UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 7 maja 2015 roku w sprawie z powództwa (...) Spółki Akcyjnej w K. przeciwko M. Ł. o zapłatę, Sąd Rejonowy w Kutnie zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 117,06 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 15 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 90 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 60 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany, zaskarżając go w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  naruszenie przepisu postępowania, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez zaniechanie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego;

2.  naruszenie prawa materialnego art. 118 k.c. poprzez jego niezastosowanie, wskazując, że powództwo jako niezasadne w całości podlega oddaleniu, gdzie strona powodowa nie przedstawiła w niniejszej sprawie prawie żadnych dowodów na istnienie wskazanej wierzytelności pozwanego M. Ł.;

3.  naruszenie art. 232 k.p.c. wskazując, iż strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów z których wywodzą skutki prawne, gdzie powód nie przedstawił nawet umowy między stroną powodową, a stroną pozwaną, dlatego też na stronie powodowej spoczywał w tej sprawie ciężar wykazania istnienia wierzytelności stanowiącej podstawę dochodzonego w sprawie roszczenia, ciężar wykazania wysokości wierzytelności faktycznie istniejącej w stosunku do pozwanego, a strona powodowa powyższych okoliczności nie udowodniła, ograniczając się w istocie do przedstawienia częściowego wykazu wierzytelności;

4.  obrazę przepisów postępowania polegającą na wydaniu wyroku bez rozważenia wszystkich przeprowadzonych w toku postępowania dowodów, braku wskazania jakie fakty Sąd uznał za udowodnione i nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dokumentach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych;

5.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia przez wyrażenie poglądu, iż wskazane dowody i ustalone na ich podstawie okoliczności są wystarczające dla uznania powództwa za zasadne, podczas gdy dowody te i okoliczności oceniane nawzajem ze sobą prowadzą do wniosku przeciwnego, wskazując, ze powództwo powinno być oddalone w całości;

6.  brak stwierdzenia przedawnienia powództwa oraz odsetek ustawowych.

W oparciu o wskazane zarzuty pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia
i oddalenie powództwa w całości oraz zwolnienie od kosztów sądowych w całości za I i II instancję, ewentualnie o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy w Kutnie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu
w postępowaniu uproszczonym i z tego względu zgodnie z przepisem art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku tego sądu powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Wbrew zapatrywaniom apelującego, zaskarżone orzeczenie należało uznać za prawidłowe, stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia i w konsekwencji przyjmuje za swoje, uznając za zbędne powielanie ich w całości w treści niniejszego uzasadnienia.

Zarzuty apelującego dotyczące uchybień procesowych sprowadzają się
w istocie do kwestionowania stanowiska Sądu I instancji w zakresie, a jakim Sąd ustalił, iż powód udowodnił zasadność oraz wysokości dochodzonego roszczenia.

Już na wstępie za chybiony należało uznać zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisów postępowania w postaci art. 233 § 1 k.p.c. Zgodnie bowiem z art. 233 § 1 k.p.c. Sąd winien oceniać wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, jednak na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Wszechstronne rozważenie zebranego materiału oznacza natomiast uwzględnienie wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu oraz wszystkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych środków dowodowych, a mających znaczenie dla ich mocy dowodowej i wiarygodności. Wszystkim wskazanym wyżej kryteriom odpowiada - zdaniem Sądu Okręgowego - ocena dowodów dokonana przez Sąd I instancji. Ocena materiału dowodowego dokonana została w sposób obiektywny, rzetelny i wszechstronny. Wszystkie przeprowadzone dowody zostały przez Sąd Okręgowy przywołane i omówione. Ich ocena nie ogranicza się do tylko niektórych przesłanek, lecz opiera się na zestawieniu ich treści
z pozostałymi, przeciwnymi dowodami naświetlającymi okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy w sposób odmienny. Nie można też zarzucić, by Sąd I instancji na tle przeprowadzonych dowodów budował wnioski, które z nich nie wynikają.

Powyższe okoliczności przesądzają o bezzasadności kolejnego zarzutu pozwanego sprowadzającego się do wykazania, iż Sąd I instancji oparł orzeczenie na błędnych ustaleniach faktycznych. Przede wszystkim skarżący nie kwestionuje oceny poszczególnych źródeł dowodowych. Poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne znajdują pełne oparcie w przeprowadzonych dowodach w szczególności w postaci zebranych dokumentów. Sąd Okręgowy nie stwierdza w tym zakresie żadnych uchybień. Tym samym należało uznać, że Sąd Rejonowy przeprowadził w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe o właściwym kierunku i zakresie, zebrane w jego wyniku dowody poddał prawidłowej ocenie i poczynił na ich podstawie poprawne ustalenia faktyczne.

W kontekście powyższych uwag należy stwierdzić, iż wbrew twierdzeniom apelującego w rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy i nie naruszył dyspozycji
art. 233 § 1 k.p.c. Przeprowadzona przez tenże Sąd ocena materiału dowodowego jest
w całości logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, zaś wszelkie podniesione w tym zakresie zarzuty stanowią w istocie jedynie niczym nieuzasadnioną polemikę
z prawidłowymi i nieobarczonymi jakimkolwiek błędem ustaleniami Sądu pierwszej instancji.

Sąd Rejonowy, wbrew stanowisku apelującego, słusznie stwierdził, iż roszczenie powoda w niniejszej sprawie zostało udowodnione zarówno co do zasady, jak i wysokości. Zauważyć należy, iż na potwierdzenie wysokości dochodzonej kwoty powód przedstawił umowę przelewu wierzytelności z załącznikami obejmującymi między innymi roszczenie (...) Sp. z o.o. z siedzibą W. przysługujące tej Spółce na podstawie umowy
o świadczenie usług telekomunikacyjnych przeciwko pozwanemu, z której wynika
z jakiego tytułu oraz w jakiej wysokości została przeniesiona wierzytelność. Ponadto powód załączył Regulamin (...)5 Cięć MixPlusie. Zobowiązania 30 zł, notę obciążeniową, wykaz niezapłaconych faktur oraz wezwanie do zapłaty, z których wynika zarówno kwota kapitału oraz naliczone od niej odsetki za wskazany okres odsetkowy. Symptomatyczny jest przy tym fakt, iż okoliczności dotyczące zawarcia przedmiotowej umowy z pierwotnym wierzycielem, wysokości naliczonej kary umownej, fakt nabycia przez powoda wierzytelności nie były przez pozwanego kwestionowane. Pozwany nie negował przedłożonych przez powoda dokumentów, które stanowiły pełnowartościowy materiał dowodowy sprawy. Pozwany podniósł jedynie zarzut przedawnienia roszczenia oraz uregulowania należności,
co nie znalazło potwierdzenia w materiale dowodowym sprawy. Tym samym zarzuty pozwanego sprowadzające się do wykazania nieudowodnienia przez powoda zasadności
i wysokości dochodzonego roszczenia, w szczególności braku przedłożenia przez powoda przedmiotowej umowy, zważywszy, iż okoliczności te były między stronami bezsporne, należało poczytać jako wyraz przyjętej przez niego linii obrony zmierzające do uniknięcia odpowiedzialności i uzyskania korzystanego rozstrzygnięcia, które w świetle materiału dowodowego sprawy nie mogły się ostać.

Chybiony był również zarzut naruszenia art. 118 k.c. Jest on o tyle bezzasadny
a limine, iż jak wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku, Sąd I instancji
odnosząc się do zarzutu przedawnienia zgłoszonego przez pozwanego w toku postępowania zastosował wskazany przepis, słusznie wskazując, iż zarzut ten nie zasługuje na uwzględnienie. Jak wynika z akt sprawy zobowiązanie pozwanego stało się wymagalne
w dniu 2 kwietnia 2012 roku, zaś pozew został wniesiony przed upływem okresu 3 lat,
tj. w dniu 15 stycznia 2014 roku, a zatem roszczenie powoda nie uległo przedawnieniu.

Mając powyższe rozważania na względzie, na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy oddalił apelację.