WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 listopada 2015r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Bożena Beata Bielska
Protokolant:	sekretarz sądowy Sylwia Wójcik

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 listopada 2015r. w O.

sprawy z odwołania M. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania M. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P.

z dnia 04.09.2015r. znak (...)

orzeka:

1. zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje M. W. prawo do emerytury od dnia 23.08.2015r.,

2. stwierdza brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

UZASADNIENIE

M. W. wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. z dnia 04.09.2015r., znak: ENS/6/028068031, odmawiającej mu prawa do emerytury. W uzasadnieniu wniósł o zaliczenie do okresu pracy w szczególnych warunkach zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) w O. od 01.09.1986r. do 30.09.1991r.

W odpowiedzi na odwołanie ZUS wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu wskazał, że na dzień 01.01.1999r. odwołujący udowodnił ogólny okres pracy wynoszący 27 lat, 2 miesiące i 21 dni okresów składkowych i nieskładkowych. Zdaniem organu rentowego M. W. nie udowodnił 15 lat pracy w szczególnych warunkach, a jedynie 11 lat, 5 miesięcy i 11 dni. Do stażu pracy w szczególnych warunkach nie zaliczono okresu zatrudnienia w (...) w O. od 01.09.1986r. do 30.09.1991r., ponieważ odwołujący nie przedłożył świadectwa pracy w szczególnych warunkach, a dokumenty uzyskane z archiwum nie pozwalają na uznanie, że stale i w pełnym wymiarze czasu pracy odwołujący wykonywał pracę w szczególnych warunkach. Biorąc powyższe pod uwagę w ocenie ZUS w decyzji z dnia 04.09.2015r. prawidłowo stwierdzono, że M. W. nie spełnia przesłanek do nabycia prawa do emerytury według przepisów art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 31.07.2015r. M. W. złożył w ZUS wniosek o ustalenie uprawnień do emerytury, na podstawie przepisów ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Po rozpoznaniu tego wniosku organ emerytalny ustalił, że na dzień 01.01.1999r. ubezpieczony wykazał ogólny okres pracy wynoszący 27 lat, 2 miesiące i 21 dni okresów składkowych i nieskładkowych, jednakże nie udokumentował na dzień 01.01.1999r. wymaganych 15 lat pracy w szczególnych warunkach, a jedynie 11 lat, 5 miesięcy i 11 dni. Do okresu pracy w szczególnych warunkach nie zaliczono mu okresu zatrudnienia od 01.09.1986r. do 30.09.1991r. w (...) w O., wskazując, iż odwołujący nie przedłożył świadectwa pracy w szczególnych warunkach, a dokumenty uzyskane z archiwum nie pozwalają na uznanie, że stale i w pełnym wymiarze czasu pracy odwołujący wykonywał pracę w szczególnych warunkach. W konsekwencji zaskarżoną decyzją z dnia 04.09.2015r. ZUS odmówił odwołującemu prawa do emerytury.

M. W. w okresie od 01.09.1986r. do 30.09.1991r. był zatrudniony w (...) w O. jako kierowca autokaru, w którym znajduje się więcej niż 15 miejsc. Przewoził uczestników wycieczek i wyjazdów na przedstawienia teatralne.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o: zeznania świadków: J. W., M. K., K. W., zeznania odwołującego M. W., akta osobowe odwołującego, wszystkie dokumenty zawarte w aktach emerytalnych odwołującego.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem badania była decyzja ZUS z dnia 04.09.2015r., odmawiająca M. W. (ur. (...)) prawa do emerytury.

Zgodnie z art . 24 ust. 1b pkt 20 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wiek emerytalny ubezpieczonych urodzonych po dniu 30.09.1953r. wynosi co najmniej 67 lat.

Natomiast na podstawie art. 184 ww. ustawy w zw. z § 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przysługuje emerytura, jeżeli ubezpieczony spełnił łącznie następujące warunki:

- osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn,

- nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego lub złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE, za pośrednictwem Zakładu na dochody budżetu państwa,

- w dniu wejścia w życie przepisów ustawy emerytalnej, tj. 01.01.1999r., udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 dla mężczyzn, w tym 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Według przepisu § 2 ust. l Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w Rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należało uznać, że rozstrzygnięcie w sprawie było uzależnione od wykazania przez M. W., że w okresie od 01.09.1986r. do 30.09.1991r. pracował w (...) w O. w szczególnych warunkach.

W ocenie Sądu odwołanie od decyzji z dnia 04.09.2015r. jest zasadne.

M. W. domagał się zaliczenia do pracy w szczególnych warunkach okresów zatrudnienia: w (...) w O. od 01.09.1986r. do 30.09.1991r. Zdaniem Sądu w toku postępowania odwołujący wykazał fakt, iż we wskazanym okresie zatrudnienia pracował w szczególnych warunkach jako kierowca autobusu o liczbie miejsc powyżej 15, dlatego okres ten podlega uwzględnieniu.

Na okoliczność pracy odwołującego Sąd dopuścił dowód z akt emerytalnych M. W., jego akt osobowych oraz z zeznań świadków: J. W., M. K., K. W. i zeznań odwołującego.

Z akt ZUS, dotyczących M. W. wynika, że nie złożył on świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach w okresie od 01.09.1986r. do 30.09.1991r. Na okoliczność zatrudnienia w tym zakładzie (...) złożył zaś ogólne świadectwo pracy (k. 13 a.e.), w którym wskazano, iż był zatrudniony w okresie od 01.09.1986r. do 30.09.1991r. na stanowisku: kierowcy. Sąd uzyskał akta osobowe odwołującego z tego zakładu, z których również wynika, iż był zatrudniony w okresie od 01.09.1986r. do 30.09.1991r. na stanowisku kierowcy, przy czym na podaniu odwołującego o przyjęcie do pracy, datowanym na 21.09.1998r. widnieje ręczna adnotacja kierownika D. (...), Z. C., o wyrażeniu zgody na zatrudnienie na stanowisku kierowcy autobusu.

Na okoliczność pracy odwołującego w (...) w O. Sąd przesłuchał świadków: J. W., M. K. i K. W..

Świadek K. W. w (...) w O. pracował w latach 1977-1988 na stanowisku kierowcy autokaru. Świadek J. W. w tym zakładzie pracował w latach 1983-1990 na stanowisku kierowcy autokaru a świadek M. K. w latach 1977-1988 na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego i dostawczego.

Świadkowie J. W., M. K., K. W., zeznali, że zakład zajmował się transportem, w tym turystycznym, pracowali z odwołującym, który pracował jako kierowca autokaru liczącego około 40 miejsc, wożąc wycieczki w kraju i za granicą.

Także M. W. przesłuchiwany w charakterze strony na okoliczność zatrudnienia w (...) w O. od 01.09.1986r. do 30.09.1991r. zeznał, że pracował w tym zakładzie jako kierowca autobusu, przewoził uczestników wycieczek i pracowników na przedstawienia teatralne.

Sąd dał wiarę w/w zeznaniom, gdyż są one zgodne ze sobą, wzajemnie się potwierdzają i uzupełniają oraz są zgodne z dokumentacją zawartą w aktach osobowych odwołującego, wskazującą na zatrudnienie w (...) w O. jako kierowcy autobusu.

W ocenie Sądu do pracy w szczególnych warunkach należy zaliczyć odwołującemu okres zatrudnienia w (...) w O. od 01.09.1986r. do 30.09.1991r. (5 lat i 1 miesiąc) jako kierowcy autobusu o liczbie miejsc powyżej 15. Z treści wykazu A Działu VIII pkt 2 stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wynika, że praca kierowców autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, jest pracą w szczególnych warunkach w rozumieniu tego Rozporządzenia. Zarówno z zeznań odwołującego jak i świadków wynika zaś, że M. W. wykonywał prace transportowe. Po dodaniu powyższego okresu do okresu uznanego przez ZUS, M. W. wykaże staż pracy w szczególnych warunkach w wymiarze 16 lat 6 miesięcy i 11 dni. Odwołujący spełnia także pozostałe przesłanki konieczne do uzyskania prawa do emerytury według art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Osiągnął bowiem w dniu 23.08.2015r. wiek 60 lat, legitymuje się ponad 25-letnim ogólnym stażem pracy i nie jest członkiem OFE.

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję ZUS z 04.09.2015r. i przyznał M. W. prawo do emerytury od dnia 23.08.2015r., tj. od ukończenia 60 lat.

W pkt 2 wyroku Sąd stwierdził, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Zgodnie z art. 118 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji, z uwzględnieniem ust. 2 i 3 oraz art. 120. Przepis art. 118 ust. 1a stanowi zaś, że w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego.

W niniejszej sprawie ostatnią okolicznością niezbędną do wydania decyzji było ustalenie czy w okresie od 01.09.1986r. do 30.09.1991r. odwołujący pracował w szczególnych warunkach. M. W. w toku postępowania przed ZUS nie złożył świadectwa pracy w szczególnych warunkach za okres od 01.09.1986r. do 30.09.1991r., Sąd był więc zobowiązany przeprowadzić postępowanie dowodowe, które skutkowało zaliczeniem do pracy w szczególnych warunkach spornego okresu. W tej sytuacji ZUS nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie okresu pracy w szczególnych warunkach w toku postępowania przed tym organem.

Z tych względów orzeczono jak w sentencji.