UZASADNIENIE

Prokuratura Rejonowa w Środzie Śląskiej oskarżyła S. K. o to, że:

w dniu 19 lipca 2012 roku w M. naruszyła nietykalność cielesną funkcjonariusza Komendy Powiatowej Policji w Ś. mł. asp. R. N. podczas przeprowadzanej interwencji policyjnej, w ten sposób, że kopnęła go nogą w brzuch,

tj. o przestępstwo z art. 222 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 18 stycznia 2013r. (sygnatura akt: IIK 493/12) Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej, II Wydział Karny:

I. uznał oskarżoną S. K. za winną popełnienia zarzucanego jej czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art. 222 § 1 k.k. i za to, na podstawie tego przepisu, wymierzył jej karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

II. na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. warunkowo zawiesił oskarżonej wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres 2 (dwóch) lat próby;

III. na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonej na poczet wymierzonej jej kary pozbawienia wolności, na wypadek zarządzenia jej wykonania, okres jej zatrzymania w sprawie od dnia 19.07.2012r. do dnia 20.07.2012r., co odpowiada jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

IV. na podstawie art. 72 § 1 pkt. 5 k.k. zobowiązał oskarżoną do powstrzymania się od nadużywania alkoholu;

V. zasadził od Skarbu Państwa na rzecz adw. O. R. kwotę 944,64 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonej;

VI. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżoną od ponoszenia kosztów sądowych w tym opłaty, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła oskarżona za pośrednictwem swojego obrońcy. W piśmie tym zarzucono Sądowi I instancji:

1). obrazę przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 424 §1 kpk poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodów, sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego poprzez bezkrytyczne przyjęcie za prawdziwe zeznań świadków R. N. i R. K. przy jednoczesnym uznaniu za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonej, w sytuacji, gdy oskarżona w sposób spójny i logiczny opisała zdarzenie oraz wyjaśniła, iż odmienność jej wyjaśnień w toku postępowania przygotowawczego i sądowego wynikała ze złego stanu zdrowia i samopoczucia, co miało wpływ na składane przez oskarżoną wyjaśnienia;

2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za postawę orzeczenia, polegający na przyjęciu, że oskarżona kopnęła w brzuch R. N. i przyznała się do zarzucanego czynu, w sytuacji, gdy w toku postępowania sądowego oskarżona kategorycznie zaprzeczyła, że w dniu interwencji naruszyła nietykalność cielesną funkcjonariusza R. N., natomiast w wyjaśnieniach składanych w postępowaniu przygotowawczym, wskazała, że nie wie czy uderzyła funkcjonariusza, biorąc pod uwagę wzrost i posturę oskarżonej i jej stan w dniu interwencji, nie sposób uznać, iż mogłaby ona kopnąć w brzuch R. N..

Wobec powyższego wniesiono o zmianę orzeczenia i uniewinnienie oskarżonej od stawianego jej aktem oskarżenia zarzutu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja, jako oczywiście bezzasadna, nie zasługiwała na uwzględnienie.

Analiza akt sprawy pozwoliła Sądowi Odwoławczemu na stwierdzenie, iż Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe poprawnie, zgodnie z obowiązującymi przepisami, rzetelnie i dokładnie. Zdaniem Sądu Odwoławczego zebrany w toku postępowania przygotowawczego materiał dowodowy, ujawniony i uzupełniony w toku rozprawy głównej, został przez Sąd I instancji oceniony prawidłowo i wszechstronnie, a jego całokształt dał wystarczające podstawy, by uznać oskarżoną za winną popełnia czynu zarzuconego jej aktem oskarżenia.

Zarzuty apelacji wywiedzionej przez obrońcę oskarżonej, wskazujące na przekroczenie przez Sąd I instancji zasady swobodnej oceny dowodów i w wyniku tego dokonanie błędnych ustaleń faktycznych, są, zdaniem Sądu Odwoławczego, chybione. Dokładna analiza akt sprawy oraz treści uzasadnienia pozwala stwierdzić, iż wbrew twierdzeniom apelującego, Sąd Rejonowy dokonał poprawnej oceny zgromadzonych dowodów, wskazał które z nich i dlaczego uznał za wiarygodne, a którym i w jakim zakresie odmówił przymiotu wiarygodności. Zasadność ocen wyprowadzonych przez Sąd I instancji odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania.

W treści apelacji nie wskazano żadnej okoliczności, która pozostałaby poza rozważaniem Sądu Rejonowego, ani żadnego argumentu czy dowodu przekonującego, że ustalenia faktyczne pozostają w sprzeczności z kryteriami prawidłowego rozumowania czy doświadczenia życiowego. Analizując zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd Odwoławczy w zupełności podzielił argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia.

Sąd Rejonowy ustalając stan faktyczny w sprawie oparł się w głównej mierze na treści zeznań pokrzywdzonego R. N. oraz świadka R. K. i słusznie podnosi, że brak jest podstaw ku temu, by odmówić im wiarygodności. Wbrew twierdzeniom apelacji w relacjach w/w nie pojawiają się takie odmienności, które to nie byłyby w okolicznościach sprawy usprawiedliwione. Wskazanie przez jednego z nich, że udali się najpierw do mieszkania osoby wskazanej przez oskarżoną jako rzekomego sprawcę, lecz nie rozmawiali z nim, gdyż spał (o czym dowiedzieli się od jego matki) a przez drugiego, że sprawcy wówczas nie zastano w mieszkaniu, nie może być z pewnością uznane za sprzeczność podważająca wiarygodność w/w, tym bardziej, że okoliczność ta pozostawała nieistotna dla sprawy. W toku postępowania przygotowawczego relacje obu policjantów były natomiast w pełni jednolite w opisie przejawów agresji oskarżonej wobec nich, w tym odnośnie wskazania kopnięcia R. N. w brzuch. Zeznania te zostały przez świadków w pełni podtrzymane przed Sądem. Z pewnością naturalnym i w pełni uzasadnionym upływem czasu była wskazywana przez świadków w toku rozprawy niepewność w odniesieniu do kolejności odwiedzenia mieszkania oskarżonej i jej sąsiada oraz niepewność R. K. odnośnie tego, czy oskarżona kopnęła pokrzywdzonego w brzuch czy klatkę piersiową. Jak sami przyznali wielokrotnie interweniowali w związku ze zgłoszeniami oskarżonej, a co za tym idzie detale z poszczególnych wizyt z pewnością mogły nałożyć się na siebie w ich pamięci. Ponadto, co trzeba zauważyć, od czasu zdarzenia do przesłuchania przed Sądem upłynęło pół roku, w ciągu którego z pewnością interweniowali wielokrotnie w różnych miejscach w związku w szeregiem innych zdarzeń, a co za tym idzie nie sposób wymagać od nich, by pamiętali szczegóły związane z poszczególnymi interwencjami.

Sąd orzekający prawidłowo ocenił wyjaśnienia oskarżonej, uznając za wiarygodne jedynie te, złożone w toku postępowania przygotowawczego. S. K. przesłuchiwana dzień po zdarzeniu przyznała się do sprawstwa, opisując przebieg zdarzenia. Jej wyjaśnienia przed Sądem, w których to zaprzeczyła temu, jakoby kopnęła R. N., należało uznać za nieudolną próbę uniknięcia odpowiedzialności karnej. Nie potrafiła ona logicznie wyjaśnić przyczyn uprzedniego przyznania się. Złe samopoczucie, jak wskazywała w czasie przesłuchania w toku dochodzenia, nie może usprawiedliwiać przyznania. Oskarżona wskazywała, że bolał ją żołądek i głowa i chciała jak najszybciej wrócić do domu. Pouczona o przysługujących jej jako podejrzanej uprawnieniach mogła prędzej doprowadzić do zakończenia czynności, nie przyznając się do sprawstwa i odmawiając złożenia wyjaśnień, nie narażając się przy tym na konsekwencje prawne. Jej twierdzenia o tym, że przyznała się, bo nie wiedziała o co jest podejrzana pozostają niewiarygodne, mając na uwadze fakt, iż zapoznanie się z treścią zarzutu potwierdziła własnoręcznym podpisem.

Reasumując, ustalony prawidłowo przez Sąd I instancji stan faktyczny, pozwalał na przyjęcie, iż oskarżona dopuściła się czynu w kształcie opisanym w zarzucie aktu oskarżenia tj. przestępstwa z art. 222§1 kk.

Sąd Okręgowy nie znalazł również podstaw do kwestionowania wymiaru kary uznając, że także w tym zakresie Sąd I instancji wydał prawidłowe rozstrzygnięcie i należycie uzasadnił swoje stanowisko.

Wymierzona kara jest wynikiem wszechstronnej i wnikliwej analizy okoliczności przedmiotowych i podmiotowych czynu i jako spełniająca wymogi zakreślone dyrektywami przepisu art.53 k.k. uznana musi być za karę słuszną, adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżoną. Z pewnością wymierzona przez Sąd Rejonowy kara 3 miesięcy pozbawienia wolności, mieszcząca się w dolnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego za popełnienie przestępstwa z art. 222§1 kk, sięgającej lat 3, nie jest karą nadmiernie surową.

Na orzeczenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania słusznie miały wpływ okoliczności dotyczące osoby S. K., uprzednio nie karalnej sądownie. Nałożenie na oskarżoną obowiązku powstrzymywania się od nadużywania alkoholu w okresie próby winno ograniczyć prawdopodobieństwo popełnienia przez nią przestępstwa ponownie.

Mając powyższe na względzie, zaskarżony wyrok utrzymano w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

Orzeczenie o zwolnieniu oskarżonej od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze oparto na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k.

Wysokość kwoty zasądzonej od Skarbu Państwa na rzecz adw. O. R. z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu wynika z § 14 pkt 2 ust. 4 oraz § 2 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE