UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 3 czerwca 2015 roku, w sprawie o sygnaturze akt I C 1413/12, z powództwa D. W. przeciwko Miastu Ł. – Urzędowi Miasta Ł., Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w punkcie 1. zasądził od Miasta Ł. na rzecz D. W. kwotę 40.000 złotych zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od dnia 17 stycznia 2013 roku do dnia zapłaty, w punkcie 2. zasądził od Miasta Ł. na rzecz D. W. kwotę 3.710 złotych odszkodowania z ustawowymi odsetkami od dnia 17 stycznia 2013 roku do dnia zapłaty, w punkcie 3. oddalił powództwo w pozostałym zakresie, a w punkcie 4. zasądził od Miasta Ł. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi kwotę 3.779,18 złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Powyższy wyrok Sąd Rejonowy oparł na następujących ustaleniach faktycznych:

W dniu 15 marca 2010 roku powódka szła z mamą K. W. chodnikiem przy ulicy (...) na przystanek autobusowy celem udania się na Oddział Dzienny do Szpitala im. (...) w Ł.. Chodnik nie był odśnieżony - była tylko odgarnięta ścieżka na szerokość łopaty. Nawierzchnia nie była posypana, pokryta lodem. Na wysokości posesji (...) przy ul. (...) w Ł. powódka weszła jedną nogą na część nieodgarniętą ze śniegu, poślizgnęła się i upadła. Od razu poczuła ból.

D. W. w pierwszej kolejności pojechała do docelowego szpitala im. B., gdzie o wypadku poinformowała lekarza ordynatora i stamtąd ze skierowaniem udała się wraz z synem do Wojewódzkiej (...) w Ł.. W Ambulatorium Chirurgicznym Pogotowia (...) w Ł. udzielono powódce pomocy. Na podstawie wykonanego badania rtg rozpoznano kręgozmyk L 5 - S 1 i wydano receptę na doretę, zalecono dalsze leczenie w (...).

Z informacji zawartych w karcie badania ortopedycznego w O. (...) wynika, że powódka następnie leczona była w Poradni O. - Urazowej (...) M. oraz u neurologa. Poniosła koszt konsultacji lekarskiej ortopedycznej – w kwocie 150 zł. Miała zleconą sznurówkę ortopedyczną. Z powodu narastających objawów korzeniowych (opadanie lewej stopy) powódka dwukrotnie (w czerwcu i październiku 2011 r.) przebyła operację neurochirurgiczną na poziomie L 5 - S 1. W okresie 25.03. - 17.04.2013 r. powódka leczona była Klinice (...) z rozpoznaniem: „Zespół bólowy korzeniowy odcinka w lędźwiowo - krzyżowego kręgosłupa z rwą kulszową lewostronną porażenną". Dodatkowo rozpoznano kręgozmyk prawdziwy L 5 - S 1 (k. 39). Z adnotacji z wizyty w dniu 19.02.2010 r. (a więc przed wypadkiem) wynika, że pacjentka zgłosiła się do lekarza z powodu bólów krzyża. W wykonanym badaniu rtg stwierdzono obecność zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa lędźwiowo - krzyżowego. Skierowano powódkę na rehabilitację. Wcześniejszy wpis (na tej samej karcie) dotyczy również objawów związanych ze zwyrodnieniem kręgosłupa lędźwiowego. Dalsze adnotacje dotyczą leczenia D. W. w okresie powypadkowym z powodu m.in. utrzymującego się zespołu bólowego lędźwiowo - krzyżowego.

Powódka przebywała w Oddziale Neurochirurgicznym Szpitala im. (...) w Ł. w okresie 30.VI. - VII.2011 r. z rozpoznaniem: rwa kulszowa lewostronna porażenna, dyskopatia -S 1, oraz z pobytu w tym samym Oddziale w dniach 5.X.2011 r. - 21.X.2011 r. rozpoznaniem: j.w. + stenoza kanału kręgowego. Podczas pierwszego pobytu wykonano u powódki zabieg operacyjny: lewostronna fenestracja L5 -S 1, prawostronna foraminotomia S 1. Podczas drugiego pobytu wykonano ponowną obustronną fenestrację na poziomie L 5 - S 1 i obustronną foraminotomię 1. Podczas zabiegu uwolniono z blizny struktury nerwowe i ustabilizowano przeznasadowo kręgi L 5 i S 1.

Z oceny ortopedycznej w wyniku wypadku w dniu 15 marca 2010 r. D. W. doznała urazu skrętnego kręgosłupa lędźwiowego. Uraz nałożył się na współistniejące wcześniej zmiany zwyrodnieniowe w przebiegu m.in. kręgozmyku prawdziwego (na tle zmian wrodzonych). W leczeniu powódki stosowano rehabilitację, dwukrotne zabiegi operacyjne, farmakoterapię - środki przeciwbólowe.

Z oceny ortopedycznej trwały uszczerbek na zdrowiu wyniósł 10 % pkt 90 a. Z uwagi na fakt, że powódka już przed wypadkiem miała stwierdzone zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa nie można określić uszczerbku w pełnej wysokości 15% zgodnie z tabelą rozp. Min.Pracy i Polityki S.. Z dnia 18 grudnia 2002 r. Wypadek zwiększył w sposób znaczny odczuwane wcześniej cierpienia fizyczne powódki. Wobec istotnych braków dokumentacji z leczenia powypadkowego powódki trudno w sposób pewny wypowiadać się na temat kosztów leczenia. Powódka poniosła koszt 140 zł za zakup aparatu na opadającą stopę.

Wymiar opieki koniecznej powód dla powódki wynosi 3 godziny dziennie w trakcie 1 miesiąca po wypadku i 2 godziny w okresie kolejnego miesiąca. Po pierwszym zabiegu neurochirurgicznym zakres pomocy osób trzecich wyniósł 3 godziny dziennie w okresie pierwszego miesiąca i 2 godziny w trakcie następnego miesiąca. Po drugim zabiegu neurochirurgicznym, w którym dokonano zespolenia dwóch sąsiadujących kręgów zakres pomocy wyniósł na 4 godziny dziennie w czasie pierwszego miesiąca po operacji i 3 godziny w czasie drugiego miesiąca.

Z oceny neurologicznej u powódki dominują objawy dysfunkcji układu ruchu z powodu zespołu bólowego korzeniowego kręgosłupa lędźwiowo - krzyżowego, z wyraźnym nawarstwieniem zaburzeń o charakterze funkcjonalnym i tendencją do agrawacji objawów.

Z oceny neurologicznej uszczerbek na zdrowiu powódki biorąc pod uwagę badanie przeprowadzone przez biegłą przed sporządzeniem pierwszej opinii w dniu 02.10.2013r. oraz dokumentację medyczną zawartą w aktach, (abstrahując od etiologii opisanego w/w opinii stanu neurologicznego tj. nałożenia się urazu na wcześniejsze zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa, wrodzony kręgozmyk L5/S1 (k. 100 akt sprawy-opinia biegłego ortopedy) i wcześniej istniejący zespół bólowy kręgosłupa, następnie przebyte po 15 miesiącach po urazie dwukrotne zabiegi operacyjne w tym z usunięciem wtórnych zmian bliznowatych w toku drugiego zabiegu) wynosi u powódki uszczerbek na zdrowiu w wysokości maksymalnie 15% wg pkt 94c (...) z dnia 18.12.2002r. W ocenie wysokości uszczerbku nie uwzględniono opisanych szczegółowo subiektywnych objawów, które nie korelowały z innymi obiektywnymi symptomami w badaniu neurologicznym, a wykazywały cechy zaburzeń natury funkcjonalnej z agrawacją objawów.

Na podstawie zawartej w aktach dokumentacji, a w szczególności obserwacji z dnia 19.02.2010 r. wynika, że u powódki stwierdzono zmiany zwyrodnieniowe w kręgosłupie lędźwiowo-krzyżowym i skierowano na rehabilitację. Nie sprecyzowano stopnia nasilenia dolegliwości, ewentualnego obszaru promieniowania bólu, ani dokładnego stanu neurologicznego. Jednakże zalecone leczenie rehabilitacyjne świadczy, że rozpoznano zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego, którego stopień mógł wynieść 5% wg pkt 94c (...) z dnia 18.12.2002r. Z kolei odnotowany przez lekarza POZ w dniu 15.04.2014r., fakt skierowania (brak daty skierowania) przez neurologa na operację kręgosłupa, wobec braku danych by przedmiotowy wypadek spowodował wskazania do operacji w trybie pilnym, sugeruje, że prawdopodobnie przebieg kliniczny choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa-zespół bólowy był dość uporczywy, długotrwały lub istniały objawy przedmiotowe uzasadniające leczenie operacyjne jeszcze przed datą wypadku. Tak, wiec, uszczerbek na zdrowiu przed dniem 15.03.2010 r. mógł być większy niż 5%.

Zgodnie z treścią paragrafu 10 punkt 1 Rozporządzenia (...) z dnia 18.12.2002r. w razie utraty lub uszkodzenia organu, narządu lub układu, którego funkcja była naruszona przed wypadkiem, uszczerbek na zdrowiu ustala się w wysokości różnicy pomiędzy stwierdzonym stopniem tego uszczerbku, a stopniem naruszenia istniejącego bezpośrednio przed wypadkiem. Dlatego należy, że z oceny neurologicznej powódka na skutek wypadku doznała uszczerbku na zdrowiu w wysokości 10% wg pkt 94.

Z oceny psychiatrycznej u D. W. występują zaburzenia depresyjne w wywiadzie oraz cechy nieprawidłowo ukształtowanej osobowości. Stwierdzane zaburzenia psychiczne nie pozostają w związku z doznanym w dniu 15 marca 2010 r. urazem.

Z punktu widzenia biegłego psychologa wypadek z marca 2010 r. skutkuje u powódki dolegliwościami bólowymi, ograniczeniem sprawności fizycznej, zmniejszoną sprawnością fizyczną, koniecznością korzystania z pomocy osób trzecich przy czynnościach życia codziennego, utratą możliwości wykonywania zawodu. Następstwa wypadku, a w konsekwencji ograniczenia funkcjonalne i poznawcze negatywnie wpłynęły na ogólną sprawność i zaradność D. W.. Zaburzone poczucie własnej wartości i bezpieczeństwa w rozumieniu zmniejszonej wydolności życiowej ograniczało i nadal ogranicza dążenie do samodzielności a tym samym do usprawniania.

Zakres cierpień psychicznych związanych w doznanymi obrażeniami był i jest duży; wynika ze stanu zdrowia oraz z ograniczeń funkcjonalnych. Obecnie skutkuje to wzmocnieniem objawów nerwicowych. W świetle wyników badania psychologicznego stwierdzono, że powódka prezentuje objawowo reakcje spełniające kryteria Zespołu (...) – umiarkowane. Uogólniony uraz somatyczny jakiego doznała badana na skutek wypadku skutkował reakcją traumatyczną - jako nieprzewidywalny uraz somatyczny utrudniający samodzielne funkcjonowanie. Rozmiar cierpień psychicznych był duży.

Skutki tego wypadku trwają do dzisiaj. Powódka zażywa tramal 200. Jeśli go nie zażyje, to wstaje z bólem i chodzi z bólem. Musi robić przerwy w zażywaniu tego leku, z uwagi na negatywne skutki co do żołądka. Przed wypadkiem D. W. miała zwyrodnienie kręgosłupa, bo jest szwaczką.

Obecnie powódka nie może się schylić, nie może zamieść. Ma opadająca stopę. Dostała ortopedyczną stopę do podtrzymania tej stopy. Cały czas chodzi w gorsecie. Zachowanie higieny osobistej jest utrudnione. Pomaga jej mama.

W dniu 17 stycznia 2013 r. został doręczony odpis pozwu zawierający sprecyzowane roszczenie wobec pozwanego.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie zeznań powódki i świadków, miejsce i przebieg wypadku oraz stan zdrowia powódki na podstawie dokumentacji lekarskiej i opinii biegłych, które są logiczne i konsekwentne. Biegli ortopeda i neurolog wyjaśnili, iż na przyjęcie po 10 % uszczerbku na zdrowiu złożyło się istnienie wcześniejszego schorzenia u powódki - współistniejące wcześniej zmian zwyrodnieniowych w przebiegu m.in. kręgozmyku prawdziwego (na tle zmian wrodzonych). W przypadku opinii neurologa, wiedza ta wpłynęła na konieczność sporządzenia drugiej opinii, na której oparł się Sąd w zakresie wysokości uszczerbku na zdrowiu.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny i dokonaną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd Rejonowy uwzględnił powództwo w przeważającej części. Podstawę prawną powództwa stanowił art. 415 k.c. w zw. z art. 416 k.c.

Sąd pierwszej instancji przyjął, iż powódka udowodniła, iż doszło do zdarzenia w miejscu, za które odpowiada Miasto Ł., a strona pozwana nie zgłosiła dowodów przeciwnych. Udowodniona została również okoliczność, iż prezydent miasta na prawach powiatu – Ł., jako zarządca drogi, nie dopełnił ciążącego na nim z mocy ustawy o drogach publicznych obowiązku w postaci utrzymania chodnika przy ul. (...) w stanie, który nie zagrażałby uczestnikom ruchu drogowego. Z przesłuchania powódki i świadka jednoznacznie wynikało, iż nawierzchnia chodnika była nieodśnieżona, co stwarzało niebezpieczeństwo dla osób z niego korzystających. Zważyć trzeba, że chodnik, na którym doszło do zdarzenia był miejscem ogólnie dostępnym i jako taki winien być bezpieczny dla jego użytkowników. Zachowanie pozwanego było zatem bezprawne. Jednocześnie zachowanie to podlega negatywnej ocenie, zobowiązanie pozwanego wynikające z ustawy dotyczyło bowiem utrzymania przestrzeni publicznie dostępnej – chodnika, po którym poruszali się piesi, a skutki jego zaniechania dotykały przypadkowych przechodniów. W oparciu o powyższe oraz na podstawie art. 445 § 1 k.c. w związku z art. 444 § 1 k.c., Sąd Rejonowy uznał, iż pomimo fakultatywnego charakteru zadośćuczynienia, okoliczności niniejszej sprawy uzasadniają przyznanie go powódce w żądanej wysokości.

Żądanie zasądzenia odszkodowania znajduje podstawę prawną w przepisie art. 444 § 1 k.c. Z powodu zdarzenia z dnia 15 marca 2010 r. u powódki powstały koszty opieki osób trzecich. Łącznie kwota odszkodowania z tego tytułu wynosi 3420 zł. Po wypadku powstały również po stronie powódki wydatki na koszt konsultacji lekarskich – w kwocie 150 zł oraz wydatek na zakup aparatu na stopę za 140 zł. Łącznie Sąd zasądził z tytułu odszkodowania kwotę 3710 zł.

O odsetkach od powyższych kwot Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 481 § 1 kc, zasądzając je począwszy od dnia doręczenia odpisu pozwu pozwanemu.

Od powyższego wyroku apelację wniósł pozwany, skarżąc wyrok w całości zasądzającej kwoty i zarzucając naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik postępowania, a w szczególności:

1.  art. 233 § 1 kpc poprzez przekroczenie przez Sąd zasady swobodnej oceny dowodów i niewszechstronne rozważenie w sprawie materiału dowodowego przez przyjęcie bezkrytycznie, iż za rzekome zdarzenie w tym miejscu i czasie odpowiedzialność ponosi Miasto Ł. oraz oparcie rozstrzygnięcia wyłącznie na zeznaniach powódki i osoby dla niej bliskiej;

2.  art. 231 kpc w związku z art. 6 kpc poprzez obarczenie ciężarem dowodzenia pozwanego w całości, w tym co do tego w jakich okolicznościach zdarzenie miało miejsce oraz bezzasadne przyjęcie domniemania faktycznego co do okoliczności wypadku i samego jego faktu jedynie w oparciu o zeznania córki powódki i jej samej, a niepoparte żadnym innym dowodem o charakterze obiektywnym.

W oparciu o powyższe zarzuty, pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi do ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu apelacyjnym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

Zaskarżone orzeczenie należało uznać za prawidłowe, stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku motywy tej oceny nie wykazują nieprawidłowości w rozumowaniu, błędów logicznych bądź też niezgodności z doświadczeniem życiowym. Z tego względu Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia, a w konsekwencji przyjmuje za swoje, uznając za zbędne powielanie ich w treści niniejszego uzasadnienia.

Na wstępie wskazać należy, iż pomimo podniesienia zarzutów naruszenia prawa procesowego, pozwany w istocie kwestionuje zasadę swojej odpowiedzialności, gdyż prezentuje stanowisko, iż w toku postępowania nie zostało udowodnione, że do zdarzenia doszło w miejscu, za które odpowiedzialność ponosi Miasto Ł.. W pierwszej kolejności należy się zatem odnieść do podniesionych zarzutów naruszenia prawa procesowego, gdyż tylko nieobarczone błędem ustalenia faktyczne, będące wynikiem prawidłowej oceny dowodów, mogą stanowić podstawę do oceny prawidłowości zastosowania norm prawa materialnego.

Przede wszystkim nie sposób podzielić zarzutu pozwanego odnośnie naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. sprowadzającego się do wykazania przekroczenia przez Sąd pierwszej instancji zasady swobodnej oceny dowodów i jednostronnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Stanowisko to nie jest trafne.

Przepis art. 233 § 1 kpc nakłada na sąd orzekający obowiązek wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału, uwzględnienia wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, skonkretyzowania okoliczności mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności, wskazania jednoznacznego kryterium oraz argumentacji pozwalającej wyższej instancji i skarżącemu na weryfikację dokonanej oceny w przedmiocie uznania dowodu za wiarygodny bądź też jego zdyskwalifikowanie, a także przytoczenia w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia dowodów, na których sąd się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności. Nie budzi wątpliwości, że tylko w wypadku, gdy sąd zrealizuje te obowiązki, spełnione zostają, wynikające z art. 233 § 1 kpc wymogi dotyczące oceny dowodów oraz wskazania podstawy faktycznej rozstrzygnięcia. Przyjmuje się, że ramy swobodnej oceny dowodów muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność odnosi je do pozostałego materiału dowodowego.

Sąd Okręgowy nie podziela stanowiska pozwanego, jakoby Sąd pierwszej instancji dokonał oceny zebranego materiału w sposób jednostronny. W istocie apelujący nie podnosił w tym zakresie innych zarzutów poza stwierdzeniem, iż ocena materiału dowodowego nie jest wszechstronna. Tymczasem Sąd pierwszej instancji dokonał bezstronnej i wnikliwej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Należy uwypuklić, iż Sąd Rejonowy oparł się w znacznej mierze na dowodach zawnioskowanych przez powódkę, gdyż w istocie postawa strony pozwanej w toku postępowania dowodowego była bierna. Powódka udowodniła fakty, z których wywodziła skutki prawne, natomiast pozwany nie przedstawił dowodów wykazujących, iż twierdzenia powódki nie zasługują na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy nie stwierdził żadnych uchybień w zakresie przeprowadzonej przez sąd pierwszoinstancyjny oceny dowodów i w pełni tę ocenę podziela. Nie można zatem stwierdzić, iż Sąd naruszył art. 233 kpc.

Podobnie brak jest jakichkolwiek podstaw do uwzględnienia zarzutu naruszenia art. 231 kpc w związku z art. 6 kpc.

Wskazać należy, iż w polskim postępowaniu cywilnym, mającym charakter procesu kontradyktoryjnego, w myśl art. 6 kc., którego procesowym odpowiednikiem jest art. 232 kpc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie wywodzącej z danego faktu skutki prawne. To strony zatem, a nie zaś Sąd, mają poprzez swoje aktywne działalnie, którym jest między innymi wskazywanie dowodów, zadawanie pytań świadkom oraz stronom, udowadniać fakty, z których wywodzą skutki prawne. Zadaniem Sądu jest natomiast jedynie kontrolowanie, czy strony wypełniają swoje kontradyktoryjne obowiązki prawidłowo. Oznacza to, iż obecnie Sąd już nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, zaś ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania spoczywa wyłącznie na powodzie. Przedstawiony stan rzeczy niewątpliwie świadczy o tym, że strona powodowa stosownie do art. 6 kc sprostała obowiązkowi udowodnienia faktów, z których wywodzi skutki prawne, wykazała zasadność oraz wysokość zgłoszonego żądania. Powyższe prowadzi do wniosku, że apelacja strony pozwanej stanowi jedynie polemikę z prawidłowym rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego.

Przesądziwszy brak naruszeń przepisów prawa procesowego należy odnieść się do dokonanej przez Sąd pierwszej instancji subsumpcji ustalonego stanu faktycznego pod zastosowane przepisy prawa materialnego.

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, iż podstawą prawną powództwa stanowił art. 415 kc w związku z art. 416 kc. Pozwany jako zarządca drogi przy ulicy (...) ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą. Zgodnie z art. 20 punkt 4 ustawy o drogach publicznych pozwany – Miasto Ł. jako zarządca drogi zobowiązany jest do utrzymywania nawierzchni drogi, chodników, drogowych obiektów inżynierskich, urządzeń zabezpieczających ruch i innych urządzeń związanych z drogą. Obowiązki te obejmują m.in. usunięcie śniegu i lodu w stopniu umożliwiającym bezpieczne korzystanie z niego przez pieszych. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż pozwany nie dopełnił ciążących na nim obowiązków, co stworzyło niebezpieczeństwo dla osób z niego korzystających, w tym dla powódki.

W uzasadnieniu apelacji pozwany z ostrożności procesowej zakwestionował roszczenie powódki co do wysokości.

Tę okoliczność pozwany podniósł dopiero na etapie postępowania apelacyjnego. Natomiast zgodnie z art. 381 k.p.c. sąd drugiej instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później. Występujący w art. 381 k.p.c. zwrot: ,,potrzeba powołania się na nowe fakty i dowody wynikła później" nie może być przy tym pojmowany w ten sposób, że potrzeba ich powołania może wynikać jedynie z tego, iż rozstrzygnięcie sądu pierwszej instancji jest dla strony niekorzystne, gdyż takie pojmowanie art. 381 k.p.c. przekreślałoby jego sens i rację istnienia. (...) ma być następstwem zmienionych okoliczności sprawy, które są niezależne od zapadłego rozstrzygnięcia pochodzącego od sądu pierwszej instancji. Pozwany w żaden sposób nie wykazał, iż w postępowaniu pierwszoinstancyjnym nie miał możliwości zakwestionowania roszczenia powódki co do wysokości. Nie sposób zatem uznać, iż jest to okoliczność, której pozwany nie mógł podnieść w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji.

Powyższe prowadzi do wniosku, iż zaskarżony wyrok jest prawidłowy, zaś Sąd pierwszej instancji nie naruszył tak przepisów prawa procesowego, jak i przepisów prawa materialnego.

Mając na względzie powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc oddalił w punkcie 1. wyroku apelację jako bezzasadną.

W punkcie 2. Sąd Okręgowy orzekł o kosztach postępowania apelacyjnego. Zważywszy na wynik kontroli instancyjnej o kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i zasądził od pozwanego Miasta Ł. na rzecz powódki D. W. kwotę 1.200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego - § 6 pkt 5 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 461).