UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w dniu 29 marca 2012 r. strona powodowa (...) S.A. w W. wniosła o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej E. P. kwoty 1.143,25 zł wraz z odsetkami ustawowymi szczegółowo opisanymi w pozwie.

Uzasadniając swoje żądanie podała, że zawarła z pozwaną umowę o współpracy w zakresie obsługi i rozliczania transakcji opłacanych kartami płatniczymi, na podstawie której pozwana była zobowiązana do płacenia czynszu za stacjonarny terminal w wysokości 50 zł netto miesięcznie oraz czynszu za wynajem karty (...) w wysokości 35 zł netto miesięcznie. Strona powodowa wyjaśniła, że powództwo obejmuje nieuiszczone przez pozwaną opłaty za okres od 1 maja 2010 r. do 31 marca 2011 r.

W dniu 24 kwietnia 2012 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, uwzględniając powództwo w całości.

Pozwana złożyła sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa.

W pierwszej kolejności pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczeń dochodzonych pozwem. Na wypadek nieuwzględnienia powyższego zarzutu podniosła brak podstawy faktycznej i prawnej dochodzonego roszczenia, brak legitymacji czynnej strony powodowej oraz naruszenie prawa materialnego, w tym art. 5 i 509 k.c. Uzasadniając swoje stanowisko, podała zaś, że nie przypomina sobie, aby kiedykolwiek zalegała z płatnościami względem strony powodowej. Pozwana wskazała również, że od przełomu marca i kwietnia 2010 r. terminal nie był praktycznie używany, zarzucając, iż pomimo tego strona powodowa nie rozwiązała umowy, zwłaszcza, że w związku z brakiem wpływów z płatności dokonywanych przez terminal nie było możliwości dokonywania ich kompensaty z opłatami obciążającymi pozwaną.

Na rozprawie pozwana przyznała, że nadal prowadzi działalność gospodarczą w lokalu przy ul. (...) we W., a w lutym 2010 r. jedynie przestała prowadzić księgarnię przy ul. (...) we W., w której korzystała z terminala przekazanego przez stronę powodową. Wyjaśniła również, że jeszcze w okresie marca i kwietnia 2010 r. korzystała z terminala w lokalu przy ul. (...) we W..

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 grudnia 2009 r. pozwana E. P., w ramach prowadzonej działalności gospodarczej pod firmą Firma Handlowo-Usługowa (...), zawarła ze stroną powodową (...) S.A. w W. umowę w sprawie współpracy w zakresie obsługi i rozliczania transakcji opłacanych kartami płatniczymi.

Umowa została zawarta na czas nieokreślony (§ 16 ust. 1 umowy), z tym że każda ze stron miała prawa do jej rozwiązania przy zachowaniu miesięcznego terminu wypowiedzenia, ze skutkiem na koniec miesiąca kalendarzowego (§ 16 ust. 2 zd. pierwsze umowy). Ustalono, że wypowiedzenie wymaga formy pisemnej pod rygorem nieważności (§ 16 ust. 2 zd. drugie umowy). Zaprzestanie działalności gospodarczej przez pozwaną miało być zaś traktowane jako równoznaczne z wygaśnięciem umowy (§ 16 ust. 6 umowy).

Zgodnie z umową, strona powodowa zobowiązała się zapewnić pozwanej usługi związane z realizacją i rozliczaniem transakcji opłacanych kartami płatniczymi systemów wskazanych w załącznikach (§ 2 umowy), w szczególności wyposażając pozwaną w materiały i urządzenia niezbędne do przyjmowania zapłaty kartami płatniczymi jak elektroniczne urządzenie umożliwiające akceptację kart płatniczych, zwane terminalem (...) (§ 3 umowy).

Pozwana zobowiązała się natomiast do płacenia miesięcznego czynszu za użytkowanie terminala (...) (pkt 15 załącznika nr 5A) w wysokości 50 zł, powiększonej o podatek VAT (pkt 8 i 11 załącznika nr 3.1B). Czynsz miał być potrącany z bieżących transakcji pozwanej po zakończeniu miesiąca, w którym terminal był użytkowany. W wypadku braku możliwości potrącenia czynszu w opisany sposób pozwana zobowiązana była uregulować należności wskazane w fakturze bez dodatkowego wezwania w terminie 30 dni od daty wystawienia faktury (pkt 17 załącznika nr 5A). W razie niepłacenia czynszu przez okres kolejnych 2 miesięcy pozwana zobowiązana była wydać terminal stronie powodowej bez dodatkowego wezwania (pkt 18 załącznika nr 5A).

Pozwana otrzymała również kartę (...), służącą do transmisji danych dotyczących transakcji dokonywanych w terminalu (...) (§ 1 pkt 1 załącznika nr 12B), za korzystanie z której zobowiązała się płacić czynsz wynoszący 35 zł netto (§1 pkt 15 załącznika nr 12B).

Pozwana zobowiązała się ponadto do informowania strony powodowej o wszystkich zmianach adresowych (jak siedziba i miejsce prowadzenia działalności gospodarczej) oraz prawnych, w tym o zaprzestaniu działalności (§ 12 umowy) – na piśmie dostarczonym do siedziby strony powodowej lub przesłanym listem poleconym w ciągu 14 dni od zaistnienia zmiany.

(dowód: - umowa wraz z załącznikami, k. 34-60,

- protokół instalacji terminala (...), k. 61.)

W trakcie obowiązywania umowy strona powodowa wystawiała na rzecz pozwanej faktury VAT, obejmujące opłaty za terminal (...) oraz kartę (...).

W szczególności strona powodowa wystawiła następujące faktury VAT obejmujące opłaty za terminal (...):

- w dniu 31 maja 2010 r. za maj 2010 r. w wysokości 61 zł,

- w dniu 30 czerwca 2010 r. za czerwiec 2010 r. w wysokości 61 zł,

- w dniu 31 lipca 2010 r. za lipiec 2010 r. w wysokości 61 zł,

- w dniu 31 sierpnia 2010 r. za sierpień 2010 r. w wysokości 61 zł,

- w dniu 30 września 2010 r. za wrzesień 2010 r. w wysokości 61 zł,

- w dniu 31 października 2010 r. za październik 2010 r. w wysokości 61 zł,

- w dniu 30 listopada 2010 r. za listopad 2010 r. w wysokości 61 zł,

- w dniu 31 grudnia 2010 r. za grudzień 2010 r. w wysokości 61 zł,

- w dniu 31 stycznia 2011 r. za styczeń 2011 r. w wysokości 61,50 zł.

Strona powodowa wystawiła także następujące faktury VAT obejmujące opłaty za kartę (...):

- w dniu 31 maja 2010 r. za maj 2010 r. w wysokości 42,70 zł,

- w dniu 30 czerwca 2010 r. za czerwiec 2010 r. w wysokości 42,70 zł,

- w dniu 31 lipca 2010 r. za lipiec 2010 r. w wysokości 42,70 zł,

- w dniu 31 sierpnia 2010 r. za sierpień 2010 r. w wysokości 42,70 zł,

- w dniu 30 września 2010 r. za wrzesień 2010 r. w wysokości 42,70 zł,

- w dniu 31 października 2010 r. za październik 2010 r. w wysokości 42,70 zł,

- w dniu 30 listopada 2010 r. za listopad 2010 r. w wysokości 42,70 zł,

- w dniu 31 grudnia 2010 r. za grudzień 2010 r. w wysokości 42,70 zł,

- w dniu 31 stycznia 2011 r. za styczeń 2011 r. w wysokości 43,05 zł.

Ponadto strona powodowa wystawiła faktury VAT obejmujące łącznie opłaty za terminal (...) i kartę (...):

- w dniu 28 lutego 2011 r. za luty 2011 r. w łącznej wysokości 104,55 zł,

- w dniu 31 marca 2011 r. za marzec 2011 r. w łącznej wysokości 104,55 zł.

(dowód: faktury VAT, k. 62-81.)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje w całości na uwzględnienie.

Z dokonanych przez Sąd ustaleń wynika, że strony łączyła umowa nienazwana. W zakresie przekazania pozwanej terminala (...) i karty (...) umowa ta miała jednak cechy umowy najmu, przez którą wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz (art. 659 § 1 k.c.).

Na wstępie wskazać należy, że niezasadny okazał się zarzut przedawnienia roszczeń objętych powództwem. Skoro bowiem pozew został złożony w dniu 29 marca 2012 r., a najdawniejsze roszczenia dotyczyły okresu maja 2010 r., to z pewnością nie upłynął jeszcze trzyletni termin przedawnienia przewidziany zarówno dla roszczeń o świadczenia okresowe, jak i dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej (art. 118 k.c.). Wniesienie pozwu przerwało zaś bieg przedawnienia (art. 123 § 1 pkt 1 k.c.).

Jako nietrafne ocenić należało również pozostałe zarzuty pozwanej.

Bezzasadnie pozwana podnosiła bowiem, że w spornym okresie nie korzystała z terminala (...). Nieuprawnione jest bowiem twierdzenie, że najemca jest zobowiązany do płacenia czynszu tylko, gdy faktycznie korzysta z rzeczy oddanej mu przez wynajmującego do używania. W żadnym razie nie można więc przyjąć, że najemca jest zwolniony z obowiązku płacenia czynszu, gdy niekorzystanie przez niego z wynajętej rzeczy nie jest spowodowane działaniem wynajmującego.

Błędnie pozwana zarzucała także, że strona powodowa nie rozwiązała z nią umowy, albowiem było to jedynie uprawienie strony powodowej, a nie jej obowiązek. W niniejszej nie zachodził zaś wypadek, o którym mowa w § 16 ust. 6 umowy, skutkujący wygaśnięciem umowy, albowiem pozwana sama przyznała, że nie zaprzestała prowadzenia działalności gospodarczej. Nie było zaś żadnych przeszkód, aby to pozwana wypowiedziała umowę z zachowaniem miesięcznego terminu (por. § 16 umowy), a zaniechanie złożenia przez nią takiego oświadczenia świadczy jedynie o braku jej należytej dbałości o własne interesy i nie może rodzić dla strony powodowej negatywnych konsekwencji w postaci utraty prawa do otrzymania czynszu.

Ustalony stan faktyczny wskazuje zaś jednoznacznie na to, że to pozwana nie wywiązała się z obowiązku zwrotu terminala stronie powodowej na skutek niepłacenia czynszu przez okres kolejnych 2 miesięcy (por. pkt 18 załącznika nr 5A) oraz informowania strony powodowej o zmianach dotyczących prowadzonej przez nią działalności gospodarczej (por. § 12 umowy). Twierdzenia pozwanej, że strona powodowa wiedziała o zaprzestaniu korzystania przez pozwaną z terminala czy woli jego zwrotu uznać zaś należy jako gołosłowne, gdyż nie zostały poparte jakimikolwiek dowodami.

Roszczenie strony powodowej o zasądzenie odsetek ustawowych okazało się zaś uzasadnione na podstawie art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W wypadku braku oznaczenia stopy odsetek należą się zaś odsetki ustawowe (art. 481 § 2 k.c.).

Mając na względzie powyższe, na podstawie powołanych przepisów Sąd orzekł jak w punkcie I sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., uznając, że pozwana, która przegrała w całości powinna zwrócić stronie powodowej wszystkie poniesione przez nią koszty procesu, obejmujące kwotę 30 zł opłaty od pozwu, kwotę 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kwotę 180 zł kosztów zastępstwa przez radcę prawnego (§ 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu).

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE