UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 17 września 2012 roku powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) S.A. z siedzibą w S. kwoty 2.988,26 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 16 czerwca 2012 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu powódka wskazała, iż dochodzona kwota stanowi odszkodowanie należne jej na podstawie umowy cesji wierzytelności od pozwanego jako ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody. Odszkodowanie obejmuje pozostałą część kosztów najmu przez poszkodowanego auta zastępczego w okresie naprawy pojazdu uszkodzonego w wyniku kolizji drogowej, której sprawca ubezpieczony był w pozwanym towarzystwie (pozew – k. 2-17).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 18 października 2012 roku Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w W. nakazał aby pozwana (...) S.A. z siedzibą w S. zapłaciła powódce (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. kwotę dochodzoną pozwem wraz z kosztami procesu w terminie 14 dni od doręczenia nakazu zapłaty albo w tymże terminie wniosła sprzeciw (nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym – k. 64).

Sprzeciwem od nakazu zapłaty pozwana (...) S.A. z siedzibą w S. zaskarżyła nakaz w całości i wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana zakwestionowała czas najmu samochodu zastępczego oraz stawkę czynszu najmu (sprzeciw od nakazu zapłaty – k. 68-72).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 marca 2012 roku doszło do kolizji drogowej, w której uszkodzony został pojazd marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność Z. R.. Sprawca kolizji był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S.A. z siedzibą w S..

(dowód: okoliczność niesporna)

W dniu 20 marca 2012 roku dokonano zgłoszenia szkody w pozwanym zakładzie ubezpieczeń, w dniu 30 marca 2012 roku doszło do przednaprawczych oględzin pojazdu przez przedstawiciela zakładu ubezpieczeń. W dniu 11 kwietnia 2012 roku wysłano do ubezpieczyciela sporządzoną przez serwis kalkulację naprawy, która została w tym samym dniu zwrócona po akceptacji ubezpieczyciela. W dniu 11 kwietnia 2012 roku przyjęto pojazd do serwisu. W dniu 18 kwietnia 2012 roku złożono zamówienie na części zamienne, które otrzymano w dniu 20 kwietnia 2012 roku. W dniu 30 kwietnia 2012 roku zakończono naprawę i wydano pojazd poszkodowanemu.

(dowód: arkusz naprawy pojazdu najemcy – k. 36)

W okresie od 11 kwietnia 2012 roku do 30 kwietnia 2012 roku Z. R. użytkował pojazd zastępczy marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wynajęty od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. na podstawie Umowy Najmu AZa ( (...)) nr (...) z dnia 11 kwietnia 2012 roku.

(dowód: Umowa najmu AZa ( (...)) nr (...) – k.28-31; pełnomocnictwo – k. 32; cennik AZa ( (...)) – k. 33; oświadczenie dla towarzystwa ubezpieczeń – k.35)

Na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 11 kwietnia 2012 roku Z. R. przelał na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. wierzytelność – prawo do zwrotu kosztów z tytułu najmu w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. pojazdu zastępczego, przysługujące mu w związku z wyżej opisaną szkodą komunikacyjną.

(dowód: umowa cesji wierzytelności – k. 27; pełnomocnictwo – k. 32)

W dniu 30 kwietnia 2012 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wystawiła fakturę VAT nr (...) tytułem wynajmu pojazdu zastępczego marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w okresie od 11 kwietnia 2012 roku do dnia 30 kwietnia 2012 roku (19 dni) opiewającą na kwotę 3.713,26 złotych brutto

(dowód – faktura VAT – k. 37)

Pismem z dnia 10 maja 2012 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. wezwała (...) S.A. z siedzibą w S. do zapłaty kwoty 3.713,26 złotych brutto. Wezwanie do zapłaty zostało doręczone w dniu 16 maja 2012 roku.

(dowód: wezwanie do zapłaty – k. 45-60, potwierdzenie odbioru k. 61)

Decyzją z dnia 3 lipca 2012 roku (...) S.A. z siedzibą w S. zapłaciło (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. kwotę 725 złotych uznając, iż uzasadniony czas korzystania z pojazdu zastępczego wynosił 5 dni, a średnia stawka czynszu najmu wynosiła 145 złotych brutto.

(dowód: pismo z dnia 3 lipca 2012 roku – k. 38-39)

Uszkodzony pojazd marki T. (...) o nr rej. (...) pomimo uszkodzeń powstałych w wyniku kolizji z dnia 20 marca 2012 roku mógł być nadal eksploatowany, aż do dnia faktycznego rozpoczęcia naprawy tego pojazdu w warsztacie naprawczym.

Technologiczny czas naprawy uszkodzonego pojazdu w celu przywrócenia go do stanu sprzed szkody z dnia 20 marca 2012 roku w realiach niniejszej sprawy nie powinien przekraczać 3 dni. Czas faktycznie niezbędny i ekonomicznie uzasadniony do dokonania naprawy tego pojazdu w celu doprowadzenia go do stanu sprzed szkody nie powinien przekraczać 7 dni.

Stawki rynkowe czynszu najmu pojazdu zastępczego klasy pojazdu T. (...) według cen obowiązujących na terenie województwa (...) w okresie naprawy uszkodzonego pojazdu tzn. w kwietniu 2012 roku przy wynajmie 7-dniowym wynosiły w lokalnych firmach od 153,66 złotych do 360 złotych netto za 1 dobę.

(dowód: opinia biegłego sądowego K. W. – k. 242-257; ustne wyjaśnienia biegłego złożone na rozprawie w dniu 5 września 2014 roku)

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na okolicznościach przyznanych przez drugą stronę (okolicznościach niespornych), dokumentach zgromadzonych w aktach sprawy oraz opinii biegłego sądowego K. W..

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jako częściowo zasadne, podlegało w części uwzględnieniu.

Zgodnie z ogólnymi regułami postępowania dowodowego obowiązek przedstawienia dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne – art. 6 k.c. w zw. z art.3 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c.

Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zgodnie z art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Z kolei, zgodnie z art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Zatem w sytuacji zaistnienia szkody ubezpieczyciel odpowiadający z tytułu ubezpieczenia OC z sprawcę szkody obowiązany jest do jej naprawienia w całości. Ta zasada odnosi się również do kosztów wynajmu pojazdu zastępczego, oczywiście w zakresie, w jakim pozostają one w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem wywołującym szkodę, w tym wypadku z kolizją drogową.

W przedmiotowym procesie pozwana nie kwestionowała okoliczności zdarzenia, swojej odpowiedzialności (co do zasady) za szkodę oraz ważności umów najmu pojazdu zastępczego i cesji wierzytelności. Wypłaciła zresztą przed procesem część pierwotnie żądanej przez powódkę kwoty. Pozwana wnosząc o oddalenie powództwa zakwestionowała długość okresu najmu pojazdu zastępczego w związku z naprawą uszkodzonego pojazdu oraz wysokość stawki czynszu najmu.

W celu ustalenia, czy czas naprawy pojazdu nie był zbyt długi, a stawka czynszu mieściła w ramach stawek występujących na rynku lokalnym dopuszczono dowód z opinii biegłego. Jak wynika z pisemnej opinii biegłego sądowego K. W. uszkodzony pojazd pomimo uszkodzeń powstałych w wyniku kolizji z dnia 20 marca 2012 roku mógł być nadal eksploatowany, aż do dnia faktycznego rozpoczęcia naprawy tego pojazdu w warsztacie naprawczym, technologiczny czas naprawy uszkodzonego pojazdu w realiach niniejszej sprawy nie powinien przekraczać 3 dni, zaś czas faktycznie niezbędny i ekonomicznie uzasadniony do dokonania naprawy tego pojazdu nie powinien przekraczać 7 dni. Stawki rynkowe czynszu najmu pojazdu zastępczego klasy pojazdu T. (...) według cen obowiązujących na terenie województwa (...) w okresie naprawy uszkodzonego pojazdu tzn. w kwietniu 2012 roku przy wynajmie 7-dniowym wynosiły w lokalnych firmach od 153,66 złotych do 360 złotych netto za 1 dobę.

Opinia biegłego jest jasna, logiczna i przekonująca. Ponadto, po złożeniu przez biegłego ustnych wyjaśnień żadna ze stron opinii nie kwestionowała, nie wnosiła o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej lub opinii innego biegłego. W trakcie składania ustnych wyjaśnień biegły odniósł się do wszystkich zarzutów zgłoszonych przez pełnomocnika powódki. Przede wszystkim biegły podkreślił, że w prawidłowo zorganizowanym procesie naprawy powłoka lakierowa powinna być suszona po godzinach pracy serwisu, bez udziału pracowników i proces ten nie powinien wpływać na długość czasu naprawy. Ponadto biegły wskazał, że w przedmiotowej sprawie nie było konieczne oczekiwanie na przyjęcie odpowiedzialności przez ubezpieczyciela albowiem po pierwsze w dniu 30 marca 2012 roku przedstawiciel ubezpieczyciela wykonał oględziny przednaprawcze zakończone protokołem szkody, co jest podstawą do rozpoczęcia naprawy, a po drugie warsztat, który uważał za istotne uzyskanie formalnego dokumentu potwierdzającego przyjęcie odpowiedzialności nie powinien przyjmować do naprawy sprawnego pojazdu (uszkodzony pojazd mógł był eksploatowany, tj. mógł bezpiecznie poruszać się w ruchu drogowym).

Zdaniem Sądu czas najmu wykraczający poza wyżej wymieniony okres nie pozostaje w związku przyczynowym z zaistniałą szkodą (wynika ze zwłoki zakładu naprawczego). W konsekwencji jako uzasadniony czas naprawy pojazdu, a tym samym uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego Sąd uznał 7 dni, który to okres był wystarczający z punktu widzenia technologicznego oraz faktycznego czasu naprawy do dokonania naprawy uszkodzonego pojazdu.

Przyjęta przez strony umowy najmu stawka czynsz najmu pozostawała w adekwatnym związku przyczynowo – skutkowym ze szkodą albowiem mieściła się w granicach stawek występujących na lokalnym rynku.

Jak wynika ze stawki określonej w fakturze (k. 37), która została wystawiona na podstawie zaakceptowanego przez najemcę cennika, czynsz najmu przy najmie trwającym 7 dni wyniósłby 1.112,23 złotych netto (7 razy 158,89 złotych netto), a więc 1.368,04 złotych brutto. Ponieważ przed procesem pozwana zapłaciła kwotę 725 złotych, a więc do zasądzenia pozostaje kwota 643,04 złotych.

Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Z kolei zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Mając na uwadze, że wezwanie do zapłaty zostało doręczone pozwanej w dniu 16 maja 2012 roku (potwierdzenie odbioru – k. 61), uzasadnione było żądanie zasądzenia odsetek od dnia 16 czerwca 2012 roku.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie wyżej powołanych przepisów, orzeczono jak w punkcie I i II wyroku.

Rozstrzygając o kosztach procesu Sąd oparł się na dyspozycji przepisu art. 100 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu i dokonał stosunkowego ich rozdzielenia.

Koszty procesu wyniosły w sumie 2.308,57 złotych, w tym:

- poniesione przez powódkę: opłata od pozwu (150 złotych), wynagrodzenie pełnomocnika wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa (617 złotych) (w sumie 767 złotych);

- poniesione przez pozwaną: wynagrodzenie pełnomocnika wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa (617 złotych) plus zaliczka na biegłego (924,57 złotych) (w sumie 1.541,57 złotych)

Powódka wygrała w 21,52% (643,04/2.988,26 razy 100%), a więc pozwana powinna ponieść 21,52% kosztów procesu, tj. kwotę 496,80 złotych. Ponieważ pozwana poniosła kwotę wyższą, tj. 1.541,57 złotych, powódka powinna jej zapłacić kwotę 1.044,76 złotych,