UZASADNIENIE

W pozwie z dnia (...) roku powódka A. S.zażądała zasądzenia od pozwanego (...) Spółki Akcyjnejz siedzibą w W.kwoty 14.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 1.000 zł tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od obu tych kwot od dnia 1 lipca 2013 roku. W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że w dniu 30 kwietnia 2013 roku, w Ł., przechodząc na przejściu dla pieszych przez ul. (...)przy ul. (...), została potrącona przez samochód marki O. (...)o numerze rejestracyjnym (...), kierowany przez K. B. (1). Powódka podała, że pojazd sprawcy wypadku posiadał ubezpieczenie OC w pozwanym Towarzystwie (...). Powódka oświadczyła, że w wyniku powyższego zdarzenia doznała urazu głowy ze wstrząśnieniem mózgu, stłuczenia klatki piersiowej, biodra, łokcia oraz ogólnych potłuczeń. Mimo zgłoszenia pozwanemu szkody w dniu 15 maja 2013 roku, powódka dotychczas nie otrzymała żadnych świadczeń z tego tytułu.

(pozew k. 2-3)

Postanowieniem z dnia 16 sierpnia 2013 roku Sąd zwolnił A. S. od kosztu opłaty stosunkowej od pozwu ponad kwotę 200 zł.

(postanowienie k.15-15 v.)

Pismem z dnia 2 września 2013 roku adw. A. K. zgłosił swój udział w sprawie jako pełnomocnik powódki oraz wniósł o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego.

(pismo pełnomocnika powódki k.17, pełnomocnictwo k. 18)

W odpowiedzi na pozew (...) Spółka Akcyjna V. (...) z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według dwukrotności stawki określonej w normach przepisanych, powiększonych o należny podatek VAT według stawki 23%, opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, kosztów korespondencji (zgodnie z potwierdzeniami nadania korespondencji w aktach sprawy), opłat kancelaryjnych za protokoły rozpraw (zgodnie z potwierdzeniami w aktach sprawy). Pełnomocnik pozwanego wskazał, że kwestionuje zakres i wysokość szkody, podane przez stronę powodową. Oświadczył, że w wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego wypłacił na rzecz powódki, w dniu 12 lipca 2013 roku kwotę 3.600 zł. Ponadto pozwany wskazał, że powódka nie udowodniła rozmiaru doznanej szkody. Zakwestionował także datę, od której powódka zażądała odsetek ustawowych, wskazując że o ich zasadności mówić można dopiero od daty wyrokowania.

(odpowiedź na pozew k.22-25)

W piśmie z dnia 13 stycznia 2014 roku pełnomocnik pozwanego wskazał, że w odpowiedzi na pozew zastrzeżona została możliwość podniesienia dodatkowych zarzutów, w tym zarzutu przyczynienia się powódki do powstania szkody.

(pismo pełnomocnika pozwanego k.69-70)

W piśmie procesowym z dnia 28 maja 2015 roku pełnomocnik pozwanego wskazał, że nie podnosi zarzutu przyczynienia się powódki do powstania szkody. Ponadto cofnął wniosek o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka K. W..

(pismo pełnomocnika pozwanego k.146)

Na rozprawie w dniu 17 listopada 2015 roku pełnomocnik powódki popierał powództwo. Wskazał, że ze względu na wypłatę na rzecz powódki po wytoczeniu powództwa kwoty 3.600 zł tytułem zadośćuczynienia, cofa pozew w tym zakresie, ze zrzeczeniem się roszczenia i wnosi o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 10.400 zł tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od dnia 1 lipca 2013 roku do dnia zapłaty oraz kwoty 1.000 zł tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami od dnia 1 lipca 2013 roku. Pełnomocnik powódki wniósł ponadto o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki zwrotu kosztów postępowania.

Pełnomocnik strony pozwanej wnosił o oddalenie powództwa. Podniósł, że wypłata odszkodowania w kwocie 3.600 zł nastąpiła kilka miesięcy przed doręczeniem odpisu pozwu pozwanemu, a ponadto nastąpiła w terminie. Pełnomocnik strony pozwanej wniósł o zasądzenie, w odniesieniu do cofniętej części powództwa, zwrotu kosztów procesu.

Pełnomocnik powódki, w odniesieniu do stanowiska strony pozwanej, wskazał, że decyzja pozwanego o przyznaniu zadośćuczynienia została doręczona stronie powodowej w dniu 17 lipca 2013 roku, a zgłoszenie szkody miało miejsce 15 maja 2013 roku.

Pełnomocnik strony pozwanej oświadczył, że dokumenty potrzebne do wydania decyzji zostały przez powódkę dostarczone w czerwcu, zatem decyzja wydana została w ustawowym terminie.

(stanowiska pełnomocników stron - protokół rozprawy k.154-155)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 kwietnia 2013 roku, około godziny 17²⁵, A. S., przechodząc po przejściu dla pieszych, na ul. (...), przy skrzyżowaniu z ul. (...) w Ł., została potracona przez kierującego pojazdem marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) – K. B. (2).

Kierujący samochodem marki O. (...) jechał przy osi jezdni ul. (...), zbliżając się do przejścia dla pieszych, nie zachował szczególnej ostrożności, omijał samochód, który zatrzymał się przed wyznaczonym przejściem dla pieszych w celu ustąpienia pierwszeństwa pieszej, nie ustąpił pierwszeństwa i potrącił A. S., która przechodziła po wyznaczonym przejściu dla pieszych, ze strony prawej na lewą w stosunku do jadącego pojazdu. Przejście dla pieszych nie było wyposażone w sygnalizację świetlną.

W wyniku uderzenia przez samochód powódka straciła przytomność. Z miejsca zdarzenia przewieziona została przez pogotowie ratunkowe do Wojewódzkiego (...) w Ł..

Sprawca zdarzenia posiadał ubezpieczenie z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdów mechanicznych w pozwanym Towarzystwie (...).

(przesłuchanie powódki w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami k.156-157 w związku z k.63 oraz k.108, zeznania świadka K. B. (2) k.107, notatka urzędowa k. 1 -1v– załączonych akt VII W 1844/13, wyrok k.67 –załączonych akt sprawy VII W 1844/13, opinia biegłego z zakresu analizy i rekonstrukcji wypadków drogowych A. J. k.118-130)

W okresie od 30 kwietnia 2013 roku do 2 maja 2013 roku A. S. przebywała w Klinice (...) w Ł.. Powódka została przyjęta na oddział z rozpoznaniem urazu głowy ze wstrząśnieniem mózgu, stłuczenia klatki piersiowej, stłuczenia biodra i stłuczenia łokcia. W karcie odnotowano, że na skutek wypadku A. S. straciła przytomność. Wykonana tomografia komputerowa głowy nie wykazała cech krwawienia śródczaszkowego. Nie stwierdzono także zmian pourazowych w obrębie kości mózgoczaszki oraz w odcinku szyjnym kręgosłupa. Badanie USG jamy brzusznej nie wykazało zmian pourazowych.

W dniu 2 maja 2013 roku powódka została skierowana do poradni neurologicznej, zalecono także wykonanie badania EEG.

(dowód: kserokopia karty informacyjnej k.8-9, kserokopia skierowania do poradni specjalistycznej k.7)

Powódka pozostawała pod opieką neurologa, który stwierdził wystąpienie przewlekłego pourazowego bólu głowy, a także, ze względu na podejrzenie nerwicy lękowej pourazowej, zalecił konsultację psychiatryczną. Powódce przepisano H. i M..

(dowód: kserokopia kart wizyt k.60-61, przesłuchanie powódki w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami k.156-157 w związku z k.63 oraz k.108)

W dniach 18 lipca 2013 roku oraz 20 sierpnia 2013 roku A. S. korzystała z konsultacji psychiatrycznej. Zgłaszała zaburzenia snu i lęki związane z przechodzeniem przez ulicę oraz samochodami w związku z potrąceniem przez samochód w dniu 30 kwietnia 2013 roku. Stwierdzono zaburzenia adaptacyjne, zalecono leczenie farmakologiczne w postaci leku S. i terapię psychologiczną.

(dowód: kserokopie kart wizyt k.58 i k.59, przesłuchanie powódki w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami k.156-157 w związku z k.63 oraz k.108)

Od dnia 30 kwietnia 2013 roku do 17 maja 2013 roku powódka pozostawała na zwolnieniu lekarskim, ze względu na niezdolność do pracy.

(dowód: kserokopia (...) k.10)

Powódka, w okresie przebywania na zwolnieniu lekarskim, przyjmowała leki przeciwbólowe oraz H. na wyciszenie. Lek S., przepisany przez psychiatrę, powódka przyjmowała do końca maja 2014 roku. Powódka korzystała z wizyt lekarskich w ramach gwarantowanego przez pracodawcę pakietu medycznego.

(dowód: przesłuchanie powódki w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami k.156-157 w związku z k.63 oraz k.108)

W wyniku wypadku z dnia 30 kwietnia 2013 roku A. S., w zakresie szkód neurologicznych, doznała urazu głowy ze wstrząśnieniem mózgu, skutkującego nerwicą pourazową. Wywołany powyższym, długotrwały uszczerbek na zdrowiu powódki wynosi 8 % (pkt 10a – nerwica po urazie czaszkowo- mózgowym). Nerwica pourazowa pozostaje w bezpośrednim związku z przedmiotowym wypadkiem. Cierpienia fizyczne i psychiczne powódki były średniego stopnia. Koszt leczenia w pierwszym miesiącu po wypadku lekami K. i H. wynosił do 20 zł, przez kolejne dwa miesiące (H., M., S.) koszt miesięcznego leczenia wynosił około 60 zł, dalsze leczenie opierało się wyłącznie na leku S. z miesięcznym kosztem leczenia w wysokości 5 zł. Wizyty lekarskie powódki odbywały się w ramach NFZ, powódka nie była rehabilitowana. Powódka nie wymagała pomocy osób trzecich w związku z nerwicą pourazową. Rokowania powódki są pomyślne, objawy nerwicy pourazowej powinny z czasem ustąpić.

(dowód: opinia biegłej z zakresu neurologii J. B. k.81-83)

Nigdy wcześniej przed wypadkiem A. S. nie doznała urazu głowy, nie miała dolegliwości bólowych kręgosłupa. Powódka nadal, sporadycznie odczuwa bóle głowy, które nasilają się w okresach zdenerwowania, nie ma już problemów ze snem. Nadal odczuwa lęki związane z przechodzeniem przez ulicę. Nie korzysta już jednak z pomocy psychiatry bądź psychologa. W związku z bólami głowy A. S. przyjmuje dostępne bez recepty leki przeciwbólowe oraz herbatki ziołowe na uspokojenie.

(przesłuchanie powódki w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami k.156-157 w związku z k.63 oraz k.108)

Kierujący samochodem marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) popełnił błąd w taktyce jazdy mający bezpośredni wpływ na zaistnienie przedmiotowego zdarzenia drogowego. Kierujący samochodem marki O. (...), poruszając się ul. (...) w kierunku od ul. (...) do ul. (...), w wyniku błędu w taktyce jazdy potrącił pieszą, przechodzącą po wyznaczonym przejściu dla pieszych, znajdującym się na wysokości posesji nr (...) ul. (...). Błąd kierowcy polegał na tym że podjął manewr wyprzedzania lub omijania pojazdów na pasie ruchu, który był już zajęty przez pojazdy poruszające się w tym samym kierunku oraz przynajmniej jeden z pojazdów zatrzymał się przed wyznaczonym przejściem dla pieszych. Kierowca dojeżdżając do wyznaczonego przejścia dla pieszych nie zachował, zgodnie z zasadami ruchu drogowego, szczególnej ostrożności, nie upewnił się czy na tym przejściu nie znajduje się już pieszy uczestnik ruchu drogowego, jak również poruszał się z prędkością, która nie pozwoliła na zatrzymanie pojazdu w chwili powstania stanu zagrożenia, jakim było pojawienie się pieszej wychodzącej zza pojazdu, który zatrzymał się przed wyznaczonym przejściem dla pieszych.

Piesza nie popełniła błędu w sposobie poruszania się, który skutkowałby zaistnieniem lub przyczynieniem się do rozpatrywanego zdarzenia drogowego. Piesza poruszała się po wyznaczonym przejściu dla pieszych, a to na kierującym ciążył obowiązek, zgodnie z zasadami ruchu drogowego, zachowania szczególnej ostrożności oraz ustąpienia pierwszeństwa pieszemu uczestnikowi ruchu drogowego.

(dowód: opinia biegłego z zakresu analizy i rekonstrukcji wypadków drogowych A. J. k.118-130)

Wyrokiem nakazowym z dnia 23 lipca 2013 roku, wydanym w sprawie o sygnaturze akt VII W 1844/13, Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, VII Wydział Karny, uznał K. B. (2) za winnego tego, że w dniu 30 kwietnia 2013 roku, około godz. 17²⁵ w Ł. na wysokości posesji numer (...) ulicy (...), kierując samochodem marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...), zbliżając się do przejścia dla pieszych nie zachował szczególnej ostrożności oraz pomimo zakazu ominął pojazd, który jechał w tym samym kierunku, lecz zatrzymał się w celu ustąpienia pierwszeństwa pieszej, nie ustąpił pierwszeństwa przechodzącej po przejściu pieszej i potrącił ją– za co na podstawie art. 86 § 1 k.w. Sąd wymierzył mu karę grzywny w wysokości 800 zł.

(dowód: wyrok k.67 –załączonych akt sprawy VII W 1844/13)

Pismem z dnia 15 maja 2015 roku, doręczonym pozwanemu dniu 20 maja 2013 roku, A. S. dokonała zgłoszenia szkody na osobie wynikającej ze zdarzenia z dnia 30 kwietnia 2013 roku. Powódka wniosła o wypłatę kwoty 60.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 5.000 zł odszkodowania z tytułu zwiększonych potrzeb. W dniu 3 czerwca 2013 roku pełnomocnik powódki uzupełnił zgłoszenie o żądany formularz szkody.

(dowód: zgłoszenie szkody z widocznym datownikiem pozwanego, formularz –akta szkody na płycie CD koperta k.33)

Pismem z dnia 18 czerwca 2013 roku pozwany poinformował powódkę, że na podstawie analizy zgromadzonych dotychczas w toku postępowania wyjaśniającego informacji i dokumentów nie było możliwe ustalenie odpowiedzialności (...) Spółki Akcyjnej V. (...) w W. ani też wysokości odszkodowania, w związku z tym postępowanie będzie prowadzone dalej do czasu pełnego wyjaśnienia okoliczności oraz uzyskania dokumentacji umożliwiających zajęcie stanowiska w przedmiotowej sprawie.

(dowód: pismo pozwanego- akta szkody na płycie CD koperta k.33)

Pismem z dnia 28 czerwca 2013 roku, stanowiącym odpowiedź na pismo z dnia 26 czerwca 2013 roku, pozwany został poinformowany przez Komendę Miejską Policji w Ł., o etapie postępowania dotyczącego kolizji drogowej z dnia 30 kwietnia 2013 roku Do pisma załączono notatkę urzędową sporządzona na miejscu zdarzenia.

(dowód: pismo z K. w Ł.- akta szkody na płycie CD - koperta k.33)

W dniu 11 lipca 2013 roku pozwany przyznał na rzecz powódki kwotę 3.600 zł tytułem zadośćuczynienia. Przelew na powyższą kwotę wykonany został w dniu 12 lipca 2013 roku.

(dowód: kserokopia decyzji k.31-31v., potwierdzenie realizacji przelewu k.39)

Odpis pozwu doręczono pozwanemu w dniu 7 października 2013 roku.

(dowód: zwrotne poświadczenie odbioru k.37)

Powyższy stan faktyczny ustalony został w oparciu o powołane wyżej dowody, w tym dokumenty i ich kserokopie (art. 308 k.p.c.), a także dokumenty z akt szkody oraz z akt sprawy o wykroczenie. Sąd oparł się także na zeznaniach świadka i powódki oraz opiniach złożonych przez powołanych biegłych sądowych.

Na rozprawie w dniu 28 sierpnia 2014 roku Sąd oddalił wnioski dowodowe pełnomocnika pozwanego o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków: D. D., P. Z., M. P., M. N. i Ł. M., gdyż wobec nie kwestionowania przez stronę pozwaną zasady odpowiedzialności oraz nie zgłoszenia zarzutu przyczynienia się powódki do powstania lub zwiększenia szkody przeprowadzanie dowodu z zeznań tych świadków było bezprzedmiotowe w zakresie przebiegu zdarzenia z dnia 30 kwietnia 2013 roku oraz zachowania powódki przed wypadkiem. Natomiast, zakres doznanych przez powódkę urazów wynikał ze złożonej do akt sprawy dokumentacji medycznej powódki, która nie była kwestionowana przez pozwanego.

Sąd ustalił także, że zapis z kamer przemysłowych umieszczonych na nieruchomości przy ul. (...), które ewentualnie mogły zarejestrować przebieg przedmiotowego zdarzenia, jest przechowywany na dysku przez okres 14 dni (pismo właściciela nieruchomości k. 41). Zatem przeprowadzenie dowodu z tych nagrań było niemożliwe, a jak wykazano w toku dalszego postępowania, także zbyteczne, ze względu na dostateczne wyjaśnienie okoliczności związanych z przebiegiem wypadku.

Opinie biegłych neurologa oraz z zakresu analizy i rekonstrukcji wypadków drogowych nie były przez strony kwestionowane. Opinie są spójne, logiczne i zawierają pełne ustosunkowanie się do pytań Sądu zawartych w tezach dowodowych. W konsekwencji, Sąd uznał je za pełnowartościowe źródło informacji specjalnych.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka K. B. (2) w zakresie w jakim twierdził, że powódka na skutek uderzenia i upadku nie straciła przytomności. Albowiem, zeznania świadka pozostają w tym zakresie w sprzeczności z pozostałym zgromadzonym materiałem dowodowy w postaci przesłuchania powódki oraz załączonej dokumentacji medycznej.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Ostatecznie powódka wnosiła o zasadzenie na jej rzecz kwoty 10.400 zł tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od dnia 1 lipca 2013 roku do dnia zapłaty oraz kwoty 1.000 zł tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami od dnia 1 lipca 2013 rok, a także kosztów procesu.

Pozwany nie uznał powództwa, wnosił o jego oddalenie wskazując, że krzywda powódki została naprawiona poprzez wypłatę kwoty 3.600 zł tytułem zadośćuczynienia.

W sprawie niesporny był fakt wystąpienia zdarzenia drogowego w dniu 30 kwietnia 2013 roku, w którym K. B. (2) kierujący samochodem marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) jadąc ulicą (...) w Ł., zbliżając się do przejścia dla pieszych, nie zachował szczególnej ostrożności, nie ustąpił pierwszeństwa przechodzącej po przejściu powódce i potrącił ją. Poza sporem stron pozostawała także okoliczność, iż sprawca zdarzenia posiadał ubezpieczenie z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym Towarzystwie (...). Niekwestionowanym było też, iż w wyniku powyższego zdarzenia powódka A. S. doznała obrażeń w postaci urazu głowy ze wstrząśnieniem mózgu oraz ogólnych stłuczeń. Pozwany nie kwestionował zasady swojej odpowiedzialności, czego wyrazem była dobrowolna wypłata na rzecz powódki zadośćuczynienia w kwocie 3.600 zł.

Spór koncentrował się wokół wysokości zadośćuczynienia ponad wypłaconą kwotę oraz dochodzonego pozwem odszkodowania.

Podstawą prawną odpowiedzialności ubezpieczyciela za skutki wypadku w niniejszej sprawie jest przyjęcie odpowiedzialności za ubezpieczonego na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Zgodnie z art. 822 k.c. przez umowę odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim względem, których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający, albo osoba, na której rzecz umowa została zawarta.

Stosownie do art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152 z zm.), z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierowca pojazdu mechanicznego są zobowiązani – na podstawie prawa – do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę.

Natomiast, zgodnie z art. 19 ust. 1 powołanej ustawy, poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Art. 444 § 1 k.c. przewiduje m.in., że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Natomiast art. 445 § 1 k.c. pozwala w takich wypadkach na przyznanie poszkodowanemu odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego.

Zgodnie z ugruntowanym w doktrynie i orzecznictwie poglądem zadośćuczynienie stanowi sposób naprawienia szkody niemajątkowej na osobie wyrażającej się krzywdą w postaci doznanych cierpień fizycznych i psychicznych. Inaczej niż przy odszkodowaniu, w przypadku zadośćuczynienia, ustawodawca nie wprowadza jasnych kryteriów ustalania jego wysokości. Wskazuje jedynie ogólnikowo, iż suma przyznana z tego tytułu winna być odpowiednia.

W judykaturze i piśmiennictwie podkreśla się, że zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny i jako takie musi mieć odczuwalną wartość ekonomiczną, jednocześnie nie może być nadmierne. Wskazuje się na potrzebę poszukiwania obiektywnych i sprawdzalnych kryteriów oceny jego wysokości, choć przy uwzględnieniu indywidualnej sytuacji stron (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 września 2002 roku, IV CKN 1266/00, LEX 80272). Do podstawowych kryteriów oceny w tym zakresie zalicza się stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość obrażeń, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, skutki w zakresie życia osobistego oraz zawodowego, konieczność wyrzeczenia się określonych czynności życiowych, korzystania z pomocy innych osób, czy wreszcie stopień przyczynienia się poszkodowanego i winy sprawcy szkody (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 czerwca 1968 roku, I PR 175/68, OSNCP 1968, nr 2, poz.37; Sąd Najwyższy w uchwale pełnego składu Izby Cywilnej z dnia 8 grudnia 1973 roku, III CZP 37/73, OSNCP 1974, nr 9, poz.145; Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 września 2002 roku, IV CKN 1266/00, niepubl; Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 sierpnia 1980 roku, IV CR 238/80, OSNCP 1981, nr 5, poz.81; Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 30 stycznia 2004 roku, I CK 131/03, OSNC 2004 r, nr 4, poz.40).

Zważyć przy tym należy, iż doznanej przez poszkodowanego krzywdy nigdy nie można wprost, według całkowicie obiektywnego i sprawdzalnego kryterium przeliczyć na wysokość zadośćuczynienia. Charakter szkody niemajątkowej decyduje bowiem o jej niewymierności (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 lutego 2000 roku, III CKN 582/98, niepubl.), zaś pojęcie „odpowiedniej sumy zadośćuczynienia” użyte w art. 445 § 1 k.c. ma charakter niedookreślony (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2001 roku, III CKN 427/00, LEX 52766).

Dlatego też w orzecznictwie wskazuje się, że oceniając wysokość należnej sumy zadośćuczynienia sąd korzysta z daleko idącej swobody (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 lipca 2000 roku, II CKN 1119/98, LEX 50884). Ustawodawca nie wprowadza bowiem żadnych sztywnych kryteriów ustalania wysokości zadośćuczynienia, pozostawiając to zagadnienie w całości uznaniu sędziowskiemu.

Jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, A. S. wskutek potrącenia przez samochód doznał urazu głowy ze wstrząśnieniem mózgu, stłuczenia klatki piersiowej, stłuczenia biodra i stłuczenia łokcia. Powódka spędziła w szpitalu 3 dni. W okresie od 30 kwietnia 2013 roku do 17 maja 2013 roku pozostawała na zwolnieniu lekarskim, kontynuowała leczenie w poradni neurologicznej, stosowała środki przeciwbólowe i uspokajające, a okoliczności zdarzenia spowodowały u niej konieczność korzystania z wsparcia psychiatrycznego. U powódki na wyniku wypadku wystąpiły zaburzenia adaptacyjne oraz nerwica pourazowa, skutkująca długotrwałym uszczerbkiem na zdrowiu w wysokości 8 %. Cierpienia fizyczne i psychiczne powódki po wypadku były średnie. Powódka nadal odczuwa powracające bóle głowy i lęki związane z wypadkiem.

Mając na uwadze przytoczone powyżej poglądy doktryny i orzecznictwa w zakresie kryteriów, jakie decydują w konkretnej sprawie o przyjęciu określonej kwoty jako adekwatnej i odpowiedniej tytułem zadośćuczynienia w rozumieniu art. 445 § 1 k.c., Sąd nie podzielił argumentów strony pozwanej, mających przemawiać za oddaleniem powództwa w całości w zakresie żądanego zadośćuczynienia. Powódka ostatecznie określiła swoje żądanie w zakresie zadośćuczynienia na kwotę 10.400 zł tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od dnia 1 lipca 2013 roku do dnia zapłaty. Ustalając rozmiar krzywdy powódki, jej cierpienia fizyczne i psychiczne, które były następstwem potrącenia A. S. przez samochód, Sąd orzekający uwzględnił rodzaj obrażeń ciała powódki, proces jej leczenia, a także wysokość procentowego uszczerbku na zdrowiu powódki określanego przez biegłą.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Sądu, właściwe zadośćuczynienie dla powódki stanowi kwota 14.000 zł. A zatem, uwzględniając wypłacone przez pozwanego zadośćuczynienie w kwocie 3.600 zł, Sąd zasądził na rzecz powódki od pozwanego kwotę 10.400 zł tytułem dalszego zadośćuczynienia.

W zakresie żądania odszkodowania za poniesione koszty leczenia, zgromadzony materiał dowodowy jednoznacznie wykazał, że powódka po wypadku ponosiła koszty zakupu leków. W okresie pierwszego miesiąca po wypadku w wysokości 20 zł, przez kolejne dwa miesiące po 60 zł miesięcznie, a następnie w okresie od lipca 2013 roku do końca maja 2014 roku przyjmowała lek S., którego koszt kształtował się na poziomie 5 zł miesięcznie. A zatem, łączny koszt zakupu leków, pozostających w związku z urazami doznanymi w przedmiotowym wypadku wynosi 195 zł. Jak wynika z przesłuchania powódki, nie ponosiła ona po wypadku kosztów wizyt lekarskich. Nie udowodniono także, aby powódka po wypadku poniosła koszty odpłatnej rehabilitacji czy jakiekolwiek inne koszty wywołane leczeniem. Zatem roszczenie powódki w zakresie odszkodowania, ponad kwotę 195 zł, zasądzoną w wyroku podlegało oddaleniu.

Zasadą prawa cywilnego jest, że dłużnik popada w opóźnienie, jeżeli nie spełnia świadczenia w terminie, w którym stało się ono wymagalne. Termin wymagalności świadczeń przysługujących poszkodowanemu od zakładu ubezpieczeń z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów określa, art. 817 § 1 k.c., zgodnie z którym ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Zaś, gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1 (§ 2 art.817 k.c.). Obowiązek udowodnienia istnienia okoliczności z art. 817 § 2 k.c. oraz ich zasięgu obciąża ubezpieczyciela, zgodnie z ogólną zasadą ciężaru dowodu przewidzianą w art. 6 k.c. Obowiązany jest on w szczególności wykazać, że uzupełnienie postępowania likwidacyjnego nastąpiło bez nieuzasadnionej zwłoki, z zachowaniem interesu wierzyciela (art. 354 § 1 k.c. i art. 355 § 2 k.c.).

Szkoda zgłoszona została pozwanemu pismem doręczonym w dniu 20 maja 2013 roku, w którym powódka żądała wypłaty kwoty 60.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 5.000 zł odszkodowania z tytułu zwiększonych potrzeb. A zatem, żądanie odsetek ustawowych od dnia 1 lipca 2013 roku jest jak najbardziej uzasadnione. Pozwany nie udowodnił żadnych okoliczności, które wskazywałyby na konieczność przedłużenia postępowania likwidacyjnego. Powódka uzupełniła braki zgłoszenia szkody w dniu 3 czerwca 2013 roku, zaś fakt, że pozwany otrzymał informacje z Komendy Miejskiej Policji w Ł. dopiero w dniu 28 czerwca 2013 roku i nie może obciążać powódki. Z pisma Komendy Miejskiej Policji w Ł. wynika, iż stanowiło ono odpowiedź na zapytanie ubezpieczyciela doręczone w dniu 26 czerwca 2013 roku. Pozwany będący profesjonalistą, zawodowo trudniącym się działalnością ubezpieczeniową nie wykazał, że z należytą starannością i bez zwłoki podjął działania zmierzające do ustalenia sprawcy zdarzenia z dnia 30 kwietnia 2013 roku, w szczególności w odpowiednim czasie zwracając się do Komendy Miejskiej Policji w Ł.. Z załączonych akt szkody nie wynika bowiem, aby pismo do Komendy Miejskiej Policji w Ł. zostało wysłane przed upływem 30 –dniowego terminu na likwidację szkody. Zaś na uwagę zasługuje okoliczność, że wniosek o ukaranie K. B. (2) został wniesiony do Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi w dniu 7 czerwca 2013 roku, a zgromadzony przed jego wniesieniem materiał dowodowy pozwalał na ustalenie sprawcy zdarzenia.

Na rozprawie w dniu 17 listopada 2015 roku pełnomocnik powódki cofnął powództwo w zakresie kwoty 3.600 zł z tytułu zadośćuczynienia, ze względu na wypłatę tej kwoty przez pozwanego w dniu 12 lipca 2013 roku, a zatem już po wniesieniu pozwu do Sądu, co miało miejsce w dniu 8 lipca 2013 roku.

Zgodnie z art. 355 § 1 k.p.c., Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub, jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne. Stosownie zaś do treści art. 203 § 1 k.p.c., pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. Jak wynika z § 2 powołanego przepisu, pozew cofnięty nie wywołuje żadnych skutków, jakie ustawa wiąże z wytoczeniem powództwa. Natomiast, zgodnie z treścią art. 203 § 4 k.p.c. Sąd jest zobowiązany do kontroli przedmiotowej czynności procesowej w kontekście przesłanek w tym przepisie wymienionych warunkujących uznanie cofnięcia pozwu za niedopuszczalne. Przepis art. 203 § 4 k.p.c. obliguje do uznania cofnięcia powództwa za niedopuszczalne, jeżeli okoliczności sprawy wskazują, iż taka czynność byłaby niezgodna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzałaby do obejścia prawa.

W niniejszej sprawie powódka cofnęła pozew w części ze zrzeczeniem się roszczenia, wobec czego nie była wymagana zgoda pozwanego na cofnięcie pozwu. Skoro powódka cofnęła pozew ze skutkiem prawnym, stosownie do przepisu art. 355 k.p.c. w związku z art. 203 § 4 k.p.c. Sąd umorzył postępowanie w tym zakresie.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c. Powódka ostała się bowiem ze swoim roszczeniem niemalże w całości (wygrała proces w 95%). Również w części, w której powódka cofnęła pozew jest traktowana jak wygrywająca, gdyż cofnięcie pozwu w zakresie zadośćuczynienia w kwocie 3.600 zł nastąpiło na skutek zapłaty tej kwoty przez pozwanego na rzecz powódki w dniu 12 lipca 2015 roku. Albowiem, w wypadku, gdy zapłata dochodzonej w pozwie sumy nastąpiła po wniesieniu pozwu, a więc już w toku procesu, stronę pozwaną w świetle przepisów o kosztach sądowych należy uznać za stronę przegrywającą sprawę, bez względu na to, czy zapłata nastąpiła przed, czy po doręczeniu odpisu pozwu (tak orzeczenie Sądu Najwyższego z 22 kwietnia 1959 roku, IV CZ 37/59, OSP 1960 rok, nr 3, poz. 76, postanowienie Sądu Najwyższego z 6 listopada 1984 roku, IV CZ 196/84, L.; postanowienie Sądu Najwyższego z 20 sierpnia 1979 roku, I CZ 92/79, L.).

Na koszty procesu poniesione przez powódkę, w łącznej kwocie 3.017 zł, złożyły się: koszty zastępstwa procesowego w kwocie 2.400 zł (ustalone w oparciu § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, Dz. U Nr 163, poz. 1348 ze zm.), opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, część opłaty od pozwu w kwocie 200 zł oraz zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłej w kwocie 400 zł. Mając na uwadze powyższe Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 3.017 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Nieuiszczone koszty sądowe wyniosły 1.182,93zł, obejmując kwoty tymczasowo przyznane ze Skarbu Państwa tytułem wynagrodzenia biegłych za wydanie w toku sprawy opinie (202,93 zł + 430 zł) oraz część opłaty od pozwu, od której powódka została zwolniona (550 zł).

Zgodnie art.113 ust.1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach w sprawach cywilnych (tekst jednolity Dz.U. za 2010 rok, Nr 90, poz. 594 ze zmianami) nieuiszczonymi kosztami sądowymi Sąd obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Biorąc zatem pod uwagę przepis art. 113 ust.1 powołanej wyżej ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku oraz art. 100 k.p.c. zdanie drugie, Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.182, 93 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE