Sygn. akt VII U 932/14
Dnia 11 grudnia 2015 roku.
Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie: Przewodniczący: Sędzia S.O. Lucyna Stąsik-Żmudziak
Protokolant: st. sekretarz sąd. Małgorzata Gruza
po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2015 roku w Lublinie
sprawy H. B.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.
o przeliczenie podstawy wymiaru emerytury
na skutek odwołania H. B.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.
z dnia 11 marca 2014 roku znak (...)
zmienia zaskarżoną decyzję i przelicza H. B. od dnia 9 stycznia 2014 roku podstawę wymiaru emerytury z uwzględnieniem dodatkowego okresu zatrudnienia od dnia 15 września 1991 roku do dnia 31 sierpnia 1992 roku w wymiarze jedna druga etatu w Przedsiębiorstwie (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (...) w P., przyjmując do ustalenia wysokości świadczenia wskaźnik wysokości podstawy wymiaru ustalony z dziesięciu kolejnych lat to jest 1985 – 1994 wynoszący 146,58 % (sto czterdzieści sześć i 58/100 procent).
Sygn. akt VII U 932/14
Decyzją z dnia 11 marca 2014 roku, znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. na podstawie art. 111 oraz art. 116 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2009 roku, Nr 153, poz. 1227 ze zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno – rentowe (Dz. U. z 2011 roku, Nr 237, poz. 1412) odmówił H. B. przeliczenia podstawy wymiaru emerytury przy uwzględnieniu wynagrodzenia uzyskiwanego przez wnioskodawczynię z tytułu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) z uwagi na to, że przedłożone dokumenty nie potwierdzają dokładnego okresu zatrudnienia (decyzja – k. 180 – 180v. tom III akt ZUS).
W odwołaniu H. B. nie zgodziła ze wskazaną decyzją wnosząc o uwzględnienie przy ustalaniu wysokości emerytury dochodu z tytułu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) potwierdzonego dokumentem w postaci PIT – 11, dodatkowo dla potwierdzenia zatrudnienia w tym podmiocie dołączając umowę o pracę (odwołanie – k. 2 akt sądowych).
W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie, podnosząc argumenty, które legły u podstaw zaskarżonej decyzji oraz nadto wskazując na brak możliwości poświadczenia dokładnego okresu zatrudnienia wnioskodawczyni we własnym zakresie z uwagi na okoliczność rozliczania się przez płatnika składek w zakresie wykazania liczby ubezpieczonych i składek należnych na ubezpieczenia społeczne tych osób za pomocą deklaracji bezimiennych (odpowiedź na odwołanie – k. 3 – 3v. a.s.).
Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:
H. B. ma ustalone prawo do emerytury poczynając od dnia (...)roku. Organ rentowy wysokość świadczenia emerytalnego ubezpieczonej ustalił przy uwzględnieniu przeciętnej podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne z okresu 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, tj. 1983 – 2002 oraz przy zastosowaniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru o wartości 143,61 %. Wysokość świadczenia na dzień 1 stycznia 2014 roku wynosiła 2.939,04 złotych (okoliczności bezsporne).
W okresie od dnia 11 kwietnia 1991 roku do dnia 3 grudnia 1991 roku ubezpieczona pozostawała w zatrudnieniu w Spółdzielni Pracy Usług (...) w L. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku głównej księgowej. Następnie z dniem 15 września 1991 roku podjęła dodatkowe zatrudnienie w Przedsiębiorstwie (...) Spółce z o.o. (...) w P. w Oddziale w L. na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony na stanowisku księgowej w niepełnym wymiarze czasu, tj. ½ etatu za wynagrodzeniem zasadniczym w wysokości 755.00,00 złotych, którego wysokość nie zmieniała się w całym okresie zatrudnienia. Pracę świadczyła w tym samym budynku w którym pracował w ramach zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy do dnia 31 sierpnia 1992 roku.
Z tytułu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) Spółce z o.o. (...) w P. w Oddziale w L. ubezpieczona w okresie od dnia 15 września 1991 roku do dnia 31 grudnia 1991 roku osiągnęła wynagrodzenie 2.667,672 złotych, a w okresie od dnia 1 stycznia 1992 roku do dnia 31 sierpnia 1992 roku w wysokości 6.040,000 złotych, przy uwzględnieniu wysokości stawki wynagrodzenia zasadniczego ustalonej w umowie o pracę z dnia 15 września 1991 roku. Podmiot zatrudniający – płatnik składek rozliczał się za pomocą deklaracji bezimiennych, tj. wykazując ogólną liczbę ubezpieczonych oraz sumę należnych składek na ubezpieczenie społeczne.
Uwzględniając wyżej wskazane wartości wynagrodzeń oraz pozostałe bezsporne dochody skarżącej z okresów ubezpieczenia H. B. najbardziej korzystne wskaźniki roczne z 10 lat kalendarzowych osiągnęła w latach 1985 - 1994. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury przy uwzględnieniu tych wskaźników rocznych wyniósł 146,58 %. Wysokość emerytury przy uwzględnieniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury wynikającego z wartości wskaźników rocznych w związku z uzyskiwanymi przez ubezpieczoną dochodami w latach 1985 - 1994, wyniosła na dzień 1 stycznia 2014 roku 2.983,05 złotych, na dzień 1 marca 2014 roku po waloryzacji 3.030,77 złotych a na dzień 1 marca 2015 roku po waloryzacji 3.066,77 złotych.
(świadectwo pracy – k. 11 a.r.; informacja o dochodach – k. 163a tom III a.ZUS; umowa o pracę – k. 178 tom III a.ZUS; odpowiedź na odwołanie – k. 3v. a.s.; wyjaśnienia H. B. – k. 10v. – 11, 41v. a.s.)
Stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o powołane dowody z dokumentów. W odniesieniu do dokumentu w postaci umowy o pracę z dnia 15 września 1991 roku Sąd doszedł do przekonania, że stanowi on wiarygodny i miarodajny dowód dla poczynionych ustaleń co do początkowej daty zatrudnienia ubezpieczonej w Przedsiębiorstwie (...) Spółce z o.o. (...) w P. w Oddziale w L., wymiaru czasu pracy oraz wysokości należnego wynagrodzenia zasadniczego w całym okresie zatrudnienia w tym podmiocie. Jego autentyczność w toku procesu nie była kwestionowana przez strony. Forma oraz treść tego dokumentu nie wzbudziła ponadto wątpliwości co do jego autentyczności z urzędu, wobec czego został on uznany za wiarygodny w całości. Nie mógł natomiast stanowić wiarygodnego dowodu co do okoliczności wysokości drugiego składnika wynagrodzenia ubezpieczonej w postaci premii uznaniowej. W tym bowiem zakresie nie zawierał dokładnych informacji oprócz ogólnego sformułowania o przysługiwaniu tego składnika. W odniesieniu do dowodu z dokumentu w postaci informacji o dochodach sporządzonej przez podmiot zatrudniający w spornym okresie, Sąd doszedł do przekonania, że stanowi on pośrednio pełnowartościowe źródło informacji co do okoliczności dotyczących końcowej daty zatrudnienia ubezpieczonej. Z treści dokumentu w sposób jednoznaczny wynika, że z tytułu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) Spółce z o.o. (...) skarżąca uzyskiwała przychód w postaci wynagrodzenia za pracę wypłaconego przez pracodawcę do sierpnia 1992 roku. Oznacza to, że we wskazanym miesiącu ubezpieczona świadczyła pracę lub co najmniej pozostawała w stosunku pracy uzyskujący z tych tytułów prawo do wynagrodzenia. Znajduje to pełne potwierdzenie w wyjaśnieniach skarżącej, która wskazał, że pracowała w okresie objętym sporem do dnia 31 sierpnia 1992 roku. Z tych względów zasadnym było poczynienie ustaleń w zakresie końcowej daty zatrudnienia okresu objętego sporem na tym dokumencie i ustalenie jako takiego dnia 31 sierpnia 1992 roku. Natomiast wskazany dokument nie mógł w ocenie Sądu stanowić wiarygodnego dowodu na wysokość wynagrodzenia ubezpieczonej w 1992 roku z uwagi na to, że w swej treści odnosi się wyłącznie do pojęcia przychodu i dochodu uzyskanego przez skarżącą, które to pojęcia bez najmniejszych wątpliwości nie potwierdzają wysokości wynagrodzenia określonego w umowie o pracę, które miało stały charakter.
Autentyczność pozostałych dokumentów w toku procesu nie była kwestionowana przez strony. Ich forma oraz treść nie wzbudziła ponadto wątpliwości co do ich autentyczności z urzędu, wobec czego zostały one uznane za wiarygodne w całości i jako takie stanowiły pełnowartościowe źródło informacji o okolicznościach faktycznych w sprawie. Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny również na wyjaśnienia ubezpieczonej, które obdarzy wiarą w całości. Zdaniem Sądu brak jest jakichkolwiek podstaw do ich kwestionowania. Należy nadto wskazać, że również organ rentowy nie podniósł okoliczności mogących godzić w wiarygodność jego zeznań.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Odwołanie H. B. jest zasadne i jako takie zasługuje na uwzględnienie.
Biorąc pod uwagę treść zaskarżonej decyzji oraz odwołania do okoliczności spornej w niniejszej prawie należała możliwość przeliczenia podstawy wymiaru emerytury ubezpieczonej przy uwzględnieniu okresu jej zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) Spółce z o.o. (...) w P. w Oddziale w L. oraz ustalenia wysokości świadczenia emerytalnego poprzez przeliczenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru przy uwzględnieniu wynagrodzenia skarżącej osiągniętego z tytułu zatrudnienia w wyżej wskazanym podmiocie.
Mając na uwadze poczynione ustalenia Sąd doszedł do przekonania, że w rozpoznawanej sprawie zastosowanie znajdzie art. 6 ust. 2 pkt 1 lit a ustawy emerytalnej, zgodnie z którym za okresy składkowe uważa się również przypadające przed dniem 15 listopada 1991 roku między innymi okresy, za które została opłacona składka na ubezpieczenie społeczne albo za które nie było obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie społeczne, tj. zatrudnienia po ukończeniu 15 lat życia na obszarze Państwa Polskiego - w wymiarze nie niższym niż połowa pełnego wymiaru czasu pracy, jeżeli w tych okresach pracownik pobierał wynagrodzenie lub zasiłki z ubezpieczenia społecznego - chorobowy, macierzyński lub opiekuńczy albo rentę chorobową. Z poczynionych ustaleń wynika bowiem, że ubezpieczona w okresie od dnia 15 września 1991 roku do dnia 14 listopada 1991 roku była zatrudniona w Przedsiębiorstwie (...) Spółce z o.o. (...) w P. w Oddziale w L. na podstawie umowy o pracę w niepełnym wymiarze czasu pracy lecz nie niższym nie połowa pełnego wymiaru na stanowisku księgowej i otrzymywała wynagrodzenie od którego odprowadzano składki na ubezpieczenie społeczne. Jak bowiem ustalono podmiot zatrudniający – płatnik składek rozliczał się za pomocą deklaracji bezimiennych, tj. wykazując ogólną liczbę ubezpieczonych oraz sumę należnych składek na ubezpieczenie społeczne. Mając na uwadze zasady logicznego myślenia trudno przyjąć aby ubezpieczona jako osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę ze wskazanego rozliczenia była wyłączoną a tym samy aby od należnego jej wynagrodzenia nie były odprowadzane składki na ubezpieczenia. Zatem wskazany okresy pracy ubezpieczonej należało uznać za okres składkowy w rozumieniu powołanego przepisu art. 6 ust. 2 pkt 1 lit a ustawy emerytalnej. Jako taki wskazany okres podlegał uwzględnieniu przy obliczaniu emerytury stosownie do art. 5 ustawy emerytalnej. Natomiast w odniesieniu do okresu zatrudnienia we wskazanym podmiocie przypadającym od dnia 15 listopada 1991 roku do dnia 31 sierpnia 1992 roku podstawę prawną jego kwalifikacji jako składkowego stanowi przepis art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej jako okres ubezpieczenia. Zasadnym zatem było ustalenie ubezpieczonej prawa do przeliczenia podstawy wymiaru emerytury z uwzględnieniem dodatkowego okresu zatrudnienia od dnia 15 września 1991 roku do dnia 31 sierpnia 1992 roku w wymiarze ½ etatu w Przedsiębiorstwie (...) Spółce z o.o. (...) w P. w Oddziale w L..
Z poczynionych ustaleń nadto wynika, że z tytułu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) Spółce z o.o. (...) w P. w Oddziale w L. ubezpieczona w okresie od dnia 15 września 1991 roku do dnia 31 grudnia 1991 roku osiągnęła wynagrodzenie 2.667,672 złotych, a w okresie od dnia 1 stycznia 1992 roku do dnia 31 sierpnia 1992 roku w wysokości 6.040,000 złotych. Wskazane ustalenie w zakresie ustalenia wysokości świadczenia emerytalnego poprzez przeliczenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru przy uwzględnieniu tego wynagrodzenia skutkowało tym, że przy uwzględnieniu tego wynagrodzenia oraz pozostałych bezsporny dochodów skarżącej z okresów ubezpieczenia, H. B. najbardziej korzystne wskaźniki roczne z 10 lat kalendarzowych osiągnęła, stosownie do postanowień art. 15 ust. 1, 4 oraz ust. 6 ustawy emerytalnej, w latach 1985 - 1994. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury przy uwzględnieniu tych wskaźników rocznych wyniósł 146,58 %, tj. o wartości wyższej niż dotychczas obowiązujący i ustalony przez organ rentowy w wysokości 143,61 %. Zatem zasadnym było przyjęcie do ustalenia wysokości świadczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru ustalonego z dziesięciu kolejnych lat, tj. 1985 – 1994 wynoszącego 146,58 %.
Z tych względów Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i na mocy wyżej wskazanych przepisów oraz art. 477 14 § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.