UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 29 lipca 2015 roku znak:(...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 2011 roku (Dz. I. z 2015 roku, poz. 748) oraz wykonując orzeczenie Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 6 maja 2015 roku przyznał Z. M. prawo do niezrealizowanego świadczenia za okres od 28 sierpnia 2011 roku do 12 grudnia 2011 roku po zmarłej żonie J. M., która orzeczeniem komisji lekarskiej z dnia 21 lipca 2015 roku została uznana za trwale całkowicie niezdolną do pracy w okresie od 28 sierpnia 2011 roku (decyzja – k. 270 akta ZUS)

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł Z. M. domagając się jej zmiany oraz przyznania prawa do świadczenia po zmarłej żonie również za okres od 30 kwietnia 2011 roku do 28 sierpnia 2011 roku wraz z odsetkami (odwołanie – k. 2 – 7 akta sprawy).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie podtrzymując argumentacje zawartą w zaskarżonej decyzji (odwołanie – k. 12 a.s.).

Kolejną decyzją z dnia 7 września 2015 znak: (...) roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 2011 roku (Dz. I. z 2015 roku, poz. 748) odmówił Z. M. prawa do przyznania świadczenia niezrealizowanego za okres od 1 maja 2011 roku do 27 sierpnia 2011 roku oraz odmówił przyznania odsetek z tytułu wypłaty świadczenia niezrealizowanego za okres od 28 sierpnia 2011 roku do 12 grudnia 2011 roku (decyzja – k. 282 a. ZUS).

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł Z. M. domagając się jej zmiany oraz przyznania prawa do świadczenia po zmarłej żonie za okres od 1 maja 2011 roku do 27 sierpnia 2011 roku wraz z odsetkami od dnia 1 maja 2011 roku do dnia zapłaty (odwołanie – k. 18 – 20 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie podtrzymując argumentacje zawartą w zaskarżonej decyzji (odwołanie – k. 25 - 26 a.s.).

Postanowieniem z dnia 14 grudnia 2015 roku Sąd połączył sprawy z powyższych odwołań do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia (postanowienie – k. 37 v. a.s.).

Na rozprawie w dniu 14 grudnia 2015 roku pełnomocnik wnioskodawcy cofnął odwołanie od decyzji z dnia 29 lipca 2015 roku oraz popierał odwołanie od decyzji z dnia 7 września 2015 roku. Pełnomocnik organu rentowego wyraził zgodę na cofnięcie odwołania od w/w decyzji oraz wnosił o oddalenie odwołania od decyzji z dnia 7 września 2015 roku (protokół – k. 38 v. a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

J. M. na podstawie decyzji z dnia 29 kwietnia 2009 roku miała przyznane prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia 30 kwietnia 2011 roku (decyzja – k. 178 a. ZUS). W dniu 28 marca 2011 roku złożyła wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (wniosek – k. 180 a. ZUS.).

Decyzją z dnia 24 czerwca 2011 roku organ rentowy odmówił J. M. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ Komisja Lekarska ZUS nie uznała ubezpieczonej za osobę niezdolną do pracy (decyzja – k. 199 a. ZUS).

Od powyższej decyzji ubezpieczona wniosła odwołanie, które rozpoznawał Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych. J. M. zmarła w dniu (...)roku, zaś w jej miejsce w toczącym się postępowaniu jako następca prawny został dopuszczony m.in. Z. M. (uzasadnienie – k. 215 – 218 dołączonych akt VII U 2992/13).

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych postanowieniem z dnia 6 maja 2015 roku uchylił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 24 czerwca 2011 roku, przekazał sprawę do rozpoznania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L. oraz umorzył postępowanie (postanowienie – k. 212 dołączonych akt VII U 2992/13).

Postanowienie Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 6 maja 2015 roku uprawomocniło się w dniu 3 czerwca 2015 roku.

Skarżący Z. M. w dniu 25 czerwca 2015 roku złożył wniosek o wypłatę niezrealizowanych świadczeń po osobie uprawnionej do świadczeń emerytalno-rentowych (wniosek – k. 234 – 240 a. ZUS).

Decyzją z dnia 29 lipca 2015 roku organ rentowy przyznał wnioskodawcy prawo do niezrealizowanego świadczenia za okres od 28 sierpnia 2011 roku do(...)roku po zmarłej żonie J. M. (decyzja – k. 270 a. ZUS).

Organ rentowy powyższą decyzję wydał w oparciu o orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 21 lipca 2015 roku, z treści której wynika, iż J. M. w okresie od 28 sierpnia 2011 roku do (...) roku była trwale całkowicie niezdolna do pracy (orzeczenie – k. 265 a. ZUS).

W dniu z 3 września 2015 roku Z. M. złożył odwołanie od powyższej decyzji, w którym zawarł wniosek o przyznanie prawa do świadczenia po zmarłej żonie również za okres od 30 kwietnia 2011 roku do 28 sierpnia 2011 roku wraz z odsetkami, wobec czego organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję z dnia 7 września 2015 roku.

W toku postępowania Sąd dopuścił dowód z akt VII U 2992/13 Sądu Okręgowego w Lublinie VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oraz przeprowadził dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych zawartych w w/w aktach.

W opinii z 28 września 2011 roku biegli specjaliści chorób z zakresu nefrologii, neurologii, chirurgii ogólnej, cukrzycy, chorób tarczycy i schorzeń endykrynologicznych, psychiatrii oraz psycholog po analizie akt sprawy i przebadaniu i J. M. rozpoznali u niej zespół kręgosłupa szyjnego w przebiegu zmian zwyrodnieniowych, zawroty głowy w wywiadzie, cukrzycę typ 2, nadciśnienie tętnicze, kamicą nerkową, infekcje dróg moczowych w wywiadzie, zaburzenie lękowe w postaci fobii, przebytą zakrzepicę żylną kończyn dolnych, żylaki kończyn dolnych, stan po usunięciu pęcherzyka żółciowego metodą laparoskopową 29 sierpnia 2011 roku, stan po przebytym zapaleniu trzustki. Biegli wydali łączną opinię, w której stwierdzili brak niezdolności do pracy ubezpieczonej od dnia 1 maja 2011 r. (opinia - k. 10-21 dołączonych akt VII U 2992/13).

W kolejnych opiniach nowy zespół biegłych psychiatra, diabetolog, neurolog, chirurg naczyń, kardiolog psychiatra również takiej niezdolności nie stwierdzili.

W opinii datowanej na dzień 28 marca 2014 roku biegły psychiatra wypowiedział się, że „przewlekłe zaburzenia depresyjne i lękowe mieszane”, które skarżąca leczyła od 1992 roku i które było przyczyną uznania jej w 2004 roku za osobę częściowo okresowo niezdolną do pracy wraz z innymi schorzeniami somatycznymi, w kolejnych latach przebiegało stabilnie, nie wymagając częstych zmian leczenia, stosowania wysokich dawek leków oraz kierowania na kurację na oddziale psychiatrycznym. Z tych względów w ocenie biegłego rozpoznane schorzenia nie sprowadzały na ubezpieczoną niezdolności do pracy w okresie po ustaniu prawa do świadczenia rentowego, tj. po dniu 30 kwietnia 2011 roku (opinia - k. 130 -131 dołączonych akt VII U 2992/13).

W opinii datowanej na dzień 31 marca 2014 roku biegła diabetolog wskazała na występującą u ubezpieczonej cukrzycę typu 2 skojarzoną z otyłością, leczoną metodą insuloterapii konwencjonalnej i doustnymi lekami hypoglikemizującymi. Jednocześnie jednoznacznie wypowiedziała się, że co do tego, iż w aktach brak jest dokumentów potwierdzających obecność przewlekłych zaawansowanych powikłań cukrzycy, naruszających sprawność organizmu w stopniu sprowadzającym niezdolność do pracy po dniu 30 kwietnia 2011 roku (opinia - k. 132 – 132 v. dołączonych akt VII U 2992/13).

W ocenie biegłego neurologa, zawartej w opinii datowanej na dzień 11 marca 2014 roku, u ubezpieczonej występowała przewlekła niedomoga krążenia mózgowego w obszarze podnamiotowym oraz zespół bólowo - korzeniowy kręgosłupa w odcinku szyjnym i lędźwiowo - krzyżowym na podłożu zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych, które jednak nie wykazywały ostrych objawów, wymagających hospitalizacji. Przebiegały jednak w sposób przewlekły z okresowymi zaostrzeniami co w ocenie biegłego mogło powodować konieczność okresowego leczenia ambulatoryjnego, farmakologicznego i rehabilitacyjnego w okresach nasilenia objawów w ramach czasowej niezdolności do pracy. Jednakże zdaniem biegłego stopień aktywności klinicznej schorzeń neurologicznych nie sprowadzał na ubezpieczoną niezdolności do pracy w rozumieniu rentowym po dniu 30 kwietnia 2011 roku (opinia - k. 133 dołączonych akt VII U 2992/13).

W opinii datowanej na dzień 25 marca 2014 roku biegły chirurg naczyniowy wskazał, że żylaki kończyn dolnych z powtarzającymi się zapaleniami zakrzepowymi i z prawdopodobną zakrzepicą żył głębokich w przeszłości - zdaniem biegłego brak jest obiektywnych badań potwierdzających jej przebycie - nie powodowały nigdy długotrwałej niezdolności do pracy jako samodzielna choroba i w niewielkim stopniu przyczyniała się do orzeczenia niezdolności do pracy z ogólnego stanu zdrowia (opinia – k. 134 dołączonych akt VII U 2992/13).

Ubezpieczona od wielu lat leczyła się z powodu nadciśnienia tętniczego, korzystając w tym zakresie z usług lekarza rodzinnego. Biegły kardiolog w opinii datowanej na dzień 20 marca 2014 roku wskazał, że powyższa choroba miała przebieg stabilny bez ostrych powikłań naczyniowych i nie wymagała hospitalizacji z przyczyn kardiologicznych. Natomiast badania, tj. EKG i Echo były wykonywane w ramach hospitalizacji związanej ze stanem gorączkowym w 2004 roku, dając wynik pozytywny, i później nie były już wykonywane. Względy te w ocenie biegłego uzasadniają wniosek o tym, że rozpoznane nadciśnienie tętnicze nigdy nie naruszało sprawności organizmu opiniowanej w stopniu sprowadzającym niezdolność do pracy (opinia - k. 137 dołączonych akt VII U 2992/13).

Skarżąca od wielu lat chorowała na kamicę nerki prawej oraz występujące okresowo infekcje dróg moczowych. W ocenie biegłej nefrolog w związku z tymi dolegliwościami wskaźniki funkcji nerek, tj. poziom mocznika i kreatyniny od lat były nieznacznie podwyższone, wskazując na wstępną, przewlekłą niewydolność nerek. Biegła podniosła, że wyniki badania przeprowadzonego w 2010 roku nie wskazują na nasilenie istniejących wcześniej cech przewlekłej niewydolności nerek, co usprawiedliwia wniosek o braku niezdolności do pracy po dniu 30 kwietnia 2011 roku z przyczyn z zakresu jej specjalności (opinia - k. 138 dołączonych akt VII U 2992/13).

Biegła gastrolog - specjalista chorób wewnętrznych w opinii datowanej na dzień 25 marca 2014 roku wskazała na kamicę żółciową w wywiadzie, polipy pęcherzyka żółciowego oraz stan po laparoskopowym usunięciu pęcherzyka żółciowego w dniu 29 sierpnia 2011 roku jako okoliczności dotyczące stanu zdrowia opiniowanej z zakresu jej specjalności, szczegółowo opisując zawartą w aktach rentowych i aktach sprawy dokumentację medyczną. Wskazała, że wielokrotne wpisy w tej dokumentacji, określające wyniki badania fizykalnego, nie wykazywały zmian w elementach badania palpacyjnego narządów przewodu pokarmowego. Nadto biegła wskazała, że usunięcie pęcherzyka żółciowego, będące następstwem niejednoznacznego obrazu zmian w jego zakresie i czujności onkologicznej z powodu zmian polipowatych, w dniu 29 sierpnia 2011 roku metodą laparoskopową, nie było przyczyną niezdolności do pracy (opinia - k. 135 -136 dołączonych akt VII U 2992/13).

W opinii uzupełniającej biegła gastrolog - specjalista z zakresu chorób wewnętrznych podtrzymała wnioski z poprzedniej opinii co do braku niezdolności do pracy ubezpieczonej w okresie od dnia 28 kwietnia 2011 roku do dnia 28 sierpnia 2011 roku. Jednakże wskazała na stan całkowitej niezdolności do pracy opiniowanej od dnia 28 sierpnia 2011 roku, której skarżącą nie odzyskała do dnia śmierci, tj. do dnia (...)roku. W ocenie biegłej historia choroby skarżącej wskazuje na niepowikłany przebieg cholecystectomii, nie sprowadzającej na opiniowana niezdolności do pracy po dniu 30 kwietnia 2011 roku oraz powikłany przebieg zapalenia trzustki, które wystąpiło w czasie odległym po cholecystectomii i spowodowało naruszenie funkcji organizmu opiniowanej w stopniu powodującym całkowitą niezdolności do pracy do dnia śmierci. Biegła podkreśliła, że schorzenie skutkujące koniecznością usunięcia pęcherzyka żółciowego w dniu 28 sierpnia 2011 roku nie było przyczyną niezdolności do pracy w okresie od czasu ustania prawa do renty do dnia hospitalizacji, tj. dnia 28 sierpnia 2011 roku (opinia - k. 175 -178 dołączonych akt VII U 2992/13).

W opinii datowanej na dzień 17 marca 2015 roku biegły z zakresu chirurgii podzielił wnioski dotychczas opiniujących biegłych co do braku niezdolności do pracy ubezpieczonej po dniu 30 kwietnia 2011 roku, jednakże wyłącznie co do stanu zdrowia opiniowanej sprzed przyjęcia jej do szpitala w dniu 28 sierpnia 2011 roku. W związku z tym przyjęciem w ocenie biegłej chirurg wystąpiły po dniu złożenia odwołania nowe, ważkie okoliczności dotyczące stanu zdrowia skarżącej. W ocenie biegłego dolegliwości bólowe brzucha ubezpieczonej, skutkujące koniecznością przyjęcia jej na oddział chirurgiczny Wojewódzkiego Szpitala (...) w L., przeprowadzony w dniu 29 sierpnia 2011 roku zabieg operacyjny, polegający na wycięciu pęcherzyka żółciowego sposobem laparoskopowym oraz wystąpienie w przebiegu pooperacyjnym ostrego zapalenia trzustki, skutkującego ostatecznie zgonem skarżącej, stanowił nowe okoliczności dotyczące stanu jej zdrowia, skutkujące sprowadzeniem w okresie od dnia przyjęcia do szpitala, tj. od dnia 28 sierpnia 2011 roku do dnia śmierci, tj. dnia (...) roku, stanu całkowitej niezdolności do pracy ubezpieczonej. Jednocześnie biegły odniósł się do dotychczas wywołanych opinii, wskazując, że ich podstawową wadą był bark w zespole biegłych specjalisty z zakresu chirurgii ogólnej. W ocenie biegłego chirurga zasadnicza choroba ubezpieczonej i jej dalszy przebieg wymagały od początku leczenia chirurgicznego i bardzo aktywnej współpracy lekarzy anestezjologów, wobec czego w rozpoznawanej sprawie mógł opiniować wyłącznie chirurg (opinia – k. 185 – 187 dołączonych akt VII U 2992/13).

Podsumowując, z treści powyższych opinii wynika, iż J. M. nie była niezdolna do pracy po dniu 30 kwietnia 2011 roku oraz że w okresie od 28 sierpnia 2011 roku do dnia śmierci tj.(...)roku była całkowicie niezdolna do pracy.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane dowody. Sąd obdarzył wiarą zgromadzone w sprawie dowody nieosobowe w postaci dokumentów, znajdujące się w aktach organu rentowego. Były one przechowywane przez uprawniony podmiot, nie noszą śladów podrobienia ani przerobienia. Ich treść nie była kwestionowana przez żadną ze stron, nie budziły one również wątpliwości Sądu.

Z treści powyższych opinii wynika jednoznacznie, iż J. M. nie była niezdolna do pracy po dniu 30 kwietnia 2011 roku oraz że w okresie od 28 sierpnia 2011 roku do dnia śmierci tj. (...)roku była całkowicie niezdolna do pracy.

Wnioski zawarte w powołanych opiniach są wystarczająco uzasadnione. Z tych względów opinie te Sąd uznał za wiarygodne, miarodajne i wyczerpujące a przez to przedstawiające wystarczające wiadomości specjalne, niezbędne do merytorycznego rozstrzygnięcia zarzutów zawartych w odwołaniu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 września 1999 roku, sygn. II UKN 96/99).

Sąd nie uznał za konieczne wywoływania nowej opinii i wniosek dowodowy pełnomocnika wnioskodawcy oddalił. W ocenie Sądu zawarte w dołączonych aktach VII U 2992/13 opinie są wystarczające do merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy i zawierają niezbędne wiadomości specjalne oraz kompleksową analizę stanu zdrowia ubezpieczonej J. M., natomiast zgłaszane kolejne wnioski prowadzą do przewlekłości postępowania (por. wyrok SN z 10 września 1999r., II UKN 96/99, OSNP 2000/23/869).

Kierując się powyższymi wskazaniami Sąd Okręgowy w całości podzielił wnioski biegłych w zakresie nie ustalenia u J. M. niezdolności do pracy po dniu 30 kwietnia 2011 roku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie Z. M. nie jest zasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 136 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 748) w razie śmierci osoby, która zgłosiła wniosek o świadczenia określone ustawą, świadczenia należne jej do dnia śmierci wypłaca się małżonkowi, dzieciom, z którymi prowadziła wspólne gospodarstwo domowe, a w razie ich braku - małżonkowi i dzieciom, z którymi osoba ta nie prowadziła wspólnego gospodarstwa domowego, a w razie ich braku - innym członkom rodziny uprawnionym do renty rodzinnej lub na których utrzymaniu pozostawała ta osoba. Osoby wyżej wymienione mają prawo do udziału w dalszym prowadzeniu postępowania o świadczenia, nieukończonego wskutek śmierci osoby, która o te świadczenia wystąpiła. Roszczenia o wypłatę świadczeń wygasają po upływie 12 miesięcy od dnia śmierci osoby, której świadczenia przysługiwały, chyba że przed upływem tego okresu zgłoszony zostanie wniosek o dalsze prowadzenie postępowania.

Z treści art. 129 ust. l cytowanej ustawy wynika, iż świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

W niniejszej sprawie J. M. złożyła wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w dniu 28 marca 2011 roku, zaś po jej śmierci wnioskodawca Z. M. wnosił o wypłatę na jego rzecz świadczenia po zmarłej żonie za okres od 1 maja 2011 roku do 27 sierpnia 2011 roku.

Z przeprowadzonego postępowania dowodowego w niniejszej sprawie jednoznacznie wynika, iż J. M. uprawniona była do renty z tytułu trwałej całkowitej niezdolności do pracy w okresie od 28 sierpnia 2011 roku, zaś w okresie od 1 maja 2011 roku do 27 sierpnia 2011 roku uprawnienia takiego nie posiadała.

Stwierdzić zatem należy, iż wniosek skarżącego o wypłatę niezrealizowanych świadczeń po zmarłej żonie za okres od 1 maja 2011 roku do 27 sierpnia 2011 roku jest bezzasadny i podlega oddaleniu.

Odnosząc się do żądania wnioskodawcy o wypłatę odsetek stwierdzić należy, iż zgodnie z art. 118 ust. 1 i 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji, z uwzględnieniem ust. 2 i 3 oraz art. 120.

W razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego.

Jeżeli w wyniku decyzji zostało ustalone prawo do świadczenia oraz jego wysokość, organ rentowy dokonuje wypłaty świadczenia w terminie określonym w ust. 1, tj. w ciągu 30 dni.

Wedle ustępu 3. jeżeli na podstawie przedstawionych środków dowodowych nie jest możliwe ustalenie prawa lub wysokości świadczenia, za datę wyjaśnienia ostatniej okoliczności, o której mowa w ust. 1, uważa się datę końcową dodatkowego terminu do przedstawienia niezbędnych dowodów, wyznaczonego przez organ rentowy, albo datę przedstawienia tych dowodów.

Z kolei z art. 85 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2015 roku, poz. 121 j.t.) wynika, że jeżeli Zakład - w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych lub świadczeń zleconych do wypłaty na mocy odrębnych przepisów albo umów międzynarodowych - nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych określonych przepisami prawa cywilnego. Nie dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności.

Jak wynika z przeprowadzonego postępowania dowodowego, postanowieniem Sądu Okręgowego w Lublinie VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 6 maja 2015 roku (prawomocnego w dniu 3 czerwca 2015 roku) uchylono zaskarżoną decyzję z dnia 24 czerwca 2011 roku i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania przez ZUS. Z. M. wniosek o wypłatę niezrealizowanego świadczenia złożył w dniu 25 czerwca 2015 roku. Organ rentowy decyzją z dnia 29 lipca 2014 roku przyznał prawo do świadczenia niezrealizowanego za okres 28 sierpnia 2011 roku do 12 grudnia 2011 roku na podstawie orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 21 lipca 2015 roku.

Mając na uwadze powyższe okoliczności stwierdzić należy, iż wypłata niezrealizowanego świadczenia została zrealizowana zgodnie z przywołanymi wyżej przepisami prawa, zatem żądanie wnioskodawcy o wypłatę odsetek z tytułu wypłaty niezrealizowanego świadczenia podlega oddaleniu.

Wnioskodawca na rozprawie w dniu 14 grudnia 2015 roku cofnął odwołanie od decyzji z dnia 29 lipca 2015 roku, a pełnomocnik organu rentowego na powyższe wyraził zgodę.

Zgodnie z art. 203 § 1 i 4 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego jeżeli jest połączony ze zrzeczeniem się roszczenia, aż do rozpoczęcia rozprawy, jeżeli nie jest to sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego ani nie zmierza do obejścia prawa. Dodatkowy wymóg wprowadzony został przez art. 469 k.p.c., wedle którego cofnięcie pozwu nie może naruszać słusznego interesu pracownika lub ubezpieczonego. Z kolei przepis art. 355 § 1 i 2 k.p.c. stanowi, że sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne. Postanowienie o umorzeniu postępowania może zapaść na posiedzeniu niejawnym, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew w piśmie procesowym albo, gdy strony zawarły ugodę przed mediatorem, którą zatwierdził sąd.

W niniejszej sprawie cofnięcie odwołania przez wnioskodawcę nie jest sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego ani nie zmierza do obejścia prawa. Z akt sprawy nie wynika również, aby naruszało słuszny interes ubezpieczonego.

W tym stanie rzeczy, na podstawie powołanych przepisów oraz art. 477¹⁴§ 1 k.p.c. oraz art. 355 §1 k.p.c., Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE