego, ten wsiadł na rower i uciekł. Następnie pokrzywdzony udał się do hotelu (...) przy ul. (...) i stamtąd zadzwonił po Policję, gdyż nie posiadał przy sobie telefonu.

Dowód: zeznania świadka K. R. z dnia 04.06.2015 r. k. 3-5, (przeniesione z akt głównych do załącznika adresowego) zeznania świadka K. R. z dnia 09.06.2015 r. k. 41 – 44 (przeniesione z akt głównych do załącznika adresowego) zeznania świadka K. R. z dnia 02.09.2015 r. k. 205-207,

W dniu 04 czerwca 2015 r. i w następnych dniach do pokrzywdzonego zgłosiła się nieznana mu bliżej kobieta, w wieku około 30-35 lat, blondynka, która zwróciła mu zdecydowaną większość dokumentów, twierdząc, że znalazła te dokumenty porozrzucane na trawniku na podwórku pomiędzy ulicami (...). W kolejnych dnia pokrzywdzony odzyskał również portfel, który został mu zwrócony przez kolegę.

Dowód: zeznania świadka K. R. z dnia 09.06.2015 r. 41 – 44 ( przeniesione z akt głównych do załącznika adresowego), zeznania świadka K. R. z dnia 17.06.2015 r. 68 ( przeniesione z akt głównych do załącznika adresowego), zeznania świadka z dnia 02.09.2015 r. k. 205-207,

W dniu 08.06.2015 r. pokrzywdzony K. R. w wyniku przeprowadzonego okazania wizerunku, rozpoznał oskarżonego P. K., jako osobę, która go uderzyła i zabrała jego rower.

Dowód: protokół okazania wizerunku k. 17 – 20,

W dniu 09.06.2015 r. w wyniku przeprowadzonej konfrontacji oskarżony przyznał się do użycia przemocy wobec pokrzywdzonego, w postaci uderzenia do w głowę, na skutek czego pokrzywdzony upadł oraz do zaboru roweru i zadeklarował chęć jego zwrotu pokrzywdzonemu. Oskarżony wskazał miejsce, w którym ukrył skradziony rower.

Dowód: protokół konfrontacji k. 37,

W dniu 17.06.2015 r. na Komisariacie Policji W. – O. pokrzywdzony odebrał skradziony mu rower.

Dowód: pokwitowanie odbioru roweru k. 69,

Pokrzywdzony K. R. w dniu 04.06.2015 r. zeznał, że w chwili napadu na niego oskarżony P. K. był bez koszulki, a na klatce piersiowej miał duży tatuaż, którego jednak nie umiał wyraźniej opisać. Z kolei w dniu 09.06.2015 r. pokrzywdzony zeznał, że w chwili popełniania przestępstwa, oskarżony był ubrany w biały t-schirt. Natomiast na rozprawie z dniu 02.09.2015 r. pokrzywdzony zeznał, że nie jest pewien, czy na klatce piersiowej oskarżonego był tatuaż, nie potrafił również wyjaśnić rozbieżności odnośnie ubioru oskarżonego podczas ataku na jego osobę. Rozpoznał jednak w osobie oskarżonego, osobę która go uderzyła.

Dowód: zeznania świadka K. R. z dnia 04.06.2015 r. k. 3-4 (przeniesione z akt głównych do załącznika adresowego), zeznania świadka K. R. z dnia 09.06.2015 r. k. 41 – 44 (przeniesione z akt głównych do załącznika adresowego), zeznania świadka z dnia 02.09.2015 r. k. 205-207,

Oskarżony P. K. zeznał, że nie ma ciele żadnych tatuaży.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego z dnia 02.09.2015 r. k. 203-205,

Oskarżony P. K. był dotychczas wielokrotnie karany sądownie za przestępstwa przeciwko mieniu, w tym dwukrotnie za rozbój.

Dowód: informacja z K. k. 29,

Oskarżony P. K. nie posiada miejsca stałego zamieszkania. Z zawodu jest technikiem mechanizacji rolnictwa. Aktualnie jest bezrobotny, utrzymuje się z prac dorywczych. Ma na utrzymaniu dwójkę dzieci, które mieszkają z matką. Nie posiada żadnego majątku.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego z dnia 02.09.2015 r. k. 203-205, dane z a/o

Oskarżony w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu miał zachowaną zdolność do rozumienia jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem.

Dowód: opinia sądowo – psychiatryczna z dnia 23.06.2015 r. k. 74-77,

W postępowaniu przygotowawczym oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił natomiast, że pomiędzy nim a pokrzywdzonym doszło do szarpaniny. Oskarżony przyznał, że zastosował wobec pokrzywdzonego przemoc, w postaci uderzenia go w twarz. W następstwie tego uderzenia pokrzywdzony przewrócił się ma chodnik, poczym otrząsnął się i wstał z ziemi. Próbował się bronić. Wówczas oskarżony ponownie uderzył pokrzywdzonego z ręki w twarz, a ten ponownie upadł na ziemię. Przyznał, że w chwili zdarzenia był pod wpływem alkoholu i dopalaczy. Nie pamięta, aby w zdarzeniu brały udział inne osoby.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego z dnia 09.06.2015 r. k. 32-33, protokół przesłuchania oskarżonego z dnia 10.06.2015 r. k. 55-56 ,

Na rozprawie głównej oskarżony, nie przyznał się do zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił, że nie działał w porozumieniu z innymi osobami, aby dokonać rozboju na pokrzywdzonym. Nie ukradł również pokrzywdzonemu dwóch plecaków oraz ich zawartości, w tym dokumentów i kart uprawniających do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego. Przyznał natomiast, że użył wobec pokrzywdzonego przemocy, uderzając do w głowę, w wyniku czego pokrzywdzony przewrócił się, a następnie zabrał pokrzywdzonemu rower.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego z dnia 02.09.2015 r. k. 203-204,

Podczas przesłuchania w dniu 10.06.2015 r. oskarżony przyznał się do użycia przemocy wobec pokrzywdzonego i przywłaszczenia jego roweru, wskazał miejsce w którym ukrył rower, a następnie wydał go Policji.

Dowód: protokół przesłuchania podejrzanego z dnia 10.06.2015 r. k. 55-56,

W ocenie Sądu w świetle zebranego materiału dowodowego, wina i sprawstwo oskarżonego nie budzą wątpliwości tylko odnośnie przypisanego mu wyrokiem przestępstwa rozboju.

Przestępstwo rozboju jest przestępstwem skierowanym jednocześnie przeciwko mieniu i osobie, przy czym zamach na osobę jest środkiem służącym do zawładnięcia mieniem. Rozbój jest kwalifikowaną odmianą kradzieży i posiada dwa ustawowe przedmioty: osobę, wobec której sprawa dopuszcza się zamachu oraz mienie ( rzecz), które sprawa zabiera w celu przywłaszczenia. Istotne przy tym jest aby zabór mienia był poprzedzony użyciem przemocy wobec osoby, groźbą jej użycia albo doprowadzeniem człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności.

W niniejszej sprawie, po szerokiej analizie zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności wyjaśnień oskarżonego, oraz zeznań świadka K. R., uznał Sąd, iż zachowanie oskarżonego, polegające na zastosowaniu przemocy wobec pokrzywdzonego, w postaci uderzenia go w głowę było ukierunkowane w celu dokonania zaboru mienia tj. roweru, prowadzonego w chwili zdarzenia przez pokrzywdzonego, przy czym już w chwili działania, a więc w chwili uderzenia pokrzywdzonego, oskarżony wykorzystując fakt, iż pokrzywdzony był w stanie upojenia alkoholowego, wobec czego jego sprawność była w znacznym stopniu ograniczona, był ukierunkowany na przywłaszczenie tej rzeczy.

Ustalając, powyższe, Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, który zarówno na etapie postępowania przygotowawczego, a potem w postępowaniu przed sądem przyznał, że zastosował wobec pokrzywdzonego przemoc, uderzając go w głowę. Na skutek tego uderzenia pokrzywdzony upadł, a oskarżony w tym czasie zabrał rower pokrzywdzonego i odjechał nim. Oskarżony ze szczegółami opisał sam moment zamachu. Po zatrzymaniu przez Policję oskarżony wskazał funkcjonariuszom miejsce, w którym ukrył zrabowany rower, a następnie wydał im ten przedmiot. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie są wiarygodne, spójne i logiczne, a przede wszystkim znajdują potwierdzenie w zeznaniach pokrzywdzonego.

Wiarygodne są również wyjaśnienia oskarżonego dotyczące braku udziału osób trzecich w tym zdarzeniu. Mimo, iż oskarżony przyznał, że w czasie w którym popełnił przypisane mu wyrokiem przestępstwo był pod wpływem alkoholu i dopalaczy, przekonywujące są jego wyjaśnienia, z których wynika, że nie działał w porozumieniu w innymi osobami, zwłaszcza, że nie znajdują one potwierdzenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, a przede wszystkim w zeznaniach świadka K. R., który nie potrafił dokładanie powiedzieć ile osób uczestniczyło w dokonanym na nim napadzie. Należy bowiem wskazać, że zeznania świadka w tym zakresie są niezgodne. Początkowo bowiem świadek zeznał, że były to cztery osoby ( zeznania z dnia 03.06.2015 r.). Następnie składając zeznania w dniu 09.06.2015 r. świadek zeznał „ miałem wrażenie, że ktoś jeszcze za mną stoi, ale ja nie widziałem tej osoby i na pewno nikt nie pomagał sprawcy”. Nie potrafił jednak określić liczby tych osób, zasłaniając się brakiem pamięci. Z kolei składając zeznania 17.06.2015 r. podał do protokołu następujące informacje: „ kiedy ja upadłem na ziemię czułem za sobą obecność innej osoby lub osób. Trudno mi cokolwiek więcej na ten temat powiedzieć. Wydaje mi się ze sprawców było co najmniej dwóch, natomiast ja widziałem tylko jednego”. Zapytany o rozbieżności w zeznaniach nie potrafił, ich racjonalnie wytłumaczyć, twierdząc, że był w tym czasie pod wpływem alkoholu, oraz że biorące w przestępstwie udział osoby stały za jego plecami i nie widział ich dokładnie.

W toku całego postępowania oskarżony zaprzeczył również, jakoby ukradł pokrzywdzonemu dwa plecaki wraz z ich zawartością, a następnie posłużył się dokumentami pokrzywdzonego. Sąd dał wiarę tym wyjaśnieniom, zestawiając je z zeznaniami świadka K. R., które uznał Sąd za niespójne i nielogiczne. Zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak również w postępowaniu przez Sądem, świadek przyznał, że w chwili popełniania na jego osobie przestępstwa rozboju był pod wpływem alkoholu, świadek sam stwierdził, że „czuł się bardzo pijany”. Podane przez niego okoliczności, w jakich odzyskał utracone plecaki oraz ich zawartość są dość pokrętne i mało wiarygodne.

Oceniając zeznania świadka K. R., Sąd uznał je za wiarygodne w tej części w której obciążają oskarżonego, odnośnie przestępstwa rozboju. Świadek w sposób racjonalny opisał moment napaści na jego osobę, uderzenie go przez oskarżonego a następnie zabór roweru. W tym zakresie zeznania tego świadka są spójne i logiczne, nadto zostały potwierdzane wyjaśnieniami samego oskarżonego. Podkreślić należy jednak, iż w pozostałym zakresie Sąd nie dał wiary zeznaniom tego świadka, wskazując na liczne rozbieżności w jego zeznaniach i pokrętne tłumaczenie. W postępowaniu przygotowawczym świadek wielokrotnie uzupełniał swoje zeznania, a kolejne nie zawsze były spójne z poprzednimi, świadek zaś nie potrafił racjonalnie wyjaśnić tych rozbieżności, zasłaniając się brakiem pamięci lub upojeniem alkoholowym. Przede wszystkim świadek nie potrafi określić ile osób brało udział w popełnieniu przestępstwa, pierwotnie zeznał, że były to cztery osoby, w późniejszych zeznaniach, że był to dwie osoby. Świadek nie potrafił podać ich rysopisu, ani opisać ich ubioru, podobnie jak nie potrafił opisać, jak w chwili zdarzenia ubrany był sam oskarżony. W pierwotnej wersji swoich zeznań ( zeznania z dnia 04.06.2015 r.) utrzymywał, że oskarżony był bez koszulki a na klatce piersiowej miał duży tatuaż, świadek nie potrafił go jednak opisać. W kolejnych natomiast zeznaniach ( z dnia 09.06.2015 r.) zeznał, iż sprawca był ubrany w biały t-schirt. Tymczasem oskarżony P. K. na rozprawie w dniu 02.09.2015 r. wyjaśnił, iż nie posiada na swoim ciele żadnego tatuażu. Świadek zapytany o te rozbieżności, podał: „ mogłem mieć wrażenie, że jest tatuaż na klatce piersiowej. Ja pamiętam ze zdarzenia taką migawkę…”, odnośnie natomiast koloru koszulki zeznał” „ później jak próbowałem sobie przypomnieć to zdarzenie to mi migało czymś białym, stąd moje zeznania o białej koszulce”. Również w kontekście kradzieży dwóch plecaków i ich zawartości, zeznania świadka nie sposób uznać za wiarygodne, a podane przez niego okoliczności, w których odzyskał część dokumentów, są tak pokrętne, że mogą równie dobrze świadczyć o tym, iż będąc pod wpływem alkoholu, świadek zwyczajnie pogubił te rzeczy.

Mimo tych niejasności, Sąd uznał, że zeznania świadka K. R. w zakresie w jakim, dotyczą opisu zdarzenia, momentu uderzania pokrzywdzonego przez oskarżonego P. K. oraz przywłaszczenia roweru za wiarygodne, w sposób rzeczywisty odzwierciedlają one bowiem przebieg zdarzenia, które miało miejsce w dniu 03.06.2015 r., a przede wszystkim nie są one kwestionowane przez samego oskarżonego, który zarówno na etapie postępowania przygotowawczego, a także później w postępowaniu przez Sądem dokonał ich potwierdzenia, przyznając, że używając przemocy wobec pokrzywdzonego, w postaci uderzenia go w głowę, doprowadził do jego upadku na chodnik, zabierając mu w tym czasie rower.

W świetle dokonanych ustaleń faktycznych i analizy dowodów Sąd uznał, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. Oskarżony bowiem w dniu 3 czerwca 2015 r., używając przemocy wobec pokrzywdzonego K. R. poprzez uderzenie go głową w twarz i przewróceniu na ziemię, dokonał przywłaszczenia zaboru mienia pokrzywdzonego w postaci roweru górskiego marki R. (...) o wartości 500 zł.

W oparciu o powyższe uznał Sąd oskarżonego P. K. za winnego popełnienia przypisanego mu wyrokiem czynu z art. 280§1 k.k., przyjmując, że swoim zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona tego czynu i za to na podstawie art. 280 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Jednocześnie kierując się jedną z naczelnych zasad postępowania karnego wyrażoną w art. 2 §2 k.p.k., uznał Sąd, iż w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie można oskarżonemu przypisać winy w zakresie, w jakim wnosił o to oskarżyciel publiczny w akcie oskarżenia. Przytoczony przepis ma zastosowanie tylko wtedy, gdy pomimo przeprowadzenia wszystkich dostępnych dowodów, pozostają w dalszym ciągu niewyjaśnione okoliczności. W takiej sytuacji niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego. Wówczas wybiera się wersję, która dla oskarżonego jest najkorzystniejsza, choć nie wyklucza to tego, że mogło być inaczej, ale nie zdołano tego ustalić w sposób stanowczy. Przeprowadzone w niniejszej sprawie środki dowodowe, przemawiające za tezą oskarżenia, w niewystarczającym stopniu przekonały Sąd o sprawstwie oskarżonego odnośnie czynów z art. 275 §1 k.k, art. 276 k.k. i 278§5 kk w zw. z art. 11§2 kk. . Sąd dokonał gruntownej analizy całego dostępnego materiału dowodowego, a mimo wykorzystania wszelkich istniejących możliwości, wątpliwości, odnośnie przywłaszczenia dwóch plecaków pokrzywdzonego wraz z ich zawartością, posługiwania się przez oskarżonego dokumentami stwierdzającym tożsamość pokrzywdzonego, zniszczenia lub uszkodzenia dokumentów należących do pokrzywdzonego oraz kradzieży kart uprawniających do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego, nie zostały usunięte, a zatem należy je wytłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego.

Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 § 1 i 2 k.k.

Sąd w pierwszej kolejności kierował się ogólnymi dyrektywami wymiaru kary dlatego wymierzając oskarżonemu karę pozbawienia wolności wziął pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które mają one osiągnąć. Wskazanie na prewencję indywidualną było jednym z podstawowych elementów decydujących o surowości represji. Zapobiegawczy sens wymierzonej kary pozbawienia wolności ma na celu odstraszenie sprawcy od ponownego wejścia na drogę przestępstwa. Natomiast jej cel wychowawczy realizuje się poprzez kształtowanie postawy oskarżonego zarówno wobec własnego czynu jak i przestępstwa w ogóle. Sąd miał również na uwadze prewencję generalną, która wskazuje potrzebę w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Kierując się szczegółowymi dyrektywami wymiaru kary Sąd analizował motywację sprawcy, którą powiązał ze sferą intelektualną zachowania sprawcy a rodzaj i rozmiar naruszenia ciążących na oskarżonym obowiązków stanowił element decydujący o ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu. Sąd zważył , iż oskarżony działał z niskich pobudek, będąc pod wpływem alkoholu i dopalaczy.

Wymierzając oskarżonemu karę uwzględniono jako okoliczność zaostrzającą wymiar kary wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu oraz fakt uprzedniej karalności sprawcy za przestępstwa przeciwko mieniu, w tym dwukrotnie za przestępstwo rozboju.

Jako okoliczność łagodzącą, mającą przede wszystkim wpływ na wymiar kary, Sąd wziął pod uwagę niewielką wartość przywłaszczonego mienia i fakt, że pokrzywdzony go odzyskał, w wyniku zachowania oskarżonego, polegającego na wskazaniu miejsca, w którym ukryty został skradziony rower, a następnie na dobrowolnym wydaniu go funkcjonariuszom Policji. Zdaniem Sądu kara bezwzględnego pozbawienia wolności w wymiarze dwóch lat i trzech miesięcy będzie wystarczającą dla osiągnięcia celów wobec sprawcy, a to wdrożenia go do poszanowania porządku prawnego, nadto wymierzeniu takiej kary nie sprzeciwia się wzgląd na jej społeczne oddziaływanie.

Po uwzględnieniu wszystkich powyższych okoliczności Sąd uznał, że wymierzoną oskarżonemu karę pozbawienia wolności za współmierną do stopnia zawinienia i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu a jednocześnie spełniającą cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do sprawcy .

Na podstawie mającego obligatoryjny charakter art. 63 § 1 k.k. Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w postaci zatrzymania oraz tymczasowego aresztowania, który trwał od 8 czerwca 2015 r. do dnia 02.09.2015 r.

Kierując się możliwością przewidzianą przez art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, uznając, że z uwagi na sytuację rodzinną i majątkową oskarżonego ich uiszczenie byłoby dla niego zbyt uciążliwe.

Na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 kpk oraz art. 619 § 1 kpk w zw. z § 14 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity Dz. U. z 2013 r. poz. 461) zasadził Sąd od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. N. kwotę 516,60 zł (z VAT) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE