UZASADNIENIE

Wyrokiem z 19 marca 2015 roku Sąd Rejonowy w Zgierzu przywrócił A. G. posiadanie lokalu mieszkalnego położonego w Z. przy ulicy (...) poprzez zobowiązanie T. B. do wydania A. G. kompletu kluczy od furtki oraz od drzwi wejściowych do budynku mieszkalnego, a także zobowiązanie T. B. do wkręcenia bezpieczników w liczniku elektrycznym doprowadzającym energię do mieszkania A. G., położonym na pierwszym piętrze budynku mieszkalnego, po lewej stronie od schodów oraz orzekł o kosztach procesu.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany, zarzucając:

1.  naruszenie art. 316 § 1 w zw. z art. 233 § 1 k.p.c., polegające na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów i niewłaściwej ocenie stanu faktycznego poprzez przyjęcie, że T. B.:

- legitymował się pełnomocnictwem udzielonym mu przez żonę w trakcie interwencji Policji w dniu 25 września 2012 r.;

- zmienił zamek w furtce i mieszkaniu przy ul. (...);

- uniemożliwił powódce korzystanie z klatki schodowej budynku przy ul. (...).

2. art. 344 § 1 k.c. poprzez przyjęcie, że T. B. naruszył posiadanie przez powódkę lokalu mieszkalnego położonego w Z. przy ul. (...), w sytuacji kiedy pozwany nie jest i nigdy nie był właścicielem ani współwłaścicielem przedmiotowej nieruchomości, nie był również jej posiadaczem, nie zamieszkiwał w przedmiotowej nieruchomości ani w nieruchomości przy ul. (...) oraz nie naruszył ewentualnego prawa posiadania powódki do nieruchomości położonej w Z. przy ul. (...) w związku z czym pozwany nie miał legitymacji biernej procesowej do występowania jako strona niniejszego postępowania.

W konsekwencji ww. zarzutów, skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane w wyniku prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, który Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za własny, a także w następstwie prawidłowo zastosowanych przepisów prawa materialnego.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że skarżący w żaden sposób nie wykazał, że ocena przez Sąd Rejonowy zebranego w sprawie materiału dowodowego została dokonana z naruszeniem art. 233 § 1 k.p.c. Skarżący podważając w apelacji sędziowską ocenę dowodów, ograniczył się do przedstawienia własnej oceny i wskazania stanu faktycznego, który – jego zdaniem - odpowiada rzeczywistości. Powyższe nadaje twierdzeniom apelacji polemiczny charakter.

Odnosząc się skrótowo do przestawionego przez skarżącego, prawidłowego jego zdaniem, stanu faktycznego należy uznać, że nie znajduje on oparcia w materiale dowodowym sprawy oraz wbrew zasadom doświadczenia życiowego nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych. Pozwany wskazał, że nie legitymował się pełnomocnictwem udzielonym mu przez żonę w trakcie interwencji Policji w dniu 25 września 2012 r., nie on zmienił zamek w furtce i mieszkaniu przy ul. (...) oraz że nie uniemożliwił powódce korzystania z klatki schodowej budynku przy ul. (...).

Jednakże, jak wynika z zeznań świadka G. B. w dniu interwencji na terenie spornego budynku mieszkalnego, tj. 25 września 2012 r. pozwany oświadczył, że jest mężem właścicielki nieruchomości i że ma pełnomocnictwo do działania. Podnoszona przez skarżącego okoliczność, że ww. świadek zeznał, że nie sprawdzał tego pełnomocnictwa, nie wyklucza, że pozwany działał na rzecz swojej małżonki. Pozwany bywał bowiem w spornym budynku, miał rozeznanie co do aktualnej sytuacji, znał wolę małżonki odnośnie zajmowania budynku przez powódkę. W tej sytuacji, oraz biorąc pod uwagę, że w spornym budynku zamieszkiwała wówczas jedynie teściowa pozwanego, uzasadnionym jest przyjęcie (w świetle zasad doświadczenia życiowego), że pozwany podejmował określone czynności jeśli nie z własnej woli, to na prośbę i za akceptacją swojej małżonki.

W dalszej kolejności, odnosząc się do zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy prawa materialnego, należy zauważyć, że w istocie zarzut ten jest powtórzeniem argumentów prezentowanych w toku postępowania pierwszoinstancyjnego, do których w sposób szczegółowy odniósł się Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Skarżący niesłusznie zarzuca, że nie ma legitymacji biernej procesowej do występowania jako strona niniejszego postępowania.

W sprawach o naruszenia posiadania, regulowanych art. 344 k.c., legitymacja bierna przysługuje osobie samowolnie naruszającej posiadanie oraz osobie, na rzecz której posiadanie zostało naruszone. W związku z tym, nawet w przypadku uznania, że pozwany w niniejszej sprawie działał jako wykonawca poleceń osób trzecich, to powyższe nie zwalnia go z obowiązku przywrócenia posiadania i nie pozbawia go legitymacji czynnej w tym procesie.

W świetle materiału dowodowego zebranego w sprawie, Sąd Rejonowy zasadnie uznał, iż to pozwany pozbawił powódkę posiadania mieszkania pod adresem (...), przez uniemożliwienie powódce korzystania z klatki schodowej, furtki wejściowej na swoją część nieruchomości oraz poprzez usunięcie korków energii elektrycznej.

Mając na uwadze powyższe oraz zachowanie się pozwanego wobec powódki w dniu 25 września 2012 roku na terenie spornego budynku, w ocenie Sądu Okręgowego legitymacja bierna pozwanego w tym procesie nie powinna budzić wątpliwości.

Ze względu na wszystko powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako nieuzasadnioną.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Na koszty poniesione przez powódkę w tym postępowaniu złożyło się jedynie wynagrodzenie jej pełnomocnika w osobie adwokata, którego wysokość ustalono na podstawie § 2 ust. 1 i 2, § 8 pkt. 4 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. z 2013 r. poz. 461).