Sygnatura akt VI Ka 906/15
Dnia 24 listopada 2015 r.
Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący SSO Grażyna Tokarczyk
Protokolant Katarzyna Kajda-Broniewska
przy udziale Bożeny Sosnowskiej
Prokuratora Prokuratury Okręgowej
po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 2015 r.
sprawy K. S. (S.) c. W. i A.,
ur. (...) w Z.
oskarżonej z art. 178a§ 1 kk
na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej
od wyroku Sądu Rejonowego w Zabrzu
z dnia 20 lipca 2015 r. sygnatura akt VII K 277/15
na mocy art. 437 kpk, art. 438 kpk, art. 635 kpk
1. zmienia zaskarżony wyrok w pkt. 1 w ten sposób, że podwyższa wysokość jednej stawki grzywny do kwoty 50 (pięćdziesiąt) złotych;
2. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;
3. zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa wydatki poniesione w postępowaniu odwoławczym w kwocie 20 (dwadzieścia) złotych i wymierza jej opłatę za obie instancje w kwocie 350 (trzysta pięćdziesiąt) złotych.
Sygn. akt VI Ka 906/15
Sąd Rejonowy w Zabrzu wyrokiem wydanym w trybie art. 387 kpk w dniu 20 lipca 2015 roku sygn. akt VII K 277/15 uznał oskarżoną K. S. za winną tego, że w dniu 10 marca 2015 r. w Z., będąc w stanie nietrzeźwości (badanie urządzeniem kontrolno – pomiarowym do ilościowego oznaczenia alkoholu w wydychanym powietrzu wykazało kolejno I. 1,60 mg/dm 3 , II. 1,48 mg/dm 3 alkoholu w wydychanym powietrzu) prowadziła w ruchu lądowym samochód marki F. (...) o nr rej. (...), tj. występku z art. 178a § 1 k.k. i za to na mocy art. 178 a § 1 k.k. wymierzył jej karę grzywny w wymiarze 70 stawek dziennych przy przyjęciu wysokości jednej stawki na kwotę 20 złotych, na mocy art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonej zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 3 lat; na mocy art. 63 § 2 k.k. zaliczył oskarżonej na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 10 marca 2015 roku; na mocy art. 49 § 2 k.k. zobowiązał oskarżoną do zapłaty świadczenia pieniężnego w kwocie 700 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej i rozstrzygnął o kosztach sądowych.
Apelację wniosła obrońca oskarżonej zaskarżając wyrok wniosła o jego uchylenie w pkt 2 tj. co do okresu 3 lat zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, wnosząc o jego zmianę poprzez zmniejszenie okresu zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych do lat 2, wskazując, że w ocenie oskarżonej orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 3 lat jest zbyt surowe, zważywszy na dotychczasową niekaralność, przyznanie się do winy i dobrowolne poddanie się karze.
Sąd Okręgowy zważył co następuje.
Apelacja obrońcy oskarżonej nie zasługuje na uwzględnienie, podobnie jak wnioski złożone na rozprawie apelacyjnej, a zmierzające do kwestionowania ustaleń faktycznych, czy też do orzeczenia środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w wymiarze 1 roku.
Sposób procedowania Sądu I instancji, ocena zgromadzonych dowodów, poczynione w oparciu o nie ustalenia faktyczne, a także ocena zachowania oskarżonej w zakresie wyczerpania przez nią znamion zarzucanego jej czynu, nie budzą zastrzeżeń. Stanowisko wyrażone w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku również należy zaakceptować.
Sąd I instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny, a to, że oskarżona w dniu 10 mara 2015 r. po wypiciu alkoholu, znajdując się w stanie nietrzeźwości prowadziła pojazd mechaniczny marki F. (...) o nr rej. (...) w ruchu lądowym, ulicą (...) w Z., a co więcej najechała na stojący samochód marki V. (...) powodując jego uszkodzenie, dalej wjechała w ogrodzenie i prowadziła samochód się w kierunku (...).
Pojawiające się w pismach oskarżonej, jeszcze na etapie postępowania przygotowawczego i przed Sądem odmienne informacje, co do przebiegu zdarzenia nigdy nie znalazły odzwierciedlenia w materiale dowodowym i zgodnie z art. 174 kpk objęte są zakazem dowodowym, albowiem dowodu z wyjaśnień oskarżonego lub z zeznań świadka nie wolno zastępować treścią pism, zapisków lub notatek urzędowych.
Sama oskarżona przesłuchiwana w postępowaniu przygotowawczym do winy się przyznała, podobnie przed sądem, zatem w takiej postaci, w jakiej przestępstwo zostało jej zarzucone, co więcej wyjaśnienia zgodne z tymże złożyła, a te korelują z zeznaniami świadka J. W..
Obrońca oskarżonej niekonsekwentnie wskazuje na uchybienia, jakich miał się dopuścić Sąd I instancji, bowiem albo ustalenia faktyczne są błędne, aczkolwiek w zasadzie odnosi się to do ustalenia sprawstwa kolizji, a stan upojenia alkoholowego nie jest podważany, albo obrońca chce podnosić okoliczności wpływające na wymiar środka karnego.
W obu tych zakresach wywody obrony są nieskuteczne, o ustaleniach faktycznych wspomniano powyżej, gdy zaś chodzi o okoliczności, które obrona podkreśla, to niekaralność, ta jest niekwestionowana i uwzględniona przez Sąd meriti między innymi w orzeczeniu kary wolnościowej, gdy zaś chodzi przyznanie się do winy i poddanie karze, to przecież apelacja jest wyrazem złamania zawartej przed Sądem ugody, a tym samym wyzbycia się przez oskarżoną z tych okoliczności, jako łagodzących, przede wszystkim w zakresie poddania karze.
Uwzględniając powyższe nie sposób podzielić życzenia obrony o konieczności pobłażliwego traktowania oskarżonej i sprowadzenia orzeczenia do symbolicznego wymiaru.
W niniejszej sprawie akt oskarżenia wniesiony został przed dniem 1.07.2015 roku, co oznacza, że zgodnie z art. 36 pkt. 1 ustawy z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw- w sprawach, w których przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy wniesiono do sądu akt oskarżenia min art. 434 kpk stosuje się w brzmieniu dotychczasowym do czasu prawomocnego zakończenia postępowania. Zatem Sąd odwoławczy może orzec na niekorzyść oskarżonego także w wypadku skazania z zastosowaniem art. 343 lub art. 387 Kodeksu postępowania karnego albo art. 156 Kodeksu karnego skarbowego, jeżeli środek odwoławczy wniesiono na korzyść oskarżonego, zaskarżając rozstrzygnięcie co do winy lub co do kary lub środka karnego, objęte uprzednim porozumieniem.
Wskazana ustawą uchylono § 3 art. 434 kpk, a jest to prostą konsekwencją, wprowadzenia w art. 447 § 5 kpk przepisu stanowiącego, że podstawą apelacji nie mogą być zarzuty określone w art. 438 pkt 3 i 4, związane z treścią zawartego porozumienia, o którym mowa w art. 343, art. 343a i art. 387.
Zatem w sprawach podobnych do rozpoznawanej, w wypadku wniesienia apelacji jak niniejszej, taki środek odwoławczy będzie niedopuszczalny z mocy ustawy.
Uwzględniając powyższe Sąd odwoławczy uprawniony był do badania całości orzeczenia o karze przy nie zmienionych ustaleniach faktycznych. Oskarżona nie była uprzednio karana sądownie, ta okoliczność wraz z zasadą prymatu kar wolnościowych doprowadziła Sąd I instancji do prawidłowego wniosku, że karą jaką należy wymierzyć oskarżonej jest kara grzywny, a wymiar 70 stawek dziennych odpowiada wysokiemu stopniowi zawinienia, którego nie ograniczają żadne okoliczności oraz podobnie wysokiemu stopniowi społecznej szkodliwości zachowania, którego nie można lekceważyć w sposób proponowany przez obronę. Oskarżona poruszała się pojazdem mechanicznym co prawda w godzinach wieczorowych, lecz w centrum miasta w miejscu, gdzie niezależnie od pory doby odbywa się większy niż w innych rejonach ruch drogowy, gdzie stale przebywają inni użytkownicy dróg, a to piesi i kierujący chociażby taksówkami, do tego pozostając w głębokim stanie upojenia alkoholowego, którego najwyraźniej oskarżona sobie nie uświadamia, owo 1,60 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu odpowiada stężeniu 3,22‰ alkoholu we krwi. Okoliczności te wymagają należytego wykazania naganności zachowania, stworzonego zagrożenia, a to osiągnięte być może przez orzeczenie względem oskarżonej odpowiednio surowej kary i podobnie surowego środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, zaś plaga nietrzeźwych kierowców na drogach rodzi nadto powinność takiego ich karania, aby w świadomości społecznej utrwalił się nie tylko brak akceptacji dla pijanych kierowców, ale i konieczność ich surowego karania, także poprzez eliminowanie z ruchu drogowego na czas, który w przyszłości pozwoli na prawidłowy wgląd w procesy decyzyjne tak oskarżonej, jak i innych kierujących.
Równocześnie akceptując wskazane orzeczenia oraz środek karny orzeczony na mocy art. 49 § 2 kk, Sąd odwoławczy uznał, że nie można zgodzić się z ustaleniem wysokości jednej stawki orzeczonej grzywny w kwocie 20 zł, a zatem bliskiej dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Wysokość jednej stawki dziennej przy uwzględnieniu daty czynu przypisanego oskarżonej mogła kształtować się od 10 zł do 360 zł. Oskarżona jest osobą stosunkowo młodą, w wieku produkcyjnym, zdolną do pracy, osiągającą stały dochód, a nadto nie posiadającą innych na utrzymaniu, co powoduje, że stawka dzienna w kwocie 50 zł będzie adekwatnie owe okoliczności uwzględniała, dlatego Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w tym zakresie.
Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok podwyższając wysokość jednej stawki orzeczonej wobec oskarżonej grzywny do kwoty 50 zł, a w pozostałej części orzeczenie utrzymał w mocy, orzekając o kosztach sądowych postępowania odwoławczego na mocy art. 635 kpk.