Sygn. akt IV K 136/15
Dnia 16 września 2015 roku
Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie IV Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: SSR Anna Birska
Protokolant: Małgorzata Kozłowska
Prokurator: Michał Krupa, Wojciech Fijałkowski
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 maja 2015 roku, 27 lipca 2015 roku, 16 września 2015 roku
sprawy W. W. , syna J. i H. z domu G., urodzonego w dniu (...) w B.,
oskarżonego o to, że: w dniu 24 stycznia 2015r. w W. przy ul. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości, przy stężeniu: pierwsza próba – 0,39 mg/l, druga próba – 0,39 mg/l, trzecia próba – 0,30 mg/l, czwarta próba – 0,32 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, kierował na drodze publicznej samochodem marki D. nr rej. (...) w ruchu lądowym, przy czym czynu tego dokonał będąc uprzednio prawomocnie skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w sprawie IV K 330/14 obowiązującym w okresie od 05.07.2014r. do 05.07.2017r. za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości
tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 178a § 4 k.k.
orzeka
I. oskarżonego W. W. w ramach czynu zarzuconego mu aktem oskarżenia uznaje za winnego tego, że w dniu 24 stycznia 2015r. w W. przy ul. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości, przy stężeniu: pierwsza próba – 0,39 mg/l, druga próba – 0,39 mg/l, trzecia próba – 0,30 mg/l, czwarta próba – 0,32 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, kierował na drodze publicznej samochodem marki D. nr rej. (...) w ruchu lądowym, przy czym czynu tego dokonał będąc uprzednio prawomocnie skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w sprawie IV K 330/14 za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości oraz w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego wyżej wskazanym wyrokiem w związku ze skazaniem za przestępstwo, tj. czynu określonego w art. 178a § 4 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 178a § 4 k.k. skazuje go i wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;
II. na podstawie art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. w brzmieniu przepisów obowiązującym w dniu 24 stycznia 2015 roku przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 (pięciu) lat;
III. na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w brzmieniu przepisów obowiązującym w dniu 24 stycznia 2015 roku przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 5 (pięciu) lat próby;
IV. na podstawie art. 49 § 2 k.k. w brzmieniu przepisu obowiązującym w dniu 24 stycznia 2015 roku przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 4.000 (czterech tysięcy) złotych;
V. na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa tytułem kosztów sądowych kwotę 324,95 złotych (trzystu dwudziestu czterech złotych dziewięćdziesięciu pięciu groszy), w tym kwotę 180 (stu osiemdziesięciu) złotych tytułem opłaty od kary.
Sygn. akt IV K 136/15
(ograniczone na podstawie art. 423 § 1a k.p.k. do rozstrzygnięcia o karze i innych konsekwencjach prawnych czynu)
Na wstępie zważyć wypada, że w toku postępowania, jak i w głosach stron, obrońca oskarżonego wnosił o warunkowe umorzenie postępowania. Uszło jednak chyba obrońcy oskarżonego, że oskarżony był wcześniej skazany za przestępstwo umyślne, co skutkuje niemożliwością uwzględnienia tego wniosku, gdyż z przepisu art. 66 § 1 k.k. wynika, że warunkowe umorzenie postępowania może być stosowane jedynie w odniesieniu do „sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne”. W sytuacji, gdy przepisy art. 178a k.k. nie przewidują możliwości popełnienia przestępstwa w formie nieumyślności, już z tego względu dalsze rozważania dotyczące warunkowego umorzenia postępowania w stosunku do oskarżonego jest bezprzedmiotowe. Abstrahując od powyższego, dodać wypada, że warunkowemu umorzeniu postępowania sprzeciwia się również stopień społecznej szkodliwości czynu, o czym będzie mowa w dalszej części uzasadnienia. W tym stanie rzeczy należało oskarżonemu wymierzyć karę.
Przy wymiarze oskarżonemu kary sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w przepisie art. 53 k.k., tj. miał na względzie, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę, sąd uwzględnił również w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego.
Wina oskarżonego nie budzi żadnych wątpliwości. Oskarżony, popełniając przypisany mu czyn, kierował się zamiarem bezpośrednim. Doskonale zdawał sobie sprawę z obowiązującego go zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy z dnia 27 czerwca 2014 roku w sprawie IV K 330/14 za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości. Nie może usprawiedliwiać oskarżonego fakt, iż dzień przed zdarzeniem jego żona trafiła do szpitala, on zaś sam nie mógł telefonicznie uzyskać informacji o stanie jej zdrowia. Zważyć w tym miejscu należy, że oskarżony, chcąc udać się do szpitala, miał wiele możliwości, a nie tylko wybranie najprostszego rozwiązania, tj. udania się do szpitala pojazdem przez siebie kierowanym. Oskarżony, wiedząc o ciążącym na nim zakazie prowadzenia pojazdów, winien bowiem najpierw sprawdzić zawartość alkoholu w organizmie, skoro dzień wcześniej spożywał z żoną alkohol. Alkoholu spożytego, mając na uwadze ilość alkoholu w organizmie jego żony, nie mogło być mało. Oskarżony mógł skorzystać z pomocy sąsiadów, z komunikacji miejskiej, skorzystać z taksówki, a skoro nie miał pieniędzy – czemu sąd wiary nie daje, bo pokrzywdzona została zabrana do szpitala bez niczego, więc siłą rzeczy jej portfel został w domu – mógł pożyczyć od kogoś pieniądze. W ocenie sądu, oskarżony zbagatelizował orzeczenie zapadłe w stosunku do niego w czerwcu 2014 roku. Wprawdzie w przeddzień zdarzenia oskarżony znalazł się w nietypowej sytuacji, jednak okoliczności, w jakich się znalazł usprawiedliwiają, w ocenie sądu, jego zachowanie w stopniu naprawdę niewielkim.
Przy wymiarze kary sąd uwzględnił znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu. Oskarżony bowiem mając świadomość wpływu ilości spożytego alkoholu na jego zdolności postrzegania, kierował pojazdem, poruszając się po ulicach W.. Wprawdzie czyn oskarżonego nie spowodował żadnej szkody, jednak stan zagrożenia dla innych uczestników ruchu wynikający z zaburzonych możliwości percepcji związanych z wysokim stężeniem alkoholu istniał.
Mając na uwadze powyższe sąd wymierzył oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności za przypisany mu czyn. Wymierzając oskarżonemu karę sąd nie stracił z pola widzenia okoliczności łagodzącej w postaci przyznania się do winy i wyrażenia skruchy.
W ocenie sądu, wymierzenie innego rodzaju kary (na podstawie art. 58 § 3 k.k.) byłoby całkowicie sprzeczne z podstawowymi celami kary i niewskazane z punktu jej społecznego oddziaływania. Orzeczona kara właśnie ze względów wychowawczych nie powinna premiować oskarżonego, ale powinna uzmysłowić oskarżonemu nieopłacalność jego sprzecznych z porządkiem prawnym działań. W ocenie sądu, tylko kara pozbawienia w0lności wpłynie na niego w sposób pożądany, a mianowicie zapobiegając popełnieniu podobnego przestępstwa w przyszłości.
Wymierzając oskarżonemu karę nie uszła uwadze sądu zmiana przepisów kodeksu karnego z dniem 18 maja 2015 roku, a następnie z dniem 1 lipca 2015 roku. Jako względniejszą sąd uznał jednak ustawę obowiązującą w dacie popełnienia czynu, wobec czego sąd zastosował przepis art. 4 § 1 k.k.
Sąd orzekł również wobec oskarżonego przyjmując za podstawę art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu 24 stycznia 2015 roku przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat. Ustawa poprzednio obowiązująca umożliwiała orzeczenie wobec oskarżonego zakazu na okres od roku do 10 lat. Należy jednak zważyć, że wyrok w sprawie sygn. IV K 330/14 zakazywał oskarżonemu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat. W sytuacji gdy oskarżony ponownie prowadził pojazd w stanie nietrzeźwości, celem stanowczej represji wobec oskarżonego, jest orzeczenie zakazu jak w wyroku.
Stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu jest znaczny, oskarżony był wcześniej karany za czyn z art. 178a § 1 i 4 k.k., niemniej jednak sąd, bacząc na wiek oskarżonego, sytuację, w jakiej się znalazł, postawę oskarżonego w toku postępowania sądowego, który nie utrudniał tego postępowania, przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i wyraził skruchę, warunkowo zawiesił wykonanie wobec niego kary pozbawienia wolności określając maksymalny 5-letni okres próby. Sąd wyraził nadzieję, że pomimo orzeczenia kary pozbawienia z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, oskarżony powstrzyma się od naruszania w przyszłości porządku prawnego i jego dalsza postawa będzie wolna od zachowań niewłaściwych, objawiających się lekceważeniem prawa, a tym samym doprowadzi to do osiągnięcia celów kary w zakresie prewencji tak generalnej, jak i indywidualnej.
By całokształt kar i środków karnych był dla oskarżonego dolegliwy, sąd orzekł wobec oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 4.000 złotych. Zważając na sytuację majątkową oskarżonego zasadne jest przekonanie, że oskarżony nie powinien mieć problemu z wykonaniem tego środka karnego. Nadto, wysokość tego świadczenia, nie jest w ocenie sądu wygórowana, lecz uzasadniona koniecznością wyrobienia w oskarżonym przekonania o nieopłacalności popełniania czynów sprzecznych z porządkiem prawnym.
Sąd zasądził od oskarżonego koszty sądowe w kwocie 324,95 złotych, na które składają się kwota 180 złotych tytułem opłaty od kary, 30 złotych opłaty za informację o osobie z KRK, 40 złotych ryczałtu za doręczenia w postępowaniu przygotowawczym i sądowym, a także 74,95 złotych tytułem wynagrodzenia kuratora za sporządzenie wywiadu środowiskowego..
Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji wyroku.