UZASADNIENIE

Powódka K. W. domagała się zasądzenia od (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. kwoty 20.000 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od daty wezwania pozwanego do zapłaty do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 10.000 złotych tytułem odszkodowania z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu. Nadto wniosła o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Uzasadniając roszczenie wskazała, że w dniu 5 sierpnia 2011 roku, w wyniku upadku ze schodów restauracji (...) doznała stłuczenia stawu skokowego, stłuczenia kolana, podudzia, łokcia, obojczyka, barku, głowy i złamania z przemieszczeniem kości w nadgarstku. W ocenie powódki do wypadku doszło na skutek niewłaściwego oznakowania przez ubezpieczonego u pozwanego zejścia do pomieszczenia palarni.

W odpowiedzi na pozew pozwana (...) Spółka Akcyjna V. (...) z siedzibą w W. domagał się oddalenia powództwa w całości i zasądzenia na rzecz pozwanego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, a także zawiadomienia (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K.. W uzasadnieniu wskazał, że bezsporny jest fakt, iż zawarł z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w K. umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, a złożone przez powódkę w toku postępowania likwidacyjnego dokumenty nie potwierdziły winy ubezpieczonego. W ocenie pozwanego odpowiedzialność pozwanego co do zasady jest sporna, gdyż do powstania odpowiedzialności za szkodę konieczne jest nie tylko wystąpienie szkody lecz także zawinione działanie lub zaniechanie, z którym wiąże się obowiązek odszkodowawczy a także związek przyczynowy pomiędzy szkodą a działaniem lub zaniechaniem.

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K., powiadomiony na wniosek pozwanego, nie przystąpił do udziału w sprawie w charakterze interwenienta ubocznego.

Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2014r. oddalił powództwo oraz zasądził od powódki na rzecz pozwanej kwotę 2.417 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Orzeczenie to poprzedził ustaleniem, że w dniu 5 sierpnia 2011 roku powódka K. W. wraz z towarzyszącym jej mężem, córką i wnuczką zatrzymała się w restauracji (...) w J. w celu zjedzenia obiadu. Po zajęciu stolika w sali restauracyjnej na parterze powódka postanowiła znaleźć pomieszczenie palarni. W sali restauracyjnej bezpośrednio przy schodach prowadzących na piętro lokalu znajdowała się tabliczka informująca w jakim kierunku można szukać palarni. Tabliczka informacyjna znajdowała się bezpośrednio przy otworze wejściowym prowadzącym do klatki schodowej, gdzie schody skierowane w dół doprowadzały do pomieszczenia palarni. Otwór drzwiowy jest szeroki, otwarty i prowadzi na podest, od którego rozciągają się schody. Schody prowadzące do palarni mają standardową szerokość, są ograniczone z obu stron ścianami klatki schodowej. Zarówno schody, jak i podest przed schodami są wyłożone rdzawymi kaflami, identycznymi jak w sali restauracyjnej. Sufit w klatce schodowej jest pomalowany na biało i jest na nim zamontowanych kilka punktów oświetleniowych. Ściany klatki schodowej są pomalowane na dość ciemny, tabaczkowy kolor. Nie ma na nich poręczy. Na kartach 39-40 akt znajdują się zdjęcia obrazujące wygląd otworu drzwiowego, podestu, schodów i innych elementów klatki schodowej prowadzącej do palarni jak również oznakowania pomieszczenia palarni. Sala restauracyjna była dobrze oświetlona światłem słonecznym ponieważ jest tam wiele okien a nadto dzień był pogodny. Powódka weszła w otwór drzwiowy, który był oznakowany jako kierunek palarni i spadła ze schodów na dół. Jej bliscy usłyszeli niepokojący dźwięk uderzenia i domyślili się, że powódka musiała spaść ze schodów. Udali się na pomoc.

W wyniku wypadku powódka doznała złamania z przemieszczeniem prawego nadgarstka, którego repozycji dokonano w szpitalu w O. i założono szynę gipsową. Ponadto miała guza na głowie i ogólne potłuczenia prawej strony ciała, w tym także prawego kolana. Od dnia 11 sierpnia 2011 roku powódka podjęła leczenie w poradni ortopedycznej. Szyna gipsowa została zdjęta dnia 13 września 2011 roku. Złamanie nie zrosło się prawidłowo lecz powódka nie wyraziła zgody na dalsze leczenie . W październiku 2011 roku powódka odbyła rehabilitację ale nadal odczuwa bolesność nadgarstka jak również ograniczenie jego ruchomości. Leczenie zakończyła dnia 22 listopada 2011 roku. Z zeznań powódki wynika, że niesprawność nadgarstka kompensuje poprzez większe używanie lewej ręki, choć nadal odczuwa ograniczenia w życiu codziennym. Jednak największy uszczerbek nastąpił w sferze psychicznej powódki. Stała się płaczliwa, cierpi na lęki związane z korzystaniem ze schodów, co ogranicza korzystanie przez nią z różnych form życia i rozrywek. Zrezygnowała nawet z wyjazdu do innego kraju na ślub drugiej córki. Wykonała taras od strony ogrodu, aby wychodzić z domu bezpośrednio, nie korzystając z wyjścia z drugiej strony, gdzie dostęp do podwórka ogranicza kilka schodków. I to pomimo tego, że schody te zaopatrzyła w balustrady. Powódka nie wyraziła zgody na poddanie się badaniom biegłych sądowych lekarzy wobec czego nie jest znany jej faktyczny powypadkowy uszczerbek na zdrowiu i nie dokonano oceny rokowań co do jej zdrowia na przyszłość. Powódka nie wykazał żadnych szkód, których wysokość miałaby sięgnąć 10.000 złotych.

W tak ustalonym, Sąd Rejonowy zakwalifikował roszczenie powódki jako mające swoją podstawę w art. 444 § 1 k.c. i 445 § 1 k.c. Przytaczając treść tych przepisów, Sąd wskazał, że w orzecznictwie powszechnie przyjmuje się, iż krzywda obejmuje cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości), cierpienia psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, niemożności uprawiania działalności artystycznej, naukowej, wyłączenia z normalnego życia itp.) Zadośćuczynienie pieniężne z tego tytułu ma na celu złagodzenie tych cierpień i stanowi rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego.

Sąd stwierdził, iż powódka, wskutek upadku, doznała cierpień fizycznych i psychicznych, gdyż po wypadku była wyłączona z normalnego trybu życia, nie mogła wykonywać podstawowych czynności życiowych i prac domowych. Obecnie powódka radzi sobie z tymi obowiązkami. Wypadek miał także negatywny wpływ na stan jej zdrowia psychicznego, gdyż powódka pogrążyła się w ciągłym przeżywaniu lęku.

Uwzględniając charakter doznanych cierpień, Sąd Rejonowy wskazał jednak, że dochodzenie przez poszkodowanego roszczeń z art. 444 i 445 k.c. zależy od przypisania określonej osobie odpowiedzialności za zdarzenie szkodzące (na zasadzie winy, ryzyka lub słuszności) oraz ustalenia szkody, pozostającej w adekwatnym związku przyczynowym z tym zdarzeniem. Ciężar wykazania zaniedbań po stronie pozwanego oraz istnienia związku przyczynowego pomiędzy nieprawidłowym zabezpieczeniem budynku a wypadkiem powódki obciążał powódkę. Zdaniem Sądu powódka tego nie wykazała, a zdarzenie, w wyniku którego, złamała nadgarstek miało charakter nieszczęśliwego wypadku niepozostającego w związku z jakimikolwiek zaniedbaniami pozwanego. Oceny tej nie mogło zmienić pozbawione empatii stanowisko Spółki będącej właścicielem restauracji wyrażone w piśmie będącym odpowiedzią na wezwanie do zapłaty, choć było ono dotkliwe dla powódki. Sąd wskazał, że fakt odczuwania bólu przez powódkę nie był kwestionowany, jednak, niemożność przebadania powódki (z jej wyboru) uniemożliwił, zdaniem sądu, ocenę jej dolegliwości, włącznie z oceną stopnia ich subiektywności. Sąd wskazał, że daleko idąca pourazowa reakcja lękowa powódki, nietypowa przy zwykłym upadku ze schodów, skutkującym raczej typowymi i nierozległymi obrażeniami, wywołuje wrażenie nieadekwatnej do faktycznego rozmiaru wypadku. Sąd wskazał, że powódka w swoich zeznaniach robi wrażenie osoby całkowicie rozbitej psychicznie, choć doznane urazy tego nie uzasadniają.

Uwzględniając wskazane powyżej okoliczności, sąd uznał, że powódka nie wykazała wysokości poniesionej szkody, którą wskazała w wysokości 10.000 złotych, dlatego Sąd oddalił roszczenie w całości.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z art. 98 k.p.c.

Apelację od tego orzeczenia wniosła powódka w części oddalając roszczenie o zadośćuczynienie.

Zarzuciła błędne ustalenie przez Sąd I instancji, że zaniechanie prowadzącego lokal (ubezpieczonego przez pozwanego) w zakresie powinności zachowania warunków technicznych budynku użyteczności publicznej nie implikuje winy po stronie pozwanej, stanowiącej niezbędną przesłankę odpowiedzialności deliktowej, co miało bezpośrednie wpływ na treść orzeczenia ze względu na podważenie zasadności powództwa. Nadto zarzuciła naruszenie prawa materialnego, zwłaszcza art. 5 § 2 i 7 ustawy z dnia 7 lip[ca 1994r. Prawo budowlane poprzez niezastosowanie w przedmiotowej sprawie regulacji określających podstawowe wymagania dotyczące bezpieczeństwa konstrukcji i użytkowania budynków i pomieszczeń użyteczności publicznej oraz przepisów techniczno – budowlanych,. a także zaniechanie weryfikacji i niezastosowanie przepisów wykonawczych z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowania, a przede wszystkim następujących unormowań w/w rozporządzenia: § 55, § 64, § 44, § 291, § 296 pkt 3 i § 306, a także naruszenie prawa procesowego, a to art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny materiału dowodowego oraz zasad logicznego rozumowania i dopuszczalnego wnioskowania polegającego na dowolnym przyjęcie założenia, że nie zamieszczenie ostrzeżenia o schodach nie spełniłoby wymaganego celu informacyjnego i nie pozwoliło zapobiec wypadkowi.

Na tych podstawach wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w części dotyczącej zadośćuczynienia oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu za obydwie instancje według norm przepisanych, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji przy uwzględnieniu kosztów dotychczasowego postępowania.

W odpowiedzi na apelację powoda pozwana wniosła o jej oddalenie oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu przed sądem II instancji według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sąd pierwszej instancji prawidłowo zakwalifikował roszczenia powódki przyjmując za podstawę prawną swego rozstrzygnięcia przywołane przepisy prawne, a następnie ustalił wszystkie okoliczności faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Poczynione ustalenia dotyczące okoliczności faktycznych mają podstawę w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, który w zakresie dokonanych ustaleń jest logiczny i wzajemnie spójny, natomiast informacje zawarte w poszczególnych źródłach dowodowych nawzajem się uzupełniają i potwierdzają, przez co są w pełni wiarygodne. Ustalenia te Sąd Okręgowy przyjmuje za własne.

Niemniej jednak wyprowadzone z nich wnioski, nie zasługiwały w pełni na uwzględnienie, co czyniło zasadnym wydanie orzeczenia reformatoryjnego.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że stan faktyczny został ustalony jedynie częściowo, ze względu na ograniczoną aktywność dowodową strony powodowej, jednak dawał on podstawy do częściowego uwzględnienia roszczenia powódki.

Sąd Okręgowy zwraca uwagę, że Sąd Rejonowy przy ferrowaniu zaskarżonego orzeczenia, pominął przepisy rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. z 2002r. Nr 75, poz. 690 z późniejszymi zmianami). Uwzględniając okoliczności zdarzenia, jak również złożoną do akt sprawy dokumentację fotograficzną (k. 39 – 40), niekwestionowaną przez stronę pozwaną, Sąd Okręgowy stwierdził naruszenie w restauracji warunków technicznych budynków określonych przepisami działu VII - Bezpieczeństwo użytkowania – tego rozporządzenia. W szczególności, Sąd Okręgowy zwraca uwagę na treść § 296 ust. 3 rozporządzenia, który stanowi, że schody zewnętrzne i wewnętrzne, o których mowa w ust. 1, w budynku użyteczności publicznej powinny mieć balustrady lub poręcze przyścienne, umożliwiające lewo- i prawostronne ich użytkowanie oraz § 306 ust. 1 – 2, który stanowi z kolei, że w budynku użyteczności publicznej, produkcyjnym i magazynowym, w miejscach, w których następuje zmiana poziomu podłogi, należy zastosować rozwiązania techniczne, plastyczne lub inne sygnalizujące tę różnicę. W budynkach tych, powierzchnie spoczników schodów i pochylni powinny mieć wykończenie wyróżniające je odcieniem, barwą bądź fakturą, co najmniej w pasie 30 cm od krawędzi rozpoczynającej i kończącej bieg schodów lub pochylni.

Wskazane powyżej wymogi, nie zostały dochowane w pomieszczeniu do którego doszło przedmiotowego zdarzenia. Z tych względów, wskutek niedochowania warunków technicznych, uznać należało, że powódka doznała krzywdy, za które pozwana, jako ubezpieczyciel restauracji (...), a które pozostają w adekwatnym związku przyczynowym pomiędzy niedochowaniem wymogów określonych przepisami w/w rozporządzenia..

Podstawą roszczenia powódki stanowiło powstanie szkody na osobie (krzywdy).

Pomimo, iż powódka nie wyraziła zgody na badanie przez biegowych sądowych na okoliczności ustalenia stopnia trwałego kalectwa powódki oraz ustalenia ewentualnej odpowiedzialności za szkody mogące powstać w przyszłości, to jednak niewykazanie tych okoliczności, nie uzasadniało oddalenia jej roszczenia w całości. Nadmienić bowiem należy, iż na krzywdę w rozumieniu art. 445§1 kc składają się nie tylko trwały uszczerbek na zdrowiu stwierdzony u pokrzywdzonego, ale również rozmiar bólu i innych dolegliwości, jak również okres w jakim pokrzywdzony odczuwał skutki zdarzenia. W tym zakresie powódka wykazała częściową zasadność swojego roszczenia. Zwrócić należy uwagę, że ze zgromadzonego materiału dowodowego, jednoznacznie wynika, że w wyniku zdarzenia powódka doznała złamania z przemieszczeniem prawego nadgarstka. Ponadto miała guza na głowie i ogólne potłuczenia prawej strony ciała, w tym także prawego kolana. W następstwie tego wypadku, powódka do 13 września 2011r. miała założoną szynę gipsową, a od 11 sierpnia 2011 roku podjęła leczenie w poradni ortopedycznej. Pomimo, iż złamanie nie zrosło się prawidłowo, powódka nie wyraziła zgody na dalsze leczenie . Nadto, pomimo odbycia w październiku 2011 roku rehabilitacji i zakończenia leczenia w dniu 22 listopada 2011 roku, powódka nadal odczuwa bolesność nadgarstka jak również ograniczenie jego ruchomości.

Nadto, następstwem zdarzenia, stała się również zmiana w psychice powódki, która stała się płaczliwa, cierpi na lęki związane z korzystaniem ze schodów, co ogranicza korzystanie przez nią z różnych form życia i rozrywek.

Wskazane powyżej okoliczności, jednoznacznie wskazują, że powódka doznała krzywdy będącego skutkiem zdarzenia z dnia 5 sierpnia 2011r., za które odpowiedzialność ponosi pozwana. Uznać zatem należało, że roszczenie powódki zostało wykazane w świetle wymogów określonych w art. 361 § 1 k.c., a zatem zachodziły podstawy do przyznania jej odpowiedniego zadośćuczynienia.

Nadrzędnym celem zadośćuczynienia jest dostarczenie środków eliminujących niekorzystne następstwa moralne i fizyczne zdarzenia wywołującego krzywdę. Zadośćuczynienie, poprzez kompensacyjny charakter, ma przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość, przy czym winno być utrzymane "w rozsądnych granicach" aby nie prowadzić do podważenia funkcji kompensacyjnej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 stycznia 2010r., I CSK 244/09), jak również nie stanowić źródła wzbogacenia lub represji (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 25 października 2012r., I ACa 561/12; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego 2000r., III CKN 582/98).

Wysokość zasądzonego zadośćuczynienia pieniężnego powinna nadto uwzględniać aktualne warunki oraz stopę życiową społeczeństwa kraju, w którym mieszka poszkodowany (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 2006r., IV CSK 80/05; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2004r., I CK 131/03; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 2009r., III CSK 62/09), przy czym miernika takiego, na co zwrócił uwagę Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 listopada 2010r. (IV CSK 126/10) nie może stanowić stopa życiowa poszkodowanego.

Uwzględnić przy tym należało całokształt okoliczności wpływający na wymiar krzywdy, a w szczególności rozmiar cierpień fizycznych i psychicznych, ich nasilenie i czas trwania, nieodwracalność następstw wypadku (kalectwo, oszpecenie), rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiową oraz inne czynniki podobnej natury (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 września 2010r., II CSK 94/10).

Powyższe okoliczności pozwalają na przyjęcie, że najbardziej obiektywnym miernikiem wskazującym na aktualną stopy życiowej społeczeństwa jest wysokość wynagrodzenia uzyskiwanego w kraju poszkodowanego. Z tych względów zasadnym, w celu ustalenia, czy zasądzone zadośćuczynienie odpowiada również temu miernikowi, było uwzględnienie wysokości średniego miesięcznego wynagrodzenia, które w chwili wyrokowania przez Sąd Rejonowy, tj. w drugim kwartale 2014r. wynosiło 3.739,97 zł (Komunikat Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 11 sierpnia 2014 r. w sprawie przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2014r.; M.P. z 2014 r. poz. 682) jak również wysokość minimalnego wynagrodzenia w 2014r. – 1.680 zł (rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 11 września 2013 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2014r., Dz.U. z 2013r., poz. 1074). Przyznanie zadośćuczynienia w kwocie 10.000 zł, stanowiącego niespełna trzykrotność miesięcznego wynagrodzenia, spełnia wskazane powyżej wymogi, gdyż nie stanowi źródła wzbogacenia dla powódki.

Z tych względów Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w zakresie określonym w punkcie I pkt 1 -2 sentencji wyroku w oparciu o art. 386 § 1 k.p.c., natomiast w pozostałym zakresie podlegała ona oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c., co orzeczono w pkt II.

Konsekwencją wydania orzeczenia reformatoryjnego stała się konieczność zmiany rozstrzygnięcia o kosztach procesu. Sąd Okręgowy na podstawie art. 100 k.p.c., dokonał ich stosunkowego rozdzielenia, przy uwzględnieniu, że powódka utrzymała się ze swoim roszczeniem w 33 %. Na koszty te złożyły się: koszty zastępstwa procesowego ustalonego zgodnie z § 2 ust. 1 w związku z § 6 pkt 5, § 7 ust. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity: Dz.U. z 2013r. poz. 461) i zgodnie z § 2 ust. 1 § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity: Dz.U. z 2013 poz. 490), opłata od pozwu w wysokości uiszczonej przez powódkę przy uwzględnieniu zakresu zwolnienia od jej uiszczenia wynikającego z postanowienia Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach z dnia 19 listopada 2012r. oraz opłata skarbowa od pełnomocnictw ustalona zgodnie z art. 1 ust. 2 w związku z art. 4 ustawy z dnia 16 listopada 2006r. o opłacie skarbowej (Dz. U. z 2006r. Nr 225 poz. 1635 z późniejszymi zmianami) .

W oparciu o art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2010r. Nr 90, poz. 594 z późniejszymi zmianami) w związku z art. 100 k.p.c. nakazano pobrać od obu stron kwotę 800 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych (opłaty od pozwu) przy uwzględnieniu, że powódka utrzymała się ze swoim roszczeniem w 33 %.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono w oparciu o art. 100 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. przy uwzględnieniu, że powódka wygrała w tym postępowaniu w 50 %, stosunkowo je rozdzielając.

Na koszty te złożyły się: koszty zastępstwa procesowego ustalonego zgodnie z § 2 ust. 1 w związku z § 6 pkt 5, § 7 ust. 4 i § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity: Dz.U. z 2013r. poz. 461) i zgodnie z § 2 ust. 1 § 6 pkt 5 w związku z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity: Dz.U. z 2013 poz. 490), opłata od pozwu w wysokości uiszczonej przez powódkę przy uwzględnieniu zakresu zwolnienia od jej uiszczenia wynikającego z postanowienia Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach z dnia 21 lipca 2014r.

W oparciu o art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2010r. Nr 90, poz. 594 z późniejszymi zmianami) w związku z art. 100 k.p.c. nakazano pobrać od obu stron kwotę 500 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych (opłaty od pozwu), stosunkowo ją rozdzielając po połowie

SR (del.) Ewa Buczek – Fidyka SSO Krystyna Hadryś SSO Andrzej Dyrda

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE