Sygn. akt VII Ua 93/15
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 29 maja 2015 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi, XI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. w Z. z dnia 9 grudnia 2014 roku znak (...) i przyznał A. K. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 4 kwietnia 2013 roku do 6 września 2013 roku.
Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne.
Wnioskodawca A. K. w okresie od 7 maja 2012 roku do dnia 4 listopada 2012 roku był niezdolny do pracy z powodu choroby i pobierał zasiłek chorobowy.
Wnioskodawca po wyczerpaniu okresu zasiłkowego wystąpił z wnioskiem o przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego. Orzeczeniem lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wnioskodawca został uznany za niezdolnego do pracy oraz stwierdzono, iż istnieją okoliczności uzasadniające ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 2 miesięcy od daty wyczerpania zasiłku chorobowego. Decyzją z dnia 29 listopada 2013 roku wnioskodawcy przyznane zostało prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od dnia 5 listopada 2012 roku do dnia 3 stycznia 2013 roku. Decyzją z dnia 30 listopada 2012 roku odmówiono wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.
Decyzją z dnia 14 stycznia 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. odmówił wnioskodawcy prawa do świadczenia rehabilitacyjnego na dalszy okres.
Odwołanie od decyzji z dnia 14 stycznia 2013 roku złożył wnioskodawca. Wyrokiem z dnia 9 grudnia 2013 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi –Śródmieścia w Łodzi zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od dnia 5 listopada 2012 roku do dnia 3 stycznia 2013 roku oraz roszczenie wnioskodawcy o zasiłek chorobowy za okres od 11 lutego 2013 roku do 6 września 2013 roku przekazał do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. celem rozpoznania i wydania decyzji w sprawie.
Decyzją z dnia 3 lutego 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. wznowił postępowanie i odmówił wnioskodawcy prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 11 lutego 2013 roku do 6 września 2013 roku z uwagi na powstanie niezdolności do pracy z powodu tej samej choroby w okresie nie przekraczającym 60 dni.
W wyniku odwołania wnioskodawcy od decyzji z dnia 3 lutego 2014 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi –Śródmieścia w Łodzi w sprawie XIU 258/14 wyrokiem z dnia 5 września 2014 roku umorzył postępowanie w sprawie prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 11 lutego 2013 roku do 4 kwietnia 2013 roku i oddalił odwołanie w pozostałej części.
Wnioskiem z dnia 29 stycznia 2014 roku A. K. wystąpił przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego za dalszy okres.
Decyzją z dnia 7 marca 2014 roku organ rentowy w związku z orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 26 lutego 2014 roku przyznał wnioskodawcy prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 4 stycznia 2013 roku do 3 kwietnia 2013 roku.
Wnioskiem z dnia 13 marca 2014 roku wnioskodawca wystąpił o przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego na dalszy okres.
Decyzją z dnia 26 maja 2014 roku organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 4 kwietnia 2013 roku – na podstawie orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 9 maja 2014 roku.
Orzeczeniem z dnia 13 października 2014 roku Lekarz Orzecznik ZUS orzekł, iż wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy do dnia 30 listopada 2015 roku i decyzją z dnia 20 października 2014 roku odmówiono wnioskodawcy świadczenia rehabilitacyjnego.
Pozwany zwrócił się w dniu 23 października 2014 roku do Wydziału Orzecznictwa Lekarskiego i Prewencji z wnioskiem o przeprowadzenia badania przez komisję lekarską Zakładu i wydanie orzeczenia w sprawie wnioskodawcy.
Orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 3 listopada 2014 roku orzeczono, iż wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. U wnioskodawcy rozpoznano astmę oskrzelową z zespołem nakładania (...) bez objawów niewydolności oddechowej, nadciśnienie tętnicze poddające się leczeniu, cukrzycę typu 2 wyrównaną metabolicznie, otyłość oraz zespół bezdechu nocnego.
W konsekwencji orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 3 listopada 2014 roku organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję.
Wnioskodawca w okresie od 19 lutego 2013 roku do 8 marca 2013 roku przebywał w Oddziale chorób Płuc Szpitala w Tuszynie. Wówczas rozpoznano u wnioskodawcy zaostrzenie astmy oskrzelowej, nadciśnienie tętnicze, stan po wagotomii żołądka, stan po usunięciu śledziony, cukrzycę typu 2, otyłość oraz uczulenie na D. i D..
U wnioskodawcy rozpoznaje się astmę oskrzelową atopową, zespół obturacyjnego bezdechu sennego – postać ciężką ( (...) 37), przewlekłe alergiczne zapalenie błony śluzowej nosa, przewlekłą chorobę niedokrwienną serca, przewlekłą niewydolność krążenia – II/IIIst według klasyfikacji (...), nadciśnienie tętnicze, cukrzycę typu 2 leczoną insuliną, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego z zespołem bólowym, otyłość, stan po wagotomii żołądka oraz splenektomii. Wnioskodawca po dniu 4 kwietnia 2013 roku był nadal niezdolny do pracy i stan zdrowia uprawniał wnioskodawcę do świadczenia rehabilitacyjnego, na okres do 6 września 2013 roku. Wcześniejsze zaostrzenia astmy u wnioskodawcy w okresie wiosenno-letnim, obecnie dotyczą wszystkich miesięcy w roku, pomimo systematycznego jej leczenia. Pogarszająco na sprawność wentylacyjną płuc wnioskodawcy oraz jego wydolność oddechową wpływa postać obturacyjnego bezdechu sennego i zła tolerancja aparatu (...), który stosuje podczas snu. Razem z astmą oskrzelową obturacyjny bezdech senny powoduje u wnioskodawcy, tzw zespół nakładania, obarczony poważnym ryzykiem groźnych dla życia powikłań. Wnioskodawca od dnia 4 kwietnia 2013 roku był dalej niezdolny do pracy, lecz dalsze leczenie lub rehabilitacja rokowały odzyskanie przez niego zdolności do pracy, czego dowodzi to, że wnioskodawca przed sierpniem 2014 roku pracował zarobkowo.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy oraz na podstawie dowodu z opinii biegłego sądowego specjalisty pulmonologa. Sąd w pełni uznał wartość dowodową wydanej opinii oraz podzielił – jako przekonywujące – wnioski wypływające z jej treści. Zdaniem Sądu, opinia biegłego nie zawiera braków i wyjaśnia okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Podniesione przez organ rentowy zastrzeżenia do opinii biegłego zawarte w piśmie procesowym z dnia 15 kwietnia 2015 roku nie przekreślały miarodajności opinii biegłego. Sąd podkreślił, iż dowód z opinii biegłego pulmonologa został dopuszczony na okoliczność ustalenia, czy wnioskodawca po wyczerpaniu świadczenia rehabilitacyjnego przyznanego do dnia 3 kwietnia 2013 roku był nadal niezdolny do pracy i czy rokował odzyskanie zdolności do pracy. Biegły w tym zakresie udzielił odpowiedzi na powyższe pytanie. Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy pozostawała okoliczność częściowej trwałej niezdolności do pracy wnioskodawcy w chwili obecnej. Dla rozstrzygnięcia sprawy istotna pozostawała kwestia dalszej niezdolności do pracy wnioskodawcy po dniu 3 kwietnia 2013 roku i rokowania co do odzyskania zdolności. Przesłanki powyższe zostały spełnione, a wnioskodawca był niezdolny do pracy po 3 kwietnia 2013 roku, a przy tym rokował odzyskanie zdolności do pracy, co nastąpiło po dniu 6 września 2013 roku, kiedy wnioskodawca podjął zatrudnienie.
W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał, iż odwołanie wnioskodawcy jest zasadne i jako takie podlegało uwzględnieniu w zakresie prawa wnioskodawcy do świadczenia rehabilitacyjnego na dalszy okres po dniu 3 kwietnia 2013 roku.
Sąd podniósł, iż zgodnie z treścią art. 18 ust. 1 i 3-6 ustawy zasiłkowej, świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy. W przedmiotowej kwestii orzeka lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Od orzeczenia lekarza orzecznika ubezpieczonemu przysługuje sprzeciw do komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w terminie i na zasadach przewidzianych w przepisach o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych może zgłosić zarzut wadliwości orzeczenia lekarza orzecznika w terminie i na zasadach przewidzianych w przepisach o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Orzeczenie lekarza orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub, co do którego nie wniesiono zarzutu wadliwości, albo orzeczenie komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych stanowi podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczenia rehabilitacyjnego.
W sprawie niniejszej spornym było czy wnioskodawca A. K. – po zakończeniu w dniu 4 listopada 2012 roku okresu zasiłkowego i okresu świadczenia rehabilitacyjnego przyznanego na okres od dnia 5 listopada 2012 roku do 3 kwietnia 2013 roku stał się osobą zdolną do pracy, czy też stan jego zdrowia uzasadniał przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, a w takim razie na jaki okres.
Z treści przepisu wynikają dwie przesłanki konieczne do nabycia prawa do powyższego świadczenia tj. dalsza niezdolność do pracy i rokowanie odzyskania zdolności do pracy wskutek leczenia lub rehabilitacji. Świadczenie rehabilitacyjne w zamyśle ustawodawcy ma stworzyć możliwość kontynuowania leczenia lub rehabilitacji osobom, dla których obowiązujący obecnie okres zasiłkowy jest zbyt krótki, aby odzyskać pełną zdolność do pracy.
U wnioskodawcy po dniu 3 kwietnia 2013 roku stwierdzano astmę oskrzelową atopową, zespół obturacyjnego bezdechu sennego – postać ciężką ( (...) 37), przewlekłe alergiczne zapalenie błony śluzowej nosa, przewlekłą chorobę niedokrwienną serca, przewlekłą niewydolność krążenia – II/IIIst według klasyfikacji (...), nadciśnienie tętnicze, cukrzycę typu 2 leczoną insuliną, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego z zespołem bólowym, otyłość, stan po wagotomii żołądka oraz splenektomii. Wnioskodawca był niezdolny do pracy po 3 kwietnia 2013 roku.
W ocenie Sądu I instancji wnioskodawca spełnia przesłanki pozwalające na przyznanie mu świadczenia rehabilitacyjnego po dniu 3 kwietnia 2013 roku na okres do 6 września 2013 roku. Odmiennie niż przyjął organ rentowy, w ocenie Sądu wnioskodawca był niezdolny do pracy przez okres dalszych 5 miesięcy, po upływie, którego stan jego zdrowia poprawił się na tyle by mógł wykonywać obowiązki związane z pracą. Wnioskodawca przy tym rokował odzyskanie zdolności do pracy w tym okresie.
Wszystkie te okoliczności wskazują, iż wnioskodawca nie był zdolny do podjęcia zatrudnienia w dacie badania przez komisję lekarską ZUS, natomiast rokował odzyskanie zdolności do pracy w okresie od 4 kwietnia 2013 roku do 6 września 2013 roku.
W tym stanie faktycznym, stosownie do treści art. 477 14 § 2 k.p.c., Sąd uznał odwołanie za zasadne.
Apelację od powyższego orzeczenia w całości wniósł organ rentowy.
Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił: naruszenie prawa procesowego tj. art. 477 14 § 2 kpc poprzez nie wyjaśnienie istoty sprawy.
W uzasadnieniu swego stanowiska skarżący podniósł, iż przedmiotem postępowania jest prawidłowość decyzji wydanej przez organ rentowy w dniu 09.12.2014r. na wniosek złożony w dniu 22.09.2014r. o świadczenie rehabilitacyjne z ogólnego stanu zdrowia. Kwestia przedłużenia świadczenia rehabilitacyjnego na dalszy okres, które to świadczenie wnioskodawca pobierał przez okres od 05.11.2012r. do 03.04.2013r. została rozpatrzona decyzją z dnia 26.05.2014r. wydaną na wniosek z dnia 13.03.2014r. o przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego na dalszy okres. Organ rentowy odmówił wówczas prawa do świadczenia rehabilitacyjnego a wnioskodawca nie odwołał się od tej decyzji. Natomiast jak wynika z akt sprawy odwołujący w dalszym okresie od 21.03.2014r. do 03.04.2014r. pobierał wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy a następnie zasiłek chorobowy od 04.04.2014r. do 16.07.2014r. Następnie odwołujący w dniu 22.09.2014r. złożył wniosek o świadczenie rehabilitacyjne. Na ten wniosek organ rentowy, po rozpoznaniu sprzeciwu od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS, wydał decyzję z dnia 09.12.2014r. opartą na orzeczeniu komisji lekarskiej ZUS z dnia 03.11.2014r. która stwierdziła, iż wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy . Od decyzji z dnia 09.12.2014r. wnioskodawca złożył odwołanie a zatem prawidłowość tej decyzji jest przedmiotem postępowania sądowego w niniejszej sprawie. Wobec tego, zdaniem skarżącego, przedmiotem badania Sądu nie powinno być prawo wnioskodawcy do świadczenia rehabilitacyjnego na dalszy okres po dniu 03.04.2013r. (wnioskodawca nie odwołał się od decyzji z dnia 26.05.2014r.), lecz kwestia prawa do świadczenia rehabilitacyjnego z wniosku z dnia 22.09.2014r.
Z uwagi na powyższe skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
Na rozprawie apelacyjnej w dniu 13 października 2015 r. ubezpieczony wniósł o oddalenie apelacji organu rentowego w całości. Jednocześnie oświadczył że przez cały czas wnosił o zasiłek wsteczny. Nie odwołał się od decyzji z dnia 26 maja 2014 r., nie pamięta czy ją otrzymał i czy się od niej odwołał.
Sąd Okręgowy w Łodzi zważył co następuje:
Apelacja skarżącego zasługuje na uwzględnienie w tym znaczeniu, iż prowadzi do uchylenia zaskarżonego wyroku, jednakże wiąże się również z koniecznością ponownej weryfikacji okoliczności sprawy przez organ rentowy.
W myśl art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U.2014.159 j.t.), zwanej dalej ustawą zasiłkową, świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje wówczas przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy.
Spór w niniejszej sprawie niewątpliwie dotyczył prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, niemiej jednak w świetle okoliczności sprawy nie jest jasnym za jaki okres – od jakiej daty, sporną decyzją, pozbawiono ubezpieczonego prawa do wskazanego świadczenia. Z tych też względów ani kwestionowana decyzja, ani zaskarżony wyrok nie nadają się do kontroli instancyjnej.
Na gruncie rozpoznawanej sprawy bezspornym jest, iż w związku ze stanem zdrowia wnioskodawcy organ rentowy wielokrotnie orzekał w przedmiocie jego prawa zarówno do zasiłku chorobowego jak i świadczenia rehabilitacyjnego. Kolejnymi decyzjami ostatecznie przyznano A. K. prawo do zasiłku chorobowego w okresie od 7 maja 2012 roku do dnia 4 listopada 2012 roku oraz świadczenie rehabilitacyjne za okres od dnia 5 listopada 2012 roku do dnia 3 stycznia 2013 roku oraz od dnia 4 stycznia 2013 roku do 3 kwietnia 2013 roku. We wniesionym odwołaniu od zaskarżonej decyzji z dnia 9 grudnia 2014 r. wnioskodawca wskazał, iż domaga się przyznania ostatniego z wymienionych świadczeń za dalszy okres tj. od dnia 5 kwietnia 2013 r. do dnia 6 września 2013 r. Okoliczność tę potwierdził też na rozprawie apelacyjnej w dniu 13 października 2015 r. Tymczasem z akt sprawy i ustaleń Sądu Rejonowego wynika, iż decyzją z dnia 26 maja 2014 r. (której ubezpieczony nie kwestionował) organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 4 kwietnia 2013 r. – na podstawie orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 9 maja 2014 r. Jak wywodzi w apelacji skarżący, odwołujący w dalszym okresie od 21 marca 2014r. do 03 kwietnia 2014r. pobierał wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy a następnie zasiłek chorobowy od 04 kwietnia 2014r. do 16 lipca 2014r. Następnie odwołujący w dniu 22 września 2014r. złożył wniosek o świadczenie rehabilitacyjne, który był podstawą wydania zaskarżonej decyzji z dnia 9 grudnia 2014r. opartą na orzeczeniu komisji lekarskiej ZUS z dnia 3 listopada 2014r., którą odmówiono mu prawa do wskazanego świadczenia, bez wskazania jakiegokolwiek okresu. W ocenie Sądu Okręgowego w tym stanie rzeczy nie wiadomo co było przedmiotem orzeczenia organu rentowego. Niejasnym jest czy ZUS orzekał o świadczeniu rehabilitacyjnym za 2013 r. czy 2014 r. W konsekwencji niemożliwym jest stwierdzenie czy kwestionowaną decyzją rozstrzygnięto co do zgłoszonego żądania.
Reasumując w wyniku pominięcia kwestii istotnych dla rozstrzygnięcia nie rozpoznano istoty sprawy. Zgodnie z systemem orzekania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, w postępowaniu wywołanym odwołaniem do sądu pracy i ubezpieczeń społecznych sąd rozstrzyga o prawidłowości zaskarżonej decyzji (art. 477 14 § 2 i art. 477 14a k.p.c.) w granicach jej treści i przedmiotu (wyrok SN 2010.04.23 II UK 309/09 LEX nr 604210). Sąd nie działa w zastępstwie organu rentowego, w związku z czym nie ustala ab initio prawa do świadczeń i choć samodzielnie oraz we własnym zakresie rozstrzyga wszelkie kwestie związane z prawem lub wysokością świadczenia objętego decyzją, to jego rozstrzygnięcie odnosi się do zaskarżonej decyzji (art. 477, art. 477 14 § 2 i art. 477 14a k.p.c.). Przeniesienie sprawy na drogę sądową przez wniesienie odwołania od decyzji organu rentowego ogranicza się do okoliczności uwzględnionych w decyzji, a między stronami spornych; poza tymi okolicznościami spór sądowy nie może zaistnieć. Przed sądem wnioskodawca może żądać jedynie korekty stanowiska zajętego przez organ rentowy i wykazywać swoją rację, odnosząc się do przedmiotu sporu objętego zaskarżoną decyzją, natomiast nie może żądać czegoś, o czym organ rentowy nie decydował. Z tego względu odwołanie wnoszone od decyzji organu ubezpieczeń społecznych nie ma charakteru samodzielnego żądania. (wyrok s.apel. w Gdańsku 2013.11.21 III AUa 34/13 LEX nr 1403680) Wobec powyższego w sytuacji, gdy decyzja tego organu rentowego nie zawiera rozstrzygnięcia co do istoty sprawy, Sąd drugiej instancji może uchylić wyrok sądu pierwszej instancji i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania bezpośrednio organowi rentowemu (art. 477 14a k.p.c.) (por. postanow. SN 2012.12.18 II UZ 58/12 OSNP 2014/1/14). Możliwość przekazania sprawy organowi rentowemu w trybie przepisu art. 477 14a k.p.c., adresowanego do sądu odwoławczego, powinna być ograniczona do sytuacji wyjątkowych, gdy oprócz przesłanek z art. 386 § 2 lub § 4 k.p.c. wystąpiły takie wady decyzji organu rentowego, że nie było możliwe ich naprawienie w postępowaniu sądowym (postanow. SN z 2014.11.27, III UZ 12/14, LEX nr 1628950).
Na gruncie rozpoznawanej sprawy wobec braku zakreślenia wyraźnych granic czasowych zaskarżonej decyzji a co za tym idzie precyzyjnego wskazania jej przedmiotu taka wada właśnie zachodzi. Nadto organ rentowy wydawał wielokrotnie decyzje dotyczące różnych świadczeń, które następnie ulegały zmianie bądź w toku postępowania sądowego bądź na skutek samokontroli ZUS. Wszystko to spowodowało chaos w sytuacji wnioskodawcy. Trudno się zatem dziwić, iż ubezpieczony po raz kolejny złożył wniosek o przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego po 3 kwietnia 2013 roku. W ocenie Sądu Okręgowego, koniecznym jest zatem wydanie orzeczenia kasatoryjnego to jest uchylenie zarówno zaskarżonego wyroku Sądu I instancji, który powyższego uchybienia nie dostrzegł, jak i kwestionowanej decyzji. W tym stanie rzeczy wydanie orzeczenia co do istoty sprawy, przez Sąd Okręgowy jest bowiem wykluczone, gdyż powyższe faktycznie eliminowałoby zarówno konieczność orzekania w sprawie przez organ rentowy jak i prowadziłoby do nieuprawnionego pozbawienia stron prawa do dwuinstancyjnego sądowego postępowania odwoławczego.
Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 14a k.p.c. orzekł jak w sentencji.
Organ rentowy orzekając ponownie winien, doprowadzić do wyjaśnienia wszystkich niejasności w sprawie czyniąc w decyzji ustalenia faktyczne w kwestiach istotnych dla rozstrzygnięcia, w szczególności zaś sprecyzować datę, od której ubezpieczonego prawa do świadczenia rehabilitacyjnego pozbawia, lub od której to świadczenie przyznaje. Dopiero bowiem dokonanie tych czynności pozwoli na ewentualną ocenę poprawności orzeczenia w przedmiocie prawa do świadczeń na drodze sądowej.
Przewodnicząca: Sędziwie: