UZASADNIENIE

Wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim z dnia 24 października 2014r. sygn. akt. VI K 691/14 M. T. (1) został uznany za winnego tego, że działając w krótkich odstępach czasu, w podobny sposób dopuścił się ciągu przestępstw polegającego na tym, że:

a/ w nocy z 7/9 września 2013r. w R. na ulicy (...) działając wspólnie i w porozumieniu z W. S. po uprzednim wycięciu otworu w tylnej ścianie dostał się do środka budynku firmy (...)- (...) skąd następnie po penetracji zabrał w celu przywłaszczenia 1 sztukę reduktora tlenowego marki G., 2 sztuki reduktorów marki ARGON , 1 sztukę reduktora azotowego, 2 sztuki reduktorów propan, 1 sztukę reduktora acetylenowego, 1 sztukę reduktora tlenowego, 1 sztukę przyłbicy marki M., 1 sztuką palnika Piezo, 1 sztukę spawarki marki (...), 1 sztukę spawarki marki M. (...), 1 sztukę inwertera, 1 sztukę spawarki transformatorowej (...), 1 sztuka pistoletu lakierniczego, 1 sztuka pistoletu do pompowania, 1 sztuka przewodu spiralnego, 1 sztuka szlifierki palcowej, 27 sztuk tarcz klin 115,1x 0,50 sztuk tarcz klin115,1x6, 19 sztuk tarcz klin 115x2,5, 35 sztuk tarcz klin 125x1,6 , 10 sztuk tarcz klin 125x6 , 60 sztuk końcówek prądowych 0,6, 54 sztuk końcówek prądowych 0,8, 71 sztuk końcówek prądowych 1,0, 27 sztuk końcówek prądowych 1,2, 40 sztuk końcówek prądowych 0,8, 29 sztuk końcówek prądowych 1,0, 26 sztuk końcówek prądowych 1,2, 15 sztuk końcówek prądowych 1,6, 42 sztuki końcówek prądowych 0,8, 20 sztuk końcówek prądowych 1,0, 41 sztuk końcówek prądowych 0,0, 65 sztuk dysz (...), 33 sztuk dysz (...), 29 sztuk dysz (...), 1 sztukę tonera do drukarki marki Q. h- (...) - (...) powodując straty w łącznej wysokości 6100 zł na szkodę M. M. (2) tj. czynu z art. 279 § 1 kk,

b/ w nocy z 14/15 stycznia 2014r. w R. na ulicy (...) działając wspólnie i w porozumieniu z W. S. po uprzednim wycięciu otworu w tylnej oraz bocznej ścianie usiłował dostać się do środka budynku firmy (...)- (...) celem zaboru znajdujących się tam narzędzi i urządzeń o wartości około 20.000 zł jednak zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na niemożność pokonania wzmocnienia ścianek budynku działając na szkodę M. M. (2) tj. czynu z art. 13 § 1 kk w zw z art. 279 § 1 kk

c/ w nocy z 4/5 czerwca 2013r. w R. na ulicy (...) działając wspólnie i w porozumieniu z W. S. po uprzednim wycięciu otworu w tylnej ścianie dostał się do środka budynku firmy (...)- (...) skąd następnie po penetracji zabrał w celu przywłaszczenia 4 sztuki spawarek marki SPAW, 5 sztuk reduktorów, 65 sztuk tarcz ściernych, 160 sztuk końcówek prądowych i przyłbicę

marki M. powodując straty w łącznej wysokości 5.725 zł na szkodę M. M. (2) tj. czynu z art. 279 § 1 kk,

i za to na mocy art. 279 § 1 kk w zw z art. 91 § 1 kk skazał oskarżonego na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności zaliczając na jej poczet okres zatrzymania w sprawie od dnia 26 czerwca 2014r. do dnia 27 czerwca 2014r. nadto na mocy art. 46 § 1 kk orzeczono wobec oskarżonego M. T. (1) i skazanego W. S. tytułem środka karnego obowiązek naprawienia szkody poprzez solidarne zapłacenie na rzecz M. M. (2) kwoty 6100zł i na mocy tego samego przepisu obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłacenie solidarnie ze skazanym I. K. kwoty 4925 zł na rzecz M. M. (2). Nadto zasądził od oskarżonego w całości koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa

Z wyrokiem tym nie zgodził się obrońca oskarżonego, który zaskarżył wyrok w całości. Orzeczeniu zarzucił:

-obrazę przepisów postępowania, które miały wpływ na treść orzeczenia a to:

a/ art. 479 kpk w zw z art. 382 kpk w zw z art. 377 § 2 kpk w zw z art. 132 § 1 kpk w zw z art. 6 kpk poprzez przeprowadzenie rozprawy pod nieobecność oskarżonego, który nie został o niej osobiście zawiadomiony i wydanie wobec niego wyroku zaocznego, podczas gdy oskarżony o terminie rozprawy nie wiedział , nie oświadczył że nie stawi się na rozprawę, Sąd nie zarządził przymusowego doprowadzenia oskarżonego na rozprawę, oskarżony nie uniemożliwił doprowadzenia go na rozprawę, a sąd nie przerwał ani nie odroczył rozprawy w sytuacji , kiedy obecność oskarżonego była obowiązkowa i nie zachodziły przesłanki umożliwiające prowadzenie rozprawy pod nieobecność i tym samym nie istniały żadne obiektywne przesłanki uprawniające do wydania wyroku zaocznego w stosunku do oskarżonego co doprowadziło do naruszenia przez Sąd I instancji prawa oskarżonego do obrony i art. 439 § 1 pkt 11 kpk stanowiącego bezwzględną przesłankę odwoławczą poprzez rozpoznanie sprawy pod nieobecność oskarżonego, którego obecność była obowiązkowa w sytuacji, gdy nie istniała żadna obiektywna przyczyna uzasadniająca takie rozpoznanie sprawy

2. błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia przez przyjęcie i błędne ustalenie okoliczności popełnienia czynów zarzucanych oskarżonemu oraz składu przedmiotów jakie oskarżony zabrał z miejsca przestępstwa a także korzyści jakie z tego tytułu uzyskał.

3. rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego i skazanie go na kare bezwzględną pozbawienia wolności podczas gdy w niniejszej sprawie Sąd powinien był wymierzyć karę w niższej wysokości i zastosować wobec oskarżonego instytucję warunkowego zawieszenia jej wykonania.

Stawiając te zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania ewentualnie o zmianę

zaskarżonego orzeczenia poprzez obniżenie kary pozbawienia wolności i orzeczenie dobrodziejstwa warunkowego zawieszeniem jej wykonania.

Wniosek o uzasadnienie dotyczy jedynie oskarżonego M. T. (1) zatem Sąd Odwoławczy ograniczył uzasadnienie wyroku do jego osoby. (art. 423 § 1 a kpk)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Stawiane w apelacji zarzuty okazały się bezzasadne.

Na wstępie należy odnieść się do zarzutu pierwszego tj. rozpoznania sprawy pod nieobecność oskarżonego, wydania wyroku zaocznego i naruszenia prawa oskarżonego do obrony.

Należy zaznaczyć, że sprawa rozpoznawana był pod rządem procedury karnej obowiązującej do 30 czerwca 2015r. Zatem obowiązywały wówczas przepisy regulujące rozpoznawanie spraw w trybie uproszczonym i dające możliwość wydania wyroku zaocznego pod nieobecność oskarżonego.

Zgodnie z brzmieniem art. 469 dkpk Sąd rozpoznawał sprawę w trybie uproszczonym wówczas gdy prowadzone w niej było dochodzenie. Sprawa przeciwko oskarżonemu M. T. (1) i pozostałym współoskarżonym toczyła się właśnie na etapie postępowania przygotowawczego w dochodzeniu. Forma postępowania przygotowawczego zdeterminowała więc tryb w jakim sprawa toczyła się następnie w postępowaniu sądowym.

Zgodnie z art. 468 dkpk w postępowaniu uproszczonym stosowało się przepisy o postępowaniu zwyczajnym tylko wówczas jeżeli przepisy rozdziału 51 nie stanowiły inaczej. Przepis ten ma zasadnicze znaczenie dla odparcia zarzutów obrony o nieprawidłowym postępowaniu Sądu I instancji. Norma ta bowiem wskazuje , że postępowanie uproszczone było trybem szczególnym pierwszego stopnia , czyli takim, w którym normuje się pewne kwestie procesowe w sposób odmienny od postępowania zwyczajnego. Innymi słowy w sprawach podlegających trybowi uproszczonemu zastosowanie mają przepisy zawarte w rozdziale 51 dkpk, a jedynie w kwestiach nieunormowanych stosowało się przepisy o postępowaniu zwyczajnym.

Analiza treści art. 377 § 3 dkpk i art. 479 § 1 dkpk prowadzi do oczywistego wniosku, że oba przepisy w sposób odmienny określały konsekwencje prawne takiego samego zdarzenia procesowego, tzn. nieusprawiedliwionej absencji oskarżonego na rozprawie głównej w postępowaniu zwyczajnym i w postępowaniu uproszczonym. Art. 377 § 3 kpk umożliwia w takiej sytuacji o ile zawiadomienie dotarło osobiście do oskarżonego ( więc gdy to on podpisał osobiście poświadczenie odbioru wezwania) – wydanie wyroku, który nie jest wyrokiem zaocznym (co jasno wynika z § 6 art. 377 kpk). Natomiast art. 479 § 1 kpk –umożliwiał Sądowi w postępowaniu uproszczonym pod nieobecność oskarżonego o ile doręczono mu wezwanie zgodnie z przepisami zawartymi w Rozdziale 15 KPK (art. 128-142 kpk) a zatem w sposób bezpośredni, pośredni i zastępczy przy zachowaniu reguły określonej w art. 353 § 1 kpk – wydanie wyroku zaocznego. Sąd I instancji na rozprawie w dniu 24 października 2014r. prawidłowo zastosował właśnie art. 479 § 1 dkpk gdyż tak jak to wskazano wyżej sprawa toczyła się w trybie uproszczonym. Nie ulega bowiem wątpliwości że oskarżony M. T. (1) został prawidłowo wezwany na termin rozprawy zgodnie z art. 132 § 2 kpk - zatem skutecznie. Wezwanie odebrała matka oskarżonego M. T. (2) (dorosły domownik) Tym samym Sąd Rejonowy prawidłowo postąpił nie znajdując przeszkód formalnych dla rozpoznania jego sprawy w dniu 24 października 2014 . Oczywiście zasadą jest doręczanie pisma osobiście adresatowi (art. 132 § 1 kpk), a możliwość doręczenia pisma procesowego innej osobie wymienionej w art. 132 § 2 kpk otwiera się jedynie w razie chwilowej nieobecności adresata i pod warunkiem, iż osoba ta podejmie się doręczenia go adresatowi. Dopuszczając w tak określonych warunkach możliwość doręczenia zastępczego pisma procesowego ustawodawca z przyczyn praktycznych przyjął domniemanie faktyczne zakładając, iż osoba której doręczono pismo , przekaże je niezwłocznie adresatowi.

Sąd Rejonowy prawidłowo uznał , że oskarżonemu na rozprawę doręczono wezwanie skutecznie w sposób zastępczy. Skoro tak , to – zgodnie z wyraźną dyrektywą zawartą w art. 468 kpk- w postępowaniu uproszczonym zastosowanie miała norma art. 479 § 1 dkpk. Jest oczywiste że możliwość wydania w niniejszej sprawie wyroku zaocznego była dopuszczalna. Ujmując w art. 479 § 1 dkpk tak szeroko sposoby doręczania wezwań oskarżonemu ustawodawca nie wprowadził żadnych zastrzeżeń tak jak to uczynił w postępowaniu zwyczajnym. Zatem brak jest podstaw, by ograniczać stosowanie art. 479 § 1 kpk jedynie do doręczeń bezpośrednich – tak jak to sugeruje obrońca. (zobacz Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2007r. I Kzp 234/07 OSNKW 2007/11/77)

Mając na uwadze powyższe postępowanie Sądu Rejonowego na rozprawie w dniu 24 października 2014r. było prawidłowe. Sąd Okręgowy nie dopatrzył się ani wystąpienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej w tym przedmiocie ani też naruszenia art. 6 kpk.

Analiza dowodów nie budzi jakichkolwiek zastrzeżeń sądu odwoławczego i jest oceną pełną, przekonującą, zgodną z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, spełnia wszelkie kryteria o jakich mowa w treści art. 7 k.p.k. Sąd Rejonowy nie dopuścił się też naruszenia art. 410 kpk. gdyż prawidłowo przeprowadził dowody, a wyrok wydał w oparciu o cały materiał dowodowy ujawniony na rozprawie, który prawidłowo ocenił nie pomijając żadnego z dowodów. Zeznania wszystkich świadków zostały ocenione, tak samo jak dowody z dokumentów. Dotyczyło to zarówno dowodów przemawiających na korzyść oskarżonego jak i na jego niekorzyść. Nie można w żadnym wypadku mówić ( a autor apelacji precyzyjnie tego nie wykazał), by Sąd Rejonowy oparł swój wyrok tylko na części ujawnionego materiału dowodowego. Należy przecież zauważyć że oskarżony przyznał się do winy. Kwestia zaś określenia przedmiotów jakie oskarżeni skradli wynika wprost z materiału dowodowego mianowicie zeznań pokrzywdzonego M. M. (2), protokołów oględzin, protokołów przyjęcia ustnych zawiadomień o przestępstwie. Oskarżony na etapie postępowania przygotowawczego i sądowego nie kwestionował tego ustalenia. Natomiast apelacja nie wykazuje, w którym miejscu Sad Rejonowy ustalając stan faktyczny popełnił błąd logiczny przypisując oskarżonemu T. kradzież właśnie tych przedmiotów, które zostały określone w zarzutach aktu oskarżenia. Oskarżony nie zaprezentował żadnej linii obrony w tym zakresie, nie próbował wykazać , że przedmiotów było mniej lub by były innej wartości. Stąd też słusznie Sąd Rejonowy w całości dał wiarę konsekwentnym zeznaniom pokrzywdzonego i pozostałych świadków określających jakie przedmioty zostały skradzione i jaka była ich wartość.

W świetle prawidłowo ocenionych dowodów nie może być zatem mowy o jakimkolwiek błędzie w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę niniejszego wyroku. Zarzut ten stanowi wyłącznie niczym nieuzasadnioną polemikę ze słusznymi ustaleniami dokonanymi przez Sąd Rejonowy i sprowadza się do samego tylko podważania ustaleń Sądu wyrażonych w uzasadnieniu orzeczenia, jak też przeciwstawienia tymże ustaleniom odmiennego poglądu opartego na własnej ocenie materiału dowodowego, który legł u podstaw ustaleń faktycznych. Sama tylko możliwość przeciwstawienia ustaleniom dokonanym w zaskarżonym wyroku odmiennego poglądu uzasadnionego odpowiednio dobranym materiałem dowodowym nie świadczy, że dokonując tych ustaleń sąd popełnił błąd. Dla skuteczności zarzutu błędu niezbędne jest wykazanie nie tylko wadliwości ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd, ale i wykazanie konkretnych uchybień w ocenie materiału dowodowego, jakich dopuścił się sąd” (vide : wyrok S.A. w Krakowie z 8.06.2004r. II A Ka 112/04 KZS 2004/7-8/60 ). Tych zaś w przypadku Sądu Rejonowego trudno się doszukać.

Nie można też mówić o nadmiernej surowości orzeczonej wobec oskarżonego kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Przestępstwo z art. 279 § 1 kk jest zagrożone karą od 1 roku do 10 lat pozbawienia wolności. Oskarżony dopuścił się dwóch takich przestępstw i jednego usiłowania. Wymierzenie więc oskarżonemu na podstawie art. 91 § 1 kk kary w rozmiarze 1 roku i 6 miesięcy stanowi karę w dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Sąd Rejonowy słusznie wskazał na brak jakichkolwiek przesłanek do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Prawidłowo uznał Sąd I instancji, że skuteczne oddziaływanie na oskarżonego może nastąpić tylko w zakładzie karnym. Zważyć bowiem należy, że oskarżony był już w przeszłości dwukrotnie karany, w tym także za przestępstwo przeciwko mieniu. Mimo iż poprzednio Sądy dawały szansę oskarżonemu na poprawę jego zachowania i warunkowo zawieszały mu orzekane kary pozbawienia wolności, oskarżony dopuścił się kolejnych trzech przestępstw i to w sposób nieustępliwy dokonując włamań wciąż do tego samego obiektu, namawiając nadto do tego procederu inne osoby. Nie dość tego, czynów objętych niniejszym postępowaniem dopuścił się w okresie próby. Duże natężenie złej woli, determinacja oskarżonego, działanie wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, świadczy bez wątpienia o tym, że wymierzenie oskarżonemu kary z warunkowego zawieszeniem jej wykonania nie wpłynie na oskarżonego wychowawczo i nie zapobiegnie powrotowi do przestępstwa. W tym miejscu podkreślić należy, że o wymiarze kary nie decydują tylko okoliczności popełnienia czynu, jego strona przedmiotowa, ale także okoliczności odnoszące się do osoby sprawcy. Sąd odwoławczy nie znalazł żadnych powodów, aby podzielić wniosek obrońcy o warunkowe zawieszenie wymierzonej kary. W sprawie brak jest bowiem jakichkolwiek miarodajnych powodów, dla których M. T. (1) zasługiwałby na dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności. Sąd II instancji w pełni podziela zaprezentowaną przez Sąd Rejonowy argumentację w tej materii.

Z tych też względów zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy, nie znajdując żadnych podstaw do uwzględnienia zarzutów apelacji.

O kosztach za postępowanie odwoławcze orzeczono po myśli art.636 § 1 k.p.k. obciążając nimi oskarżonego jako że wniesiony w jego imieniu środek odwoławczy nie został uwzględniony.

SSO Jacek Myśliwiec

SSO Olga Nocoń SSR (del) Katarzyna Gozdawa-Grajewska

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE