UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 16 czerwca 2015 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi, XI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie J. B. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) w Ł. z dnia 8 stycznia 2015 roku, odmawiającej wnioskodawcy prawa do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 1 listopada 2014 r. do dnia 11 lutego 2015 r.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne.

W dniu 31 lipca 2014 r. wnioskodawca wystąpił o rentę z tytułu niezdolności do pracy. J. B. do dnia 06 września 2014 r. pozostawał w zatrudnieniu i z tego tytułu podlegał ubezpieczeniom społecznym.

Ubezpieczony J. B. prowadzi działalność gospodarczą od listopada 2014 r. W dniu 12 listopada 2014 r. z tego tytułu zgłosił się do ubezpieczenia wypadkowego, rentowego, zdrowotnego. Nie składał wniosku o objęcie dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym.

Decyzją z dnia 15 października 2014 r. wnioskodawcy przyznano dofinansowanie ze środków Unii Europejskiej, a w dniu 29 października 2014 r. środki te wypłacono na rzecz wnioskodawcy. W dniu 27 października 2014 r. (na podstawie wniosku z dnia 02 października 2014 r.) wnioskodawca podpisał umowę o dofinansowanie, w formie przyznawania bezrobotnemu jednorazowo środków na podjęcie działalności gospodarczej ze środków Unii Europejskiej. W związku z umową, w dniu 29 października 2014 r., przekazano wnioskodawcy kwotę 21.900 zł na zakup środków trwałych i samochodu ciężarowego. Wnioskodawca zobowiązany był powiadomić Urząd o rozpoczęciu działalności do dnia 14 listopada 2014 r. i do prowadzenia działalności przez okres co najmniej 12 miesięcy, z zastrzeżeniem zaliczenia do okresu działalności przerw w jej prowadzeniu z powodu choroby lub korzystania ze świadczenia rehabilitacyjnego (par. 3 umowy).

Decyzją z dnia 28 października 2014r (na wniosek z dnia 02 października 2014r) wnioskodawcy przyznano prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od dnia 16 sierpnia 2014 r. do dnia 11 lutego 2015 r. Decyzją z dnia 30 października 2014 r. odmówiono prawa do renty. W celu uzyskania świadczenia rehabilitacyjnego wnioskodawca wypełnił i złożył oświadczenie, w którym pouczono go, że za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia świadczenie rehabilitacyjne nie przysługuje, w razie podjęcia lub kontynuowania działalności zarobkowej stanowiącej tytuł do objęcia ubezpieczeniem chorobowym.

Wnioskodawca już wcześniej /przed datą decyzji/ podjął szereg czynności zmierzających do rozpoczęcia działalności gospodarczej, m.in. związanych z procedurą uzyskania dofinansowania z Urzędu Pracy. W dniu 27 października 2014 r. wnioskodawca zarejestrował działalność w zakresie inżynierii i związanego z nią doradztwa technicznego, a w dniu (...)r. otrzymał REGON dla działalności. W GUS zgłosił rozpoczęcie działalności z dniem(...)r. Działalność polegała na technicznym doradztwie dla serwisów samochodowych. Była jednoosobowa, a wnioskodawca nikogo nie zatrudniał. Prowadził ją i prowadzi nadal w miejscu zamieszkania. Od listopada 2014 r. do lutego 2015 r. opłacał składki na ubezpieczenia. Początkowo wnioskodawca miał zamiar pobierać rentę i prowadzić działalność. Nie wiedział jeszcze, że renty nie otrzyma. Po otrzymaniu świadczenia rehabilitacyjnego wnioskodawca nie zawieszał prowadzenia działalności. Uważał, że wyłącza to umowa o dofinansowanie działalności.

W dniu 04 grudnia 2014 r. wnioskodawca opłacił pomoc przy otwieraniu działalności gospodarczej oraz usługę rachunkową. Korzystał z pomocy biura rachunkowego w czynnościach związanych z działalnością gospodarczą. Do połowy grudnia 2014 r. wnioskodawca wydatkował kwotę dofinansowania - 10.900 zł na zakup samochodu ciężarowego oraz 1900 zł na zakup środków trwałych związanych z działalnością. Działalność na razie przynosi straty. W maju 2014 r. zakończyło się postępowanie odwoławcze administracyjne, związane z zamiarem wycofania dla wnioskodawcy dofinansowania, z uwagi na utratę przez niego statusu bezrobotnego i przyznania świadczenia rehabilitacyjnego.

Stan faktyczny sprawy Sąd Rejonowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, powoływanych powyżej i niekwestionowanych przez strony. Fakty istotne dla sprawy Sąd ustalił także w oparciu o zeznania wnioskodawcy – częściowo wiarygodne, logiczne, spójne, nie sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego. Sąd przyjął, iż zeznania wnioskodawcy w części dotyczącej braku możliwości zawieszenia działalności gospodarczej na czas pobierania świadczenia rehabilitacyjnego, były niewiarygodne. Podniósł, iż par. 3 umowy o dofinansowanie, zaliczał do okresów prowadzenia działalności warunkujących utrzymanie dofinansowania, okresy pobierania świadczenia rehabilitacyjnego. Twierdzenia wnioskodawcy w tym zakresie zmierzały więc wyłącznie do wzmocnienia linii obrony i uzyskania świadczenia rehabilitacyjnego, mimo posiadania innego tytułu ubezpieczenia.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny, Sąd I instancji uznał, iż odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie. W ocenie Sądu decyzja podjęta przez ZUS była słuszna i znajdowała oparcie w obowiązujących przepisach.

Sąd przyjął, iż w okresie od listopada 2014 r. J. B. posiadał tytuł do ubezpieczenia w postaci zarejestrowanej działalności gospodarczej. W konsekwencji, w sprawie spełnione zostały przesłanki z art. 17 w zw. z art. 22 ustawy zasiłkowej.

Powołując się na przepis art. 17 ust.1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jednolity Dz. U. z 2010 roku nr 77, poz.512 ze zm.) Sąd wskazał, iż ubezpieczony wykonujący w okresie orzeczonej niezdolności do pracy pracę zarobkową lub wykorzystujący zwolnienie od pracy w sposób niezgodny z celem zwolnienia traci prawo do zasiłku chorobowego /odpowiednio świadczenia rehabilitacyjnego/ za cały okres tego zwolnienia. Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, iż wnioskodawca utracił prawo do spornego świadczenia już za cały listopad 2014 r. tj. za miesiąc, w którym podjął działalność zarobkową, jak i dalej.

Sąd I instancji zważył, iż ryzyko ubezpieczeniowe objęte ubezpieczeniem z tytułu choroby, odnosi się do niemożliwości uzyskiwania dochodów w razie jego spełnienia. Zasiłek chorobowy (świadczenie rehabilitacyjne) przysługuje, zatem tylko wówczas, gdy choroba uniemożliwia uzyskiwanie dochodu z pracy, a nie przysługuje za okresy wykonywania pracy, za nie bowiem przysługuje nie zasiłek lecz wynagrodzenie /w tym przypadku dochód z działalności/. Sąd zaznaczył, iż powszechnie akceptowane jest obecnie takie rozumienie powoływanego powyżej przepisu, że za „pracę zarobkową, której wykonywanie w okresie orzeczonej niezdolności do pracy powoduje utratę prawa do zasiłku chorobowego (...) na podstawie art. 17 ust.1 ww. ustawy uważa się każdą aktywność ludzką zmierzająca do osiągnięcia zarobku, w tym pozarolniczą działalność gospodarczą, choćby nawet polegającą na czynnościach nie obciążających w istotny sposób organizmu przedsiębiorcy i zarazem pracownika pozostającego na zwolnieniu lekarskim” / wyrok SN z dnia 5 kwietnia 2005 roku; w sprawie I UK 370/04, OSNP 2005 nr 21, poz. 342/. W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjęto także, że w pewnych przypadkach wykonywanie niektórych ubocznych czynności związanych z prowadzoną działalnością może nie być kwalifikowane, jako wykonywanie pracy. Na przykład wykonywanie „formalnoprawnych czynności, do jakich jest zobowiązany ubezpieczony jako pracodawca” (wyrok z dnia 7 października 2003 roku, II UK 76/03, OSNP 2004 nr 14, poz. 247), czy „podpisanie w trakcie zwolnienia lekarskiego dokumentów finansowych” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 stycznia 2002 roku, II UKN 710/00, OSNP 2003 nr 20, poz. 498). Niemniej jednak Sąd Rejonowy zaznaczył, że w powołanych orzeczeniach chodziło o zachowania o charakterze incydentalnym, o sporadyczną, wymuszoną okolicznościami aktywność usprawiedliwiającą zachowanie prawa do zasiłku. W innych przypadkach za sporny okres nie należy się zasiłek, lecz wynagrodzenie za pracę.

Zdaniem Sądu I instancji, iż w przypadku wnioskodawcy, co najmniej od października 2014 r. miał miejsce szereg zaplanowanych i przemyślanych czynności, zmierzających do otwarcia i prowadzenia działalności gospodarczej, czyli do zapewnienia sobie źródła zarobkowania na przyszłość. W ocenie Sądu sam fakt nie osiągnięcia spodziewanego dochodu bądź nie osiągnięcie go w ogóle, nie miały decydującego znaczenia, bowiem w zakres działalności wchodzą także czynności, które dopiero w przyszłości doprowadzą do uzyskania wymiernych środków finansowych.

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sądu Rejonowy uznał, że w spornym okresie ubezpieczony podejmował czynności zmierzające do osiągnięcia zarobku oraz zabezpieczenia możliwości jego osiągania w przyszłości. Podjął działalność gospodarczą, aby zabezpieczyć na niedaleką przyszłość źródło zarobkowania. Nadto Sąd podkreślił, iż w sporze nie wykazał, aby w okresie objętym decyzją nie prowadził czynnie działalności gospodarczej, natomiast charakter działalności zapewniał możliwość jej prowadzenia w miejscu zamieszkania i niewielkim nakładem kosztów i pracy, a także możliwość uzyskiwania z niej przychodu, w okresie odległym od daty podjęcia czynności zmierzających do jego uzyskania. Wnioskodawca opłacił za sporny okres składki na ubezpieczenia, ale nie zgłosił się z działalności do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego.

Sąd meriti wskazał, iż zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt. 5 ustawy systemowej, obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, z zastrzeżeniem art. 8 i 9, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność oraz osobami z nimi współpracującymi.

Powołując się na pogląd, ugruntowany w orzecznictwie, Sąd Rejonowy przyjął, że obowiązek ubezpieczeń społecznych jest związany z faktycznym wykonywaniem pozarolniczej działalności gospodarczej. Natomiast kwestie związane z zarejestrowaniem, wyrejestrowaniem czy zgłaszaniem przerw w tej działalności mają znaczenie w sferze dowodowej, nie przesądzają same w sobie o podleganiu obowiązkowi ubezpieczenia społecznego. Osoby faktycznie nieprowadzące takiej działalności, nie podlegają ubezpieczeniu społecznemu, nawet jeżeli dokonały wpisu do ewidencji działalności gospodarczej. Informacje zgłaszane w organie ewidencyjnym o rozpoczęciu i zakończeniu wykonywania działalności gospodarczej, mają niewątpliwie znaczenie w sferze dowodowej, bowiem prowadzą do domniemania, że stan faktyczny kształtuje się tak, jak to wynika z ewidencji działalności gospodarczej (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 26 czerwca 2013 r., III AUa 1722/12; wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 24 kwietnia 2013 r., III AUa 206/13; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 4 kwietnia 2013 r., III AUa 1350/12; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 8 stycznia 2013 r., III AUa 901/12; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 maja 2012 r., II UK 259/11; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 listopada 2011 r., I UK 156/11). W ocenie Sądu I instancji okoliczność, iż sam fakt rejestracji pozarolniczej działalności gospodarczej nie jest przesądzający dla powstania obowiązku ubezpieczeń emerytalnych i rentowych sprawia, że jeśli określona osoba faktycznie prowadzi działalność, dającą się zakwalifikować jako działalność gospodarcza, bez dopełnienia obowiązku jej rejestracji, należy uznać, że jest objęta obowiązkiem tych ubezpieczeń (wyrok SN z dnia 18 listopada 2011 r., I UK 156/11). Sąd podniósł, iż wnioskodawca, zgłaszając do ewidencji działalności gospodarczej i do ZUS, fakt podjęcia działalności gospodarczej, potwierdził faktycznie rozpoczęcie wykonywania działalności gospodarczej. Natomiast wbrew wpisom nie przedstawił dowodów, że działalności nie prowadził. Zdaniem Sądu I instancji, sam fakt nie osiągnięcia zamierzonego dochodu bądź nie osiągnięcia go w ogóle nie zmienia oceny, że działalność faktycznie była wykonywana, zaś wnioskodawca nie przedstawił dowodów przeciwnych. Jednocześnie Sąd wyjaśnił, że gdyby skarżący wykazał, że faktycznie nie podejmował czynności związanych z działalnością gospodarczą, wówczas odpadłaby podstawa do uwzględnienia jego wniosku o wpis w zakresie podjęcia działalności oraz objęcia ubezpieczeniami społecznymi z tego tytułu, a także podstawa do pobrania i wykorzystania dofinansowania. Sąd Rejonowy podkreślił, iż sam fakt wykorzystania środków z Unii, świadczy o zorganizowaniu przez wnioskodawcę tytułu zarobkowania. Nadto wnioskodawca odprowadził nawet składki na ubezpieczenia społeczne, czym potwierdził domniemanie, że w spornym okresie działalność prowadził.

W ocenie Sądu I instancji ujawnienie prowadzenia działalności gospodarczej w ewidencji (rejestrze), stwarza domniemanie rzeczywistego jej prowadzenia, co prowadzi do objęcia obowiązkiem ubezpieczenia społecznego i opłacania składek. Osoba twierdząca, że mimo niewykreślenia wpisu z ewidencji, nie prowadziła okresowo działalności ("zawiesiła" jej prowadzenie) winna udowodnić tę okoliczność, czyli obalić domniemanie, jeżeli dąży do zmiany decyzji organu rentowego ustalającej objęcie ubezpieczeniami społecznymi, a w konsekwencji obowiązek uiszczenia składek na te ubezpieczenia /wyrok SA w Białymstoku z dnia 8 lipca 2014 r., III AUa 160/14, LEX nr 1493717/. W myśl art. 13 pkt. 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu podlegają osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia zaprzestania jej wykonywania.

Sąd wskazał, iż za osobę prowadzącą pozarolniczą działalność uważa się osobę prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie przepisów o działalności gospodarczej lub innych przepisów szczególnych, a więc na podstawie ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2004 r. Nr 173, poz. 1807). Mając na uwadze treść art. 2 ww. ustawy podkreślił, iż działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Podjęcie działalności gospodarczej wymaga zachowania określonych form, które nadają temu przedsięwzięciu legalny charakter. Niewątpliwie zewnętrznym przejawem tej legalności, jest fakt złożenia wniosku o wpis do ewidencji działalności gospodarczej. Sąd zważył, iż wnioskodawca faktycznie taki wniosek złożył. Sąd przyjął, iż dla obalenia tego domniemania nie jest wystarczające samo zgłoszenie przerwy w prowadzeniu działalności organowi rentowemu. Wskazał, iż wykreślenie wpisu pozarolniczej działalności gospodarczej z ewidencji lub odnotowanie przerwy w jej prowadzeniu powoduje zawsze - na stałe lub okresowo - ustanie obowiązku ubezpieczenia. Zgłoszenie zaś faktycznego zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej może, ale nie musi, prowadzić do ustania przymusu ubezpieczenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 2006 r.,I UK 340/2005, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 lipca 2003 r. II UK 111/2003).

Analizując stan sprawy Sąd Rejonowy miał również na uwadze poglądy Sądu Najwyższego, z których wynika, że czynności przygotowawcze, jak poszukiwanie klientów, zamieszczanie ogłoszeń w prasie, załatwianie spraw urzędowych oznaczają prowadzenie działalności gospodarczej, gdyż ona obejmuje nie tylko wykonywanie w celu zarobkowym czynności należących do zakresu jej działania (vide wyrok SN z dnia 25 listopada 2005 r. w sprawie I UK 80/50; wyrok z dnia 23 marca 2006 r. I UK 220/05).

Jednocześnie Sąd wskazał, iż zgodnie z art. 14 a ust. 1, 3, 5 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, przedsiębiorca niezatrudniający pracowników może zawiesić wykonywanie działalności gospodarczej na okres od 1 miesiąca do 24 miesięcy. W okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej, przedsiębiorca nie może wykonywać działalności gospodarczej i osiągać bieżących przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej. Zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej oraz wznowienie wykonywania działalności gospodarczej następuje na wniosek przedsiębiorcy. Przy czym zawieszenie działalności gospodarczej, to czasowe zaprzestanie przez przedsiębiorcę wykonywania działalności gospodarczej. Okres zawieszenia to zatem czas „przestoju", swoistej przerwy w wykonywaniu działalności gospodarczej (czy też wstrzymanie aktywności ekonomicznej przedsiębiorcy wykonującego działalność gospodarczą –Leksykon prawa gospodarczego publicznego. 100 podstawowych pojęć, red. A. Powałowski, Warszawa 2009, s. 346).

Na gruncie niniejszej sprawy Sąd I instancji uznał, iż wnioskodawca podjął działalność i wykorzystał środki przyznane na jej rozpoczęcie. Podkreślił, iż umowa o dofinansowaniu zobowiązywała go do prowadzenia działalności, a ponieważ podnosił jej wykonywanie oznacza to, że działalności nie zaprzestawał.

Mając na uwadze powyższe Sąd Rejonowy powołał się na treść art. 22 ust.2 w zw. z art. 13 ust.1 pkt. 2 ustawy zasiłkowej, zgodnie z którym zasiłek chorobowy (świadczenie rehabilitacyjne) z tytułu niezdolności do pracy, powstałej w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, jak i z tytułu niezdolności do pracy powstałej po ustaniu tytułu ubezpieczenia, nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy kontynuuje działalność zarobkową lub podjęła działalność zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniającą prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy z powodu choroby.

W ocenie Sądu działalność, którą wnioskodawca rozpoczął w dniu 12 listopada 2014 r. stanowiła taki właśnie tytuł do ubezpieczenia chorobowego i stanowiła działalność zarobkową w świetle w/w przepisu. Nadto Sąd uznał, iż okoliczność, że z własnej woli wnioskodawca nie zgłosił się z tego tytułu do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego, nie wyłącza oceny, że potencjalnie taki tytuł ubezpieczenia chorobowego uzyskał i mógł otrzymać świadczenia za czas choroby z tego tytułu.

Apelację od powyższego orzeczenia wniósł wnioskodawca.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 ku (Dz. U z dnia 2015 poz. 584 ze zm.) o swobodzie działalności gospodarczej poprzez błędną jego wykładnię i przyjęcie przez Sąd, że wnioskodawca prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą, która uzasadniała odmowę prawa do świadczenia rehabilitacyjnego w okresie od 1 listopada 2014 do 11 lutego 2015 roku, w sytuacji gdy zarejestrowana na skarżącego działalność nie miała charakteru zarobkowego i nie była działalnością zawodową wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły,

2. obrazę przepisu art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U z )10, nr 77 poz. 512 z późn. zm) poprzez błędną jego wykładnię, wyrażającą się w nietrafnym sformułowaniu przez Sąd I instancji, że wnioskodawca prowadził pracę zarobkową w sposób zorganizowany i ciągły w sytuacji, gdy faktycznie jej nie wykonywał, a do czynności związanych z rejestracją działalności udzielił pełnomocnictwa T. W. (1) (...) z zakresu obsługi rachunkowości i usług związanych z tworzeniem działalności gospodarczej i dodatkowo przez okres prowadzonej działalności wnioskodawca nie uzyskał w kwestionowanym okresie przez organ rentowy żadnych dochodów,

3. naruszenie przepisów prawa procesowego, mogące mieć istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj.:

- art. 234 k.p.c. poprzez nietrafne uznanie przez Sąd, że wnioskodawca nie przeprowadził przeciwdowodu obalającego domniemanie prawne, zgodnie z którym osoba wpisana do ewidencji jest traktowana jako prowadząca działalność gospodarczą w sytuacji, gdy skarżący nie wykonywał żadnej czynności usługowej związanej ze zgłoszoną do rejestru działalnością gospodarczą, a wszelkie czynności związane utworzeniem działalności i pozyskaniem środków scedował na firmę (...) zajmującą się świadczeniem pomocy na rzecz osób pozyskujących środki z funduszów europejskich,

- art. 217 § 2 i 3 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w tej sprawie i bezpodstawne zaniechanie przez Sąd I instancji załączenia w poczet materiału dowodowego niniejszej sprawy dokumentów, w postaci faktury wystawionej przez firmę (...) oraz umowy o świadczenie usług z firmy (...), której skarżący zlecił przeprowadzenie wszelkich czynności związanych ze zgłoszeniem działalności do ewidencji i wydatkowaniem pozyskanych środków z funduszy unijnych oraz pominięcie dowodu z zeznań skarżącego, który wskazywał, że zarejestrowana przez niego działalność nie miała charakteru zarobkowego i nie była wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły,

- 328 § 2 k.p.c. poprzez brak prawno relewantnej argumentacji Sądu I instancji w uzasadnieniu skarżonego wyroku, w zakresie podstawy odmowy przyznania świadczenia rehabilitacyjnego skarżącemu za okres od 1 listopada 2014 roku do 11 lutego 2015 roku w sytuacji, gdy skarżący nie prowadził faktycznie działalności gospodarczej i nie osiągał z faktu jej zarejestrowania żadnych dochodów oraz nieodniesienie się w pisemnych motywach skarżonego wyroku do podniesionej przez skarżącego okoliczności, że nie wykonywał żadnych czynności związanych z prowadzoną działalnością poza jednorazowym udzieleniem pełnomocnictwa firmie (...), do dokonania czynności związanych z wydatkowaniem środków finansowych na podjęcie działalności, zarejestrowaniem działalności w ewidencji działalności gospodarczej oraz zgłoszeniem działalności do systemu ubezpieczeń społecznych,

- 233 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodów i nietrafne przyznanie w realiach tej sprawy, że skarżący aktywnie wykonywał działalność zarobkową w sytuacji, gdy skarżący nie podejmował żadnej aktywności zawodowej związanej z zarejestrowaną działalnością gospodarczą i zlecił zarejestrowanie oraz wszelkie czynności związane z otwarciem działalności gospodarczej, firmie (...),

4. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę skarżonego rozstrzygnięcia wyrażający się:

- w niesłusznym i nietrafnym sformułowaniu, że brak osiągnięcia jakiegokolwiek dochodu z zarejestrowanej działalności przez skarżącego nie wskazuje na to, że działalność nie była faktycznie wykonywana i nie miała charakteru ciągłego i zawodowego,

- nieprawidłowym sformułowaniu przez Sąd, że załączone przez skarżącego w poczet materiału dowodowego niniejszej sprawy dokumenty, w postaci wystawionej przez firmę (...) faktury VAT FS (...) oraz umowa o świadczenie usług z firmą rachunkową, nie stanowią dowodu przeciwnego wskazujących na to, że działalność przez skarżącego nie była faktycznie wykonywana,

5. obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 8 k.p. poprzez jego niezastosowanie i w efekcie wydanie decyzji odmownej w przedmiocie przyznania świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 1 listopada 2014 do 11 lutego 2015 roku, w sytuacji, gdy wydanie powyższej decyzji jest ze sprzeczne ze społeczno - gospodarczym przeznaczeniem i zasadami współżycia społecznego.

Z uwagi na powyższe skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego rozstrzygnięcia poprzez przyznanie skarżącemu świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 1 listopada 2014 roku do 11 lutego 2015 roku, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Nadto skarżący wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentów załączonych do apelacji.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 13 października 2015 r. pełnomocnik organu rentowego wniósł o oddalenie apelacji.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd pierwszej instancji wydał trafne orzeczenie, znajdujące oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym i obowiązujących przepisach prawa.

Sąd Okręgowy w pełni aprobuje ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji i przyjmuje je za własne. Natomiast wywody prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku podziela jedynie w części. Niemniej jednak nie znajduje żadnych podstaw do uchylenia bądź postulowanej przez apelującego zmiany zaskarżonego wyroku.

Spór w niniejszej sprawie dotyczył prawa do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 1 listopada 2014 r. do dnia 11 lutego 2015 r. Istota sporu sprowadzała się do rozstrzygnięcia zagadnienia, czy wnioskodawcy przysługuje prawo do wskazanego świadczenia w sytuacji, gdy w okresie od listopada 2014 roku podlegał ubezpieczeniu społecznemu z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej.

Celem wyjaśnienia spornej kwestii, Sąd I instancji błędnie oparł swoje rozstrzygnięcie na normie zawartej w art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jednolity Dz.U.2014.159 ze zm.) który stanowi, iż ubezpieczony wykonujący w okresie orzeczonej niezdolności do pracy pracę zarobkową lub wykorzystujący zwolnienie od pracy w sposób niezgodny z celem tego zwolnienia, traci prawo do zasiłku chorobowego za cały okres tego zwolnienia.

Podkreślić należy, iż użycie w art. 17 ustawy z 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa pojęcia " ubezpieczony", dla określenia adresata normy prawnej zawartej w tym przepisie, przemawia za przyjęciem poglądu, iż przepis ten odnosi się do zasiłku chorobowego wypłacanego w czasie podlegania ubezpieczeniu chorobowemu, a nie po jego ustaniu, skoro "ubezpieczonymi", w myśl art. 1 ust. 1 ustawy, są osoby objęte ubezpieczeniem społecznym w razie choroby i macierzyństwa, określonym w ustawie z 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2013 r. I UK 19/13, LEX nr 1413492).

Zatem wskazany przepis, na który powołuje się również apelujący nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie, gdyż wnioskodawca w spornym okresie nie miał już statusu osoby ubezpieczonej (objętej ubezpieczeniem chorobowym). Wprawdzie powód stał się niezdolny do pracy z powodu choroby jeszcze w czasie trwania stosunku pracy, niemniej jednak, jak ustalił Sąd I instancji, pozostawał w zatrudnieniu i z tego tytułu podlegał ubezpieczeniom społecznym wyłącznie do dnia 6 września 2014 roku. Wraz z rozwiązaniem umowy o pracę, ustał tytuł obowiązkowego ubezpieczenia. Natomiast prawo do świadczenia rehabilitacyjnego przyznano wnioskodawcy decyzją z dnia 28 października 2014 r. na okres od dnia 16 sierpnia 2014 r. do 11 lutego 2015 r. Tym samym w okresie orzeczonej niezdolności do pracy, powód nie był objęty ochroną ubezpieczeniową wynikającą z wcześniejszego podlegania ubezpieczeniu chorobowemu z tytułu zatrudnienia pracowniczego. Jednocześnie w dniu 27 października 2014 roku zarejestrował działalność gospodarczą, a w dniu 12 listopada 2014 roku zgłosił się do obowiązkowych ubezpieczeń wypadkowego, rentowego i zdrowotnego, z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej. Nigdy nie składał wniosku o objęcie go dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym. W konsekwencji z uwagi to, iż wnioskodawca rozpoczął działalność gospodarczą po ustaniu tytułu ubezpieczenia, do jego sytuacji i prawa do świadczenia rehabilitacyjnego winien mieć zastosowanie art. 13 ust 1 ustawy zasiłkowej.

Wobec powyższego sformułowany w apelacji zarzut dotyczący naruszenia art. 17 ww. ustawy uznać należało za chybiony. Skoro bowiem spór dotyczy zasiłku za okres, w którym J. B. nie był już osobą ubezpieczoną, to jedyną podstawę prawną rozstrzygnięcia owego sporu winien stanowić art. 13 ust. 1 powołanej ustawy. Podkreślić należy, iż wskazany przepis, co jasno wynika z jego treści - dotyczy zasiłku chorobowego wyłącznie za okres po ustaniu ubezpieczenia chorobowego (choćby niezdolność do pracy powstała w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego). Dlatego też art. 13, w znaczeniu podmiotowym, dotyczy osoby, która nie jest już ubezpieczonym, to jest osobą objętą ubezpieczeniem społecznym w razie choroby i macierzyństwa, w związku z działalnością dotychczas stanowiącą tytuł do objęcia tym ubezpieczeniem, lecz jedynie osobą, która w przypadku niewystąpienia negatywnych przesłanek wymienionych w tym przepisie, jest nadal objęta ochroną ubezpieczeniową wynikającą z wcześniejszego podlegania ubezpieczeniu chorobowemu (Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2013 r. I UK 19/13, LEX nr 1413492).

Sąd Najwyższy w tym zakresie wypowiedział się częściowo również w wyroku z dnia 9 stycznia 2012 r. (I UK 212/11) , gdzie jednoznacznie stwierdził, że „regulacje z art. 13 i 17 ustawy zasiłkowej różnią się, jako podstawy rozstrzygania nie tylko ze względu na inne okresy ochrony ubezpieczeniowej, ale także dlatego, iż używają odmiennych pojęć, co już wstępnie wskazuje, że ich znaczenie nie jest tożsame. Przepis art. 17 jest stosowany ze względu na wykonywanie "pracy zarobkowej", natomiast art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy ma na uwadze "działalność zarobkową". Oczywiście, działalność zarobkową - już tylko ze względów semantycznych - można ujmować szerzej niż pracę zarobkową. Odmienność ta wyraża różnicę pomiędzy regulacją z art. 13 i art. 17 ustawy, jednak jej nie wyczerpuje”.

Skoro zatem wnioskodawca z dniem 6 września 2014 roku przestał podlegać ubezpieczeniom z tytułu zatrudnienia w ramach umowy o pracę, a następnie od dnia 16 sierpnia 2014 roku, przyznane zostało mu prawo do świadczenia rehabilitacyjnego, to niewątpliwie przysługiwało mu prawo do tego świadczenia tak długo, jak długo nie wystąpiły okoliczności wyłączające prawo do świadczenia, wymienione w art. 13 Ustawy.

Ustalenia faktyczne Sądu I instancji wskazują przy tym w sposób nie budzący jakichkolwiek wątpliwości, że wyłączną przyczyną odmowy przyznania ubezpieczonemu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego za sporne okresy, stanowiła podjęta przez niego działalność zarobkowa, w postaci pozarolniczej działalności gospodarczej w firmie (...), która stanowiła tytuł do objęcia wnioskodawcy dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym. W tych warunkach, spośród negatywnych przesłanek prawa do świadczenia rehabilitacyjnego przewidzianych w art. 13 ust. 1 ustawy, winna być uwzględniona przesłanka wymieniona w pkt 2 tego przepisu.

Zgodnie z art. 13. ust 1 pkt. 2 powołanej ustawy zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, jak i z tytułu niezdolności do pracy powstałej po ustaniu tytułu ubezpieczenia, nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy kontynuuje działalność zarobkową lub podjęła działalność zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniającą prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy z powodu choroby.

Oznacza to, iż wyłączenie prawa do zasiłku chorobowego na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa dotyczy sytuacji, gdy osoba niezdolna do pracy po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego nie podlega żadnemu ubezpieczeniu natomiast kontynuuje lub podejmuje działalność zarobkową uprawniającą ją do objęcia np. dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym. (postanowienie SN z 2003-10-29 II UK 176/03, wyrok AP B. z 2001-02-27 III AUa 91/01 OSA 2001/11/42). Wskazana konstrukcja przesłanki "nienabycia" prawa do tego zasiłku pozwala więc na stwierdzenie, że ryzykiem chronionym powołanego przepisu jest niemożność wykonywania (kontynuowania lub podjęcia) każdej działalności zarobkowej, a także nowej działalności dającej źródło utrzymania (por. uchwała SN z dnia 30 sierpnia 2001 r., III ZP 11/01, OSNP 2002, nr 1, poz. 18; Biul. SN 2001, nr 8, s. 3; OSNP-wkł. 2001, nr 20, poz. 2; Prok. i Pr. 2002, nr 1, s. 44; Wokanda 2002, nr 2, s. 17; OSP 2002, z. 12, poz. 151).

Wspólną cechą przyczyn wyłączających prawo do zasiłku w takiej sytuacji, jest istnienie innych źródeł dochodów z ubezpieczenia społecznego, z Funduszu Pracy bądź z własnej kontynuowanej lub podjętej działalności zarobkowej. We wszystkich tych przypadkach wypłata zasiłku chorobowego czy świadczenia rehabilitacyjnego po ustaniu ubezpieczenia, byłaby sprzeczna z ratio legis omawianej regulacji, która sprowadza się do dostarczenia środków utrzymania byłemu ubezpieczonemu, który z powodu ustania pracy zarobkowej traci dotychczasowe dochody, a któremu choroba przeszkodziła w znalezieniu i podjęciu nowej pracy zarobkowej, a tym samym nowego źródła dochodów (H. Pławucka, glosa do uchwały SN z dnia 30 sierpnia 2001 r., III ZP 11/2001, OSP 2002, z. 12, poz. 599). Natomiast możliwość podjęcia lub kontynuowania działalności zarobkowej wskazuje na to, że choroba nie ogranicza zdolności do pracy, a zatem nie zachodzą przesłanki przyznania prawa do zasiłku. Z drugiej strony, jeżeli po ustaniu tytułu ubezpieczenia dojdzie do kontynuowania lub podjęcia działalności zarobkowej, to - zależnie od jej rodzaju - zostanie ona objęta ubezpieczeniem chorobowym.

Jednocześnie zaznaczyć należy, iż pojęcie działalności zarobkowej, niezdefiniowane ani na gruncie ustawy zasiłkowej, ani w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych, należy rozumieć szeroko. W sensie rodzajowym wchodzi tu w grę każda praca (działalność) zarobkowa, mogąca stanowić źródło dochodów (H. Pławucka, glosa do uchwały SN z dnia 30 sierpnia 2001 r., III ZP 11/200, OSP 2002, z. 12, poz. 599). W orzecznictwie, jeszcze na tle ustawy z grudnia 1974 r., wskazywano, że "działalnością zarobkową" jest działalność stanowiąca źródło dochodu z tytułu własnej pracy, niezależnie od podstawy jej wykonywania. Może nią być na przykład zatrudnienie na podstawie umowy o pracę czy umowy zlecenia lub umowy agencyjnej. Jedną z form działalności zarobkowej jest też prowadzenie działalności gospodarczej na własny rachunek. Dodatkowo przyjmowano, że jest to tego rodzaju działalność zarobkowa, która stanowi tytuł do ubezpieczenia społecznego, ponieważ tylko taka działalność może być podstawą do wypłaty zasiłku w miejsce utraconego dochodu, a więc uczynić zbędną ochronę ubezpieczeniową z tytułu poprzedniej, zakończonej działalności. Podkreślano zatem, że działalność zarobkowa to "działalność stanowiąca tytuł podlegania ubezpieczeniu chorobowemu" (wyrok SN z dnia 5 sierpnia 1999 r., II UKN 68/99, OSNP 2000, nr 19, poz. 726). Obecnie warunek ten jest expressis verbis wpisany w komentowanym przepisie.

Pod pojęciem podjęcia lub kontynuowania działalności zarobkowej, stanowiącym przyczynę wyłączającą prawo do zasiłku, należy więc rozumieć istnienie innych źródeł dochodów, będących tytułem do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniających prawo do świadczeń, za okres niezdolności do pracy z powodu choroby.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy nie ulega zatem wątpliwości, iż z uwagi na podjęcie przez wnioskodawcę działalności gospodarczej, w spornym okresie miał on tytuł do objęcia go dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym. Powyższe potwierdza fakt, iż skarżący zgłosił się do ubezpieczenia wypadkowego, rentowego oraz zdrowotnego z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej, a nadto, iż od listopada 2014 roku opłacał składki na ubezpieczenie społeczne.

Tym samym, objęcie wnioskodawcy nowym tytułem ubezpieczenia, po rozwiązaniu stosunku pracy, stanowi negatywną przesłankę przysługiwania świadczenia rehabilitacyjnego za okres po ustaniu stosunku pracy jako tytułu ubezpieczenia chorobowego, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. ( podobnie wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 maja 2013 r. I UK 626/12 LEX nr 1408145).

Bez znaczenia przy tym pozostaje kwestia podnoszona przez apelującego, że czynności z zakresu działalności gospodarczej przez niego podejmowane w spornym okresie, miały charakter incydentalny. Taki argument mógłby mieć znaczenie jedynie na gruncie art. 17 Ustawy, który jednak nie ma zastosowania w niniejszej sprawie.

Mając na uwadze zarzuty apelacji - iż trudno uznać, aby samo zarejestrowanie działalności gospodarczej, uzyskanie numerów NIP, REGON oraz opłacanie składek, bez faktycznego prowadzenia działalności i osiągnięcia dochodów z tego tytułu, stanowiło podjęcie pracy zarobkowej, o której mowa w powoływanym art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej - istotnie przyznać należy, iż wskazane wyżej działania, w tym zarejestrowanie działalności gospodarczej po ustaniu tytułu ubezpieczenia z tytułu stosunku pracy, stwarza jedynie wzruszalne domniemanie podjęcia działalności zarobkowej przez wnioskodawcę po ustaniu stosunku pracy. Niemniej jednak, w ocenie Sądu Okręgowego nie sposób przyjąć, iż na gruncie rozpoznawanego przypadku działalność ta nie była prowadzona.

Przede wszystkim trzeba podkreślić, że o braku faktycznego wykonywania działalności nie świadczy okoliczność, iż w okresie niezdolności do pracy, za który strona skarżąca domaga się wypłaty spornego świadczenia, wnioskodawca nie osiągał żadnych dochodów. Wskazać należy, iż nie uzyskiwanie dochodu samo w sobie nie wyłącza regulacji art. 13 ust. 2 ww. ustawy, gdyż przepis ten nie uzależnia prawa do świadczenia rehabilitacyjnego od osiągania lub nie osiągania dochodu.

Jednocześnie zaznaczyć należy, iż wnioskodawca w toku postępowania nie wykazał, że nie podjął działalności zarobkowej. Uwzględnienie całości materiału zgromadzonego w sprawie prowadziło do jednoznacznego wniosku, iż wnioskodawca w okresie niezdolności do pracy kierował rozpoczęciem działalności gospodarczej i zapewniał jej funkcjonowanie. Zauważyć należy, iż w dniu 27 października 2014 r. samodzielnie podpisał umowę o dofinansowanie, w formie przyznawania bezrobotnemu jednorazowo środków na podjęcie działalności gospodarczej ze środków Unii Europejskiej (k.44). Nadto w spornym okresie wydatkował kwotę dofinansowania w celu podjęcia i zorganizowania zarejestrowanej działalności. Jak bowiem wynika z ustaleń Sądu I instancji, w dniu (...) r. oraz (...) r. wystawiono faktury VAT na zakup środków trwałych związanych z działalnością firmy (...). Wprawdzie na załączonych dokumentach brak jest podpisu osoby uprawnionej do odbioru faktury, niemniej jednak ww. faktury wystawiono na wnioskodawcę - w miejscu nabywcy wskazano jego dokładne dane. Natomiast skarżący powołując się na pełnomocnictwo udzielone T. W. (...) nie wykazał, iż nie podejmował żadnej aktywności związanej z zarejestrowaną działalnością gospodarczą, zaś wszystkie czynności związane z otworzeniem działalności i pozyskiwaniem środków zlecił wskazanej firmie. Zauważyć należy, iż istotnie skarżący podpisał umowę z firmą (...), której zadaniem była pomoc w prowadzeniu działalności gospodarczej, jednakże wskazana umowa dotyczyła obsługi księgowej, obsługi rachunkowości tj. m.in. prowadzenia i przechowywania dokumentacji podatkowej, deklaracji ZUS, sporządzenia deklaracji podatkowych oraz pomocy w procesie założenia działalności i zakresie realizacji umowy z (...) Urzędem Pracy (k. 49). Natomiast pełnomocnictwo udzielone na mocy ww. umowy obejmowało wyłącznie reprezentację przed organami podatkowymi oraz ZUS, a także składanie wyjaśnień, podpisywanie deklaracji i oświadczeń (§ 3) – nie zaś prawa tej firmy do wydatkowania środków finansowych na podjecie działalności tj. do zakupu samochodu, czy też prawa do zarejestrowania działalności. Co więcej, z wyciągu z (...) RP wynika, iż czynności objęte pełnomocnictwem udzielonym przez wnioskodawcę firmie (...) w zakresie (...) obejmowały wyłącznie zmianę wpisu w ewidencji (k. 32). Brak zatem podstaw do przyjęcia, iż pełnomocnik T. W. na mocy zawartej umowy, został upoważniony do dokonania czynności związanych z rejestracją firmy wnioskodawcy. Jednocześnie strona skarżąca nie wykazała, iż firmie (...) udzielono dalszych pełnomocnictw do dokonywania czynności innych, niż wyszczególnione w zawartej umowie. Tym samym można jednoznacznie stwierdzić, że w spornym okresie wnioskodawca sam dokonał szeregu czynności zmierzających do otwarcia i prowadzenia działalności gospodarczej, co sam przyznał w swoich zeznaniach w toku postępowania, a do części ze wskazanych czynności ustanowił pełnomocnika. Podkreślić należy również, że samo ustanowienie pełnomocnika do podjęcia wskazanych wyżej działań, mających na celu zapewnienie pomocy w czynnościach prowadzenia działalności, tylko potwierdza prowadzenie przez apelującego działalności gospodarczej, stanowiącej tytuł do objęcia go ubezpieczeniem. Słusznie zatem ustalił Sąd I instancji, iż powód sam prowadził działalność zarobkową, a jedynie korzystał z pomocy firmy (...) w procesie jej organizacji.

Wykonywanie (prowadzenie) działalności gospodarczej w rozumieniu art. 13 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2013. (...).t ze zm.), obejmuje nie tylko faktyczne wykonywanie czynności należących do zakresu tej działalności, lecz także czynności zmierzające do zaistnienia takich czynności gospodarczych (czynności przygotowawczych). Na przykład, prowadzenie działalności gospodarczej występuje zarówno w okresach faktycznego wykonywania usług, jak też w okresach wykonywania innych czynności związanych z działalnością - takich jak poszukiwanie nowych klientów, zamieszczanie ogłoszeń w prasie, załatwianie spraw urzędowych. Wszystkie te czynności pozostają w ścisłym związku z działalnością usługową, bowiem zmierzają do stworzenia właściwych warunków do jej wykonywania (porównaj wyrok SA w Białymstoku z dnia 17 grudnia 2003 r., III AUa 1531/03, OSA w B. 2004 nr 1, s. 51; por. też postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 lipca 2003 r., II UK 111/03, Monitor Prawa Pracy-wkładka 2004 nr 7, poz. 16, według którego, faktyczne niewykonywanie działalności gospodarczej w czasie oczekiwania na kolejne zamówienie lub w czasie ich poszukiwania, nie oznacza zaprzestania prowadzenia takiej działalności i nie powoduje uchylenia obowiązku ubezpieczenia społecznego).

Niewątpliwie również w ocenie, czy były podejmowane czynności zmierzające bezpośrednio do prowadzenia działalności gospodarczej, należy uwzględniać wszelkie okoliczności sprawy, w tym także zamiar osoby prowadzącej działalność gospodarczą. W wyroku z dnia 30 kwietnia 1997 r., (...) SA 46/96 (Przegląd Orzecznictwa (...) 1998 nr 2, poz. 48), Naczelny Sąd Administracyjny trafnie wskazał, że w razie uznania za zaprzestanie działalności gospodarczej innych zdarzeń niż jej likwidacja, należy brać pod uwagę nie tylko okoliczności obiektywne, ale także subiektywne, tzn. zamiar podatnika.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwolił ustalić, iż odwołujący się faktycznie prowadził działalność gospodarczą od listopada 2014 r. W tym okresie wnioskodawca wykonywał działania realizujące jego zamiar prowadzenia działalności gospodarczej m.in. dokonał zakupu stosownych narzędzi umożliwiających mu świadczenie usług, udzielił stosownych pełnomocnictw firmie (...), czym niewątpliwie wykazał zamiar prowadzenia działalności. Tym samym brak jest jakichkolwiek podstaw do uznania, jak chce tego apelujący, że skarżący nie prowadził działalności gospodarczej.

Zgodnie z przytoczonym orzecznictwem, faktyczne niewykonywanie działalności gospodarczej w czasie oczekiwania na zamówienie lub w czasie ich poszukiwania, czy też w okresach choroby, nie oznacza zaprzestania prowadzenia takiej działalności i nie powoduje uchylenia obowiązku ubezpieczenia społecznego. Ubezpieczeniu takiemu, zgodnie z obowiązującymi przepisami, obowiązkowo podlegają bowiem osoby prowadzące działalność gospodarczą, a nie uzyskujące z takiej działalności przychody. Sam fakt braku dochodów nie przesądza o zaprzestaniu, czy też nie rozpoczęciu działalności. Zatem i w przypadku wnioskodawcy, pomimo niewykazania przez niego przychodów i niewykonywania żadnej pracy w ramach działalności gospodarczej w spornym okresie choroby, nie można uznać, że wnioskodawca nie miał zamiaru prowadzenia tej działalności.

Należy dodatkowo podkreślić, iż skarżący w żaden sposób nie udowodnił, że nie mógł zawiesić prowadzenia działalności. Z umowy o dofinansowanie środków z Unii Europejskiej z dnia 27 października 2014 r. nie wynika, aby wnioskodawca był pozbawiony możliwości złożenia wniosku o zawieszenie działalności gospodarczej w okresie 12 miesięcy od dnia jej rozpoczęcia. Natomiast podnoszona przez skarżącego okoliczność, iż brak możliwości zawieszenia stanowił warunek ubiegania się o dotację i był wpisany do informacji o zasadach ubiegania się o dofinansowanie, nie została w żaden sposób udowodniona. Nie może również umknąć z pola widzenia fakt samego złożenia przez skarżącego wniosku o dofinansowanie do działalności gospodarczej, jak również jego stwierdzenia w czasie procesu, że chciał równolegle przebywać na rencie i prowadzić działalność gospodarczą, co tylko potwierdza wcześniejsze rozważania.

W ocenie Sądu Okręgowego, wnioskodawca nie udowodnił swoich twierdzeń, że nie prowadził w spornym okresie działalności gospodarczej. Tymczasem twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności (art. 227) powinno być udowodnione przez stronę, która zgłasza to twierdzenie - art. 232 k.p.c. w związku z art. 6 k.c. (zob. wyrok SN z dnia 22 listopada 2001 r., I PKN 660/00, W.. 2002, nr 7-8, poz. 44; wyrok SA we Wrocławiu z dnia 28 kwietnia 1998 r., I ACa 308/98, (...) 2002, nr 12, poz. 147). Strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swoich twierdzeń, ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał, a Sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów. (wyrok s.apel. 28-02- (...) ACa 613/12 w B. LEX nr 1294695).

Natomiast w myśl art. 217 § 1 k.p.c. ustawodawca zakreśla termin przedstawienia powyższych faktów i dowodów. W świetle tego przepisu, strona może aż do zamknięcia rozprawy przytaczać okoliczności faktyczne i dowody na uzasadnienie swych wniosków lub dla odparcia wniosków i twierdzeń strony przeciwnej, z zastrzeżeniem niekorzystnych skutków, jakie według przepisów niniejszego kodeksu mogą dla niej wyniknąć z działania na zwłokę lub niezastosowania się do zarządzeń przewodniczącego i postanowień sądu.

Na gruncie rozpoznawanego przypadku w postępowaniu przed Sądem I instancji strona apelująca została pouczona przez Sąd o treści art. 162, art. 217, art. 229, art., 230, art. 232 k.p.c. (k.9) i nie była ograniczona co do możliwości przedstawienia swych twierdzeń i dowodów w kwestiach istotnych dla rozstrzygnięcia. Z tej możliwości jednak skutecznie nie skorzystała. Skarżący kwestionując fakt, iż w okresie niezdolności do pracy nie podejmował czynności związanych z prowadzeniem firmy, ani nie zamierzał prowadzić działalności gospodarczej, nie przedstawił na te okoliczności wniosków dowodowych, których ocena pozwoliłaby na wyciągnięcie oczekiwanych przez niego wniosków. Brak zatem podstaw do uznania, iż w rzeczywistości w spornym okresie powód w ogóle nie prowadził działalności gospodarczej. Twierdzenia powoda poparte tylko i wyłącznie jego subiektywnym stanowiskiem nie mogły zostać uwzględnione.

Natomiast zgłoszone przez skarżącego na etapie postępowania apelacyjnego wnioski dowodowe uznać należało nie tylko za spóźnione, ale również bezprzedmiotowe. Wskazać bowiem należy, iż dokumenty, o których dopuszczenie strona wnosi, zostały przedłożone przez wnioskodawcę już na etapie postępowania przed Sądem I instancji i znajdują się w aktach sprawy. Na ich podstawie Sąd Rejonowy dokonał ustaleń faktycznych, nadto wskazane dokumenty były przedmiotem rozważań Sądu i podstawą wydania zaskarżonego orzeczenia. Tym samym ponowny wniosek o dopuszczenie dowodu z tych samych dokumentów, na te same okoliczności, których strona próbowała dowieść już w postępowaniu pierwszoinstancyjnym, nie mógł odnieść zamierzonego skutku.

Reasumując - w kontekście powyższych rozważań - Sąd Okręgowy przyjął, iż prezentowana w apelacji argumentacja w całości jest chybiona i jako taka nie może się ostać.

Wbrew twierdzeniom apelacji, brak bowiem jakichkolwiek podstaw do uznania, iż wnioskodawca był uprawniony do świadczenia rehabilitacyjnego po ustaniu tytułu ubezpieczenia z tytułu zatrudnienia w spornym okresie. Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął, iż wnioskodawca podjął działalność gospodarczą, a w związku z tym istniał tytuł do objęcia go dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym. Wnioskodawca spełniał zatem kryteria art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej. Sąd drugiej instancji zważył więc, iż zaskarżone rozstrzygnięcie w świetle zgromadzonego materiału dowodowego jest oczywiście uzasadnione.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.