W związku ze złożeniem wniosku o uzasadnienie wyroku jedynie co do rozstrzygnięcia o karze i środkach karnych na podstawie art. 424 § 3 kpk ograniczono zakres uzasadnienia do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku oraz podjętych rozstrzygnięć.
Sąd zważył, co następuje:
Biorąc pod uwagę zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, na jego podstawie ustalono, że oskarżony A. W. w dniu 26 czerwca 2015 roku z klatki schodowej przy ul. (...) w P., okręgu (...), dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci roweru górskiego marki C. (...) koloru białego wartości 3.500 złotych na szkodę M. L.. Czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności wymierzonej za umyślne przestępstwo podobne - czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Piszu z dnia 27 czerwca 2005 roku, w sprawie o sygn. akt V K. 118/05. Karę tę odbywał w okresie od 8 marca 2012 roku do 7 września 2013 roku. Tak więc swoim zachowaniem oskarżony wyczerpał znamiona czynu określonego w art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk. Przestępstwo to zagrożone jest karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Z racji działania w warunkach recydywy górna granica ustawowego zagrożenia podlega zwiększeniu o połowę (art. 64 § 1 kk).
Za przypisane oskarżonemu przestępstwo Sąd - kierując się dyrektywami wymiaru kar wymienionymi w art. 53 kk - wymierzył A. W. na mocy art. 278 § 1 kk karę zasadniczą 6 miesięcy pozbawienia wolności. Orzekając taką karę Sąd uwzględnił jako okoliczności obciążające niewątpliwie popełnienie występku o wysokiej szkodliwości społecznej, stanowiącego praktycznie plagę na terenie właściwości tutejszego sądu oraz uprzednią karalność za występki tego samego rodzaju. Kara w ocenie Sądu jest współmierna do zawinienia oskarżonego i spełnia wymogi prewencji ogólnej i szczególnej.
Sąd, poza przyznaniem się oskarżonego do popełnienia przestępstwa, nie dopatrzył się po stronie oskarżonego żadnych okoliczności łagodzących. Postępowanie oskarżonego pomimo wcześniej stosowanych kar pozbawienia nie uległo zmianie. Jak dotychczas nie zostały osiągnięte cele wychowawcze, jakie stawiano przed tamtymi karami. Oskarżony nadal nie próbuje chociażby zrozumieć swego nagannego postępowania. Znaczny stopień nasilenia złej woli świadczy o realnym zagrożeniu dla porządku prawnego ze strony oskarżonego.
Powyższe okoliczności obciążające kierowały Sądem, gdy wymierzał bezwzględną karę pozbawienia wolności. Zdaniem Sądu nie ma żadnej uzasadnionej prognozy, że oskarżony A. W. nie popełni kolejnego przestępstwa. Brak jest też jakichkolwiek przesłanek dla twierdzenia, iż nagle po wydaniu wyroku oskarżony diametralnie zmieni swe postępowanie i będzie zachowywał się zgodnie z prawem. Wręcz przeciwnie - wcześniej wykonywane kary i podejmowane działania resocjalizacyjne nie przyniosły w przypadku tej osoby spodziewanych efektów. Oskarżony w dniu 7 września 2013 roku opuścił zakład karny by w dniu 26 czerwca 2015 roku popełnić kolejne przestępstwo umyślne. Skoro, zatem nie można go już wychować należy izolować, aby chronić społeczeństwo przed kolejnymi czynami zabronionymi oskarżonego. Dlatego też w niniejszym przypadku - mając na uwadze jego dotychczasowy styl życia - izolacja oskarżonego jest ze wszech miar celowa. Pobyt w odosobnieniu może skłoni A. W. do przemyślenia swego dotychczasowego postępowania i w przyszłości będzie bardziej krytycznie podchodził do podejmowanych przez siebie działań oraz zda sobie sprawę, że za naruszanie prawa kara jest surowa i nieuchronna.
W ocenie Sądu kara 6 miesięcy pozbawienia wolności za przypisane oskarżonemu przestępstwo jest karą wyważoną, proporcjonalną do stopnia zawinienia i co należy podkreślić nie razi swoją surowością. Winna spełnić swoją rolę zwłaszcza w zakresie jej funkcji prewencyjnej w środowisku, z którego oskarżony się wywodzi, a być może także - do czego nie doprowadziły poprzednio wykonywane kary - w zakresie jej funkcji wychowawczej wobec samego oskarżonego. Uwzględnia przy tym zawarte pomiędzy oskarżonym a oskarżycielem publicznym porozumienie.
Oskarżony A. W. swoim umyślnym zachowaniem wyrządził szkodę w mieniu pokrzywdzonego, dlatego też stosowanie do treści art. 46 § 1 kk przy zastosowaniu przepisów prawa cywilnego należało go zobowiązać do naprawienia szkody. Biorąc pod uwagę wartość skradzionego roweru i jego stan techniczny w chwili odzyskania, realnie pozostała szkoda w kwocie 2.800 (dwóch tysięcy ośmiuset) złotych. Tej kwoty oskarżony nie kwestionował. Co więcej uznał ją, składając wniosek o wydanie wyroku skazującego. Odpis wniosku złożonego w trybie art. 335 § 1 kpk doręczono oskarżonemu w dniu 6 listopada 2015 roku i od tego dnia zasadne są odsetki ustawowe od zasądzonej kwoty do dnia zapłaty.
W toku postępowania oskarżony był zatrzymany ( vide: k.31-31v.), dlatego też ten okres stosownie do treści art. 63 § 1 I 5 kk podlegał zaliczeniu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności – punkt III. wyroku.
O kosztach postępowania orzeczono w pkt IV. wyroku obciążając nimi oskarżonego w całości.
1. odnotować;
2. (...)w P.;
3. (...).
P., (...)