UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 20 kwietnia 2012 roku powódka (...) spółka
z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) spółki akcyjnej z siedzibą w Ł. kwoty 2.601,03 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 22 września 2011 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powódka podniosła, iż w dniu 7 czerwca 2011 roku doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzony został pojazd marki S. (...) o nr rej. (...), stanowiący współwłasność poszkodowanych A. G. i R. G.. Sprawcą kolizji był właściciel pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...) ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej u pozwanej w oparciu o polisę (...) nr (...). Poszkodowani A. G. i R. G. wobec konieczności naprawy uszkodzonego pojazdu zawarli z powódką umowę najmu pojazdu zastępczego oraz umowę cesji wierzytelności, na mocy której przelali na rzecz powódki wierzytelność - prawo do zwrotu kosztów z tytułu najmu auta zastępczego w związku ze szkodą komunikacyjną. Powódka wskazała, iż w dniu 30 czerwca 2011 roku serwis naprawczy przyjął uszkodzony pojazd do naprawy. Naprawa pojazdu została zakończona po 20 dniach i dnia 19 lipca 2011 roku poszkodowany odebrał pojazd z serwisu naprawczego. W związku z zawarciem umowy najmu w dniu 30 czerwca 2011 roku powódka wydała poszkodowanemu pojazd zastępczy marki S. (...) na okres od 30 czerwca 2011 roku do 19 lipca 2011 roku. W dniu 4 sierpnia 2011 roku powódka wystawiła fakturę VAT nr (...) tytułem wynajmu przez poszkodowanego samochodu zastępczego przez okres 19 dni. Pismem z dnia 8 sierpnia 2011 roku powódka wystąpiła do pozwanej o zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego w wysokości stwierdzonej ww. fakturą VAT w terminie 30 dni od dnia otrzymania pisma. Pismo zostało doręczone pozwanej w dniu 22 sierpnia 2011 r. Pozwana zapłaciła w dniu 5 września 2011 roku kwotę 1.112,23 złotych.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 31 maja 2012 roku Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w W. XV Wydział nakazał, aby pozwana (...) spółka akcyjna z siedzibą w Ł. zapłaciła powódce (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. kwotę dochodzoną pozwem wraz z kosztami procesu w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu zapłaty albo w tymże terminie wniosła sprzeciw.

Sprzeciwem od nakazu zapłaty pozwana zaskarżyła powyższy nakaz w całości i wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana zakwestionowała roszczenie zarówno co do zasady, jak i wysokości. Podniosła, że umowa najmu pojazdu zastępczego (...) zawarta pomiędzy powódką a poszkodowaną jest nieważna, z uwagi na fakt, że nie zawiera wszystkich istotnych postanowień umowy tj. brak w umowie najmu wysokości stawki czynszu, za jaki powódka wynajęła poszkodowanej pojazd zastępczy, a wręcz ustalenia, że czynsz najmu będzie w ogóle płacony na rzecz powódki, co w świetle obecnie obowiązujących przepisów regulujących stosunek najmu w szczególności art. 659 k.c. stanowi essentialia negotii treści umowy najmu. Podniosła także, iż powódka dołączyła do pozwu cennik (...), podczas gdy w punkcie 35 szczegółowych warunków (...) jest wskazanie, iż czynsz najmu pojazdu będzie ustalony na podstawie cennika (...), wobec czego cennik (...) nie mógł stanowić podstawy do określenia cen czynszu najmu pojazdu zastępczego. Powódka nie przedstawiła cennika zawierającego aktualne stawki czynszu najmu na podstawie, których została ustalona kwota wskazana w fakturze VAT nr (...). Ponadto pozwana wskazała, iż umowa cesji wierzytelności jest nieważna, a zatem powódka nie ma legitymacji czynnej do dochodzenia roszczenie objętego pozwem. Wskazała, iż w § 1 pkt 1 umowy cesji wierzytelności – cedent przelał na cesjonariusza wierzytelność, tj. prawo do zwrotu kosztów z tytułu najmu auta zastępczego Zapis ten wskazuje jedynie kontury prawne umowy najmu, poszkodowana scedowała na powódkę wierzytelność o nieokreślonej treści. Nie zostało bowiem określone, że poszkodowana przelewa kwotę 2.601,03 złotych tytułem należnej zapłaty za czynsz najmu, albowiem w dniu podpisywania umowy cesji nie wiedziała, jaka kwota będzie przedmiotem umowy cesji wierzytelności. W ocenie pozwanej powódka nie wykazała także, że poszkodowani zmuszeni byli wynająć pojazd zastępczy. Pozwana zakwestionowała także wysokość kosztów najmu pojazdu zastępczego, wskazując, iż zastosowana przez powódkę stawka czynszu najmu została zawyżona. Zakwestionowała także czas naprawy uszkodzonego pojazdu marki S. (...) o nr rej. (...). Zdaniem pozwanej dołączony przez powódkę arkusz naprawy nie zawiera podstaw uzasadniających długość i celowość dokonywania poszczególnych czynności w procesie naprawy pojazdu, a w konsekwencji długość okresu najmu pojazdu zastępczego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 7 czerwca 2011 roku doszło do kolizji drogowej, w której uszkodzony został pojazd marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący współwłasność poszkodowanych A. G. i R. G.. Sprawcą kolizji był kierujący pojazdem marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...), ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) spółce akcyjnej z siedzibą w Ł..

(dowód: okoliczności niesporne)

Uszkodzony pojazd marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...), był naprawiany w zakładzie naprawczym prowadzonym przez PHU K (...) z siedzibą w W. od dnia 30 czerwca 2011 roku do dnia 19 lipca 2011 roku.

(dowód: arkusz naprawy pojazdu najemcy – k. 23; zeznania świadka T. G. – akta I Cps 215/13 Sądu Rejonowego w Wejherowie)

W okresie od dnia 30 czerwca 2011 roku do 19 lipca 2011 roku poszkodowana A. G. użytkowała pojazd zastępczy marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wynajęty od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. na podstawie umowy najmu (...) z dnia 30 czerwca 2011 roku. Wysokość czynszu najmu wyniosła 3.713,26 złotych brutto.

(dowód: umowa najmu (...) k. 32-33; szczegółowe warunki najmu (...) k. 30-31; oświadczenie właściciela pojazdu – k. 34; cennik (...) ( (...)) – k. 36; pełnomocnictwo – k. 37; oświadczenie dla towarzystwa ubezpieczeń – k. 39; faktura VAT numer (...) – k. 41)

Na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 30 czerwca 2011 roku A. G. przelała na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. wierzytelność – prawo do zwrotu kosztów z tytułu najmu w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. pojazdu zastępczego, przysługującą jej w związku z wyżej opisaną szkodą komunikacyjną z dnia 7 czerwca 2011 roku, likwidowaną przez U..

(dowód: umowa cesji wierzytelności z dnia 30 czerwca 2011 roku – k. 38; pełnomocnictwo – k. 37)

Pismem z dnia 8 sierpnia 2011 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. wezwała (...) spółkę akcyjną z siedzibą w Ł. do zapłaty kwoty 3.713,26 złotych brutto. Wezwanie doręczono w dniu 22 sierpnia 2011 roku.

(dowód: pismo z dnia 8 sierpnia 2011 roku – k. 42-46; zwrotne potwierdzenie odbioru – k. 47)

Decyzją z dnia 31 sierpnia 2011 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w Ł. zapłaciła kwotę 1.112,23 złotych tytułem zwrotu kosztów za 7 dni najmu.

(dowód: decyzja z dnia 31 sierpnia 2011 roku – k. 50)

Technologiczny czas naprawy samochodu S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) powinien wynosić 2 dni robocze. Uzasadniony i niezbędny czas naprawy w serwisie samochodu S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) powinien wynosić 7 dni.

(dowód: opinia pisemna biegłego sądowego K. W. – k. 113-122; ustne wyjaśnienia biegłego K. W. złożone na rozprawie w dniu 2 lipca 2014 roku – k. 155)

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na dokumentach zgromadzonych w aktach sprawy, zeznaniach świadka T. G. oraz opinii biegłego sądowego K. W..

Postanowieniem z dnia 4 lipca 2014 roku oddalono wniosek powódki o zwrócenie się do zakładu naprawczego o przesłanie dokumentów związanych z zamówieniem i dostarczeniem części zamiennych do naprawianego pojazdu. Wniosek ten był spóźniony albowiem mógł i powinien być zgłoszony najpóźniej w terminie 14 dni od dnia doręczenia powódce odpisu opinii biegłego (art. 47912 § 1 k.p.c.). Ponadto z opinii biegłego wynika, że okoliczności te nie mają istotnego znaczenia albowiem serwis nie powinien przyjmować sprawnego technicznie samochodu przed dostarczeniem wszystkich części zamiennych.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jako częściowo zasadne, podlegało w części uwzględnieniu.

Zgodnie z ogólnymi regułami postępowania dowodowego obowiązek przedstawienia dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne – art. 6 k.c. w zw. z art.3 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c.

Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zgodnie z art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Z kolei, zgodnie z art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Zatem w sytuacji zaistnienia szkody ubezpieczycie odpowiadający z tytułu ubezpieczenia OC z sprawcę szkody obowiązany jest do jej naprawienia w całości. Ta zasada odnosi się również do kosztów wynajmu pojazdu zastępczego, oczywiście w zakresie, w jakim pozostają one
w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem wywołującym szkodę, w tym wypadku z kolizją drogową.

W przedmiotowym procesie pozwana nie kwestionowała okoliczności faktycznych zdarzenia oraz swojej odpowiedzialności (co do zasady) za wyrządzoną szkodę. Wypłaciła zresztą przed procesem część pierwotnie dochodzonej przez powódkę kwoty. Pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty wnosząc o oddalenie powództwa podniosła cztery zarzuty. Pierwszym był zarzut nieważności umowy najmu z uwagi na brak określenia wysokości czynszu najmu. Drugim zarzutem był zarzut nieważności umowy cesji wierzytelności z uwagi na niedostateczne określenie przedmiotu wierzytelności. Trzecim zarzutem było niewykazanie konieczności najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanego. Czwartym zarzutem było niewykazanie przez powódkę uzasadnionego czasu, w którym pojazd znajdował się w zakładzie naprawczym, a tym samym czasu trwania umowy najmu.

W ocenie Sądu brak jest podstaw do uznania, iż opisana w pozwie umowa najmu jest nieważna. Wysokość czynszu została określona poprzez odwołanie zawarte w § XIII umowy najmu (...) do aktualnych stawek najmu, które były znane najemcy (k. 33). Jednocześnie w punkcie 35 i 36 Szczegółowych Warunków Najmu (...) strony ustaliły, że wysokość czynszu będzie ustalona na podstawie cennika Programu (...) Zastępcze według opłat dla danej grupy pojazdów, a należność do zapłaty za faktyczny okres korzystania z pojazdu zostanie ustalona w dniu zwrotu pojazdu przez najemcę. Do pozwu złożono podpisany przez poszkodowanego cennik (...) ( (...)) (k. 36). W konsekwencji brak było podstaw do uznania, że umowa była nieważna. Strony bowiem ustaliły, że czynsz najmu będzie płacony na podstawie zaakceptowanego przez najemcę cennika. Nie ma istotnego znaczenia rozbieżność w nazewnictwie cennika zawarta w punkcie 35 Szczegółowych Warunków Najmu (...) oraz złożonym cenniku. Skoro najemca zaakceptował i podpisał cennik (...) ( (...)), który stanowił złącznik numer 2 do umowy, to ten dokument powinien stanowić podstawę ustalenia stawki czynszu najmu. To on bowiem stanowił część zawartej umowy najmu.

Niezasadny okazał się także zarzut pozwanej odnośnie braku legitymacji czynnej powódki z uwagi na nieważność umowy cesji wierzytelności.

Zgodnie z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.).

Przedmiotem przelewu może być co do zasady wierzytelność istniejąca, którą cedent może swobodnie rozporządzać (tak też E. Ł., (...) prawa cywilnego, t. III, cz. 1, s. 904). Wierzytelność, która ma stanowić przedmiot rozporządzenia, powinna być w dostateczny sposób oznaczona (zindywidualizowana). Dotyczy to przede wszystkim wyraźnego określenia stosunku zobowiązaniowego, którego elementem jest zbywana wierzytelność (tak trafnie SN w wyroku z 11 maja 1999 r., III CKN 423/98, Biul. SN 2000, nr 1, s. 1), a zatem oznaczenie stron tego stosunku, świadczenia oraz przedmiotu świadczenia. Strony stosunku, świadczenie oraz przedmiot świadczenia muszą być oznaczone bądź przynajmniej możliwe do oznaczenia (oznaczalne) w momencie zawierania umowy przenoszącej wierzytelność.

W niniejszej sprawie wierzytelność będąca przedmiotem umowy cesji została w dostateczny sposób oznaczona i została skuteczne zbyta na rzecz powódki. W treści tej umowy wskazano, iż chodzi o wierzytelność – prawo do zwrotu kosztów z tytułu najmu auta zastępczego – w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 7 czerwca 2011 roku, likwidowaną przez towarzystwo (...). Niezasadny okazał się zatem zarzut pozwanej odnośnie nieważności umowy cesji wierzytelności z powodu niedostatecznego określenia przedmiotu cesji.

Odnosząc się z kolei do trzeciego zarzutu pozwanej, iż nie zostało wykazane, że normalnym następstwem działania sprawcy jest prawo najmu pojazdu zastępczego, wskazać należy, iż zgodnie z uchwałą składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 roku (sygn. akt III CZP 5/11) odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki za najem pojazdu zastępczego; nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej.

W ocenie Sądu szkoda, którą poszkodowana poniosła w wyniku kolizji z dnia 7 czerwca 2011 roku obejmowała również koszty najmu pojazdu zastępczego. Oczywistym jest bowiem, że przez okres, kiedy samochód przebywał w warsztacie naprawczym nie mogła korzystać z własnego samochodu, musiała zatem wynająć samochód zastępczy i ponieść koszty tego wynajmu. Poszkodowana wykorzystywała uszkodzony pojazd do przewozu dzieci, obowiązków, codziennych domowych zajęć (k. 35). W konsekwencji jeśli zatem poszkodowana nie korzystała z pojazdu, a zostało jej to uniemożliwione wskutek kolizji, mogła wynająć pojazd zastępczy i czynsz najmu jest tu niewątpliwie szkodą.

Pozwana zakwestionowała także zgłoszone w pozwie roszczenie co do wysokości, w szczególności zakwestionowała długość okresu naprawy uszkodzonego pojazdu oraz będący jego odpowiednikiem czas korzystania przez poszkodowanego z pojazdu zastępczego.

Ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c. w zw. z art. 223 k.p.c.), w konsekwencji, to na pozwanej spoczywał ciężar wykazania podnoszonych przez nią twierdzeń, że uzasadniony czas naprawy uszkodzeń powstałych w pojeździe poszkodowanego był krótszy niż faktyczny czas naprawy tego pojazdu dokonanego przez warsztat naprawczy i pojazd nie musiał przez cały ten okres znajdować się w warsztacie naprawczym. Pozwana celem wykazania powyższego zgłosiła wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i wyceny pojazdów na okoliczność ustalenia uzasadnionego i niezbędnego czasu naprawy. Jak wynika z pisemnej opinii biegłego sądowego K. W., uzasadniony czas naprawy pojazdu w okolicznościach niniejszej sprawy powinien wynosić maksymalnie 7 dni. Mimo przeprowadzenia dodatkowego postępowania dowodowego w postaci przesłuchania świadka T. G., nie uległy zmianie wnioski opinii. W trakcie składania ustnych wyjaśnień biegły podkreślił, że zeznania świadka T. G. potwierdzają, iż w okresie od dnia 30 czerwca 2011 roku do dnia 5 lipca 2011 roku przy samochodzie nie były wykonywane żadne prace. Biegły podkreślił, że był to błąd organizacyjny ze strony serwisu, który po otwarciu zlecenia powinien zamówić potrzebne części zamienne i nie zatrzymywać samochodu w warsztacie (był on bowiem sprawny technicznie). Ponadto biegły w sposób wyczerpujący i przekonujący udzielił odpowiedzi na wszystkie zastrzeżenia strony powodowej. Opinia ta jest opinią logiczną, jasną i opartą na wiedzy i doświadczeniu biegłego. Po złożeniu przez biegłego ustnych wyjaśnień żadna ze stron opinii nie kwestionowała, nie wnosiła o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej lub dowodu z opinii innego biegłego.

Okres przebywania uszkodzonego pojazdu wykraczający poza wyżej wymieniony czas nie pozostaje w związku przyczynowym z zaistniałą szkodą. W konsekwencji jako uzasadniony czas naprawy pojazdu, a tym samym uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego Sąd uznał 7 dni, który to okres był wystarczający z punktu widzenia technologicznego oraz faktycznego czasu naprawy do dokonania naprawy pojazdu S. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

Czynsz najmu przy 7-dniowym okresie najmu wynosi zgodnie z fakturą wystawioną na podstawie zaakceptowanego przez najemcę cennika 1.368,04 brutto (7 razy 158,89 złotych netto plus 23% podatku VAT). Ponieważ przed procesem pozwana zapłaciła kwotę 1.112,23 złotych, do zasądzenia pozostaje kwota 255,81 złotych.

Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Z kolei zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym
i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Mając na uwadze fakt,
że wezwanie z dnia 8 sierpnia 2011 roku zostało doręczone pozwanej w dniu 22 sierpnia 2011 roku (k. 47), uzasadnione było żądanie odsetek ustawowych od dnia 22 września 2011 roku.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie powołanych wyżej przepisów, orzeczono jak w punkcie I i II wyroku.

Rozstrzygając o kosztach procesu Sąd oparł się na dyspozycji przepisu art. 100 k.p.c. i dokonał stosunkowego ich rozdzielenia. Powódka wygrała sprawę w zakresie, w jakim powództwo zostało uwzględnione, zaś pozwana w części, w jakiej Sąd oddalił powództwo.
W konsekwencji, powódka wygrała proces w 9,83%, zaś pozwana w 90,17%. Stosownie do przepisu art. 98 § 3 k.p.c. w zw. z art 99 k.p.c. do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata (radcę prawnego) zalicza się wynagrodzenie i wydatki jednego adwokata (radcy prawnego), koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Wydatki poniesione przez powódkę w niniejszej sprawie sprowadzają się do: wynagrodzenia pełnomocnika należnego stosownie do § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.) w kwocie 600 zł, opłaty stosunkowej od pozwu w wysokości 131 zł oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł (łącznie 748 zł). Pozwana poniosła zaś koszty procesu w wysokości 1.440,77 zł (minimalna stawka zastępstwa procesowego - 600 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa - 17 złotych, koszt opinii biegłego – 823,77 zł).

Pozwana powinna ponieść 9,83% kosztów procesu, tj. 215,16 zł. Ponieważ pozwana poniosła kwotę wyższą, tj. 1.440,77 złotych, powódka powinna jej zapłacić kwotę 1.225,61 zł.