UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 27 maja 2015 roku, w sprawie o sygnaturze akt VIII C 1071/14, z powództwa Miasta Ł. Administracji Zasobów Komunalnych Ł. przeciwko A. K. z udziałem Prokuratora Prokuratury Rejonowej Ł., Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w punkcie 1. nakazał pozwanej opróżnienie lokalu mieszkalnego numer (...) położonego przy ulicy (...) w Ł., w punkcie 2. orzekł, że pozwanej nie przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego, w punkcie 3. nie obciążył pozwanej obowiązkiem zwrotu kosztów procesu należnych stronie powodowej.

Od powyższego wyroku apelację wniosła pozwana A. K., skarżąc wyrok w całości.

W uzasadnieniu apelacji pozwana wskazała, iż znajduje się w trudnej sytuacji finansowej spowodowanej prowadzonym wobec niej postępowaniem egzekucyjnym. A. K. podniosła, iż prowadzi gospodarstwo domowe sama oraz nie posiada rodziny, która mogłaby ją wspomóc finansowo. Ponadto, znaczną część wynagrodzenia przeznacza na zakup leków i środków medycznych. Jednocześnie pozwana zobowiązała się do uiszczania bieżących miesięcznych opłat czynszowych na rzecz strony powodowej oraz comiesięcznej spłaty zadłużenia w kwocie 200 złotych.

W oparciu o powyższe twierdzenia, pozwana wniosła o zmianę wyroku i nieorzekanie wobec niej eksmisji z dotychczas zajmowanego lokalu.

W odpowiedzi na apelację pozwanej, strona powodowa wniosła o jej oddalenie i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję.

W uzasadnieniu strona powodowa wskazała, iż apelacja pozwanej jako bezzasadna nie zasługuje na uwzględnienie. Pozwana nie wskazała w wystarczająco precyzyjny sposób wniosków apelacji oraz zarzutów kierowanych wobec wyroku Sądu pierwszej instancji. Apelacja pozwanej stanowi polemikę ze stanowiskiem Sądu, a pozwana nie skonkretyzowała jakichkolwiek uchybień Sądu w zakresie rozpoznania sprawy, a jedynie wskazała na swoją trudną sytuację materialną. W szczególności, pozwana nie zanegowała prawidłowości wypowiedzenia umowy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

Zaskarżone orzeczenie należało uznać za prawidłowe, stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku motywy tej oceny nie wykazują nieprawidłowości w rozumowaniu, błędów logicznych bądź też niezgodności z doświadczeniem życiowym. Z tego względu Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia, a w konsekwencji przyjmuje za swoje, uznając za zbędne powielanie ich w treści niniejszego uzasadnienia. Niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym i z tego względu zgodnie z przepisem art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku tego sądu powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Zarzuty apelacji mające na celu zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie wobec pozwanej powództwa o opróżnienie lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w Ł. w przy ulicy (...) sprowadzają się do przedstawienia złej sytuacji finansowej, w której znajduje się pozwana. A. K. nie wskazała jakichkolwiek uchybień sądu w zakresie przebiegu postępowania pierwszoinstancyjnego, jak również w istocie nie podniosła żadnych zarzutów naruszenia prawa materialnego. Ponadto, pozwana nie podniosła żadnych okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, z których nie mogła skorzystać przed sądem pierwszej instancji. Apelacja pozwanej stanowi jedynie wyraz polemiki z rozstrzygnięciem Sądu pierwszej instancji.

W ocenie Sądu odwoławczego stanowisko pozwanej przedstawione w apelacji nie może doprowadzić do zmiany zaskarżonego orzeczenia w kierunku przezeń postulowanym.

W sprawie o opróżnienie lokalu mieszkalnego podstawowym faktem podlegającym udowodnieniu jest, czy pozwany utracił tytuł prawny do przedmiotowego lokalu i czy w związku z tym opuścił lokal. Podstawową przesłanką warunkującą orzeczenie opróżnienia lokalu jest skuteczne wypowiedzenie umowy najmu poprzedzone stosownym wezwaniem do zapłaty opatrzonym rygorem wypowiedzenia stosunku najmu. Prawidłowe wykonanie procedury wypowiedzenia skutkuje prawem właściciela do żądania opróżnienia lokalu. Tymczasem w niniejszej sprawie skarżąca nie zakwestionowała przesłanek i skuteczności wypowiedzenia przez powoda stosunku najmu. Podnoszone zaś przez skarżącą okoliczności są prawnie irrelewantne w zakresie oceny zasadności zgłoszonego żądania opróżnienia lokalu mieszkalnego.

Sąd I instancji słusznie uznał, iż wypowiedzenie umowy najmu zostało dokonane skutecznie, skutkowało rozwiązaniem stosunku najmu i tym samym utratą przez pozwaną tytułu prawnego do zajmowania przedmiotowego lokalu. Wszystkie bowiem wymogi formalne odnośnie uprzedzenia o zamiarze wypowiedzenia umowy najmu oraz zakreślenia dodatkowego miesięcznego terminu do uregulowania należności, przed dokonaniem wypowiedzenia umowy najmu, zostały spełnione. Oceny tej nie zmienia okoliczność, iż pozwana A. K. zarówno w postępowaniu pierwszoinstancyjnym, jak i w postępowaniu drugoinstancyjnym deklaruje chęć spłaty zadłużenia, gdyż złożenie takiego oświadczenia w żaden sposób nie wpływa na skuteczność dochodzonego przez powoda roszczenia o opróżnienie lokalu mieszkalnego, do którego tytuł prawny pozwana utraciła w dniu 28 lutego 2014 roku. Ponadto, Sąd I instancji prawidłowo uznał, iż wobec pozwanej nie zachodzi żadna z obligatoryjnych przesłanek enumeratywnie wskazanych w art. 14 ustęp 4 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego implikująca konieczność orzeczenia o przyznaniu uprawnienia do lokalu socjalnego.

Podniesione przez pozwaną okoliczności dotyczące jej sytuacji życiowej i finansowej nie uzasadniają w niniejszej sprawie oddalenia powództwa na podstawie art. 5 k.c. Zdaniem Sądu odwoławczego uwzględnieniu roszczenia strony powodowej o opuszczenie wskazanego lokalu nie stoją na przeszkodzie zasady współżycia społecznego, o których mowa w art. 5 k.c. Zgodnie z tym przepisem nie można czynić ze swego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. Jak stwierdził Sąd Apelacyjnego w Katowicach w wyroku z dnia 28 października 2004 r., sygn. akt I ACa 628/04, opubl. LEX nr 193666, przepis ten wskazuje klauzule jako normy społeczne ogólne, odnoszące się do wszystkich możliwych przypadków, gdy powoływanie się na prawo podmiotowe nie stanowi jego wykonywania, lecz jego nadużywanie, które nie jest społecznie aprobowane i jako takie nie korzysta z ochrony. Ma on zastosowanie, gdy w innej drodze nie można zabezpieczyć interesu osoby zagrożonej wykonywaniem prawa podmiotowego drugiej osoby. Klauzule generalne z art. 5 k.c. należy traktować jako normy społeczne, niezawierające ściśle sprecyzowanych elementów wskazujących, co należy rozumieć przez zasady współżycia społecznego, czy też społeczno-gospodarcze przeznaczenie prawa pozwalające na korektę oceny prawnej przypadków wyjątkowych. Istotą i funkcją ich jest możliwość uwzględnienia w ocenie różnego rodzaju, lecz o charakterze wyjątkowym, okoliczności faktycznych.

W orzecznictwie zwraca się uwagę, że przy stosowaniu art. 5 k.c. należy mieć na względzie jego szczególny charakter, a w związku z tym konieczne jest uwzględnienie całokształtu okoliczności rozpoznawanej sprawy, w tym i charakteru oraz przedmiotu roszczenia. Przypomnienia także wymaga, że zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa sądów powszechnych i Sądu Najwyższego, aprobowaną przez doktrynę w sprawach o wydanie nieruchomości na podstawie art. 222 § 1 k.c., zastosowanie art. 5 k.c. jest co do zasady wyłączone. Wyjątki zaś od tej reguły są dopuszczalne jedynie, gdy znajdują oparcie w ocenie całokształtu okoliczności danego wypadku.

Sąd odwoławczy podziela stanowisko Sądu I instancji, zgodnie z którym uwzględnieniu roszczenia strony powodowej o opróżnienie lokalu nie stoją na przeszkodzie zasady współżycia społecznego. Sąd odwoławczy aprobuje także motywy tejże oceny wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia i uznaje z zbędne powielanie ich w treści niniejszego uzasadnienia. Stanowiska tego nie zmieniają podnoszone przez apelującą okoliczności dotyczące jej trudnej sytuacji finansowej wywołanej prowadzonym wobec niej postępowaniem egzekucyjnym oraz koniecznością leczenia schorzeń zdrowotnych.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 102 k.p.c., wobec trudnej sytuacji majątkowej pozwanej, która przemawia za uznaniem, iż obciążenie jej kosztami procesu byłoby niesłuszne i niecelowe. Pozwana sama prowadzi gospodarstwo domowe, a uzyskiwane przez nią dochody są w 50% zajęte w ramach prowadzonego wobec niej postępowania egzekucyjnego. Ponadto, cierpi na schorzenia zdrowotne wymagające systematycznego zakupu leków. W ocenie Sądu powyższe uzasadnia nieobciążanie pozwanej kosztami postępowania apelacyjnego.

Sąd odwoławczy uznał, iż A. K. nie posiada wystarczających środków na pokrycie kosztów procesu poniesionych przez stronę przeciwną, na które złożyły się koszty zastępstwa procesowego w wysokości 120 złotych ustalone na podstawie §9 ustęp 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490).