UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 listopada 2014 r. ok. godz. 15.45 strażnik miejski ujawnił wykroczenie drogowe polegające na niezastosowaniu się do znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania się” przez kierującego pojazdem marki R. o nr rej. (...). /k. 1 notatka urzędowa, k. 2 zdjęcie/

Straż Miejska podjęła czynności wyjaśniające, w celu ustalenia tożsamości sprawcy.

Na podstawie informacji uzyskanej od (...) S.A. z siedzibą w K. ustalono, iż użytkownikiem samochodu marki R. o nr rej. (...) w dniu 6 listopada 2014 r. ok. godz. 15.45 była J. W.. /k. 5 pismo/

Pismem z dnia 17 grudnia 2014 r. Straż Miejska wezwała J. W., do udzielenia odpowiedzi na sformułowane wobec niej pytanie, odnoszące się do osoby kierującej w dniu 6 listopada 2014 r. ok. godz. 15.45 samochodem marki R. o nr rej. (...), którego była użytkownikiem, wskazując, że jeżeli to ona jest osobą, która popełniła powyższe wykroczenie, to bez konieczności osobistego stawienia się w siedzibie Straży Miejskiej, istnieje możliwość zakończenia prowadzonych czynności w sprawie o wykroczenie poprzez wyrażenie zgody na przyjęcie mandatu karnego kredytowanego w wysokości 100 zł oraz, że za stwierdzone wykroczenie zostaną przypisane punkty karne w liczbie 1. Straż Miejska poinformowała, że mandat karny kredytowany zostanie wystawiony i przesłany po uprzednim wypełnieniu, podpisaniu i odesłaniu załączonego oświadczenia (zawartego w części A załącznika). W piśmie z dnia 17 grudnia 2014 r. Straż Miejska poinformowała J. W., że w przypadku, gdyby nie była osobą, która popełniła wskazane powyżej wykroczenie, to zgodnie z art. 78 ust. 4, 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym spoczywa na niej obowiązek wskazania, komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie oraz, że osobę, której powierzyła pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie należy wskazać poprzez wypełnienie i dostarczenie Straży Miejskiej części B załącznika w terminie 7 dni od otrzymania niniejszego wezwania. Straż Miejska jednocześnie poinformowała, że w przypadku, gdy nie jest ona osobą, która popełniła powyższe wykroczenie w ruchu drogowym i nie dopełni obowiązku określonego w art. 78 ust. 4, 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym, tj. nie wskaże komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, popełni wykroczenie określone w art. 96 § 3 Kodeksu Wykroczeń oraz że w związku z powyższym zakończenie prowadzonych czynności wyjaśniających w sprawie nastąpi poprzez wyrażenie zgody na przyjęcie mandatu karnego kredytowanego w wysokości: 200 zł i że mandat karny kredytowany zostanie wystawiony i przesłany po uprzednim wypełnieniu, podpisaniu i odesłaniu załączonego oświadczenia (zawartego w części C załącznika). Straż Miejska ponadto wskazała w piśmie, że w przypadku niewypełnienia oświadczenia Części A, B, lub C powstaje obowiązek osobistego stawienia się z dowodem osobistym i prawem jazdy do siedziby (...) Oddział (...) Straży Miejskiej m.st. W., ul. (...), (...)-(...) W., w celu złożenia wyjaśnień (art. 54 § 6 kpw) w charakterze osoby podejrzanej o popełnienie wykroczenia. Stawiennictwo jest obowiązkowe w terminie 7 dni od daty otrzymania niniejszego wezwania oraz że wypełnione formularze należy odesłać w terminie 7 dni listownie na adres: Straż Miejska m.st. W. ul. (...), (...)-(...) W.. /k. 6 wezwanie/

Powyższe pismo zostało odebrane przez J. W. w dniu 30 grudnia 2014 r.. /k. 8 zwrotne potwierdzenie odbioru/

W odpowiedzi na wezwanie Straży Miejskiej z dnia 17 grudnia 2014 r. J. W. przesłała na adres Straży Miejskiej pismo datowane na dzień 2 stycznia 2015 r., w którym m.in. oświadczyła, że nie wie komu powierzyła pojazd w czasie określonym w wezwaniu. /k. 9-12 pismo/

Obwiniona J. W. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. W złożonych wyjaśnieniach wskazała, że niewskazanie przez nią osoby kierującej pojazdem nie wynika z jej złośliwości, lecz z niemożliwości bezspornego ustalenia tego faktu. Obwiniona wyjaśniła, że jest głównym użytkownikiem tego pojazdu, ale nie jedynym. Wskazała, że samochód należy do firmy (...), w której pracowała jako przedstawiciel medyczny i samochód ten użytkowała jedynie jako samochód służbowy. Podkreśliła, że bardzo często zdarzało się, że jeździła do klientów wraz z kierownikiem, który ocenia jej pracę i wówczas to jej kierownik kierował tym pojazdem. Wyjaśniła ona również, że z w/w samochodu mogła korzystać w celach prywatnych i bardzo często samochód ten użytkowała także jej córka oraz użyczała ona go również konkubentowi. /k. 33-34 wyjaśnienia obwinionej J. W./

J. W. ma 44 lata. Jest rozwiedziona, ma dwoje dzieci w wieku 20 i 17 lat. Z zawodu jest przedstawicielem medycznym. Pracuje w przedsiębiorstwie (...) i uzyskuje dochód w wysokości ok. 3500 zł. Nie była leczona psychiatrycznie ani odwykowo. Nie była również karana. /k. 33 wyjaśnienia obwinionej J. W./

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu zebrany materiał dowodowy nie dał podstaw do uznania, iż obwiniona J. W. swoim zachowaniem dopuściła się popełnienia zarzucanego jej wykroczenia z art. 96 § 3 kw.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionej. Złożone przez nią wyjaśnienia były logiczne i zgodne z doświadczeniem życiowym. Podnieść należy, że często się zdarza w stosunkach rodzinnych, że z pojazdu korzystają domownicy i w takim przypadku często niemożliwe jest ustalenie osoby kierującej pojazdem w danym czasie. Tym bardziej, że w niniejszej sprawie ujawnione zostało wykroczenie polegające na niezastosowaniu się do znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania się” i na fotografiach rejestrujących powyższe wykroczenie nie zarejestrowano osoby kierującej w/w pojazdem.

Ustalając stan faktyczny, Sąd oparł się również o dokumenty zgromadzone w sprawie w postaci notatek urzędowych, dokumentacji fotograficznej oraz korespondencji, bowiem ich autentyczność i prawdziwość treści nie budzą wątpliwości oraz nie były kwestionowane przez strony.

Zgodnie z art. 96 § 3 kw, karze grzywny podlega ten, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Wykroczenie określone w art. 96 § 3 kw ma na celu m.in. ustalenie kierującego pojazdem w razie popełnienia przestępstwa lub popełnienia wykroczenia z udziałem tego pojazdu. Przepis ten odnosi się wprost do obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec.

W postanowieniu z dnia 30 września 2010 roku, I KZP 15/10 Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że obowiązek wskazania osoby, której został powierzony pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, powstaje tylko wówczas, gdy uprawniony organ wystąpi z takim żądaniem. W takim przypadku, naruszenie obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym może polegać na złożeniu oświadczenia o odmowie wskazania tej osoby albo też na nieudzieleniu odpowiedzi na zadane pytanie. Jednakże w każdym wypadku po stronie osoby zobowiązanej musi istnieć świadomość żądania udzielenia takiej informacji. Nie ma przy tym znaczenia w jakiej formie takie żądanie zostanie przekazane, gdyż istotne jest, czy dana osoba miała świadomość, że została wezwana przez uprawniony organ do wskazania, komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania oraz czy taką wiedzę rzeczywiście posiadała. T.. Sąd w pełni podziela powyższy pogląd.

Mając na uwadze powyższe rozważania, należy wskazać, że wobec wezwania uprawnionego organu skierowanego do właściciela/użytkownika pojazdu, do wskazania osoby, która kierowała pojazdem w oznaczonym miejscu i czasie, w takiej sytuacji właściciel/użytkownik pojazdu zobowiązany jest do wskazania według posiadanej wiedzy osoby, której powierzony został pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie.

W okolicznościach niniejszej sprawy obwiniona niezwłocznie w terminie 7 dni od odebrania wezwania od Straży Miejskiej, odpowiedziała na powyższe wezwanie, wskazując m.in., że nie pamięta komu powierzyła pojazd w czasie określonym w wezwaniu. Przed Sądem obwiniona wyjaśniła, że z powyższego pojazdu poza nią samą korzystali również jej córka i konkubent, a także jej przełożony i nie jest ona w stanie podać osoby kierującej w/w pojazdem w dacie i godzinie określonej w wezwaniu.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu nie można przypisać obwinionej sprawstwa wykroczenia z art. 96 § 3 kw, gdyż należałoby wykazać bez żadnej wątpliwości, że czyn jest przez nią zawiniony, a więc popełniony w sytuacji, w której mogła ona postąpić zgodnie z nakazem zawartym w normie prawnej.

Mając na uwadze wszystkie wskazane wyżej okoliczności Sąd uznał, że w okolicznościach rozpoznawanej sprawy nie można było przypisać obwinionej winy za zarzucany jej czyn. W takim stanie rzeczy Sąd uniewinnił obwinioną J. W. od popełnienia zarzucanego jej czynu.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w oparciu o art. 118 § 2 kpw, zgodnie z którym w razie uniewinnienia obwinionego w sprawie, w której wniosek o ukaranie złożył oskarżyciel publiczny, ponosi je Skarb Państwa.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE