Sygn. akt IV W 1186/15
Dnia 23 września 2015 roku
Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Północ w W. w IV Wydziale Karnym
w składzie:
Przewodniczący: SSR Katarzyna Religa
Protokolant: Agnieszka Kurzawska
Przy udziale oskarżyciela sierżant K. F.
po rozpoznaniu w dniu 23.09.2015r.
sprawy
G. M., syna D. i B., z d. G.,
ur. (...) w W.
obwinionego o to, że:
I. w dniu 18 kwietnia 2015r. około godz. 16:56 w W. jadąc ulicą (...) od strony ulicy (...) w kierunku ulicy (...) naruszył zasady przewidziane w art. 22 ust. 5 P. w ten sposób, że kierując motocyklem marki Y. o nr rej. (...) pomimo obowiązku, zawczasu i wyraźnie, nie sygnalizował zamiaru zmiany pasa ruchu,
tj. o wykroczenie z art. 97 kw w związku z art. 22 ust. 5 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012r., poz. 1137, zm.: Dz. U. z 2011r. Nr 30, poz. 151; Dz. U. z 2011r. Nr 222, poz. 1321; Dz. U. z 2012r., poz. 951);
II. w miejscu i czasie jak w linckie pierwszym wykroczył przeciwko przepisom określonym w par. 86 ust. 3 (...) w ten sposób, że kierując motocyklem marki Y. o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku poziomego P-2 „linia pojedyncza ciągła”,
tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 kw w zw. z par. 86 ust. 5 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych;
III. Kontynuując jazdę naruszył zasady przewidziane w § 27 ust. 1 (...) oraz (...), w ten sposób, że kierując motocyklem marki Y. o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku B-33 i przekroczył dopuszczalną prędkość 70km/h o 100km/h jadąc z prędkością 170km/h, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,
tj. o wykroczenie z art. 92a kw w zw. z par. 27 ust. 1 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. Nr 170 poz. 1393) w zbiegu z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012r., poz. 1137, z późn. zm.);
IV. W miejscu i czasie jak w punktach I-III wykroczył przeciwko przepisom określonym w art. 38 pkt 2 i 3 P., w ten sposób, że kierując motocyklem marki Y. o nr rej. (...) nie posiadał przy sobie i nie okazał na żądanie uprawnionego organu wymagane dla danego rodzaju pojazdu dokumentów tj. dokumentu stwierdzającego dopuszczenie pojazdu do ruchu i dokumentu stwierdzającego zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu lub stwierdzający opłacenie składki tego ubezpieczenia,
tj. o wykroczenie z art. 95 kw w zw. z art. 38 ust. 2 i 3, Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012r., poz. 1137, zm.; Dz. U. z 2011r. Nr 30, poz. 151; Dz. U. z 2011r. Nr 222, poz. 1321; Dz. U. z 2012r., poz. 951);
V. W miejscu i czasie jak w punktach I-III naruszył zasady przewidziane w art. 4 ust. 1 pkt. 1 Ustawy o kierujących pojazdami przez to, że jadąc motocyklem marki Y. o nr rej. (...) kierował pojazdem na drodze publicznej nie mając uprawnień wymaganych dla danego rodzaju pojazdu,
tj. o wykroczenie z art. 94 § 1 kw w zw. z art. 4 ust. 1 pkt. 1 Ustawy o kierujących pojazdami z dnia 5.01.2011r. (Dz. U. z 2011r. Nr 30 poz. 151 ze zmianami);
orzeka
I. Obwinionego G. M. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to na podstawie art. 97 kw w związku z art. 22 ust. 5 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym w zb. z art. 92 § 1 kw w zw. z par. 86 ust. 5 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych w zb. z art. 92a kw w zw. z par. 27 ust. 1 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych w zb. z art. 95 kw w zw. z art. 38 ust. 2 i 3, Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym w zb. z art. 94 § 1 kw w zw. z art. 4 ust. 1 pkt. 1 Ustawy o kierujących pojazdami z dnia 5.01.2011r. skazuje go, a na podstawie art. 92a kw w zw. z art. 9 § 2 kw wymierza mu łącznie karę grzywny w wysokości 5000 (pięć tysięcy) złotych;
II. na podstawie art. 86 § 3 kw w zw. z art. 29 § 1 kw orzeka wobec obwinionego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 (jednego) roku;
III. na podstawie art. 29 § 4 kw zalicza na poczet orzeczonego środka zatrzymanie prawa jazdy od dnia 18 kwietnia 2015r. do dnia 23.09.2015r.;
IV. zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 500 (pięćset) złotych opłat oraz kwotę 100 (sto) złotych tytułem pozostałych kosztów.
Sygn. akt IV W 1186/15
Na podstawie materiału dowodowego ujawnionego w trakcie rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 18 kwietnia 2015 r. G. M. kierował motocyklem marki Y. o nr rej. (...). Około godziny 16:56 jechał on ul. (...) z kierunku ul. (...) w stronę ul. (...). Na przedmiotowym odcinku drogi obowiązuje ograniczenie prędkości do 70 km/h. G. M. poruszał się z nadmierną prędkością, podczas wykonywania manewrów zmiany pasa ruchu nie używał kierunkowskazów, a także nie stosował się od znaku poziomego P-2, tj. linia pojedyncza ciągła.
Równocześnie w rejonie podległym (...) służbę patrolową nieoznakowanym radiowozem marki V. (...) o nr rej. (...) pełnili st. asp. Z. M. oraz post. B. K.. Jako że dostrzegli nieprzepisowo jadący motocykl, dokonali oni pomiaru prędkości przedmiotowego pojazdu za pomocą urządzenia typu V. 2 (...) o nr fabrycznym 042 ze średniej odległości 50 metrów uzyskując wynik 171 km/h. Funkcjonariusze zatrzymali pojazd do kontroli drogowej i wylegitymowali kierującego. Podczas czynności okazało się, iż G. M. nie posiada żadnych dokumentów wymaganych dla prowadzonego przez siebie pojazdu – w tym dokumentu stwierdzającego dopuszczenie pojazdu do ruchu oraz dokumentu potwierdzającego zawarcie umowy ubezpieczenia OC, jak również uprawnień do kierowania pojazdami kategorii A. B. K. zakazała obwinionemu dalszej jazdy oraz dokonała zatrzymania prawa jazdy kategorii B nr (...).
Przeprowadzone badanie na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu wykazało, iż obwiniony był trzeźwy.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyjaśnień obwinionego (k. 48), zeznań świadka B. K. (k. 3, 49), notatki urzędowej (k. 1), świadectwa legalizacji (k. 4), danych o karalności za wykroczenia (k. 12-14, 33-34) oraz danych o karalności (k. 32).
Podczas rozprawy głównej obwiniony przyznał się do winy. Wyjaśnił on, że w celach zarobkowych podejmuje się dla osób znajomych testowania i sprzedaży pojazdów – tak samochodów, jak i motocykli. Motocykle testuje mimo, iż nie ma uprawień do poruszania się nimi, czyni to, gdyż musi z czegoś żyć. Posiada on natomiast prawo jazdy kategorii B. W rozpatrywanej sprawie obwiniony wziął od kolegi motocykl i stwierdził uszkodzenie prawego kierunkowskazu polegające na tym, że świecił on bladym światłem. G. M. miał zabrać pojazd do warsztatu celem dalszego sprawdzenia, a za nim czarnym Passatem podążać miał właściciel motocykla. Obwiniony gazu dodał specjalnie w przekonaniu, że jedzie za nim właśnie kolega i wcale nie próbował uciekać przed Policją. G. M. przyznał też, że faktycznie przeciął linię ciągłą bez sygnalizowania zamiaru zmiany pasa ruchu, lecz podkreślił, iż zachował bezpieczny odstęp między samochodami i nie mógł zjechać komuś przed zderzakiem, bo to by była niebezpieczna sytuacja. Obwiniony oświadczył również, iż ma świadomość zagrożeń, jednak w swojej ocenie mógł stworzyć je jedynie na wysokości przystanku autobusowego, gdzie byli piesi, jednak na tym odcinku jechał już wolno. W swojej opinii nie zasłużył na surową karę (k. 48).
Sąd zważył co następuje:
Relację złożoną przez G. M. Sąd uwzględnił w zakresie w jakim obwiniony wyjaśnił okoliczności, w jakich wszedł w posiadanie motocykla Y. o nr rej. (...) i wyjechał nim w dniu 18 kwietnia 2015 r. na Trasę (...) oraz przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Powyższe koresponduje bowiem ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, a zwłaszcza z wiarygodnymi zeznaniami B. K.. W pozostałym zakresie wyjaśnienia obwinionego sprowadzają się w zasadzie do szeregu stwierdzeń ocennych, w których kwestionuje on szkodliwość zdarzenia. W opinii Sądu obwiniony starał się wypadki z dnia 18 kwietnia 2015 r. przedstawić w jak najkorzystniejszym dla siebie świetle i jego relacja we wskazanym zakresie stanowi przyjętą linię obrony w celu uniknięcia odpowiedzialności za zarzucane mu wykroczenia.
Sąd uznał za w pełni wiarygodne zeznania świadek B. K., która jako funkcjonariusz Wydziału Ruchu Drogowego (...) wraz ze Z. M. w ramach wykonywanych obowiązków służbowych podejmowała interwencję w stosunku do G. M. w związku z nieprzepisowym kierowaniem przez niego pojazdem mechanicznym. Jej zeznania są logiczne, konsekwentne i zgodne z treścią pozostałego materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie. Należy stwierdzić, iż świadek będąc osobą obcą dla obwinionego nie miała powodu aby bezpodstawnie go obciążać, jednocześnie jako funkcjonariusz publiczny wykonywała czynności służbowe, a więc działała w sposób rutynowy, z należytą starannością i wnikliwością. Okoliczności wskazane przez świadka znajdują potwierdzenie w treści sporządzonej dokumentacji procesowej związanej z podjętą w przez nią interwencją. Tym samym zeznania te uznać należało za w pełni wiarygodne i zgodne z rzeczywistym przebiegiem zdarzenia.
Odnośnie pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie zaliczonych w poczet materiału dowodowego na podstawie art. 76 § 1 k.p.w., w postaci między innymi notatki urzędowej (k. 1), świadectwa legalizacji (k. 4), informacji z K. (k. 32) oraz danych o karalności za wykroczenia (k. 12-14, 33-34), Sąd uwzględnił je przy ustalaniu stanu faktycznego nie znajdując podstaw do zakwestionowania ich autentyczności ani prawdziwości zawartych w nich treści.
Podkreślić należy, iż niniejsza sprawa pod względem faktycznym i prawnym jest sprawą nieskomplikowaną, zaś zgromadzony materiał dowodowy oprócz wyjaśnień obwinionego i zeznań świadka stanowi głównie dokumentacja sporządzona przez Policję opisująca zaistniałe zdarzenie. Poczynionych ustaleń faktycznych na żadnym etapie nie zakwestionował sam obwiniony, konsekwentnie przyznając się do sprawstwa i polemizując jedynie z wysokością kary nałożonej nań w postępowaniu nakazowym.
W świetle tak ukształtowanego materiału dowodowego Sąd uznał, iż wina obwinionego G. M. odnośnie zarzucanych mu czynów nie budzi żadnych wątpliwości.
G. M. w dniu 18 kwietnia 2015 r. około godziny 16:56 jadąc motocyklem marki Y. o nr rej. (...) ul. (...) w W. od strony ulicy (...) w kierunku ulicy (...) pomimo obowiązku, zawczasu i wyraźnie, nie sygnalizował zamiaru zmiany pasa ruchu, czym naruszył zasady przewidziane w art. 97 k.w. oraz art. 22 ust. 5 Ustawy Prawo o ruchu drogowym . Artykuł 22 ust. 5 Ustawy nakłada na kierującego pojazdem zawczasu i wyraźnie sygnalizować zamiar zmiany kierunku jazdy lub pasa ruchu oraz zaprzestać sygnalizowania niezwłocznie po wykonaniu manewru. Obwiniony nie zastosował się do powyższych zasad, dlatego też podlega odpowiedzialności z art. 97 kw. przewidującego odpowiedzialność uczestnika ruchu znajdującego się na drodze publicznej, który wykracza przeciwko przepisom ustawy Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie.
Obwiniony nie zastosował się też do znaku poziomego P-2 „linia pojedyncza ciągła”, który w myśl § 86 ust 3 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury i Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych oddziela pasy ruchu o tym samym kierunku oraz oznacza zakaz przejeżdżania przez tę linię i najeżdżania na nią. Wskazać trzeba, że w art. 92 k.w. ustanowiono odpowiedzialność za niestosowanie się do znaków lub sygnałów drogowych albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem albo do kontroli ruchu drogowego. (...) znaków i sygnałów drogowych stanowi podstawę bezpieczeństwa ruchu, dlatego powinien być bezwzględnie przestrzegany i chroniony. Przedmiotem ochrony jest bezpieczeństwo i porządek ruchu drogowego, jako że system znaków i sygnałów drogowych ma za zadanie porządkowanie ruchu i gwarantowanie jego bezpieczeństwa. Niestosowanie się do znaków, sygnałów lub poleceń zakłóca porządek ruchu i stanowi groźbę dla jego bezpieczeństwa. G. M. nie zastosował się jednak do obowiązujących na przedmiotowym odcinku drogi oznakowań, czym wypełnił znamiona wykroczenia z art. 92 § 1 k.w. w zw. z § 86 ust. 3 Rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych.
G. M. nie zastosował się przy tym do ograniczenia prędkości określonego znakiem drogowym B-33 „ograniczenie prędkości do 70 km/h” i przekroczył dozwoloną prędkość o ponad 100 km/h, co zostało zarejestrowane za pomocą urządzenia do pomiaru prędkości V. 2 Z. nr 042. Swoim zachowaniem wypełnił więc dyspozycję art. 92a k.w. w zw. z § 27 ust. 1 Rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych. Na podstawie art. 92a k.w. odpowiada ten, kto prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym. Stosownie zaś do treści § 27 Rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych znak B-33 „ograniczenie prędkości” oznacza zakaz przekraczania prędkości określonej na znaku liczbą kilometrów na godzinę. W ocenie Sądu bezsporne jest, że obwiniony jadąc Trasą (...) w W. i widząc ustawiony znak (...) doskonale zdawał sobie sprawę, iż na tej ulicy obowiązuje ograniczenie prędkości do 70 km/h. Obwiniony zlekceważył to i prowadził pojazd z prędkością znacznie przekraczającą dozwoloną w tym miejscu prędkość. Zaznaczyć też trzeba, że zgodnie z art. 3 ust. 1 Ustawy Prawo o ruchu drogowym każdy uczestnik ruchu obowiązany jest zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Obwiniony poruszając się po drodze publicznej nie zastosował się do powyższych zasad, w efekcie powodując zagrożenie bezpieczeństwa ruchu drogowego. Tym samym czyn obwinionego wyczerpuje również znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. w zw. z art. 3 ust. 1 Ustawy Prawo o ruchu drogowym .
Nadto art. 38 ust. 2 i 3 Ustawa Prawo o ruchu drogowym nakłada na kierującego pojazdem obowiązek posiadania przy sobie i okazania na każdorazowe żądanie uprawnionego organu m.in. dokumentu stwierdzającego dopuszczenie pojazdu do ruchu oraz dokumentu potwierdzającego zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu lub dowód opłacenia składki za to ubezpieczenie. Osoba, która prowadzi pojazd na drodze publicznej, nie mając przy sobie wymaganych dokumentów na mocy art. 95 k.w. podlega karze grzywny bądź nagany. Sprowadzenie zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego nie należy do znamion tego wykroczenia, mamy więc do czynienia z wykroczeniem formalnym. Jako że G. M. w dniu 18 kwietnia 2015 r. kierując motocyklem Y. o nr rej. (...) nie posiadał przy sobie i nie okazał na żądanie uprawnionego organu wymaganych dla danego rodzaju pojazdu dokumentów, jego zachowanie wypełniło znamiona wykroczenia z art. 95 k.w. w zw. z art. 38 ust. 2. i 3. Ustawy Prawo o ruchu drogowym .
Obwiniony wreszcie dopuścił się także i wykroczenia z art. 94 § 1 k.w. w zw. z art. 4 ust. 1 pkt. 1 Ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami . Artykuł 94 § 1 k.w. przewiduje bowiem odpowiedzialność osoby, która prowadzi pojazd na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu nie mając do tego uprawnienia. Dokumentem stwierdzającym posiadanie uprawnienia do kierowania jest w myśl art. 4 ust 1 pkt 1 Ustawy o kierujących pojazdami wydane w kraju prawo jazdy, pozwolenie wojskowe, bądź też międzynarodowe prawo jazdy. Honorowane są również dokumenty określone w Konwencji o ruchu drogowym , podpisanej w G. dnia 19 września 1949 r. (Dz. U. z 1959 r. Nr 54, poz. 321 i 322) oraz w Konwencji o ruchu drogowym , sporządzonej w W. dnia 8 listopada 1968 r. (Dz. U. z 1988 r. Nr 5, poz. 40 i 44) oraz innych umowach międzynarodowych, a także dokumenty wydane w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub państwie członkowskim EFTA (art. 4 ust 1 pkt 2-3 Ustawy). W realiach rozpatrywanej sprawy obwiniony M. nie posiada uprawnień do prowadzenia pojazdów motocyklowych a wyłącznie prawo jazdy kategorii B nr (...) wydane przez starostę (...) w dniu 13 listopada 2012 r. G. M. jest zatem uprawniony do kierowania jedynie pojazdami wymienionymi w art. 6 ust. 1 pkt 6 Ustawy, tj. motorowerem, czterokołowcem lekkim oraz pojazdem samochodowym o masie nieprzekraczającej 3,5 t, za wyjątkiem autobusu i motocykla. Mimo to wbrew przepisom ustawy kierował on motocyklem po drodze publicznej.
Przy określaniu wymiaru kary jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował znaczne, bo ponad dwukrotne przekroczenie przez obwinionego dozwolonej prędkości, jak również jego dotychczasową karalność za wykroczenia drogowe. Z informacji uzyskanej z (...) (k. 33-34) wynika, że obwiniony był dziewiętnastokrotnie karany mandatami, a także zapadły wobec niego dwa rozstrzygnięcia sądowe karzące go za wykroczenia drogowe. Powyższe nie zmieniło jednak w żadnym stopniu postępowania obwinionego, który w dalszym ciągu wykazuje lekceważenie dla przepisów prawa regulujących zasady ruchu drogowego. Nie bez znaczenia pozostaje również fakt, iż G. M. przyznał, że z procederu testowania pojazdów – w tym motocykli – uczynił sobie źródło dochodu mimo braku uprawnień do prowadzenia pojazdów kategorii A. Ponadto na żadnym z etapów postępowania nie okazał on skruchy i stanowczo sprzeciwiał się zatrzymaniu mu przez Policję prawa jazdy.
Jedyną okolicznością łagodzącą w niniejszej sprawie jest fakt niekaralności za przestępstwa.
Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd wymierzył obwinionemu najwyższą karę przewidzianą przez ustawodawcę, tj. karę grzywny w wysokości 5000 złotych, uznając ją za adekwatną zarówno do stopnia winy jak i stopnia społecznej szkodliwości popełnionych czynów, jak również realizującą swoje zadania w zakresie zapobiegawczego i wychowawczego oddziaływania na osobę obwinionego, ponadto za sprawiedliwą w odczuciu społecznym. W ocenie Sądu stopień szkodliwości społecznej zachowania obwinionego jest znaczny, bowiem G. M. łamiąc cały szereg przepisów regulujących zasady ruchu drogowego, w tym nie stosując się do oznakowań poziomych oraz nie stosując się obowiązującego ograniczenia prędkości, spowodował realne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w szczególności zagrożenie dla innych uczestników ruchu. Co więcej obwiniony dopuścił się tego na Trasie (...), która jest jedną z głównych arterii miasta i to w godzinach popołudniowych, kiedy to natężenie ruchu jest znaczne.
Sąd uznał zatem, iż karą adekwatną do wagi popełnionego czynu będzie kara grzywny w wymierzonej wysokości, która stanowi realną i odczuwalną dolegliwość dla ukaranego. W ocenie Sądu orzeczona grzywna uwzględnia również, zgodnie z art. 24 § 3 k.w. sytuację majątkową, rodzinną i osobistą obwinionego i nie można jej w żadnym wypadku uznać za zbyt surową. Obwiniony G. M. jest studentem III roku w Wyższej Szkole Finansów i (...), pracuje dorywczo osiągając miesięczne dochody do 2000 złotych. Jest on kawalerem, nie ma dzieci ani innych osób pozostających na jego utrzymaniu. Zapłata grzywny w orzeczonej wysokości jest w ocenie Sądu dla niego w pełni możliwa i nie zagraża jego egzystencji a jednocześnie na tyle surowa aby zapobiec popełnianiu tego typu czynów w przyszłości. Kara uświadomi obwinionemu wagę i znaczenie naruszonych przez niego przepisów oraz konieczność ostrożnej i uważnej jazdy w ruchu drogowym, w efekcie zaś zapobiegnie popełnianiu przez obwinionego kolejnych wykroczeń drogowych. Tym samym zostaną spełnione określone w art. 33 § 1 k.w. cele kary.
Jako że obwiniony spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym na drodze publicznej, na podstawie art. 86 § 3 k.w. zastosowanie znalazł art. 29 § 1 k.w., w oparciu o który Sąd orzekł wobec obwinionego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Stwierdzić należy, że zakaz ten orzeka się na okres od 6 miesięcy do 3 lat. Niewątpliwie przy wykroczeniach drogowych istotne jest aby wymiar środka karnego oddziaływał wychowawczo przede wszystkim na sprawcę, ale także na kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa w zakresie przestrzegania zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. W opinii Sądu orzeczony w niniejszej sprawie roczny zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, a zwłaszcza dolegliwości z tym związane z pewnością uświadomią obwinionemu jego nieodpowiedzialne postępowanie.
Z uwagi na to, że G. M. zostało zatrzymanie prawo jazdy Sąd stosownie do dyspozycji art. 29 § 4 k.w. na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów zaliczył okres jego zatrzymania od dnia 18 kwietnia 2015 r. do dnia 23 września 2015 r.
O kosztach postępowania Sąd orzekł stosownie do dyspozycji art. 118 § 1 k.p.w. w zw. z art. 627 k.p.k. uznając, iż brak jest podstaw do zwolnienia obwinionego od obowiązku ich poniesienia.