UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 7 listopada 2014 r. Sąd Rejonowy w Zgierzu oddalił powództwo J. J. (1) przeciwko Bankowi Spółdzielczemu w Z. o zwolnienie spod egzekucji ruchomości zajętych przez komornika w postępowaniu egzekucyjnym, a ponadto orzekł o kosztach procesu.

Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 10 grudnia 2013 roku wierzyciel Bank Spółdzielczy w Z. złożył u Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Zgierzu C. K. zastępowanego przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Zgierzu A. S. wniosek o wszczęcie przeciwko dłużnikom J. J. (2) i S. J. egzekucji świadczeń pieniężnych w kwocie 17.492,17 złote tytułem należności głównej, 1.113,43 złote tytułem skapitalizowanych odsetek, 336 złotych tytułem kosztów nadania klauzuli wykonalności i kosztów bankowych wraz z dalszymi odsetkami od należności głównej w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym od dnia 6 grudnia 2013 roku do dnia zapłaty, na podstawie tytułu wykonawczego w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego nr (...) z dnia 21 października 2013 roku zaopatrzonego w klauzulę wykonalności postanowieniem Sądu Rejonowego w Zgierzu z dnia 22 listopada 2013 roku w sprawie o sygn. akt I Co 3101/13.

W dniu 11 grudnia 2013 roku wierzyciel wniósł o skierowanie egzekucji
do ruchomości dłużników znajdujących się w ich miejscu zamieszkania i w miejscu prowadzenia działalności gospodarczej. W dniu 12 grudnia 2013 roku dłużnicy zostali zawiadomieni o wszczęciu egzekucji i komornik dokonał w miejscu prowadzenia działalności gospodarczej przez dłużnika zajęcia trzech samochodów. Tego samego dnia S. J. dokonał u komornika wpłaty gotówkowej w wysokości 3.500 złotych. 24 grudnia 2013 roku komornik ponownie przeprowadził czynności w siedzibie firmy dłużnika i dokonał zajęcia ruchomości stanowiących wyposażenie zakładu. Tego samego dnia S. J. dokonał u komornika wpłaty gotówkowej w wysokości 1.000 złotych.

Dnia 28 grudnia 2013 roku W. F. jako darczyńca zawarła ze swoją wnuczką, a córka dłużników J. J. (1) jako obdarowaną, w formie pisemnej umowę darowizny, której przedmiotem były następujące ruchomości: telewizor V. P., maglownica do bielizny, maszyna domowa do szycia, komputer stacjonarny Samsung, ekran komputera L., drukarka C. (...), telewizor P., notebook A., zestaw wypoczynkowy Kler „źródło zielony” (kanapa 3+2+1) i lodówko-zamrażarka S. D., o łącznej wartości 5.500 złotych. J. i S. małżonkowie J. byli obecni przy zawieraniu tej umowy. 30 grudnia 2013 roku umowa darowizny została zgłoszona do Urzędu Skarbowego w Z.. Po zawarciu umowy darowizny objęte nimi przedmioty nie zostały oddzielone od pozostałego wyposażenia domu i wszyscy domownicy nadal wspólnie z nich korzystali. Powódka naszykowała sobie maglownicę do wyniesienia.

W dniu 9 stycznia 2014 roku dłużnik wpłacił w kancelarii komorniczej na poczet egzekwowanej należności kwotę 2.500 złotych.

W dniu 17 stycznia 2014 roku dłużnik zapłacił u komornika kwotę 1.500 złotych. 27 stycznia 2014 roku wszczęta została egzekucja z nieruchomości dłużników. 12 marca 2014 roku komornik przeprowadził czynności w miejscu zamieszkania dłużników w Z. przy ul. (...) i dokonał zajęcia następujących ruchomości: zestawu wypoczynkowego (kanapa trzyosobowa, kanapa dwuosobowa, fotel i pufa) koloru beżowego ze skóry o wartości 1.500 złotych, telewizora marki P. (...)” o wartości 600 złotych, wieży (...) z dwoma głośnikami, lodówki marki S. (...) o wartości 2.000 złotych, piekarnika pod zabudowę marki S., stołu drewniano-szklanego, ośmiu krzeseł, pralki marki LG D. D., telewizora marki P. (...)” o wartości 400 złotych, szafki nocnej, dwóch komód, zestawu wypoczynkowego (kanapa trzyosobowa i dwa fotele) z obiciem z jasnej skóry, kanapy ze skóry w kolorze jasnobeżowym, dwóch regałów na książki oraz szafki pod telewizor. Dłużnicy wskazali komornikowi, iż pierwszy z w/w zestawów wypoczynkowych, oba telewizory i lodówka stanowią własność J. J. (1). Podczas dokonywania powyższych czynności komorniczych powódka przebywała
w domu dłużników, z którymi na stałe mieszka, i wiedziała o nich. Bezpośrednio
po zakończeniu czynności zapoznała się w protokołem zajęcia ruchomości. 14 marca 2014 roku dłużnik wpłacił w kancelarii komorniczej na poczet egzekwowanej należności kwotę 2.000 zł. W dniu 11 kwietnia 2014 roku pełnomocnik J. J. (1) wysłał do Banku Spółdzielczego w Z. pismo, w którym wniósł o dobrowolne zwolnienie spod egzekucji zestawu wypoczynkowego „źródło zielony” (producent Kler Kanapa 3+2+1), telewizora P. V., telewizora P. P. (...) i lodówko-zamrażarki S. D. powołując się na umowę darowizny z dnia 28 grudnia 2013 roku. Pismem z dnia 17 kwietnia 2014 roku pozwany wezwał powódkę do udokumentowania lub choćby uprawdopodobnienia praw W. F. do przedmiotowych ruchomości celem wykazania skuteczności rozporządzenia nimi na rzecz J. J. (1).

W odpowiedzi, która wpłynęła do pozwanego Banku w dniu 2 maja 2014 roku, pełnomocnik powódki podniósł, iż W. F. zakupiła telewizor P. V. w dniu 6 listopada 2010 roku w firmie (...) prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) w Z. przy ul. (...), na dowód czego posiada paragon fiskalny oraz instrukcję obsługi. Pełnomocnik powódki dodał, iż telewizor P. P. (...) został zakupiony na rynku wtórnym, a został wyprodukowany w Belgii, jak wynika z tabliczki znamionowej umieszczonej z tyłu odbiornika. Nie jest zatem możliwe przedstawienie dokumentu zakupu. Chłodziarko-zamrażarka marki S. (...) została zakupiona w Polsce, ale z uwagi na upływ okresu gwarancji darczyńca nie przechowywał paragonu. Przy czym, powódka dysponuje instrukcją obsługi tego urządzenia. Zestaw mebli Kler został zakupiony ze środków pochodzących ze sprzedaży mieszkania należącego
do małżonków F.. Małżonkowie F. planowali zakup domu i nabywali wyposażenie do niego. Po nagłej śmierci S. F., W. F. przeprowadziła się do domu syna i synowej wraz z całym majątkiem ruchomym. W związku z tym, iż jest to jej miejsce zamieszkania, zakupu sprzętów i mebli dokonywała również później. Pismem z dnia 6 maja 2014 roku Bank Spółdzielczy w Z. odmówił uwzględnienia wniosku J. J. (1) o zwolnienie przedmiotowych ruchomości spod egzekucji podnosząc, iż paragon fiskalny, fotografia tablicy znamionowej, akt notarialny sprzedaży mieszkania oraz dokumenty dotyczące śmierci S. F. w żaden sposób nie wskazują, iż to W. F. była właścicielką wymienionych rzeczy lub że przysługiwało jej inne prawo pozwalające dokonać rozporządzenia w formie darowizny tychże ruchomości. W Sądzie Rejonowym w Zgierzu toczy się pod sygn. akt I C 2514/14 sprawa z powództwa Z. S. przeciwko Bankowi Spółdzielczemu w Z. o zwolnienie spod egzekucji samochodu osobowego marki M. z uwagi na jego sprzedanie przez dłużnika na rzecz powoda przed wszczęciem egzekucji, zajętego w sprawie KM 3921/13, na terenie firmy dłużnika, z którego to samochodu dłużnik korzystał. W. F. od nagłej śmierci męża w 2005 roku mieszka z powódką i jej rodzicami. Nadal ma mieszkanie przy ul. (...) w Z., gdzie jest zameldowana.

J. J. (1) nadal jest panną i zamieszkuje z rodzicami w domu przy ul. (...) w Z.. Nadal studiuje, pozostaje na utrzymaniu rodziców i rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej. Planuje wyprowadzkę z domu i zamieszkanie z narzeczonym
w wynajętym mieszkaniu, do którego chce przenieść przedmiotowe ruchomości.

Sąd Rejonowy wskazał nadto, że nie dał wiary zeznaniom powódki i świadków co do tego, że W. F. przysługiwały prawa upoważniające ją do skutecznego darowania J. J. (1) przedmiotowych nieruchomości oraz co do motywów zawarcia umowy darowizny. Sąd Rejonowy szczegółowo uzasadnił swoje stanowisko w tym zakresie.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał powództwo za bezzasadne. Sąd Rejonowy wskazał, że podstawą prawną żądania sformułowanego przez powódkę jest art. 841 § 1 k.p.c., zgodnie z którym osoba trzecia może w drodze powództwa żądać zwolnienia zajętego przedmiotu spod egzekucji, jeżeli skierowanie do niego egzekucji narusza jej prawa.

W ocenie Sądu Rejonowego, nie doszło jednak do naruszenia praw powódki. Przede wszystkim wątpliwości Sądu wzbudziło zawarcie pomiędzy powódką a jej babką umowy darowizny dotyczącej owych ruchomości w kilkanaście dni po wszczęciu egzekucji przeciwko najbliższym członkom rodziny stron tejże umowy, tj. przeciwko rodzicom powódki, a córce i zięciowi darczyńcy. Co więcej, komornik przeprowadził już przed datą zawarcia tej umowy dwukrotnie czynności w siedzibie firmy dłużnika skutkujące zajęciem trzech samochodów i wyposażenia zakładu. W tej sytuacji bardzo prawdopodobne było, iż podejmie analogiczne czynności w miejscu zamieszkania dłużników. Wobec tego, zdaniem Sądu I instancji, omawiana umowa darowizny zmierzała faktycznie do ukrycia składników majątku dłużników. Tym bardziej, iż ani obdarowana powódka, ani darczyńca przesłuchana w charakterze świadka nie potrafiły racjonalnie wytłumaczyć, dlaczego dokonały darowizny obejmującej podstawowe sprzęty agd i rtv oraz ogólnodostępny sprzęt komputerowy o stosunkowo niewysokiej łącznej wartości w bardzo sformalizowany sposób, tj. na piśmie i ze zgłoszeniem tejże umowy do właściwego Urzędu Skarbowego. Zgodnie bowiem z doświadczeniem życiowym praktycznie niespotykanym jest, aby babcia dawała wnuczce prezenty w formie pisemnej umowy darowizny, po której to umowie wnuczka dokonuje w Urzędzie Skarbowym zgłoszenia nabycia własności rzeczy lub praw majątkowych. Nadto ani powódka, ani świadek nie potrafiły w sposób przekonywujący wyjaśnić, dlaczego akurat w tym momencie zawarły umowę darowizny przedmiotów, które miały zostać nabyte przez darczyńcę lub jej męża już kilka lat wcześniej. Nie sposób bowiem przyjąć, iż czynność tę uzasadniały, zwłaszcza co do formy i terminu, plany powódki usamodzielnienia się, bowiem powódka pomimo upływu od momentu zawarcia umowy darowizny do zamknięcia rozprawy 10 miesięcy, nadal mieszka z rodzicami w domu, w którym znajdowały się przedmioty objęte umową, a następnie, w którym zostały zajęte przez komornika. Podobnie powódka nadal nie wyszła za mąż, a obawa, w ocenie Sądu nieracjonalna i nieuzasadniona prawnie, że w braku owej darowizny przedmiotowe ruchomości wejdą do majątku wspólnego powódki i jej przyszłego męża, miała przekonać Sąd o motywach zawarcia omawianej umowy. Pogarszający się stan zdrowia darczyńcy także nie uzasadnia nagłej decyzji o dokonaniu darowizny, skoro – jak twierdziła powódka – babcia od dawna obiecywała jej te rzeczy, a tym bardziej sposobu spełnienia tejże obietnicy. Powyższe wątpliwości Sądu co do faktycznych przyczyn zawarcia omawianej umowy pogłębiało również zachowanie powódki po darowiźnie, bowiem nie odseparowała ona w żaden sposób owych rzeczy od innych przedmiotów będących w użytkowaniu domowników, podczas gdy – jak wynika z zeznań świadka – inne już sobie naszykowała do wyprowadzki, a także w czasie zajmowania przedmiotowych ruchomości przez komornika, ponieważ pomimo obecności w tym czasie w domu w żaden sposób nie zareagowała ona na czynności organu egzekucyjnego i nie negowała uprawnień dłużników w stosunku do nich. Ponadto nie bez znaczenia dla oceny niniejszej sprawy pozostaje po pierwsze, iż dłużnicy byli obecni przy zawieraniu tejże umowy darowizny, znali jej treść, a po drugie, iż toczy się jeszcze inny proces o zwolnienie spod egzekucji prowadzonej na wniosek pozwanego Banku samochodu osobowego, który miał być darowany osobie trzeciej przed wszczęciem egzekucji, a z którego dłużnik korzystał w toku egzekucji. Okoliczności te przemawiają pośrednio, zdaniem Sądu, za przyjęciem, iż umowa darowizny z dnia 28 grudnia 2013 roku miała na celu ukrycie przed wierzycielem i działającym na jego zlecenie komornikiem części majątku ruchomego dłużników. Na zakończenie powyższych rozważań podkreślić ponownie należało, iż powódka nie udowodniła, w ocenie Sądu, iż darczyńcy służyło prawo własności lub inne uprawniające do skutecznego darowania przedmiotowych ruchomości na rzecz powódki.

O kosztach postępowania Sąd Rejonowy rozstrzygnął na podstawie art. 98 k.p.c.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego wniosła powódka J. J. (1). Skarżąca zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie:

- art. 890 k.c. przez jego niezastosowanie i w konsekwencji przyjęcie, że sporządzenie umowy darowizny w formie pisemnej z datą pewną jest bardzo sformalizowanym sposobem zawarcia umowy darowizny, praktycznie nie spotykanym, podczas gdy ustawodawca przewiduje dla umowy darowizny formę aktu notarialnego a ponadto z przepisów podatkowych wynika obowiązek zgłoszenia nabycia własności rzeczy lub praw majątkowych (deklaracja SD-Z2) właściwemu urzędowi skarbowemu;

- art. 81§1 k.c. poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji przyjęcie, że nie doszło do zawarcia umowy darowizny z uwagi na motywy działania darczyńcy, podczas gdy poświadczenie daty pewnej, które nosi umowa jest skuteczne także względem osób nieuczestniczących w dokonaniu tej czynności prawnej.

- § 8 ust. 1 rozporządzenia z dnia 14 marca 2013 roku w sprawie kas rejestrujących, poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie, że darczyńca winien posiadać imienny dowód zakupu,

2. naruszenie przepisów postępowania tj.

- art. 841 §1 k.p.c. poprzez przyjęcie, że nie doszło do naruszenia praw powódki poprzez prowadzenie egzekucji z wniosku pozwanego i skierowanie egzekucji do ruchomości objętej niniejszym procesem podczas, gdy powódka nabyła przedmiotowe ruchomości w drodze darowizny od swojej babci S. F. w dacie 28 grudnia 2013 roku, a umowa posiada datę pewną,

- art. 233 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia zgromadzonego materiału dowodowego i w konsekwencji przyjęcie, że umowa darowizny zmierzała do ukrycia majątku dłużników, podczas gdy pozwany nie udowodnił powódce i darczyńcy pozorności. (art. 83§1 k.c.) Nadto uznanie za niewiarygodny dowód z przesłuchania powódki i zeznań świadków w zakresie przysługiwania W. F. prawa upoważniającego ją do skutecznego darowania J. J. (1) przedmiotowych ruchomości oraz co do motywów zawarcia umowy zawarcia umowy darowizny bowiem w świetle zasad doświadczenia życiowego należy stwierdzić, iż rzadko spotykanym jest gromadzenie imiennych dowodów zakupu ruchomości służących domowemu użytkowi, nadto sprzeczne z zasadami logiki jest wymaganie, aby każda z osób uczestniczących w umowie darowizny, miała identyczne motywy co do jej zawarcia,

- art. 228 k.p.c. poprzez nieprzytoczenie na rozprawie przez sąd faktów znanych sądowi urzędowo, a jedynie odniesienie się do nich w uzasadnieniu wyroku, co uniemożliwiło wypowiedzenie się stronom.

W oparciu o wskazane zarzuty powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości a także zasądzenie kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W odpowiedzi na apelację pozwany wnosił o jej oddalenie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Na wstępie koniecznym jest odniesienie się do sformułowanych przez skarżącego zarzutów naruszenia przepisów postępowania, gdyż wnioski w tym zakresie z istoty swej determinują rozważania co do pozostałych zarzutów apelacyjnych, bowiem jedynie nieobarczone błędem ustalenia faktyczne, będące wynikiem należycie przeprowadzonego postępowania mogą być podstawą oceny prawidłowości kwestionowanego rozstrzygnięcia w kontekście twierdzeń o naruszeniu przepisów prawa materialnego. Stosownie do treści art. 233 k.p.c., sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

W ocenie Sądu Okręgowego, w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy wskazał na jakich dowodach oparł swoje ustalenia faktyczne, a ocena przeprowadzonych dowodów nie narusza zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, natomiast zarzuty apelacji w tym względzie są bezzasadne.

Skarżący wywodził, że rzadko spotykanym jest gromadzenie imiennych dowodów zakupu ruchomości służących domowemu użytkowi. Z tezą taką można się zgodzić w ogólności. Należy jednak pamiętać, że w konkretnych okolicznościach analizowanej sprawy argument Sądu Rejonowego odwołujący się do braku takich dowodów był tylko jednym z szeregu wzajemnie uzupełniających się argumentów i w tym kontekście wzmacniał argumentację, która doprowadziła Sąd Rejonowy do ostatecznie przyjętych wniosków. Sąd Rejonowy trafnie wskazał bowiem przede wszystkim na czas sporządzenia umowy; miało to miejsce wkrótce po dowiedzeniu się przez dłużnika o wszczęciu egzekucji, zaś zgromadzony materiał dowodowy nie dawał żadnych podstaw by znaleźć inną racjonalną przyczynę sporządzania dokumentu umowy akurat w tym czasie i nadawania mu daty pewnej, jak tylko zamiar posłużenia się tym dokumentem dla potrzeb zwolnienia rzeczy spod egzekucji. Należy też zgodzić się z argumentacją Sądu Rejonowego, że trudno zakładać, że przyczyną tą miało być rychłe zamążpójście powódki, skoro zdarzenie takie nie miało miejsca. Nie przekonują natomiast argumenty skarżącego odnoszące się do podeszłego wieku darczyńcy i jej obaw co do dalszego życia lub losów. Sąd Rejonowy trafnie wywiódł bowiem, że z materiału procesowego nie wynika, aby dłużnicy mieli mieć jakiekolwiek zastrzeżenia co do przekazania ruchomości powódce. Trafnie też zauważył Sąd Rejonowy, że zeznania powódki i świadków będących najbliższymi członkami jej rodziny należy oceniać z daleko posuniętą ostrożnością, gdyż wszystkie te osoby były bezpośrednio zainteresowane rozstrzygnięciem sprawy na korzyść powódki.

Nie można również zgodzić się z wywodem skarżącego sugerującym, że Sąd sprzecznie z zasadami logiki wymagał, aby każda ze stron umowy darowizny miała identyczne motywy co do jej zawarcia. Istotnym jest bowiem, na co słusznie zwrócił uwagę Sąd Rejonowy, że zeznania powódki i jej babki nie dawały podstawy do wskazania jakiegokolwiek racjonalnego motywu – poza chęcią udaremnienia egzekucji – zawarcia umowy akurat w tym czasie i dokumentowania jej pismem z datą pewną. W tym kontekście należy też pamiętać co również zostało dostrzeżone przez Sąd Rejonowy – że po zawarciu umowy przedmioty pozostały w tym samym miejscu i we władaniu tych samych osób.

Odnośnie do nieprzytoczenia podczas rozprawy faktu znanego Sądowi z urzędu (toczenia się innego procesu o zwolnienie spod egzekucji rzeczy zajętej u tego samego dłużnika) należy wskazać, że rzeczywiście z protokołu rozprawy nie wynika, aby Sąd zwrócił na to uwagę stron. W przekonaniu Sądu Okręgowego uchybienie to nie ma jednak wpływu na prawidłowość dokonanych ustaleń faktycznych. Argumentacja Sądu odnosząca się do tegoż faktu miała wyłącznie charakter posiłkowy. A. natomiast, stojąca na stanowisku, że brak informacji uniemożliwił jej wypowiedzenie się i zgłoszenie stosownych wniosków, nie zgłosiła takich twierdzeń ani wniosków również w apelacji. Wobec tego nie ulega wątpliwości, że analizowane uchybienie nie miało wpływu na treść rozstrzygnięcia.

Podsumowując, skarżący nie podważył skutecznie oceny dowodów dokonanej przez Sąd Rejonowy, zaś dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne nie są obarczone błędem i Sąd Okręgowy przyjmuje je za własne. W szczególności Sąd Rejonowy był uprawniony by przyjąć, że powódka nie udowodniła, iż darczyńcy przysługiwało prawo własności darowanych przedmiotów zawarcie umowy darowizny zmierzało do ukrycia składników majątku dłużników.

Na marginesie należy dodać, że chybione było również twierdzenie apelacji, iż pozwany nie podnosił zarzutu pozorności (k. 93). Zarzut taki został bowiem zgłoszony w odpowiedzi na pozew (k. 31 odw).

W tym stanie rzeczy bezzasadne są również pozostałe zarzuty apelacji. Wobec ustalenia, że powódka w istocie nie nabyła prawa własności spornych przedmiotów, bezzasadny jest zarzut naruszenia art. 841 k.p.c., zaś Sąd Okręgowy w całości podziela argumentację Sądu I instancji dotyczącą wskazanego przepisu.

Nie ma również podstaw do uwzględnienia zarzutu naruszenia art. 81 § 1 k.c., dotyczącego formy pisemnej z datą pewną. Sąd nie kwestionował bowiem daty sporządzenia dokumentu, lecz wywodził brak skutków prawnych czynności z zupełnie innych, wskazanych powyżej przyczyn.

Podobnie bezzasadny jest zarzut naruszenia art. 890 § 1 k.c. poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie, że sporządzenie umowy w formie pisemnej z datą pewną jest bardzo sformalizowanym sposobem zawarcia umowy darowizny. Będąc świadomym dyspozycji art. 890 § 1 zd. 1 k.c., Sąd Rejonowy przyjął, że dominującym w obrocie sposobem zawarcia umowy darowizny pomiędzy członkami rodziny i dotyczących rzeczy o umiarkowanej wartości jest tzw. darowizna rękodajna przewidziana w art. 890 § 1 zd. 1 k.c. Wniosek ten jest uzasadniony w świetle zasad doświadczenia życiowego i nie narusza powołanego przepisu.

Bezzasadny jest również zarzut naruszenia § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących. Nie kwestionując, że przepis ten nie wymaga aby paragon fiskalny wskazywał imię i nazwisko nabywcy, należy pamiętać, że Sąd I instancji nie twierdził, że paragony fiskalne powinny zawierać nazwisko nabywcy, lecz przekonująco ocenił dowody osobowe mające uzasadniać stanowisko powódki i obszernie wywiódł, dlaczego są one nieprzekonujące. Wywód ten nie odnosił się wyłącznie do kwestii udokumentowania zakupu, lecz – jak już wskazano – obejmował całokształt okoliczności sprawy.

Podsumowując, wyrok Sądu Rejonowego odpowiada prawu, zarówno w aspekcie procesowych jak i co do zastosowanych norm prawa materialnego. Wobec powyższego, na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy oddalił apelację jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. Na zasądzone od powódki koszty postępowania składa się wyłącznie wynagrodzenie pełnomocnika procesowego określone na podstawie § 6 pkt 3 w zw. z § 12 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013.490 z późn. zm.).