UZASADNIENIE

wyroku z dnia 18 września 2012 r.

Wyrokiem z dnia 23 stycznia 2012 r. Sąd Okręgowy w Kielcach VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie od decyzji z dnia 29 kwietnia 2011 r., którą Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. odmówił J. Ś. (1) przyznania emerytury.

Sąd Okręgowy ustalił, że J. Ś. (1), urodzony (...), w okresie od dnia 12 lutego 1973 r. do dnia 30 września 1978 r. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) S.A. w K.. Pracował wówczas przy budowie hal produkcyjnych, wykonując roboty murarskie, ciesielskie, betoniarskie i zbrojarskie. Wnioskodawca układał szalunki w wykopach, kładł w nich zbrojenia, a następnie zalewał je betonem. Przygotowywał również zaprawę murarską oraz wylewał betonowe fundamenty pod maszyny. W końcowym okresie zatrudnienia przypadającym od dnia 1 kwietnia 1978 r. do dnia 30 września 1978 r. wnioskodawca świadczył pracę w charakterze maszynisty dźwigu samojezdnego (...).

Pracodawca wydał wnioskodawcy dwa świadectwa wykonywania prac w warunkach szczególnych z dnia 11 maja 1990 r., w treści których stwierdzono, że w okresie od dnia 12 lutego 1973 r. do dnia 31 października 1973 r. wykonywał on stale i w pełnym wymiarze czasu pracę na stanowisku zbrojarza konstrukcji żelbetowych, ujętą w wykazie A, dział V, poz. 4 pkt 1 załącznika Nr 1 do zarządzenia Nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marca 1985 r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego (Dz. Urz. z 1985 r. Nr 1-3 poz. 1), a w okresie od dnia 1 kwietnia 1978 r. do dnia 30 września 1978 r. maszynisty dźwigu ujętą w wykazie A, dział V, poz. 3 pkt 11 załącznika nr 1 do w/w zarządzenia.

Wnioskodawca w okresach od dnia 6 listopada 1978 r. do dnia 30 czerwca 1989 r., od dnia 1 lipca 1990 r. do dnia 31 grudnia 1991 r. oraz od dnia 16 kwietnia 1992 r. do dnia 30 kwietnia 1993 r. pracował w pełnym wymiarze czasu w(...)

Przedsiębiorstwie Budownictwa Miejskiego w K. W okresie od dnia 16 kwietnia 1992 r. do dnia 12 marca 1993 r. korzystał z urlopu bezpłatnego. Wnioskodawca pracował wówczas jako cieśla – montażysta w ośmioosobowej brygadzie przy budowie bloków mieszkalnych z wielkiej płyty. Do jego obowiązków na początkowym etapie prac należało wykonanie szalunków w wykopach, ułożenie w nich zbrojeń, a następnie zalanie ich betonem. W ten sposób powstawał tzw. stan zerowy, po zakończeniu którego na teren budowy sprowadzane były prefabrykaty żelbetowe w postaci płyt W-70 wyposażonych w specjalne uchwyty tzw. marki, umożliwiające montaż kolejnych kondygnacji budynku. Na tym etapie prac budowlanych wnioskodawca ustawiał ściany z płyt żelbetowych, a w ramach robót ciesielskich zajmował się szalowaniem węzłów i ław, co służyło zespalaniu montowanych płyt. Wykonywał też zbrojenia, które zalewał przygotowanym już betonem dostarczanym na teren budowy z zewnątrz. Ubezpieczony zajmował się również montażem schodów, szybów wind i zsypów z gotowych elementów żelbetowych. Wnioskodawcy zostało wydane świadectwo wykonywania prac w warunkach szczególnych z dnia 4 stycznia 2001 r., w którego treści stwierdzono, że w trakcie zatrudnienia w (...)Przedsiębiorstwie Budownictwa Miejskiego w K. w okresach od dnia 6 listopada 1978 r. do dnia 30 czerwca 1989 r., od dnia 1 lipca 1990 r. do dnia 31 sierpnia 1990 r. oraz od dnia 1 stycznia 1991 r. do dnia 31 grudnia 1991 r. stale i w pełnym wymiarze czasu wykonywał on prace cieśli – montażysty, kwalifikując je jako wymienione w wykazie A, dział V, poz. 5 pkt 2 i 3 stanowiącym załącznik do zarządzenia Nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz wzrostu emerytury lub renty (Dz. Urz. MBiPMB z 1983 r. Nr 3 poz. 6).

Sąd Okręgowy ustalił, że wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 r. udowodnił 25 lat, 10 miesięcy i 28 dni, okresów składkowych i nieskładkowych, przy czym nie spełnił warunku legitymowania się co najmniej 15 letnim stażem pracy w warunkach szczególnych. Wniosek o przyznanie świadczenia emerytalnego wnioskodawca złożył w dniu 12 lipca 2010 r.

Powyższych ustaleń Sąd I instancji dokonał na podstawie akt ZUS oraz zeznań świadków i wnioskodawcy, którym dał wiarę, gdyż były spójne, konsekwentne i wzajemnie się uzupełniały, tworząc logiczną całość.

Sąd Okręgowy stwierdził, że wnioskodawca w okresie od dnia 12 lutego 1973 r. do dnia 30 marca 1978 r. w ramach zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) S.A w K. oraz w okresach od dnia 6 listopada 1978 r. do dnia 30 czerwca 1989 r., od dnia 1 lipca 1990 r. do dnia 31 grudnia 1991 r. oraz od dnia 16 kwietnia 1992 r. do dnia 30 kwietnia 1993 r. w trakcie pracy w (...)Przedsiębiorstwie Budownictwa Miejskiego w K. wykonywał prace zbrojarskie i betoniarskie ujęte w wykazie A, dział V, poz. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8 poz. 43 ze zm.), jednakże nie stale i w pełnym wymiarze czasu obowiązującym na danym stanowisku, co jest niezbędną przesłanką do zaliczenia tego okresu do stażu pracy w warunkach szczególnych zgodnie z §2 cyt. rozporządzenia. Wnioskodawca w powyższych okresach zajmował się bowiem w przeważającej części montowaniem konstrukcji żelbetowych, które to prace pozostają poza zakresem dyspozycji wymienionego rozporządzenia (w wykazie A, dział V, pkt 5 cyt. rozporządzenia wymienione zostały wyłącznie wykonywane w budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych prace przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości).

Sąd Okręgowy podkreślił, iż bez znaczenia pozostaje okoliczność, że praca montera konstrukcji żelbetowych i prefabrykowanych na wysokości została ujęta w wykazie A dział V poz. 5 pkt 2 stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz wzrostu emerytury lub renty (Dz. Urz. MBiPMB z 1983 r. Nr 3 poz. 6), podobnie jak praca cieśli wykonującego prace na wysokości – wykaz A, dział V, poz. 5 pkt 3 tego zarządzenia, gdyż w świetle utrwalonego stanowiska Sądu Najwyższego zarządzenia resortowe miały jedynie za zadanie doprecyzowanie przepisów rozporządzenia (niedopuszczalnym jest, aby akt prawny niższego rzędu obejmował

swoją regulacją szerszy zakres, niż wynikający z delegacji zawartej w rozporządzeniu uprawniającym do jego wydania).

Sąd Okręgowy uznał, że jedynie okres zatrudnienia wnioskodawcy na stanowisku maszynisty dźwigu, ujętym w wykazie A, dział V, poz. 3 cyt. rozporządzenia, od dnia 1 kwietnia 1978 r. do dnia 30 września 1978 r. w Przedsiębiorstwie (...) S.A. w K., mógłby zostać zaliczony do stażu pracy w warunkach szczególnych, jednakże pozostaje to bez wpływu na istotę rozstrzygnięcia.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy powołując się na art. 27, art. 32 i art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153 poz. 1227 ze zm.) oraz przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stwierdził, że wnioskodawcy prawo do emerytury nie przysługuje, gdyż na dzień 1 stycznia 1999 r. nie spełniał warunku legitymowania się co najmniej 15 – letnim stażem pracy w warunkach szczególnych. Z tego względu Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji na podstawie art. 477¹⁴§1 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku złożył wnioskodawca wnosząc o jego zmianę i przyznanie mu prawa do emerytury. Skarżący zarzucił sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, polegającą na bezzasadnym przyjęciu, że nie spełnia on warunku legitymowania się 15 letnim stażem pracy w warunkach szczególnych, podczas gdy wykonywał on stale i w pełnym wymiarze tylko i wyłącznie prace ujęte w wykazie A dział V po. 5 pkt 2 i 3, stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 r. Wnioskodawca zarzucił nadto naruszenie przepisów prawa poprzez przyjęcie, że wykonywanie pracy na stanowisku określonym w zarządzeniu resortowym, a nie wymienionym w wykazie A i B, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nie uprawnia do uzyskania emerytury na podstawie art. 32 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, podczas gdy prace wówczas przez niego wykonywane zawarte są w wykazie A dział V poz. 5, tj. prace przy montażu

konstrukcji metalowych na wysokości. Wnioskodawca podniósł także zarzut naruszenia przepisów procesowych, w szczególności art. 477¹⁴§1 k.p.c. i art. 233 §1 k.p.c. oraz przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów, z uwagi na brak wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego i przyjęciu za uzasadnione jedynie argumentów organu rentowego.

W uzasadnieniu wnioskodawca podniósł, że wykonywał prace ujęte w wykazie A dział V poz. 5, stanowiącym załącznik do cyt. rozporządzenia. Stanowisko montera konstrukcji żelbetowych i prefabrykowanych na wysokości oraz cieśla wykonujący prace na wysokości, zawierają się w pracach przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości. Sąd Okręgowy błędnie zatem uznał, że wykonywanie pracy na stanowisku ujętym w zarządzeniu resortowym nie uprawnia do uzyskania emerytury na zasadzie art. 32 cyt. ustawy. Wnioskodawca zakwestionował stanowisko Sądu I instancji, iż akt niższego rzędu objął swą regulacją szerszy zakres, niż wynikający z delegacji zawartej w rozporządzeniu uprawniającym do jego wydania, albowiem przedmiotowe zarządzenie resortowe jedynie doprecyzowało przepis rozporządzenia.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest nieuzasadniona.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 w związku z art. 46 ustawy emerytalnej, ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. a przed dniem 1 stycznia 1969 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3 art. 32 ustawy zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1 ustawy emerytalnej. W myśl ust. 2 art. 32 ustawy emerytalnej, dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w ust. 1, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne i otoczenia. Natomiast stosownie do ust. 4 art. 32, wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Sąd Najwyższy

w uch wale z dnia 13 lutego 2002 r., III ZP 30/01 (OSNP 2002 nr 10, poz. 243) wskazał jako nadal stosowane "przepisy dotychczasowe" tylko niektóre przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wyłączając dalsze obowiązywa nie tych, kt óre zawierały upoważnienie dla ministrów, kierowników urzędów centralnych i centralnych z wiązków spółdzielczych do ustalenia wykazu stanowisk pracy w podległych im zakładach pracy. Stwierdził, że odesłanie do wykazów obejmujących świadczenie pracy w warunkach szczególnych nie obejmuje przepisów kompetencyjnych § 1 ust. 1- 3 rozporządzenia. To pozwala na wniosek, że ustanowione przed dniem wejścia w życie ustawy o emeryturach i rentach przepisy, o których mowa w odesłaniu, to tylko przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r., a wśród nich § 2 ust. 1 stanowiący, iż okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, § 4 - 8a określające wiek emerytalny i staż wymagany od pracowników wykonujących prace wyszczególnione w wykazach A i B stanowiących załącznik do rozp orządzenia oraz właśnie te wykazy. Nasuwa się zatem wniosek, że upadek kompetencji do tworzenia wykazów obejmują cych stanowiska, na których świadczona jest praca w szczególnych warunkach pozbawił mocy akty niższego rzędu, wydane na poziomie resortowym, zawierające wykazy prac w szczególnych warunkach wykonywanych w poszczególnych zakładach. Utrwalonym poglądem w orzecznictwie jest, że obecnie zarządzenia resortowe mogą mieć znaczenie jedynie w sferze dowodowej ( wyroki Sądu Najwyższego z dnia 20 października 2005 r., I UK 41/05, lex 195788; z dnia 25 lutego 2010 r. II UK 218/09, lex 590247; z dnia 16 listopada 2010 r. I UK 124/10. Lex 707404). Trafne jest zatem stanowisko Sądu pierwszej instancji, że świadczenie przez ubezpieczonego pracy montera konstrukcji żelbetowych oraz cieśli wykonującego pracę na wysokości wskazanej jedynie w treści załącznika do zarządzenia Nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wyboru stanowisk pracy w zakładach nadzorowanych praz Min. B. I P M.B., na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz wzrostu emerytury lub

renty, a niewymienionej w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. (cyt. wyż.) nie wywołuje skutku w postaci nabycia uprawnień do wcześniejszej emerytury w oparciu o art. 184 w zw. z art. 32 ustawy. Powyższe rozważania mają szczególne znaczenie dla oceny okresu pracy wnioskodawcy, którego dotyczy świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawione przez (...) Przedsiębiorstwo Budownictwa Miejskiego Sp. z o.o. w likwidacji w K. w dniu 4.01.2001 r. (k. 33 a.r.). Wynika z niego, że wnioskodawca wykonywał pracę „cieśli- montażysty”, objętą wykazem A, dział V, poz. 5, pkt. 2 i 3 załącznika nr 1 do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 r. (Dz. Urz. Nr 3 poz. 6) przy czym poz. 5 pkt. 2 oznaczała „monter konstrukcji żelbetowych i prefabrykowanych na wysokości”, a poz. 5 pkt. 3 – „cieśla wykonujący pracę na wysokości”. Tymczasem z niekwestionowanych ustaleń faktycznych wynika, że we wskazanym okresie zatrudnienia wnioskodawca pracował przy budowie bloków mieszkalnych z tzw. wielkiej płyty i w związku z tym wykonywał kolejno – w zależności od etapów budowy – różne czynności: ciesielskie, zbrojarskie, betoniarskie, a w przeważającej części zajmował się montowaniem konstrukcji z płyt żelbetowych i słusznie Sąd pierwszej instancji wskazuje, że w wykazie A, dział V, pkt 5 rozporządzenia wymienione są tylko prace przy montażu konstrukcji metalowych. Nawet gdyby podjąć próbę i w ślad za poglądem Sądu Najwyższego (I UK 124/10 cyt. wyż ) przyjąć, iż podmiotowe zarządzenie resortowe nr 9 ma obecnie już tylko charakter informacyjny, techniczno-porządkujący i uściślający , to i tak w ocenie Sądu Apelacyjnego jego zastosowanie w tym charakterze nie doprowadziłoby do uznania w niniejszej sprawie pracy wnioskodawcy przy montażu elementów z „wielkiej płyty” jako pracy w szczególnych warunkach, albowiem po pierwsze: należy zwrócić uwagę, że pierwotnie poz. 5 działu V wykazu A rozporządzenia Ministra nr 9 z dnia 1.08.1983 r. nosiła brzmienie „prace przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości” Punkt 5 został dopiero zmieniony zarządzeniem nr 11 Ministra gospodarki przestrzennej i Budownictwa z dnia 26.08.1988 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w budownictwie, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach (...) (Dz. U. nr 1 z dn. 5.09.1988 r., poz. 5) i zgodnie z §1 tego zarządzenia otrzymał brzmienie „prace przy montażu konstrukcji metalowych, żelbetonowych i prefabrykowanych , na wysokości” , co prowadzi do wniosku, że

nie ma zatem równości pomiędzy konstrukcjami metalowymi, a konstrukcjami prefabrykowanymi, o których nie ma mowy w obowiązującym przy ocenie uprawnień do wcześniejszej emerytury rozporządzeniu. Po drugie – nawet przy uznaniu, że wnioskodawca wykonywał prace – ogólnie rzecz biorąc – „przy montażu na wysokości”, to jak wynika z ustaleń faktycznych, nie była ona wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na danym stanowisku, skoro pracował też w wykopach przy szalunkach, przy montażu schodów, wyginaniu drutów zbrojeniowych, zalewaniu zbrojeń betonem.

Reasumując należy wskazać , że wykonywanie pracy w szczególnych warunkach czy szczególnym charakterze powinno być stwierdzone przez pracodawcę w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze lub w świadectwie pracy (zobacz wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 15 grudnia 1997 roku, II UKN 417/97, OSNAPiUS 1998, nr 21, poz. 638 i z dnia 21 listopada 2001 roku, II UKN 598/00, OSNPUSiSP 2003, nr 17, poz. 419). Jednocześnie oczywistym jest, co słusznie podniósł Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, iż świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie jest dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., gdyż podmiot wydający to świadectwo nie jest organem państwowym ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej. Tylko dokumenty wystawione przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Natomiast świadectwo traktuje się w postępowaniu sądowym jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2009 roku, I UK 24/09, LEX nr 518067). W konsekwencji powyższego w ramach postępowania sądowego Sąd dokonał kontroli treści świadectwa z dnia 4.01.2001 r. przedłożonego przez wnioskodawcę i rzetelnie ocenił pod kątem zasadności umieszczenia w nim wzmianki, że pracownik wykonywał pracę w szczególnych warunkach, co w konkretnym wypadku dotyczyło okresów: od 6.11.1978 r. – 20.06.1989 r., 1.07.1990 r. – 31.08.1990 r., 1.01.1991 r. – 31.12.1991 r. i 13.03.1993 r. do 30.04.1993 r. i doprowadziło do wniosku, że z braku przytoczonych wyżej podstaw nie była to praca wykonywana w szczególnych warunkach. W przedmiotowej sprawie nie budzi wątpliwości, iż odwołujący się na dzień złożenia wniosku spełniał warunek wieku

oraz wymaganych okresów składkowych i nieskładkowych. Kwestią sporną było to, czy ubezpieczony wykazał 15 letni staż pracy w warunkach szczególnych. Zgodzić się należy z Sądem Okręgowym, iż wobec powyższego, nawet po uwzględnieniu do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia wnioskodawcy na stanowisku maszynisty dźwigu od dnia 1 kwietnia 1978 r. do 30 września 1978 r. w Przedsiębiorstwie (...) w K., jako pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy i wyraźnie wymienionej w wykazie A, dział V, poz. 3 rozporządzenia , staż ten będzie krótszy niż 15 lat. Nie zmienia tego faktu ani okoliczność, że organ rentowy uwzględnił wnioskodawcy okres pracy ( z wyłączeniem urlopów bezpłatnych) w (...) w łącznym wymiarze 2 lata , 2 miesiące i 20 dni, ani też przedłożone w postępowaniu apelacyjnym świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 12.04.2010 r. wydane przez (...) S.A. dotyczące okresu od 29.07.1996 r. do 17.04.1999 r. na stanowisku cieśli. W tym miejscu należy zauważyć, że również i to świadectwo powołuje się na stanowisko ujęte w wykazie A, dział V, poz. 5, pkt. 3 wykazu szczegółowego stanowiącego załącznik nr 1 do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1.08.1983 r. z dnia 1.08.1983 r., w związku z czym aktualne stają się przedstawione już wyżej wywody odnośnie do mocy dowodowej powołanej w nim podstawy prawnej. Pozostaje tylko na marginesie dodać, że ten sam pracodawca w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu ZUS Rp7, stwierdza, że w przedmiotowym okresie J. Ś. (2) był zatrudniony w pełnym wymiarze 1 etatu na stanowisku zbrojarz (!) ( k. 69 a.r.)

Kierując się przedstawionymi wyżej rozważaniami należało uznać trafność rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji, iż w ramach udowodnionych na dzień 1 stycznia 1999 r. 25 lat , 10 miesięcy i 28 dni okresów składkowych i nieskładkowych J. Ś. (1) nie wykazał posiadania co najmniej 15 lat w warunkach szczególnych. Tym samym nie zostały spełnione wszystkie przesłanki konieczne do uzyskania przez niego prawa do wcześniejszej emerytury, o których stanowi art. 32 w zw. z art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny uznał bezzasadność zarzutów apelacji i na zasadzie art. 385 kpc orzekł jak w sentencji wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE