UZASADNIENIE

W dniu 4 sierpnia 2015 r. powódka (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ś. W. wniosła przeciwko pozwanej Bank (...) SA z siedzibą we W. o zasądzenie kwoty 86 265,80 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot:

: 66 164,06 zł od dnia 30 czerwca 2015 r. do dnia zapłaty,
: 20 101,74 zł od dnia 30 czerwca 2015 r. do dnia zapłaty;

wraz z kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że zawarła z pozwaną dwie umowy o kredyt inwestycyjny, a zamierzając spłacić kredyty przedterminowo złożyła wniosek o zastosowanie prowizji za przedterminową spłatę w wysokości 1 %, która została określona w § 5 ust. 1 pkt 3 umów. Pozwana natomiast obciążyła powódkę prowizją w wysokości 3%, wywodząc, że zgodnie z § 5 ust. 1 pkt 3 umów prowizja za przedterminową spłatę wynosi 1 %, ale nie mniej niż w aktualnie obowiązującej Taryfie opłat i prowizji, wg której obecnie prowizja wynosi min. 3%.

W ocenie powódki, odwołanie się wprost do Taryfy opłat i prowizji do wartości procentowej jest zmianą postanowień umownych, a ponadto pozwana wbrew zobowiązaniu umownemu, nie przedłożyła kredytobiorcy obowiązującej Taryfy opłat i prowizji, a ów brak został sanowany dopiero na żądanie. Powódka pokreśliła, że wzorcem umownym w rozumieniu art. 384 k.c. i art. 109 pr. bankowe są także wydawane przez banki taryfy prowizji i opłat bankowych. Zmiana wzorca umowy rachunku bankowego w zakresie stawek prowizji i opłat wymaga doręczenia posiadaczowi rachunku co najmniej zmienionych postanowień wzorca. Z powyższego wywiedziono, że aby zmienić wysokość prowizji pozwana musiałaby dokonać zmiany umów w tym zakresie, bądź co najmniej doręczać powódce aktualne dokumenty „Taryfa opłat i prowizji dla firm”, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca.

Ponadto powódka podniosła, że w prawie bankowym obowiązuje zasada priorytetu prawnego indywidualnej umowy w odniesieniu do postanowień wzorca umownego (art. 385 § 1 k.c.). W razie więc sprzeczności (merytorycznej) treści umowy z wzorcem umowy strony są związane umową.

Dochodzona pozwem kwota stanowi łącznie nienależnie pobrane przez pozwaną (art. 410 k.c.) prowizję, ponad 1 %.

W odpowiedzi na pozew (k. 76 i n.) pozwana Bank (...) SA wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwana podniosła, że dodanie spornego § 5 ust. 1 pkt 3 umów treści po średniku, było wynikiem woli stron wyrażonej bezpośrednio w postanowieniach umownych, w których strony przewidziały odesłanie do Taryfy opłat i prowizji dla ustalenia wysokości prowizji obowiązującej w dniu przedterminowej spłaty kredytów poprzez porównanie przewidzianej w Taryfie minimalnej stawki prowizji ze stawką w wysokości 1% określonej w umowie i wybranie wyższej z nich. Zdaniem pozwanej nie zasługuje na uwzględnienie zarzut, że pobranie prowizji w wysokości stanowiącej minimalną wysokość tej prowizji, określoną w Taryfy opłat i prowizji jest niezgodne z postanowieniami umów. Strony uzależniły bowiem ustaloną w pierwszej części zadania § 5 ust. 1 pkt 3 umowy wysokość prowizji równą 1% spłacanej kwoty od minimalnej wysokości prowizji przewidzianej w Taryfie obowiązującej w dniu spłaty kredytu. Nie ma zatem sprzeczności treści umowy ze wzorcem, albowiem umowy zawierają odwołanie do Taryfy, a nie zapisy wzajemnie się wykluczające. Art. 385 § 1 k.c. nie znajdzie zatem zastosowania w niniejszej sprawie.

Dalej pozwana podkreśliła, że wbrew twierdzeniom powódki, informowała ją o każdej zmianie wzorca umownego – Taryfy opłat i prowizji dla Firm, w sposób określony w łączącej strony umowie rachunku bankowego, której integralna część stanowi Regulamin kont dla firm (oba dokumenty zostały powódce doręczone), tj. za pośrednictwem tzw. skrzynki odbiorczej w usługach bankowości elektronicznej. Taryfa opłat i prowizji dla Firm, ze zmienioną na 3 % (z 1%) minimalną stawką prowizji za wcześniejszą spłatę kredytu, obowiązująca od dnia 1 kwietnia 2011 r., została powódce doręczona na skrzynkę odbiorczą w usługach bankowości elektronicznej w dniu 21 lutego 2011 r., a co więcej wiadomość ta została przez powódkę odczytana. Podsumowując pozwana wskazała zatem, że pobrana od powódki kwota stanowiąca prowizję za przedterminową spłatę kredytów, w wysokości odpowiadającej 3 % sumy spłacanych kredytów, została ustalona prawidłowo, zgodnie z postanowieniami umów o kredyty inwestycyjne.

W dalszym toku sprawy strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 września 2010 r. strony zawarły umowę usług bankowości elektronicznej (...), gdzie w § 9 powódka oświadczyła, że przed jej zawarciem zapoznała się i akceptuje treść wymienionych tam dokumentów, m.in. Taryfę opłat i prowizji pobieranych przez Bank (...) SA za czynności bankowe dla firm oraz załącznik - Regulamin kont dla firm - i zobowiązuje się do ich przestrzegania. W § 28 (rozdział X) Regulaminu kont dla form przewidziano, że Bank zobowiązuje się informować o zmianie w Regulaminie, Taryfie opłat i prowizji pobieranych przez Bank (...) SA za czynności bankowe dla firm oraz zmianach stóp procentowych w zakresie odnoszącym się do zawartej z Bankiem umowy; posiadacza będącego stroną umowy usług bankowości elektronicznej – poprzez S. odbiorczą dostępną za pośrednictwem Internetu w ramach usług bankowości elektronicznej, w przypadku gdy funkcjonalność taka wynika z treści zawartej umowy.

W dniu 29 października 2010 r. strony zawarły umowę rachunku bieżącego oraz umowę o kartę płatniczą.

dowód: umowa bankowości elektronicznej (k. 108), załącznik do umowy – Regulamin kont dla firm (k. 102-103, 104-105, 106-107) , umowa rachunku bieżącego i o karty płatnicze (k 178-184) .

W dniu 8 października 2010 r. pozwana przedstawiła powódce ofertę warunków do umów kredytowych kredytów inwestycyjnych: na finansowanie i refinansowanie budowy marketu (...) w Ś. W. oraz na finansowanie i refinansowanie zakupu wyposażenia marketu. Oferta nie zawierała wzmianki odnośnie wysokości prowizji płatnej w przypadku przedterminowej spłaty zobowiązań kredytowych.

dowód: oferta pozwanej do umów kredytowych (k. 165-171).

W dniu 10 listopada 2010 r. strony zawarły umowę o kredyt inwestycyjny nr (...), na mocy której pozwana udzieliła powódce kredytu w wysokości 4 358 848,00 zł z przeznaczeniem na finansowanie i refinansowanie budowy marketu – pawilonu handlowego sieci I. w Ś. W.. W § 5 (Prowizje i opłaty) pkt 1.3 strony przewidziały, że kredytobiorca zapłaci bankowi prowizję za przedterminową spłatę w wysokości 1 % spłacanej kwoty kredytu, płatną w dniu przedterminowej spłaty kredytu; jednak nie mniej niż minimalna wysokość tej prowizji przewidziana w Taryfie opłat i prowizji dla Firm obowiązującej w banku w dniu dokonywania przedterminowej spłaty. W § 8 zawarto zapis o uprawnieniu kredytobiorcy do przedterminowej spłaty całości lub części kredytu, czego warunkiem jest poinformowanie banku o zamiarze dokonania przedterminowej spłaty. § 17 umowy przewidywał formę pisemną pod rygorem nieważności dla wszystkich zmian kontraktu, poza wymienionymi wprost wyjątkami. Jednocześnie w § 16 strony ustaliły, że każde zawiadomienie, informacja lub wniosek sporządzone w ramach umowy dla banku lub dla kredytobiorcy musi mieć formę pisemną. Zawiadomienie takie przekazane pocztą elektroniczną, teleksem lub telefaksem wymaga na żądanie strony potwierdzenia listem poleconym lub dostarczenia do siedziby adresata za pokwitowaniem.

W tym samym dniu strony zawarły też umowę o kredyt inwestycyjny nr (...) w wysokości 2 261 407,00 zł z przeznaczeniem na finansowanie i refinansowanie zakupu wyposażenia marketu – pawilonu handlowego sieci I. w Ś. W.. Postanowienia zawarte w § 5 (Prowizje i opłaty) pkt 3 oraz inne powyżej przytoczone, były w brzmieniu identyczne jak sformułowane w umowie o kredyt inwestycyjny na budowę marketu.

dowód: umowa o kredyt inwestycyjny nr (...) (k. 35-48), umowa o kredyt inwestycyjny nr (...) (k. 49-61) , zeznania prezesa zarządu powoda (k. 186v-187) .

W dniu zawarcia umów kredytowych obowiązywała, od dnia 1 października 2010 r., Taryfa opłat i prowizji pobieranych przez Bank (...) SA za czynności bankowe dla firm, która przewidywała prowizję za wcześniejszą spłatę kredytu (naliczana od kwoty spłacanej przed terminem określonym w harmonogramie spłat) w wysokości min. 1 %.

dowód: str. 17 Taryfy opłat i prowizji pobieranych przez Bank (...) SA za czynności bankowe dla firm, obowiązująca od dnia 1 października 2010 r. (k. 118).

Od dnia 1 kwietnia 2011 r. nastąpiła zmiana Taryfy opłat i prowizji pobieranych przez Bank (...) SA za czynności bankowe dla firm, która przewidywała, że prowizja za wcześniejszą spłatę kredytu wynosi min. 3%. Pozwana dostarczyła powódce nową Taryfę w dniu 21 lutego 2011 r., w sposób przewidziany w umowie usług bankowości elektronicznej, na skrzynkę odbiorczą w usługach bankowości elektronicznej. Wiadomość została otwarta przez powódkę, co zostało odnotowane przez system pozwanej.

dowód: Taryfa opłat i prowizji pobieranych przez Bank (...) SA za czynności bankowe dla firm - obowiązująca od dnia 1 kwietnia 2011 r. (str. 18), umowa usług bankowości elektronicznej wraz z załącznikiem (k. 108, k. 102-103, 104-105, 106-107) , raport ze skrzynki odbiorczej w usługach bankowości elektronicznej klienta (...) Sp. z o.o. – wydruk z systemu komputerowego banku (k. 134), zeznania świadka T. W. (k. 186v), zeznania prezesa zarządu powoda (k. 186v-187) .

Pismem z dnia 16 marca 2015 r. powódka, wykonując postanowienia § 8 umów o kredyty inwestycyjne, poinformowała pozwaną, że w terminie 5 dni (tj. dnia 25 marca 2015 r.) dokona całkowitej spłaty kredytów z umów o nr (...) z dnia 10 listopada (...). Jednocześnie powódka zwróciła się do banku z wnioskiem o zastosowanie prowizji za przedterminową spłatę kredytu, zgodnie z § 5 pkt 1.3 umowy w wysokości 1% spłaconej kwoty kredytu. Prośba o zastosowanie prowizji w wysokość 1% spowodowana była wcześniejszą rozmową telefoniczną prezesa zarządu powódki z pracownikiem pozwanej, który informował, że prowizja za przedterminową spłatę wyniesie 3%.

dowód: pismo powódki z dnia 16 marca 2015 r. (k. 62) , zeznania za stronę powodową H. O. (k. 187 i 187v.)

W odpowiedzi na powyższe, pozwana w piśmie z dnia 24 marca 2015 r. poinformowała powódkę, że zgodnie z § 5 pkt 1 ust. 3 umów opłata za przedterminową spłatę wynosi 1%, ale nie mniej niż w aktualnie obowiązującej Taryfie opłat i prowizji, według której prowizja ta wynosi aktualnie min. 3 %. Równocześnie pozwana poinformowała powódkę, że obecnie nie ma możliwości odstąpienia lub zmniejszenia prowizji przewidzianej w umowie.

dowód: pismo pozwanej z dnia 24 marca 2015 r. (k. 63).

Powódka w dniu 3 kwietnia 2015 r. spłaciła oba kredyty, wobec czego pozwana w dniu 8 kwietnia 2015 r. wystawiła zaświadczenia o całkowitej spłacie kredytów o nr (...) i (...). Pozwana obciążyła powódkę prowizją w wysokości 3 % w przypadku obu przedterminowych spłat.

b ez s porne , nadto dowód: polecenie przelewów na rachunek banku (k. 64, 65).

Pismem z dnia 18 maja 2015 r. powódka wezwała pozwaną do zwrotu pobranych prowizji w łącznej wysokości 86 265,80 zł tj. w zakresie przekraczającym 1% , jako nienależnego świadczenia na podstawie art. 410 kc.

dowód: pismo powódki z dnia 18 maja 2015 r. – wezwanie do zwrotu nienależnego świadczenia (k. 68).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów wymienionych wyżej. Sąd uznał za wiarygodne wymienione wyżej dokumenty, albowiem ich moc dowodowa nie została przez żadną ze stron zakwestionowana. Dokumenty prywatne stanowiły dowód tego, że osoby, które je podpisały złożyły oświadczenia w nich zawarte (art. 245 k.p.c.), a dokumenty urzędowe stanowiły dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone (art. 244 § 1 k.p.c.). Do poczynienia ustaleń faktycznych posłużyły również zeznania świadka T. W., uznane jako wiarygodne gdyż korespondujące z pozostałym materiałem dowodowym sprawy. Zaznaczyć też należy, że w niniejszej sprawie stan faktyczny w zasadzie pozostawał bezsporny pomiędzy stronami, spór zasadzał się na kwestii interpretacji prawnej obowiązków stron wynikających z zapisu § 5 ust. 1 pkt 3 umów kredytowych. Zeznania złożone przez prezes zarządu powódki H. O. sąd uznał za wiarygodne, chociaż posłużyły do ustalenia stanu faktycznego jedynie w niewielkim zakresie, w przeważającej części odnosząc się jedynie do oceny prawnej obowiązków pozwanej, stanowiąc w istocie powielenie stanowiska strony w niniejszym sporze.

Na rozprawie w dniu 11 grudnia 2015 r. pełnomocnik pozwanej cofnął wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, o którym mowa była w punkcie 4 odpowiedzi na pozew (k. 187).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Narzędziem służącym ujednoliceniu kontraktów jest praktyka posługiwania się bardzo różnymi wzorcami umów. Dla uznania postanowień za wzorzec umowny nie ma znaczenia jego nazwa ani kto był jego twórcą, czy wzorzec jest oryginalny, czy służył już innym podmiotom. Istotne jest natomiast, aby był to zbiór postanowień umownych powstały przed zawarciem umowy, który jest w określony sposób wykorzystywany przez proponenta przy zawieraniu umowy. Przepis art. 384 § 1 k.c. stanowi, że wzorzec ma być ustalony przez jedną ze stron, co należy rozumieć w ten sposób, że służy tej właśnie stronie (proponentowi) do ukształtowania treści stosunku obligacyjnego jako instrument prawny związania adherentów postanowieniami, które chce im narzucić. Cechą wzorca jest możliwość posłużenia się nim wielokrotnie, nie zawiera on bowiem oznaczeń indywidualizujących drugą stronę umowy, lecz powtarzalne klauzule, które będą uzupełniać treść zobowiązań powstałych z umów. Za wzorzec nie może być uznana pojedyncza klauzula, nawet gdy takie jedno postanowienie jest standardowo wprowadzane przez danego kontrahenta do zawieranych przez niego umów (por. Adam Olejniczak, Komentarz do art. 384 kc, Lex 2015). Zgodnie z art. 385 §1 kc w razie sprzeczności treści umowy z wzorcem umowy strony są związane umową.

Nie może budzić wątpliwości, że taryfy opłat i prowizji stosowane przez banki stanowić mogą wzorzec umowny w wyżej określonym znaczeniu, regulujący wzajemne prawa i obowiązki stron.

W przedmiotowej sprawie, abstrahując od kwestii, czy strony umów kredytowych uznawały Taryfę opłat i prowizji dla Firm (dalej też Taryfa) obowiązującą u pozwanej za wzorzec umowy, do oceny paragrafu 5 pkt 1.3 umów kredytowych, nieistotne jest analizowanie taryf i ich zmian z punktu widzenia ogólnych wzorców umowy. Strony umowy w paragrafie 5 pkt 1.3 umów kredytowych posłużyły się odesłaniem do Taryfy nie w celu włączenia jej postanowień do łączącego je stosunku prawnego, a jedynie jednostkowo, w celu określenia zewnętrznego miernika, pozwalającego ustalić wysokości prowizji za przedterminową spłatę kredytu. Strony w umowach kredytowych przewidziały prowizję za przedterminową spłatę kredytu na poziomie 1% spłacanej kwoty, odesłanie do Taryfy nastąpiło jedynie w celu określenia minimalnej wysokości tej prowizji. Strony w ramach swobody umów określiły, że co do zasady prowizja wynosić będzie 1%, przy czym gdyby Taryfa obowiązująca w dniu dokonywania przedterminowej spłaty przewidywała wyższą prowizję niż 1%, wówczas wysokość prowizji wynikać miała z Taryfy i mogła być wyższa niż 1%. Taryfę zatem strony wykorzystały wyłącznie do określenia wysokości prowizji i to w jednym wskazanym w zdaniu poprzednim przypadku. Strony w ten sposób, w ramach swobody kontraktowej, posłużyły się Taryfą dla określenia „ruchomego” miernika wysokości prowizji, a nie jako wzorcem umownym w wyżej opisanym znaczeniu. Tym samym w tym zakresie, przepisy dotyczące wzorców umownych, a w szczególności zasad wprowadzenia ich zmian i skutków dla umowy, nie mają znaczenia dla sprawy. Zmiana Taryfy w części dotyczącej wysokości prowizji za przedterminową spłatę nie wymagała jakiejkolwiek notyfikacji powoda z punktu widzenia zapisów §5 pkt 1.3 umów kredytowych. Wysokość prowizji zależna była od Taryfy bez względu na to czy powódce Taryfa została doręczona oraz czy mogła zapoznać się z jej treścią.

Brak też podstaw do uznania, że zmiana Taryfy stanowiła zmianę umowy kredytowej, o której mowa w §17 umowy. Zmiana wysokości minimalnej prowizji przewidzianej w Taryfie nie stanowiła zmiany umowy kredytowej, skoro strony umowy w §5 pkt 1.3 same przewidziały, zawierając umowy kredytowe, stosowanie wysokości prowizji wynikającej z Taryfy obowiązującej w przyszłości, tj. w dniu przedterminowej spłaty kredytu.

Zaznaczyć także należy, że strony umów kredytowych w §3 tych umów obowiązek informowania w formie listu poleconego odnosiły tylko do zmiany wysokości marży, nie odnosiły natomiast takiego obowiązku do zmiany wysokości prowizji za przedterminową spłatę kredytu wynikającą z Taryfy. Prezes zarządu powódki błędnie odnosiła zapis §3 ust. 9.1 umowy dotyczący marży także do zmiany prowizji za przedterminową spłatę kredytu.

. Podkreślić należy, że strony w umowach kredytowych nie zawarły postanowienia, analogicznego jak w §9 umowy usług bankowości elektronicznej z dnia 22 września 2010 r., w którym powód oświadczył, że przed zawarciem umowy zapoznał się i zaakceptował m.in. treść Taryf opłat i prowizji pobieranych przez Bank (...) za czynności bankowe dla firm (k. 108v). Na gruncie umowy z dnia 22 września 2010 r. strony bez wątpienia włączyły Taryfy do umowy jako wzorzec umowy. Analogiczne postanowienia nie zostały zawarte w umowach kredytowych, co potwierdza wyżej przedstawioną interpretację, że strony nie traktowały Taryfy jako wzorca umownego znajdującego zastosowanie do umów kredytowych, a jedynie jako zewnętrzny miernik wysokości określonej w umowie prowizji. Nawet jednak gdyby hipotetycznie potraktować Taryfy jako wzorzec umowy odnoszący się także do umów kredytowych, to spór pomiędzy stronami sprowadzał się do określenia skuteczności zmiany wysokości prowizji z 1% na 3% wprowadzonej nową Taryfą obowiązującą od 1 kwietnia 2011 r.

Zgodnie z art. 384¹ kc wzorzec wydany w czasie trwania stosunku umownego o charakterze ciągłym wiąże drugą stronę, jeżeli zostały zachowane wymagania określone w art. 384 kc, a strona nie wypowiedziała umowy w najbliższym terminie wypowiedzenia. Dominuje przy tym stanowisko, że nawet w obrocie profesjonalnym, gdy posłużenie się wzorcem jest zwyczajowo przyjęte (a z taką sytuacją mamy do czynienia w stosunkach z bankami), zgodnie z przepisem art. 384 § 2 kc, moc wiążącą mają wzorce, o których treści kontrahent mógł z łatwością się dowiedzieć, to owa łatwość dowiedzenia się o wzorcu wydanym w czasie trwania zobowiązania ciągłego oznacza zaostrzone wymogi dla proponenta i także tam z reguły łatwość dowiedzenia treści wzorca wymaga doręczenia drugiej stronie całego wzorca (por. Adam Olejniczak, Komentarz do art. 384(1) kc, Lex 2014). W niniejszej sprawie bezsporne okazało się, że powodowi nowa Taryfa obowiązująca od dnia 1 kwietnia 2011 r. w całości została doręczenia na skrzynkę odbiorczą w usługach bankowości elektronicznej w dniu 21 lutego 2011 r. i wiadomość ta została odczytana przez powódkę. W takiej sytuacji nie może budzić wątpliwości, że powódka mogła z łatwością dowiedzieć się o treści Taryfy (także w zakresie wysokości prowizji za przedterminową spłatę) i to bez względu na to, że Taryfa doręczona jej została wedle zasad wynikających z umowy o bankowości elektronicznej. Powód bez wątpienia dysponował nową Taryfą na swojej skrzynce, wiadomość tą odczytał, mógł zatem z „łatwością dowiedzieć się o jej treści”. Spełniona została zatem przesłanka z art. 384¹ kc warunkująca skuteczność Taryfy.

Na marginesie zaznaczyć także należy, ze również na gruncie umów kredytowych strony w §16 przewidziały możliwość kierowania do siebie „zawiadomień, informacji lub wniosków” za pomocą poczty elektronicznej, natomiast dopiero na żądanie strony przesłanie takie wymagało listu poleconego bądź dostarczenia do siedziby adresata za pokwitowaniem. In casu powódka nie wykazała natomiast, by takie żądanie o którym mowa w §16 zd. 2 składała, tym samym także na gruncie umów kredytowym przesłanie pocztą elektroniczną można było uznać za skuteczne.

Biorąc pod uwagę powyższe prawidłowo pozwana pobrała prowizję za przedterminową spłatę kredytu i tym samym brak jest podstaw do uznania, że pozwana została bezpodstawnie wzbogacenia (art. 405 kc), bądź że świadczenie spełnione przez powódkę było nienależne (art. 410 kc). Dlatego Sąd orzekł jak w punkcie 1 wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w pkt 2 wyroku na podstawie art. 98 § 1 i § 3 kpc w zw. z art. 108 § 1 kpc, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy. Powódka przegrała proces w całości, stąd sąd zasadził od niej na rzecz pozwanej kwotę 3 617,00 zł. Na powyższą kwotę składa się kwota zastępstwa procesowego pozwanej obliczona na podstawie § 6 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t. j. Dz. U. 2013.490) oraz 17 zł opłaty od pełnomocnictwa.

/-/ del. do SO SSR Piotr Marciniak

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE