WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 września 2015 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Kazimierz Kostrzewa

Protokolant: protokolant sądowy Marta Bartusiak

po rozpoznaniu w dniu 15 września 2015 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania Z. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 18 września 2014 roku nr(...)

w sprawie Z. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

oddala odwołanie.

Sygn. akt IVU 1496/14

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 15 września 2015 roku

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 18.09.2014 r. odmówił Z. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu swej decyzji organ rentowy powołując się na art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. 2004 r. Nr 39 poz. 353 z póź. zm.) wskazał, iż komisja lekarska ZUS - orzeczeniem z dnia 15.09.2014 r. stwierdziła, że odwołujący jest zdolny do pracy.

Z. K. wniósł odwołanie od tej decyzji, domagając się jej zmiany i przyznania renty. Zaskarżona decyzja jest błędna, ponieważ nie oddaje jego rzeczywistego stanu zdrowia. Domagał się przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych lekarzy sadowych o specjalnościach reumatologia, neurologia i psychiatria.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Z. K. urodzony w dniu (...) r., z wykształceniem zawodowym o specjalności elektromonter, pracował jako elektromonter, prowadził też działalność gospodarczą. W okresie od 15.07.1998 r. do 30.11.2010 r. pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Odwołujący w okresach: od 01.01.2008 r. do 29.10.2010 r., od 01.11.2010 r. do 20.11.2010 r., od 01.12.2010 r. do 21.12.2010 r. i od 01.01.2011 r. do 13.01.2011 r. opłacił składki z tytułu wykonywania działalności gospodarczej.

W dniu 12.05.2014 r. wystąpił z wnioskiem o rentę.

/okoliczności bezsporne/

Celem wyjaśnienia istoty sporu tj. istnienia u Z. K. niezdolności do pracy zarobkowej w rozumieniu art. 12, art. 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162 poz. 1118 z późń zm.) i jej stopnia, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu neurologii i psychiatrii.

Biegły neurolog w opinii wydanej na podstawie wyników badań i zebranej w aktach sprawy dokumentacji lekarskiej stwierdził, że odwołujący choruje na:

- zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa z okresowymi bolami kręgosłupa bez ograniczenia funkcji kręgosłupa,

- nie stwierdza się cech uszkodzenia układu nerwowego,

- przebyte złamanie blaszki górnej trzonu kręgu Th12.

Odwołujący z uwagi na wskazane schorzenia i stopień ich zaawansowania jest zdolny do pracy zgodnie z kwalifikacjami.

Odwołujący od kliku lat skarży się na dolegliwości bólowe kręgosłupa, od 2009 r. leczony z powodu depresji. Aktualnie w trakcie badania w prawidłowym , logicznym kontakcie, w nastroju wyrównanym. W badaniu ruchomość kręgosłupa prawidłowa. Objawy rozciągowe są ujemne (brak ucisku na korzenie nerwowe), siła mięśniowa prawidłowa, nie stwierdza się zaników mięśni, odruchy głębokie w kończynach górnych i dolnych są symetryczne. Chód jest prawidłowy. Wykonane badania Rtg odcinka lędźwiowego kręgosłupa z marca 2014 r. wykazało zmiany zwyrodnieniowe odcinka lędźwiowego kręgosłupa z dyskopatią na poziomach L1-S1, przebyte złamanie górnej blaszki Th12. W chwili obecnej nie ma podstaw do orzeczenia długotrwałej niezdolności do pracy zgodnej z kwalifikacjami. zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa powodują pojawianie się dolegliwości bólowych kręgosłupa. Schorzenie stanowi przeciwskazanie do wykonywania ciężkiej pracy fizycznej. W okresach zaostrzenia dolegliwości wymaga leczenia i rehabilitacji - leczenie może przebiegać w ramach czasowej niezdolności do pracy. Schorzenie nie stanowi przeciwskazania do podjęcia pracy jako elektromonter.

/dowód : opinia sądowo-lekarska – k. 12-14 as/

Na podstawie wyników badań, w tym osobistego badania odwołującej i zebranej w aktach sprawy dokumentacji lekarskiej biegły psychiatra rozpoznał u odwołującego:

- zaburzenia depresyjne.

Odwołujący z uwagi na stan psychiczny jest częściowo niezdolny do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami od dnia 12.05.2014 r. na okres 2 lat.

Jak wynika z uzasadnienia opinii, odwołujący w latach 1995-2001 pozostawał w leczeniu psychiatrycznym ambulatoryjnym, początkowo w PZP , a następnie w gabinecie psychiatrycznym z powodu zaburzeń depresyjnych nawracających na podłożu organicznym. Obecnie pozostaje w leczeniu psychiatrycznym ambulatoryjnym od 2010 r. z rozpoznaniem organicznych zaburzeń depresyjnych, aktualnie o umiarkowanym nasileniu. W czasie obecnego badania psychiatrycznego u odwołującego rozpoznano zaburzenia depresyjne, obecnie znacznie nasilone - obniżenie nastroju, napędu, zaburzenia snu, zaburzenia aktywności złożonej. W różnicowaniu depresji typu endogennego z depresją nerwicową/ nerwicą depresyjną należy brać pod uwagę między innymi nastrój, który w depresji jest zmienny, zależny od aktualnych wydarzeń, nie występują objawy somatyczne depresyjne, brak jest wyraźnej okresowości, a przebieg przewlekły, remitujący. Po przeanalizowaniu objawów występujących u odwołującego należy raczej stwierdzić, że objawy świadczą o występowaniu u niego objawów depresyjnych a nie nerwicowych. Wskazane zaburzenia w obecnym stopniu nasilenia powodują U Z. K. częściową niezdolność do pracy okresową przez okres 2 lat od dnia 12.05.2014 r. tj. od daty złożenia wniosku. Brak podstaw do przyjęcia innej daty z uwagi na fakt, że lekarz psychiatra prowadzący leczenie w zaświadczeniu z dnia 09.05.2014 r. rozpoznał u odwołującego organiczne zaburzenia nastroju. Przekwalifikowanie zawodowe biorąc pod uwagę wiek i stan psychiczny odwołującego jest niecelowe.

/dowód : opinia sądowo-lekarska – k. 21-23 as,

uzupełniająca opinia sądowo-lekarska -k. 37 as/

Sąd ustalając stan faktyczny niniejszej sprawy podzielił wnioski opinii biegłych sądowych z zakresu neurologii i psychiatrii, gdyż zostały one w sposób przekonujący uzasadnione, a poza tym w rzeczowy sposób odnosiły się do okoliczności niezbędnych dla ustalenia stanu zdrowia odwołującego, a w konsekwencji jego zdolności do pracy. Przedmiotowe opinie sporządzone zostały przez biegłych sądowych posiadających odpowiednią wiedzę, kwalifikacje oraz doświadczenie zawodowe. Opinie są rzetelne, przekonujące i w pełni pozwalają ustalić stan zdrowia odwołującego. Specjaliści wydali opinie po zapoznaniu się z dokumentacją oraz po osobistym badaniu odwołującego, a zatem posiadali kompleksowe informacje niezbędne do sformułowania wniosków. Ich opinie były spójne i udzielały odpowiedzi na istotne dla rozstrzygnięcia sprawy pytania.

Organ rentowy kwestionował opinię biegłego psychiatry i domagał się jej uzupełnienia. Sąd dopuścił dowód z opinii uzupełniającej tego samego biegłego psychiatry. Organ rentowy nie wniósł zastrzeżeń do opinii uzupełniającej.

Opinie biegłych w ocenie Sądu spełniają ponadto wymogi przewidziane dla tego rodzaju środków dowodowych w art. 278 kpc i art. 285 kpc, a także w Rozporządzeniu Ministra Pracy Polityki Społecznej z dnia 14 grudnia 2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy w związku z art. 12-14 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Wobec powyższego Sąd uznał, iż skoro opinie biegłych lekarzy są zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy - nie zachodzi zatem konieczność dalszego działania z urzędu w myśl art. 468 k.p.c.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie Z. K. od zaskarżonej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z dnia 18.09.2014 r. w świetle ustalonego stanu faktycznego i obowiązujących przepisów prawa nie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U., Nr 162., poz 1118, z późn. zm. ) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie warunki:

- jest niezdolny do pracy,

- ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

- niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4,6,7,9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt. 10 lit. a), pkt. 11-12, 13, lit. a), pkt. 14 lit. a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż wciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Stosownie do dyspozycji art. 12 powołanej ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. W myśl dyspozycji ustępu 3 powołanego artykułu, częściowo niezdolną jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z dotychczasowym poziomem kwalifikacji.

Równocześnie zgodnie z treścią art. 13 powołanej ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak też możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możność przekwalifikowania zawodowego. Dalej w myśl ustępu 3 cytowanego artykułu, trwałą niezdolność do pracy orzeka się, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy, zaś gdy rokowania takie istnieją, orzeka się okresową niezdolność do pracy.

W myśl art. 61 powołanej ustawy prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy.

Odwołujący pobierał w okresie od 15.07.1998 r. do 30.11.2010 r. pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Okres 18 miesięcy, o którym mowa w tym przepisie w przypadku odwołującego upłynął w dniu 31.05.2012 r. Natomiast w okresach: od 01.01.2008 r. do 29.10.2010 r., od 01.11.2010 r. do 20.11.2010 r., od 01.12.2010 r. do 21.12.210 r. i od 01.01.2011 r. do 13.01.2011 r. odwołujący opłacił składki z tytułu wykonywania działalności gospodarczej. Niezdolność do pracy zgodnie z treścią przywołanego art. 57 ust. 1 pkt.3 powołanej ustawy powinna powstać w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4,6,7,9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt. 10 lit. a), pkt. 11-12, 13, lit. a), pkt. 14 lit. a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż wciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów. Ostatni okres składkowy w przypadku odwołującego upłynął w dniu 13.01.2011 r., zatem niezdolność do pracy musiałaby powstać najpóźniej do dnia 13.07.2012 r. W świetle opinii biegłej psychiatry odwołujący jest z przyczyn psychiatrycznych częściowo niezdolny okresowo od dnia 12.05.2014 r. i brak jest podstaw do przyjęcia daty powstania niezdolności do pracy przed dniem 13.07.2012 r. Odwołujący po ustaniu prawa do renty w 2010 r. nie składał kolejnego wniosku o rentę. Prowadził działalność gospodarczą. O zdolności do pracy decyduje nie treść rozpoznanego schorzenia, ale stan kliniczny odwołującego w okresie dokonywania medycznej oceny. Za datę powstania niezdolności do pracy należy przyjąć w tej sytuacji datę złożenia wniosku o rentę tj. 12.05.2014 r.

W tej sytuacji odwołanie podlegało oddaleniu albowiem mimo, że odwołujący jest częściowo niezdolny do pracy od dnia 12.05.2014 r. to jego niezdolność powstała po upływie 18 miesięcy od ostatniego okresu opłacenia składki na ubezpieczenie z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, który upłynął w dniu 13.07.2012 r.

Pozostałych warunków z art. 57 ustawy organ rentowy nie kwestionował.

W niniejszym przypadku odwołujący nie spełnia przesłanek z art. 57 w zw. z art. 58 i art. 61 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 z późn. zm.) dlatego na podstawie art. 477 ¹⁴ §1 k.p.c. należało orzec jak w wyroku.