UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 26 marca 2015 roku Sąd Rejonowy w Pabianicach:

(1) zasądził od pozwanego J. S. na rzecz powoda Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 259 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 5 czerwca 2012 roku do dnia zapłaty;

(2) oddalił powództwo w pozostałym zakresie;

(3) zasądził od pozwanego J. S. na rzecz powoda Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 107 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sąd I instancji oparł swoje rozstrzygniecie na ustaleniach, że w dniu 30 maja 2012 roku pozwany J. S. zawarł z powodem Towarzystwem (...) S.A. w W. umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza samochodu osobowego F. (...) o nr rejestracyjnym (...) na okres od 31 maja 2012 roku do 30 maja 2013 roku. Powód wydał pozwanemu polisę ubezpieczeniową nr (...), a pozwany zobowiązała się do zapłaty składki ubezpieczeniowej w wysokości 618 złotych, płatnej w dwóch ratach. Termin płatności I raty w wysokości 371 złotych przypadał na dzień 4 czerwca 2012 roku, natomiast II rata w wysokości 247 złotych miała zostać zapłacona do dnia 30 listopada 2012 roku. Wezwaniem z dnia 4 września 2012 roku pozwany został wezwany przez powoda do zapłaty I raty składki w wysokości 371 złotych wraz z odsetkami.

W dniu 19 listopada 2013 roku pozwany dokonał przelewu na rzecz powoda kwoty 41 złotych na poczet należności objętej przedmiotową polisą . Natomiast w dniu 26 czerwca 2014 roku pozwany przelał powodowi z tego tytułu kwotę 71 złotych.

Sąd Rejonowy uznał, że powództwo jako zasadne podlega uwzględnieniu w części. Źródłem żądania powoda jest umowa obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, oparta na regulacji art. 805 § l k.c. i ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, póz. 1152, ze zm.), zwanej dalej „ustawą". Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 805 § l k.c. w związku z art 22 ust. l cyt ustawy przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Art. 23 ust. l cyt. ustawy wprowadza obowiązek zawarcia przez posiadacza pojazdu mechanicznego umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem posiadanego przez niego pojazdu. Przy tym wysokość należnej składki ubezpieczeniowej za ubezpieczenie obowiązkowe ustala ubezpieczyciel. (art. 8 ust. l ustawy). W myśl art 26 ustawy zasadą jest zawarcie umowy ubezpieczenia OC posiadacza pojazdu na okres 12 miesięcy.

Pozwany nie kwestionował faktu zawarcia umowy ubezpieczenia OC posiadacza pojazdu mechanicznego z ubezpieczycielem (...) S.A., ani faktu istnienia zadłużenia z tytułu niezapłaconej składki ubezpieczeniowej.

Z umowy ubezpieczenia łączącej strony wynika obowiązek zapłaty przez pozwanego I raty składki w kwocie 371 złotych do dnia 4 czerwca 2012 roku. W toku procesu pozwany wykazał, że po wniesieniu pozwu zapłacił na poczet składki kwoty: 41 złotych i 71 złotych, tj. łącznie 112 złotych, a wpływ tych kwot na konto powoda nie był przez niego zakwestionowany.

W tych okolicznościach do zapłaty pozostała kwota 259 złotych, którą Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda. W pozostałej części, tj. co do zapłaconej kwoty 112 zł, Sąd I instancji oddalił powództwo, gdyż mimo niekwestionowania faktu wpływu tej kwoty na konto powoda, żądanie sformułowane w pozwie nie zostało zmodyfikowane w sposób uzasadniający uznanie, że powód cofa pozew w części. Brak oświadczenia powoda w tym zakresie uzasadniał zatem rozpoznanie powództwa w granicach wytyczonych w pozwem, ze skutkiem oddalenia go w opisanej części.

O należnych odsetkach Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art 481 k.c.

Sąd I instancji uzasadnił także rozstrzygniecie o kosztach procesu.

Apelację od powyższego wyroku złożył pozwany, który zaskarżył wyrok w całości, wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił brak szczegółowego rozważenia wszystkich okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jest niezasadna i podlega oddaleniu.

Stosownie do treści art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., uzasadnienie Sądu drugiej instancji w postępowaniu uproszczonym powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa, jeżeli nie przeprowadzano postępowania dowodowego. Sytuacja opisana w cytowanym przepisie miała miejsce w rozpoznawanej sprawie, bowiem Sąd Okręgowy, po dokonaniu analizy stanu faktycznego sprawy, przyjmuje za własne ustalenia Sądu Rejonowego stanowiące podstawę faktyczną rozstrzygnięcia przyjętego w zaskarżonym wyroku z dnia 17 marca 2015 r.

Wbrew twierdzeniom apelującego Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej i zgodnej z kryteriami zawartymi w art. 233 § 1 k.p.c. oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Sąd Rejonowy wydając wyrok wziął pod uwagę zebrane dowody i przeanalizował je wskazując, jakie okoliczności uznał za udowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach. Zdaniem Sądu Okręgowego ze zgromadzonego materiału dowodowego Sąd Rejonowy wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym. Pozwany w swej apelacji nie wskazał, których okoliczności Sąd I instancji jego zdaniem nie rozważył, nie wskazał pozwany też żadnych zarzutów przeciwko rozstrzygnięciu Sądu. Pozwany w swojej apelacji ograniczył się tylko do gołosłownego stwierdzenia, że Sąd szczegółowo nie rozważył wszystkich okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Tymczasem Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że strony łączyła umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza samochodu osobowego F. (...) o nr rejestracyjnym (...) na okres od 31 maja 2012 roku do 30 maja 2013 roku. Powód wydał pozwanemu polisę ubezpieczeniową nr (...), a pozwany zobowiązał się do zapłaty składki ubezpieczeniowej w wysokości 618 złotych, płatnej w dwóch ratach. Termin płatności I raty w wysokości 371 złotych przypadał na dzień 4 czerwca 2012 roku, natomiast II rata w wysokości 247 złotych miała zostać zapłacona do dnia 30 listopada 2012 roku. Prawidłowo również Sąd I instancji ustalił, że w toku procesu pozwany wykazał, że po wniesieniu pozwu zapłacił na poczet składki kwoty: 41 złotych i 71 złotych, tj. łącznie 112 złotych i że do zapłaty pozostała kwota 259 złotych, którą Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda. Prawidłowo też Sąd Rejonowy uznał, że podstawą odpowiedzialności pozwanego jest umowa obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, oparta na regulacji art. 805 § l k.c. i przepisach ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, póz. 1152, ze zm.), zwanej dalej „ustawą". Zgodnie z art. 805 § l k.c. w związku z art 22 ust. l powyżej wymienionej ustawy przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Należy zaznaczyć, że art. 23 ust. l cyt. ustawy wprowadza obowiązek zawarcia przez posiadacza pojazdu mechanicznego umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem posiadanego przez niego pojazdu. Przy tym wysokość należnej składki ubezpieczeniowej za ubezpieczenie obowiązkowe ustala ubezpieczyciel. (art. 8 ust. l ustawy).

Zgodnie zaś z art 26 ustawy zasadą jest zawarcie umowy ubezpieczenia OC posiadacza pojazdu na okres 12 miesięcy.

Reasumując skoro pozwany w całości nie uregulował należnej składki to po jego stronie powstał obowiązek jej uregulowania.

Mając na względzie powyższe okoliczności stwierdzić należy, że postawiony w apelacji zarzut nie znajduje uzasadnionych podstaw, zaś rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego jest w całości prawidłowe i znajduje oparcie w obowiązujących przepisach prawa.

W tej sytuacji apelacja powoda podlegała oddaleniu jako niezasadna na podstawie art.385 k.p.c. w zw. z art. 13§2 k.p.c. w zw. z art. 505 ¹⁰ §1 i 2 k.p.c.