UZASADNIENIE

F. S. i M. R. w dniu 4 lutego 2014 roku wnieśli do Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie pozew przeciwko (...) spółce akcyjnej w W. o zapłatę kwoty 2.440 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu.

Uzasadniając żądanie pozwu powodowie wskazali, iż w dniu 16 sierpnia 2010 roku doszło do kolizji drogowej, której sprawcą był kierujący ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej przez pozwaną. Poszkodowany na czas oczekiwania na oględziny i czas naprawy wynajął pojazd zastępczy, pozwana wypłaciła jedynie część kosztów z tym związanych w wysokości 2.440 zł netto. Powodowie dochodzą pozwem pozostałej części wynagrodzenia, na podstawie umowy cesji zawartej z poszkodowanym.

Pozwana wniosła odpowiedź na pozew, w którym wniosła o oddalenie powództwa w całości i podniosła zarzut przedawnienia. Ponadto wskazała, iż powodowie nie wykazali, aby poszkodowany potrzebował pojazdu oraz zakwestionowała wysokość przyjętej stawki za najem pojazdu.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie wyrokiem z dnia 13 maja 2015 r. w sprawie XI GC 135/14 oddalił powództwo i zasądził od powodów M. R. i F. S. solidarnie na rzecz pozwanego (...) S.A. w W. kwotę 617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy oparł swoje orzeczenie na następujących ustaleniach faktycznych oraz rozważaniach prawnych:

Dnia 16 sierpnia 2010 r. doszło do kolizji drogowej, w której uszkodzeniu uległ pojazd należący do K. U., a służący do prowadzenia zajęć nauki jazdy. Sprawca kolizji posiadał ubezpieczenie OC u pozwanego.

Dnia 18 sierpnia 2010 r. poszkodowany wynajął od powodów pojazd zastępczy. Podpisał umowę, w której zawarto postanowienie, iż stawka wynosi 400 zł netto za dobę. Korzystał z pojazdu do dnia 21 września 2010 r.

Z tytułu najmu powodowie wystawili fakturę nr (...) na kwotę 4.880 zł brutto (4000 zł netto) za 10 dni najmu. W dniu 30 września 2010 roku poszkodowany zawarł z powodami umowę cesji wierzytelności z faktury (...).

Pismem z 8 października 2010 r. powodowie przedłożyli pozwanej dokumenty dotyczące naprawy i najmu. Decyzją z dnia 10 listopada 2010 roku pozwana przyznała kwotę 9.570,92 zł tytułem odszkodowania na naprawę pojazdu.

Sąd Rejonowy ustalił, że decyzją z dnia 21 grudnia 2010 roku pozwana przyznała kwotę 2.440 zł tytułem odszkodowania za najem pojazdu zastępczego. Kwota ta została wypłacona dnia 22 grudnia 2010 r.

Pismem z dnia 4 stycznia 2011 r. powodowie wezwali pozwaną do wypłaty pozostałej części odszkodowania za najem pojazdu. Odwołanie nie doprowadziło do zmiany decyzji pozwanej, o czym powodowie zostali poinformowaniu pismem z dnia 8 marca 2011 roku.

W oparciu o opinię biegłego sądowego Sąd I instancji ustalił, że technologiczny czas naprawy uszkodzeń w pojeździe poszkodowanego wynosił 5 dni roboczych. Uzasadniony czas na sprowadzenie części to 2 dni, czynności organizacyjne – 2 dni.

W ocenie Sądu Rejonowego powództwo okazało się niezasadne w całości.

Sąd I instancji wskazał, iż bezspornym było, że sprawcę szkody i pozwanego łączyła umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, zgodna z treścią przepisów ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152 ze zm.).

Sąd Rejonowy powołał się na art. 4 wspomnianej ustawy wskazujący, iż ubezpieczeniem obowiązkowym jest ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Wskazał również, iż stosownie do treści art. 13 ust. 2 ustawy odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem, natomiast w sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się przepisy k.c. (art.22 ust. 1 ustawy).

Sąd I instancji przywołując znajdujące zastosowanie w sprawie przepisy kodeksu cywilnego wskazał na art. 822 § 1 k.c., który stanowi, iż przez umowę ubezpieczenia OC ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony, a także na art. 822 § 4 k.c., stanowiący, iż uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

W dalszych rozważaniach Sąd Rejonowy wskazał, iż w sprawie poza sporem pozostawało, że spełnione zostały przesłanki z powołanych przepisów, a mianowicie pozwana nie kwestionowała, iż sprawcą szkody była osoba, która była w tym czasie ubezpieczona z tytułu odpowiedzialności cywilnej u pozwanej, a co za tym idzie pozwana jest legitymowana biernie do występowania w tym procesie. Poza sporem pozostawała także umowa cesji wierzytelności przysługującej poszkodowanemu na rzecz powoda i jej ważność. Spór natomiast w istocie dotyczył ustalenia wysokości zaistniałej szkody, a konkretnie celowego okresu korzystania z pojazdu zastępczego, a także przyjętej przez strony umowy ceny najmu. Sąd I instancji wskazał również, iż pozwana zgłosiła nadto zarzut przedawnienia.

W spornym zakresie Sąd Rejonowy w całości oparł się dokumentach przedłożonych przez strony oraz zeznaniach świadka, a także opinii biegłego.

Sąd Rejonowy wskazał, że sprawca szkody ponosi odpowiedzialność za zdarzenie komunikacyjne wywołujące szkodę na zasadach ogólnych, o których mowa w art. 436 § 2 k.c. – czyli na zasadzie winy (415 k.c.). Powyższe ustalenie, według Sądu I instancji, implikuje odpowiedzialność pozwanego jako ubezpieczyciela bezpośredniego sprawcy szkody. Sprawca szkody w wypadku komunikacyjnym ponosi odpowiedzialność na podstawie art. 436 k.c. oraz według zasad określonych w art. 363 k.c., a w wypadku odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń – według zasad określonych w § 2 tego przepisu, przy czym zobowiązany ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania, z którego szkoda wynikła. Wskazał, iż naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł (art.361 k.c.); odszkodowanie ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, istniejący od chwili wyrządzenia szkody do czasu, gdy zobowiązany wypłaci poszkodowanemu sumę pieniężną odpowiadającą szkodzie ustalonej w sposób przewidziany prawem. Sąd I instancji podkreślił, że zgodnie z obowiązującą w polskim prawie cywilnym zasadą pełnego odszkodowania, którą wyraża przepis art. 361 § 2 k.c., naprawienie szkody ma zapewnić całkowitą kompensatę doznanego przez poszkodowanego uszczerbku, i z tego względu naprawienie szkody obejmuje – w granicach wyznaczonych przez związek przyczynowy – straty, jakie poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby szkody mu nie wyrządzono.

Sąd Rejonowy wskazał, iż z zeznań świadka wynika jedynie, iż pojazd zastępczy był mu niezbędny do wykonywania działalności. Specyfika tej działalności polega na tym, iż pojazd jest eksploatowane przez cały tydzień. Mając powyższe na uwadze zasadność wynajęcia przez poszkodowanego pojazdu zastępczego co do zasady nie budziła wątpliwości Sądu I instancji, jednak mając na uwadze lakoniczność zeznań świadka i tego, iż nie potrafił on przypisać konkretnych ustaleń do konkretnej szkody, a nadto treść umowy najmu, która odbiega od treści wystawionej faktury i dokonanej cesji, Sąd Rejonowy uznał, iż powodowie nie wykazali zasadności roszczenia w zakresie objętym pozwem, w szczególności bowiem nie zostało wyjaśnione, pomimo zarzutów strony pozwanej, dlaczego faktura i umowa cesji obejmuje jedynie okres 10 dni (zbieżny z ustalonym uzasadnionym dla tej szkody okresem najmu), zaś najem w istocie trwał znacznie dłużej. W ocenie Sądu Rejonowego pozwala to przyjąć, że umowa najmu nie pozostawała w związku ze zdarzeniem, a przynajmniej strona powodowa faktu tego nie wykazała, podobnie jak nie wykazano, by strony umówiły się na stawkę 400 złotych za dobę.

Sąd Rejonowy odnosząc się do podniesionego przez stronę pozwaną zarzutu przedawnienia roszczenia wskazał, że w sprawie do roszczeń strony powodowej ma zastosowanie art. 819 k.c. Sąd I instancji podkreślił, iż roszczenia z umowy ubezpieczenia przedawniają się z upływem trzech lat, bowiem jest to przepis szczególny w stosunku do art. 118 k.c. Wskazał danej Sąd I instancji, że zgodnie z ogólnie obowiązującymi przepisami bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne, zaś w świetle art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie 30 dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. W przedmiotowej sprawie wypadek stanowiący przedmiot ochrony ubezpieczenia został zgłoszony w dniu 17 sierpnia 2010 r., a zatem, według Sądu Rejonowego, roszczenie stało się wymagalne z dniem 17 września 2010 r. i data ta jest terminem początkowym, od którego należy liczyć przedawnienie. Sąd I instancji wskazał, iż trzyletni termin przedawnienia upływał zatem w dniu 17 września 2013 r., jednak zgodnie z art. 819 § 4 k.c. bieg przedawnienia przerywa się przez zgłoszenie ubezpieczycielowi roszczenia o świadczenie lub przez zgłoszenie zdarzenia objętego ubezpieczeniem, a skutkiem tego bieg przedawnienia rozpoczyna się na nowo, od dnia w którym zgłaszający roszczenie lub zdarzenie otrzymał na piśmie oświadczenie ubezpieczyciela o przyznaniu lub odmowie świadczenia. W tym kontekście wskazał Sąd Rejonowy, iż dnia 8 października 2010 r. poszkodowany skierował, w związku z przysługującym mu roszczeniem, informację do pozwanego o zawartej umowie najmu, zaś w odpowiedzi na wezwanie – decyzją z dnia 21 grudnia 2010 r. – ubezpieczyciel sprawcy wskazał na zakres uznanego roszczenia. Konkludując Sąd Rejonowy stwierdził, że w myśl powołanego wyżej przepisu, zdarzenie to przerwało bieg przedawnienia, który zaczął biec od nowa. Wskazał także Sąd Rejonowy, że najpóźniej dnia 4 stycznia 2011 r. powodowie znaleźli się w posiadaniu powyższej decyzji, albowiem z daty tej pochodzi wezwanie do zapłaty pozostałej części odszkodowania za najem pojazdu zastępczego. Zwrócił także Sąd I instancji uwagę, iż w treści pisma wskazano również termin 7 dni na dokonanie przez ubezpieczyciela zapłaty, zastrzeżony wystąpieniem po tej dacie na drogę postępowania sądowego. Termin przedawnienia upływał więc z dniem 5 stycznia 2014 r., powodowie zaś niniejszy pozew wnieśli, zgodnie ze wskazaniem stempla pocztowego, dnia 4 lutego 2014 r., a zatem po upływie terminu przedawnienia.

W ocenie Sądu Rejonowego kolejne pismo ubezpieczyciela z marca 2011 r. nie przerwało ponownie terminu przedawnienia, albowiem w całości podtrzymano dotychczasowe stanowisko i nie można uznać go za decyzję ubezpieczyciela w przedmiocie żądania, zaś jak, już wskazał Sąd Rejonowy, decyzja taka pochodzi z grudnia 2010 roku. Reasumując Sąd I instancji wskazał, iż w tym stanie rzeczy podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia okazał się zasadny.

O kosztach postępowania Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 108 § 1 zdanie pierwsze k.p.c. w związku z art. 98 § 1 k.p.c.

Powodowie wywiedli apelację od wskazanego wyroku Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie z dnia 13 maja 2015 r. w sprawie XI GC 135/14 zaskarżając go w całości i zarzucając mu:

1) obrazę przepisów prawa procesowego mającą wpływ na treść wydanego w sprawie rozstrzygnięcia, a to art. 233 § 1 k.p.c., poprzez dowolną, a nie swobodną, ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wyrażającą się w:

-: nie dość dokładnej analizie treści pisma pozwanej z dnia 8 marca 2011 r. prowadzącej do stwierdzenia, że pisma tego nie sposób uznać za decyzję ubezpieczyciela w przedmiocie żądania, w sytuacji gdy pismo to zawiera wszystkie wskazane przez art. 819 § 4 k.c. wymogi dla uznania go za decyzję szkodową,
-: pozbawiony podstaw przyjęciu, iż materiał dowodowy zaproponowany przez powodów nie wskazuje na zasadność roszczenia dochodzonego pozwem, w sytuacji gdy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie temu przeczy;

2) sprzeczność istotnych ustaleń Sądu Rejonowego z treścią materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, wyrażającą się w:

-: uznaniu przez Sąd Rejonowy, iż umowa najmu pojazdu z dnia 18 sierpnia 2010 r. nie pozostawała w związku ze zdarzeniem, w sytuacji gdy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie pozwala na czynienie takich ustaleń,
-: uznaniu przez Sąd Rejonowy, iż powodowie nie wykazali, aby uzgodniono z K. U. dobową stawkę najmu pojazdu zastępczego, w sytuacji gdy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie pozwala na czynienie takich ustaleń;

3) obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 117 § 2 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, wyrażające się w przyjęciu, iż pozwana może uchylić się od zaspokojenia roszczenia powodów, w sytuacji gdy brak było podstaw do uwzględnienia zarzutu przedawnienia, bowiem w dacie składania pozwu roszczenie powodów nie było przedawnione.

Powodowie wnieśli o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości; zasądzenie od pozwanej solidarnie na rzecz powodów kosztów procesu według norm przepisanych, z uwzględnieniem kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych za postępowanie przed Sądem I instancji oraz o zasądzenie od pozwanej solidarnie na rzecz powodów kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych za postępowanie przed sądem odwoławczym.

W uzasadnieniu apelacji skarżący podnieśli, iż w ich ocenie treść pisma pozwanej z dnia 8 marca 2011 r., zawierając elementy określone w art. 819 § 4 k.c., co skutkuje tym, że przerwało ono bieg terminu przedawnienia, a zatem pozew został wniesiony zanim roszczenie nim dochodzone przedawniło się. Podkreślili również, iż Sąd Rejonowy nie odniósł się w ogóle do tego, że pismo to zawiera w swej treści pouczenie o przysługującym prawie odwołania się do Centrali TU, co pozwala na zrekonstruowanie wewnętrznego trybu procedury odwoławczej pozwanego Towarzystwa (...). W ocenie skarżących z art. 819 § 4 k.c. nie wynika również, ażeby tylko pierwsza decyzja ubezpieczyciela w sprawie przerywała bieg terminu przedawnienia, a nadto podkreślili, iż pismo z dnia 8 marca 2011 r. nie stanowiło dokładnego powtórzenia stanowiska pozwanej z dnia 21 grudnia 2010 r. W związku z tym zarzucili Sądowi Rejonowemu, iż nie skupił się w toku postępowania na ustaleniu, czy w ramach wewnętrznych uregulowań obowiązujących u pozwanej dotyczących ostateczności decyzji i trybu odwoławczego, gdyż z pisma z dnia 8 marca 2011 r. wynika, że pozwana przewiduje tryb odwoławczy. W ocenie powodów Sąd I instancji niezasadnie zatem przyjął, że ich roszczenie uległo przedawnieniu.

Nie zgodzili się również ze stanowiskiem Sądu Rejonowego, iż wzięcie w najem pojazdu przez poszkodowanego pozostawało bez związku ze zdarzeniem ubezpieczeniowym, bowiem związek ten, w ich ocenie wykazano przedłożonymi dokumentami – notatką urzędową wskazującą na zaistnienie szkody, umową najmu, fakturami, oraz zeznaniami świadka K. U., który potwierdził istnienie tego związku. Ze stanowiskiem Sądu Rejonowego nie zgodzili się tym bardziej, z uwagi na okoliczność, iż Sąd ten przytoczone przez nich dowody uznał za wiarygodne, ponadto w ich ocenie lakoniczność zeznań świadka oraz to, że nie potrafił przypomnieć sobie szczegółów tej konkretnej szkody, biorąc pod uwagę długość okresu, jaki upłynął od zdarzenia, nie powinna dyskredytować zeznań świadka w tym zakresie. Zwrócili również uwagę, iż Sąd I instancji mógł się w tym zakresie posiłkować zebraną w sprawie dokumentacją, w której kontekście, w ocenie skarżących, niezasadny jest wniosek wyprowadzony przez Sąd Rejonowy, iż powodowie nie wykazali zasadności żądania pozwu, jak i niezasadne jest twierdzenie o nieuzgodnieniu stawki za dobę najmu.

Przytoczone przez powodów uchybienia, w ich ocenie doprowadziły do błędnego ustalenia przez Sąd I instancji, iż ich powództwo jest nieuzasadnione.

Pozwana złożyła odpowiedź na apelację, w której wniosła o oddalenie apelacji powodów w całości oraz o zasądzenie od nich na rzecz pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się nieuzasadniona.

Ocena zarzutów apelacji sprowadza się do kwestii, czy w świetle normy art. 819 § 4 k.c. – zdarzeniem powodującym rozpoczęcie na nowo biegu terminu przedawnienia roszczenia powodów jest – jak przyjął Sąd I instancji - doręczenie powodom pierwszego oświadczenia pozwanego ubezpieczyciela z dnia 21 grudnia 2010 roku o przyznaniu odszkodowania z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego w części w nim wskazanej czy też – jak podnoszą skarżący - pisma ubezpieczyciela z dnia 8 marca 2011 roku, skierowanego do powodów w odpowiedzi na wezwanie do zapłaty z dnia 4 stycznia 2011 roku. Skarżący zakwestionowali bowiem stanowisko Sądu I instancji, że roszczenie powodów uległo przedawnieniu, wskazując, że Sąd nie uwzględnił, iż dopiero data doręczenia pisma z dnia 8 marca 2011 roku była właściwa dla ustalenia początku biegu terminu przedawnienia.

Zgodnie z art. 819 § 4 k.c. bieg terminu przedawnienia roszczenia do ubezpieczyciela przerywa się także przez zgłoszenie ubezpieczycielowi tego roszczenia lub przez zgłoszenie zdarzenia objętego ubezpieczeniem i rozpoczyna się na nowo od dnia, w którym zgłaszający roszczenie lub zdarzenie otrzymał na piśmie oświadczenie ubezpieczyciela o przyznaniu lub odmowie świadczenia. Z powyższego przepisu wynika zatem, że ocena kiedy doszło do przerwania terminu przedawnienia musi odnosić się do treści powołanych pism ubezpieczyciela z dnia 21 grudnia 2010 r. oraz z dnia 8 marca 2011 roku, w szczególności czy ostatnie wskazane pismo kończyło postępowanie likwidacyjne, zawierając wymagane treścią przepisu „oświadczenie ubezpieczyciela o przyznaniu lub odmowie świadczenia”.

Zarzucając w apelacji naruszenie przepisu art. 233§ 1 k.p.c. skarżący wywodzili, że naruszenie tego przepisu polega na – nieprawidłowym przyjęciu przez Sąd I instancji, iż pismo z dnia 8 marca 2011 nie stanowi decyzji ubezpieczyciela w przedmiocie żądania zapłaty odszkodowania w sytuacji, gdy pismo to zawiera wszystkie wskazane przez art. 819 § 4 k.c. wymogi dla uznania go za decyzję szkodową Zauważyć należy, że skarżący kwestionowali w tym względzie ocenę dowodów jaką przeprowadził Sąd Rejonowy, uznając ją za stanowiącą przekroczenie zasad swobodnej oceny dowodów.

Sąd Okręgowy nie podziela stanowiska skarżących, iż Sąd Rejonowy dokonał wadliwej oceny treści pisma pozwanego z dnia 8 marca 2011 roku.

Analiza treści powołanych w apelacji pism ubezpieczyciela prowadzi bowiem do wniosku, że pismo pozwanego z dnia 21 grudnia 2010 roku zawierało wymagane treścią art. 819 § 4 k.c oświadczenie ubezpieczyciela odnoszące się do zgłoszonego przez powodów roszczenia odszkodowawczego w zakresie zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Z materiału dowodowego sprawy – jak trafnie ustalił Sąd Rejonowy - jednoznacznie wynika, iż pismem z dnia 8 października 2010 roku powodowie zgłosili do ubezpieczyciela żądanie likwidacji szkody w zakresie kosztów najmu pojazdu zastępczego, załączając do pisma dokumenty dotyczącego tego żądania. Decyzją z dnia 10 listopada 2010 roku ubezpieczyciel przyznał powodom odszkodowanie z tytułu kosztów naprawy pojazdu według – jak wskazano – zweryfikowanej faktury VAT nr (...) oraz koszty badania technicznego w łącznej kwocie 9570,92 zł, wskazując jednocześnie, iż w odszkodowaniu nie uwzględniono faktury VAT nr (...) za pojazd zastępczy oraz że kwestia tych kosztów zostanie rozpoznana po przesłaniu dowodu rejestracyjnego.

Z akt sprawy wynika następnie, że powodowie przy piśmie z dnia 22 listopada 2010 roku, które wpłynęło do ubezpieczyciela w dniu 3 grudnia 2010, przesłali wymagany odpis dowodu rejestracyjnego. W dniu 21 grudnia 2010 roku pozwany wydał decyzję w sprawie wypłaty odszkodowania z „OC komunikacyjne”, w której treści wskazał, iż z tytułu pojazdu zastępczego zostało przyznane odszkodowanie w kwocie 2440 zł - według zweryfikowanej faktury przedłożonej przez powodów nr FS (...). Pismo powyższe trafnie zostało zatem potraktowane przez Sąd I instancji jako zawierające oświadczenie ubezpieczyciela w przedmiocie przyznania lub odmowy świadczenia. Z treści pisma wynika bowiem w jakim zakresie pozwany uwzględnił żądanie powodów zapłaty odszkodowania. Pismo to zawiera wymagane art. 16 ust 3 ustawy o działalności ubezpieczeniowej elementy, w tym informację o możliwości dochodzenia roszczeń na drodze sądowej a także pouczenie o możliwości odwołania do dyrektora Oddziału.

W ocenie Sądu Okręgowego treść pisma ubezpieczyciela z dnia 8 marca 2011 nie daje podstaw - wbrew stanowisku skarżącego - do uznania, iż dopiero to pismo kończyło postępowanie likwidacyjne i zawierało oświadczenie o przyznaniu lub odmowie przyznania odszkodowania w zakresie kosztów najmu pojazdu zastępczego. Skarżący pomija, iż powyższe pismo pozwanego zostało skierowane do powodów w odpowiedzi na ich pismo z dnia 4 stycznia 2011 roku (k.24). To ostatnie pisma nie może być przy tym traktowane jako wszczynające postępowanie odwoławcze. Przeczy temu zarówno sam tytuł pisma wskazany jako „wezwanie do zapłaty”, okoliczność że nie zostało ono skierowane – zgodnie z pouczeniem - do Dyrektora Oddziału oraz jego treść. W piśmie tym powód działając jako pełnomocnik poszkodowanego ograniczył się bowiem do wezwania pozwanego do zapłaty pozostałej nieuwzględnionej części odszkodowania z tytułu najmu pojazdu zastępczego oraz wskazania, że w przypadku braku zapłaty w terminie 7 dni sprawa zostanie skierowana na drogę postępowania sądowego.

W piśmie tym nie powołano żadnych nowych okoliczności, twierdzeń czy argumentacji, które mogłyby stanowić podstawę do ponownej weryfikacji przez ubezpieczyciela jego decyzji w sprawie przyznanego odszkodowania. Do treści tego pisma stanowiącego w istocie przedprocesowe wezwanie do zapłaty – pozwana odniosła się w powoływanym przez skarżących piśmie z dnia 8 marca 2011roku, wskazując że podtrzymuje swoje pierwotne stanowisko wyrażone w piśmie z dnia 21.12.2010 roku.

Analiza zatem treści pisma pozwanego z dnia 8 marca 2011 nie daje podstaw do uznania, że przerwało ono ponownie bieg terminu przedawnienia. Pismo to nie może być bowiem traktowane jako zawierające oświadczenie ubezpieczyciela w przedmiocie przyznania lub odmowy świadczenia. Stanowisko ubezpieczyciela w tej kwestii zostało już wyrażone w decyzji o przyznaniu odszkodowania z dnia 21.12.2010, która została w całości podtrzymana w piśmie z dnia 8 marca 2011 r.

W ocenie Sądu Okręgowego, w świetle powyższych okoliczności, kolejne pismo ubezpieczyciela z dnia 8 marca 2011 nie stanowiło zatem odrębnej decyzji, w której pozwany składałby ponownie oświadczenie o którym mowa w art. 819 § 4 k.c.

Mając powyższe okoliczności i rozważania na uwadze Sad Odwoławczy podzielił stanowisko Sądu I instancji, że ponowny bieg terminu przedawnienia roszczenia powodów rozpoczął swój bieg od dnia 5 stycznia 2011 roku, tj. od daty, w której powodowie najpóźniej otrzymali decyzję pozwanego z dnia 21 grudnia 2010 r. Pismem bowiem z dnia 4 stycznia 2011 roku powodowie wezwali pozwanego do zapłaty pozostałej części odszkodowania. Termin przedawnienia roszczenia powodów upłynął więc z dniem 5 stycznia 2014 roku.

Wobec wniesienia pozwu w dniu 4 lutego2014 roku – a więc po upływie terminu przedawnienia – trafnie przyjął Sąd I instancji, iż roszczenie powodów jako przedawnione podlegało oddaleniu.

W konsekwencji zarzuty apelacji kwestionujące stanowisko Sądu I instancji, iż roszczenie powodów uległo przedawnieniu należało uznać za niezasadne. Apelacja powodów podlegała zatem oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego wydano w oparciu o przepis art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 3 w zw. z § 12 ust 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (jt. Dz.U. z 2013 r. poz. 490).

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE