Sygn. akt II K 358/15
Dnia 15 października 2015 roku
Sąd Rejonowy II Wydział Karny w Ś. w składzie:
Przewodniczący SSR Joanna Zaganiacz
Protokolant Barbara Lesiak
przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Świdnicy R. A.
po rozpoznaniu dnia 7.07.2015r., 10.09.2015r., 15.10.2015r., sprawy karnej
G. M.
urodzonego (...) w W., syna T. i B. z domu J.
oskarżonego o to, że:
w dniu 14 lutego 2015 roku w M. woj. (...) kierując samochodem osobowym marki B. o nr rej. (...) w ruchu lądowym nie zastosował się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Świdnicy wyrokiem z dnia 10.07.2014 roku (sygn. akt II K 1097/13) środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 2 (dwóch) lat
tj. o czyn z art. 244 kk
I. oskarżonego G. M. uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 244 kk i za to na podstawie powołanego przepisu wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;
II. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki powstałe od chwili wszczęcia postępowania w kwocie 70 (siedemdziesięciu) złotych i zobowiązuje go do uiszczenia 60 (sześćdziesięciu) złotych tytułem opłaty.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 14 lutego 2015 roku w M. patrol Policji zauważył oskarżonego G. M. kierującego samochodem B. o nr rej. (...). Oskarżony kierował się w stronę Ś.. Oskarżony został zatrzymany w Ś. na ul. (...) i wylegitymowany.
Dowód:
Notatka urzędowa – k. 1
Częściowo wyjaśnienia oskarżonego – k. 42
G. M. był wcześniej karany sądownie za występek z art. 178 a § 1 kk, z art. 178 a § 4 kk oraz trzykrotnie za występek z art. 244 kk. W dniu zatrzymania ciążył na nim zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczony wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy z 10 lipca 2014 roku (sygn. akt II K 1097/13) na okres 2 lat. Na poczet zakazu zaliczono okres zatrzymania oskarżonemu prawa jazdy od 12 października 2013 roku. Wyrok powyższy uprawomocnił się 9 grudnia 2014 roku.
Dowód:
Dane o karalności – k. 62-63
Odpis wyroku – k. 15
Częściowo wyjaśnienia oskarżonego – k. 42
Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu występku. Wyjaśnił, że w dniu zatrzymania był w stadninie w S., aby pojeździć konno. Oskarżony wskazał, że zawiózł go tam jego własnym samochodem jego kolega R. T.. Miał on oczekiwać aż oskarżony skończy jeździć i odwieźć go z powrotem do domu, jednak okazało się, że musi wrócić do S.. Oskarżony wyjaśnił, że pozostał w S. i zdecydował się podjechać kilka kilometrów do M. do innego swojego kolegi – P. N., aby poczekać na kogoś innego, kto zabierze go do S.. Wskazał, że jadąc tam został zatrzymany przez Policję. Oskarżony stwierdził, że żałuje, że wsiadł wówczas do samochodu.
Częściowo wyjaśnienia oskarżonego – k. 42
Nadto Sąd zważył:
W świetle dowodów przeprowadzonych w trakcie rozprawy sprawstwo i wina oskarżonego nie budziły wątpliwości. Sam oskarżony okoliczności tych nie kwestionował, starając się jedynie usprawiedliwić swoje zachowanie i wykazać jego incydentalny charakter. Zdaniem Sądu okoliczności, na jakie oskarżony się powoływał, nie mają znaczenia dla poczynienia ustaleń faktycznych mających wpływ na rozstrzygniecie sprawy, a mimo starań obrony, nie zostały one również uwzględnione przy wymiarze kary. Z relacji oskarżonego oraz świadka P. N. wynikało, że oskarżony miał przejechać samochodem ze stadniny w S. do M., do miejsca zamieszkania świadka, podczas gdy notatka urzędowa, sporządzona w związku z zatrzymaniem oskarżonego, wskazuje, że oskarżony został dostrzeżony przez patrol Policji na terenie M., zaś zatrzymany w Ś. na ulicy (...). M. i Ś. są położone w przeciwnych kierunkach w stosunku do S., więc albo oskarżony udawał się do M. bardzo okrężną drogą, albo jego wyjaśnienia, podobnie jak i zeznania świadka N. nie mogą w tym zakresie polegać na prawdzie i nie jest również prawdą, że oskarżony miał przejechać zaledwie kilka kilometrów. Na marginesie Sąd zauważa, że oskarżony nie próbował nawet wykazywać, że istotnie był wówczas w stadninie. Znamienne jest również, że w wyjaśnieniach składanych w toku postępowania przygotowawczego oskarżony nie powoływał się na fakty, jakie przytaczał na rozprawie, co rodzi przypuszczenie, że prezentowaną linię obrony obrał dopiero na etapie postępowania przed Sądem, dla potrzeb tego postępowania i że opierała się ona na okolicznościach, które w rzeczywistości nie miały miejsca. Z powyższych względów Sąd odmówił wiary cytowanym depozycjom oskarżonego i świadka P. N., uznając, że obaj mijają się z prawdą. Zeznania świadka R. T. Sąd pominął, stwierdzając, że nie mają one znaczenia dla poczynienia ustaleń faktycznych decydujących o przypisaniu oskarżonemu sprawstwa w zakresie zarzucanego mu czynu.
Za w pełni wiarygodne uznał Sąd dowody z dokumentów wskazanych we wcześniejszej części uzasadnienia, gdyż stwierdzały one okoliczności będące poza sporem.
Oskarżony swoim zachowaniem zrealizował znamiona zarzucanego mu występku, kwalifikowanego z art. 244 kk, naruszając ciążący na nim 2-letni zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, obowiązujący od daty prawomocności wyroku tut. Sądu z 10 lipca 2014 roku wydanego w sprawie o sygn. akt II K 1097/13 (tj. od 9 grudnia 2014 roku). Skazanie w niniejszej sprawie jest szóstym z rzędu skazaniem oskarżonego, zaś czwartym za ten sam występek. Fakt, iż oskarżony po raz kolejny dopuścił się omawianego występku, wskazuje na jego niepoprawność, ignorowanie orzeczeń sądowych, a jednocześnie na nieskuteczność dotychczas orzekanych wobec niego kar. W tych okolicznościach Sąd doszedł do wniosku, że jedynie kara pozbawienia wolności w postaci bezwzględnej będzie w stanie zrealizować wobec oskarżonego swoje cele zapobiegawcze i wychowawcze, stanowiąc adekwatną reakcję prawnokarną na powtarzające się naruszenia porządku prawnego po stronie oskarżonego. Wobec oskarżonego trudno mówić o pozytywnej prognozie kryminologiczno-społecznej, o jakiej mowa w treści art. 69 § 1 kk, wyrażającej się w przeświadczeniu, że pomimo zastosowania wobec sprawcy środka probacyjnego polegającego na warunkowym zawieszeniu wykonania kary nie popełni on ponownie przestępstwa, a kara w takie postaci spełni wobec niego właściwie swoje cele.
Ponieważ oskarżony pracuje i osiąga dochody umożliwiające mu poniesienie kosztów procesu, Sąd obciążył go tymi kosztami, kierując się w tym zakresie treścią art. 627 kpk.