UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim wyrokiem z dnia 14 lipca 2015r w sprawie o sygn. II W 943/12 uznał D. K. (1) za winną tego, że w dniu 03.08.2013r. ok. godz. 11.30 w miejscowości Z. na drodze nr (...) prowadząc samochód marki R. (...) nr rej. (...) spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że zmieniając zajmowany pas ruchu z prawego na lewy nie ustąpiła pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie ruchu na który zamierza wjechać, w wyniku czego doprowadziła do zderzenia z jadącym prawidłowo lewym pasem ruchu samochodem marki O. (...) nr rej. (...) powodując kolizję tj. popełnienia wykroczenie z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 22 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym i za to na podstawie art. 86 § 1 kw skazał ją na karę grzywny w wysokości 300 zł. Zwolnił obwinioną od kosztów postępowania.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca obwinionej, a zaskarżając orzeczenie w całości, orzeczeniu zarzucił:

1. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie obrazę art. 7 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodów zgromadzonych w sprawie skutkujących uznaniem:

a) wyjaśnień obwinionej D. K. (1) za niewiarygodne w zakresie dotyczącym wymuszenia pierwszeństwa przez M. S. kierującego pojazdem O. (...) o nr rej. (...) włączającego się do ruchu na wysokości stacji paliw S. w Z., co było bezpośrednią przyczyną podjęcia przez obwinioną gwałtownego hamowania pojazdu marki R. (...) o nr rej. (...) i spowodowało zablokowanie kół pojazdu obwinionej i zjechanie z prawego pasa ruchu na lewy, którym poruszał się M. M. kierujący samochodem O. (...) o nr rej. (...), co doprowadziło do ich kolizji, podczas gdy wyjaśnienia te są wewnętrznie logiczne i nie stoją w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym , z którego nie wynika ponad wszelką wątpliwość inna przyczyna, dla której obwiniona zjechała z prawego pasa ruchu na lewy;

b) zeznań świadka E. K. za niewiarygodne w części dotyczącej wymuszenia pierwszeństwa przez włączającego się do ruchu M. S. i podjęcia przez obwinioną jadącą prawym pasem ruchu z tej przyczyny manewru hamowania, jedynie dlatego, iż świadek jest mężem obwinionej, pomimo tego, że nie są one sprzeczne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym ,

c) iż obwiniona doprowadziła do kolizji z jadącym prawidłowo lewym pasem ruchu samochodem marki O. (...) nr rej. (...) na skutek wymuszenia pierwszeństwa przy zmianie pasa ruchu z prawego na lewy, podczas gdy z materiału dowodowego, a przede wszystkim z zeznań świadków M. M. i M. S. wynika jednoznacznie, iż obwiniona zaczęła hamować jeszcze na prawym pasie ruchu, po czym dopiero zjechała po zblokowaniu kół na lewy pas i uderzyła w samochód O. (...),

2. w konsekwencji zarzuciła błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku polegający na przyjęciu, iż obwiniona spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym bowiem wymusiła pierwszeństwo przy zmianie pasa ruchu na lewy pomimo tego, iż z materiału dowodowego nie wynika, aby obwiniona zamierzała zmienić pas ruchu, a jedynie zjechała na niego na skutek zblokowania kół po gwałtownym hamowaniu (co jest okolicznością bezsporną) przy jednoczesnym całkowitym zaniechaniu ustalenia przez Sąd Rejonowy przyczyny dla której obwiniona podjęła manewr gwałtownego hamowania, co doprowadziło do wadliwego uznania, iż D. K. (1) swoim zachowaniem wypełniła znamiona czynu z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 22 ust 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Niezależnie od podniesionych zarzutów na podstawie art. 427 § 1 kpk oraz art. 437 § 2 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw, obrońca obwinionej wniósł o uchylenie wyroku i umorzenie postępowania wobec przedawnienia karalności czynu zarzucanego obwinionej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja obrońcy obwinionej zasługiwała na uwzględnienie jedynie w zakresie podniesionego zarzutu przedawnienia karalności wykroczenia, stąd wniosek o uchylenie wyroku i umorzenie postępowania należało uwzględnić.

Wbrew bowiem podniesionym w niej pozostałym zarzutom kompleksowa analiza zgromadzonego materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że ustalenia faktyczne, jakie na jego podstawie poczynił Sąd I instancji, są prawdziwe i odpowiadające tym dowodom. Sąd ten nie dopuścił się obrazy przepisów postępowania, ani nie popełnił błędu w ustaleniach faktycznych, przeprowadził niezbędne dla prawidłowego wyrokowania dowody i tak zgromadzony materiał ocenił w sposób wszechstronny oraz pozbawiony błędów natury faktycznej, czy też logicznej. Sąd Rejonowy dokonując analizy – z poszanowaniem wyżej wskazanych zasad procesowych - zgromadzonego materiału dowodowego prawidłowo ustalił stan faktyczny. Tych prawidłowych ustaleń nie podważył dowód z zeznań świadka E. K., który nie był w stanie dokładnie określić odległości w jakiej wjechał samochód O. (...) na pas ruchu, którym świadek jechał razem z obwinioną. Podana przez świadka odległość ok. 30 m pozostaje w całkowitej sprzeczności z odległością wskazaną przez świadka M. S., który kierował samochodem O. (...) i włączał się do ruchu z pasa wjazdowego z prawej strony. Świadek M. S. zeznał, że samochód obwinionej był wówczas w odległości jakieś 100-300 m. Należy wskazać, że samochód O. (...) zdążył wjechać na pas ruchu którym poruszała się obwiniona skoro świadek widział w lewym lusterku jak ten samochód gwałtownie hamuje i przewraca się na bok. Okoliczność ta nie stoi w sprzeczności z dowodem z zeznań świadka M. M., który zauważył dym wydobywający się spod koła samochodu R. (...), a następnie samochód obwinionej wjechał na jego pas ruchu, odbił się od jego samochodu i zatrzymał się tarasując pas ruchu, którym poruszał się świadek. Następnie doszło do drugiego uderzenia bowiem świadek M. M. nie zdążył wyhamować i uderzył w stojący na jego pasie ruchu pojazd obwinionej.

W ocenie Sądu Okręgowego do kolizji doszło na skutek gwałtownego manewru hamowania podjętego przez obwinioną, która jak wynika z zeznań świadków M. M. i M. S. wystraszyła się samochodu O. (...) włączającego się do ruchu. Jednak żaden dowód nie wskazuje na to, aby to świadek M. S. zajechał drogę obwinionej. Tym bardziej, że jak wynika z odpisu wyroku Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 5 marca 2014r. sygn. akt II W 804/13 M. S. został uniewinniony od zarzutu spowodowania w dniu 03.08.2013r. zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym podczas włączania się do ruchu ze stacji paliw.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 19 ust 2 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym kierujący pojazdem jest obowiązany jechać z prędkością zapewniającą panowanie nad pojazdem, z uwzględnieniem warunków, w jakich ruch się odbywa i natężenia ruchu. Ponadto kierujący jest obowiązany hamować w sposób niepowodujący zagrożenia bezpieczeństwa ruchu lub jego utrudnienia. Nawet zachowanie tzw. prędkości administracyjnie dozwolonej nie może samo przez się świadczyć o tym, że kierowca zachował prędkość bezpieczną w rozumieniu art. 19 ust. 1 prawa o ruchu drogowym. Na drodze bowiem - niezależnie od tego, czy ruch pojazdów odbywa się we dnie, czy w nocy, mogą in concreto panować takie warunki atmosferyczne (np. gołoledź, mgła) czy też takie natężenie ruchu, że nawet prędkość znacznie mniejsza od administracyjnie dozwolonej nie będzie zapewniała panowania nad pojazdem". (Zob. wyr. SN z dnia 25 maja 1995 r., II KRN 52/95, OSNKW 1995, nr 11-12, poz. 82,

Aby manewr hamowania nie powodował zagrożenia bezpieczeństwa ruchu lub jego utrudniania, powinien być wykonywany spokojnie, z lekkim naciskiem na pedały hamulca; nie może być gwałtowny, gdyż jego siła przekroczyłaby siłę przyczepności kół do jezdni, doprowadzając do poślizgu, chyba że wymaga tego sytuacja na drodze (B. Kurzępa, Kodeks drogowy..., s. 77). Gwałtowne hamowanie może też doprowadzić do najechania przez pojazdy jadące z tyłu, mimo zachowania przez nie odpowiedniego odstępu.

Mają na uwadze powyższe wywody należy wskazać, że Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w tej sprawie uznając, że zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym spowodowała obwiniona D. K. (2), która na skutek gwałtownego hamowania zjechała na lewy pas ruchu uderzając lewą stroną swojego pojazdu w samochód O. (...), a następnie samochód obwinionej stanął w poprzek tego pasa ruchu co doprowadziło do zderzenia z pojazdem O. (...).

Niezależnie jednak od granic zaskarżenia i podniesionych w apelacji zarzutów stwierdzić należy, że zachodzi w sprawie bezwzględna przyczyna odwoławcza, o jakiej mowa w art. 104 § 1 pkt 7 k.p.w., ponieważ w odniesieniu do zarzucanego obwinionej wykroczenia nastąpiło przedawnienie orzekania, co stanowi ujemną przesłankę procesową określoną w art. 5 § 1 pkt. 4 k.p.w. Zgodnie bowiem z art. 45 § 1 k.w. karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok, przy czym jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od popełnienia czynu. Czyn zarzucony obwinionej został popełniony w dniu 3 sierpnia 2013r., przy czym w okresie roku od jego popełnienia wszczęto postępowanie. W tej sytuacji karalność wykroczenia zarzucanego obwinionej ustała z upływem 2 lat od daty jego popełnienia, a więc w dniu 3 sierpnia 2015r.

Mając powyższe okoliczności na uwadze, Sąd Okręgowy uchylił zaskarżony wyrok i postępowanie w stosunku do obwinionej umorzył. O kosztach postępowania w sprawie orzeczono na podstawie art. 118 § 2 k.p.w. obciążając nimi Skarb Państwa.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE