UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 12 listopada 2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. – po rozpoznaniu wniosku A. C. z dnia 13 września 2013r. – odmówił wnioskodawczyni prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu tej decyzji organ rentowy powołał się na orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 7 listopada 2013r., którym wnioskodawczyni (ubezpieczona) została uznana za zdolną do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła ubezpieczona twierdząc, iż pomimo długotrwałego leczenia aktualny stan zdrowia uniemożliwia jej wykonywanie pracy zawodowej.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie, powołując argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił i rozważył, co następuje:

Ubezpieczona A. C. (urodz. (...)) w dniu 13 września 2013r. złożyła wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy. W okresie od 19 kwietnia 2013r. do 17 października 2013r. pobierała ona zasiłek chorobowy. W okresie swojej aktywności zawodowej ubezpieczona wykonywała pracę masarza (w zakładach mięsnych), pakowacza, robotnika pomocniczego, a ostatnio sprzątaczki (od sierpnia 2003r.).

W toku postępowania o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy orzeczeniem z dnia 11 października 2013r. Lekarz Orzecznik ZUS ustalił, iż ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. Po rozpoznaniu sprzeciwu ubezpieczonej Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 7 listopada 2013r. także ustaliła, iż nie jest ona niezdolna do pracy.

W celu zweryfikowania stanowiska organu rentowego opartego na orzeczeniu Komisji Lekarskiej ZUS Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii zespołu biegłych sądowych w składzie: specjalista medycyny pracy, ortopeda, psycholog kliniczny i psychiatra. Biegli sądowi rozpoznali u ubezpieczonej następujące schorzenia:

- zmiany zwyrodnieniowo dyskopatyczne kręgosłupa L-S z okresowym zespołem bólowym szyjnym i L-S w okresie remisji,

- początkowe zmiany zwyrodnieniowe stawów kolanowych,

- zaburzenia lękowe.

W ocenie biegłych sądowych ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy w wykonywanym zawodzie. Wymaga ona leczenia ambulatoryjnego istniejących schorzeń oraz rehabilitacji narządu ruchu, w tym również kręgosłupa. Biegli powołanego w sprawie zespołu zgodzili się z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 7 listopada 2013r.

(protokół badań sądowo – lekarskich i orzeczenie lekarskie k.13 – 14 a.s.)

Zastrzeżenia do powyższej opinii zgłosiła ubezpieczona argumentując, iż schorzenia kręgosłupa i problemy neurologiczne mają u niej charakter przewlekły i nie rokują poprawy mimo rehabilitacji. Problemy z kręgosłupem w znacznym stopniu – w ocenie ubezpieczonej – utrudniają jej podjęcie pracy i jej wykonywanie. Ubezpieczona wnosiła o ponowne przeprowadzenie badania przez inny zespół biegłych sądowych.

(pismo procesowe powódki - k.26 a.s.)

Ponadto dostarczyła ona nową dokumentację medyczną (w tym aktualny wynik rezonansu magnetycznego głowy z dnia 8.10.2014r. – k.35 a.s.).

W opinii uzupełniającej biegli sądowi przeanalizowali złożoną przez ubezpieczoną dokumentację medyczną i odnosząc się do zastrzeżeń ubezpieczonej wyjaśnili, iż w badaniu MR głowy nie ujawniono patologii, która rzutowałaby na ustalone orzeczenie lekarza neurologa. Natomiast zaświadczenie lekarskie ze Szpitala (...) w I. informuje o konieczności leczenia operacyjnego kręgosłupa L-S (terminu operacji nie ustalono) i zalecono jedynie unikanie obciążenia kręgosłupa. Biegli sądowi wyjaśnili, iż nadesłana przez ubezpieczoną nowa dokumentacja medyczna nie wpływa na zmianę ich wcześniejszego orzeczenia, zgodnie z którym jest ona zdolna do pracy dotychczas wykonywanej i wymaga rehabilitacji ze strony kręgosłupa.

(opinia uzupełniająca – k.42 a.s.)

Ubezpieczona nie zgodziła się z opinią uzupełniającą, podnosząc iż jej dolegliwości nie pozwalają na aktywne wykonywanie pracy zawodowej, w tym prac fizycznych.

(pismo procesowe ubezpieczonej – k.53 a.s.)

Sąd Okręgowy dopuścił - na wniosek ubezpieczonej – dowód z opinii drugiego zespołu biegłych sądowych w składzie: neurolog, specjalista medycyny pracy, ortopeda, psycholog i psychiatra.

Biegli sądowi drugiego zespołu rozpoznali u ubezpieczonej następujące schorzenia:

- chorobę zwyrodnieniową stawów i kręgosłupa,

- wielopoziomową dyskopatię szyjną, piersiową i lędźwiową,

- przewlekły zespół bólowy szyjno – barkowy i lędźwiowo – krzyżowy objawowy z okresami zaostrzeń,

- zaburzenia lękowe w wywiadzie.

Po przeprowadzonych badaniach sądowo – lekarskich i zapoznaniu się z dokumentacją znajdującą się w aktach sprawy oraz dostarczoną przez badaną biegli stwierdzili, że stan zdrowia ubezpieczonej nie czyni jej niezdolną do pracy. Wyjaśnili oni, że istniejące u ubezpieczonej schorzenia w aktualnym stadium zaawansowania nie powodują u niej istotnego upośledzenia sprawności psychofizycznej i zdolności do zatrudnienia na ostatnio zajmowanym stanowisku. Schorzenia te w okresie zaostrzenia mogą powodować takie dolegliwości jak podaje orzekana podczas zbierania wywiadu i z tego powodu konieczne może być czasowe odsunięcie od pracy. Natomiast po konsultacji neurochirurgicznej zalecono leczenie zachowawcze i systematyczne leczenie farmakologiczne i prewencyjne, w tym sanatoryjno - rehabilitacyjne.

Biegli sądowi drugiego zespołu zgodzili się z orzeczeniami Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 11 października 2013r. i Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 7 listopada 2013r. oraz opinią pierwszego zespołu biegłych sądowych z dnia 27 maja 2014r.

(protokół badań sądowo – lekarskich i orzeczenia lekarskie z dnia 12 marca 2015r. – k.65 – 66 a.s.)

Zastrzeżenia do tej opinii zgłosiła ubezpieczona twierdząc, iż stan zdrowia nie pozwala jej na podjęcie pracy dotychczas wykonywanej. Odnosząc się do opinii biegłego sądowego ortopedy co do braku leczenia w poradni ortopedycznej ubezpieczona przedłożyła też historię choroby z tej poradni.

(pismo procesowe ubezpieczonej z dnia 14 maja 2015r. z załącznikiem – k.78 – 86)

Zgodnie z art.57 ust.1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2015r., poz.748) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy,

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3) niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w ustawie albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przepisu ust.1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. Przy czym w myśl art.12 wspomnianej wyżej ustawy – niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego w myśl art.57 ust.1 pkt 2 uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie między innymi pięć lat, jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat. Pięcioletni okres winien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy, do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej (art.58 ust.1 i 2w/w/ ustawy).

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art.12 w/w/ ustawy). Oceniając stopień niezdolności do pracy należy, w myśl art.13 wymienionej ustawy, uwzględnić stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy poprzez dyrektywy z art.233 § 1 K.p.c. Sąd Okręgowy uznał, iż materiał ten pozwalał na wydanie w sprawie merytorycznego rozstrzygnięcia. Dowody z opinii dwóch zespołów biegłych sądowych (łącznie 8 specjalistów z tych dziedzin medycyny, które dotyczą schorzeń na które cierpi ubezpieczona) pozwalały na dokonanie ustalenia, iż nie jest ona niezdolna do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Biegli obu zespołów rozpoznali u ubezpieczonej schorzenia kręgosłupa i narządu ruchu oraz zaburzenia lękowe, jednak zgodnie ustalili, iż w aktualnym stanie zaawansowania nie powodują one u badanej istotnego upośledzenia sprawności psychofizycznej i zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych przez nią kwalifikacji na ostatnio zajmowanym stanowisku. Ubezpieczona w swoich zastrzeżeniach do opinii drugiego zespołu biegłych ograniczyła się do przedstawienia dotychczasowego, polemicznego wobec ustaleń tej opinii stanowiska, jednak nie sformułowała merytorycznych argumentów, które mogłyby podważyć ustalenia i wnioski ich opinii z dnia 12 marca 2015r. Samo twierdzenie ubezpieczonej co do tego, iż aktualny stan zdrowia nie pozwala jej na podjęcie pracy dotychczas wykonywanej oraz powoływanie się na bóle kręgosłupa (których biegli w okresie zaostrzeń nie kwestionowali) nie mogło podważyć ostatecznych wniosków i istotnych ustaleń obu zespołów biegłych sądowych.

W ocenie biegłych sądowych schorzenia, na które cierpi ubezpieczona, mogą w okresie zaostrzeń powodować dolegliwości podawane przez ubezpieczoną w trakcie wywiadu. Dolegliwości te mogą jednak skutkować koniecznością czasowego tylko odsunięcia od pracy, przy jednoczesnym wskazaniu prowadzenia systematycznego leczenia farmakologicznego i prewencyjnego, w tym sanatoryjno – rehabilitacyjnego.

Ubezpieczonej w toku procesu nie udało się podważyć ustaleń i wniosków opinii obu zespołów biegłych sądowych w oparciu o merytoryczne argumenty.

W tym stanie rzeczy na podstawie art.477¹⁴§ 1 K.p.c. w związku z powołanymi przepisami prawa materialnego Sąd oddalił odwołanie wobec ustalenia, iż ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji zawodowych i dotychczas wykonywaną pracą.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE