POSTANOWIENIE

Dnia 12 listopada 2015 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Janusz Roszewski (spr.)
Sędziowie:	SSO Henryk Haak SSO Barbara Mokras
Protokolant:	st. sekr. sąd. Jolanta Bąk

po rozpoznaniu w dniu 12 listopada 2015r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z wniosku J. K. (1) i S. K.

z udziałem A. B. i R. B.

o zasiedzenie

na skutek apelacji wnioskodawców

od postanowienia Sądu Rejonowego w Krotoszynie

z dnia 24 lutego 2015r. sygn. akt I Ns 17/15

p o s t a n a w i a:

I.  Zmienić zaskarżone postanowienie na następujące:

„ 1. stwierdzić, że J. i S. małżonkowie K. nabyli z dniem 1 stycznia 2015r. przez zasiedzenie we wspólności majątkowej małżeńskiej własność nieruchomości położonej w miejscowości R. o powierzchni 0,0758 ha, oznaczonej na mapie sporządzonej przez biegłego J. K. (2) do opinii z dnia 19 września 2014r. jako działka nr (...), stanowiącej część większej nieruchomości o pow. 5,1999 ha, dla której Sąd Rejonowy w Krotoszynie prowadzi księgę wieczystą (...);

2.  zasądzić od uczestników postępowania A. B. i R. B. solidarnie na rzecz wnioskodawców J. i S. małżonków K. kwotę 617 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego przed sądem I instancji;

3.  obciążyć wnioskodawców kosztami sądowymi w części przez nich poniesionej a w pozostałej obciążyć Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Krotoszynie”.

II.  Nie obciążać uczestników postępowania A. B. i R. B. nieuiszczonymi kosztami sądowymi w postępowaniu apelacyjnym.

Dnia 27 listopada 2015 roku

Sygnatura akt II Ca 445/15

UZASADNIENIE

Wnioskodawcy J. i S. małżonkowie K. wnieśli o stwierdzenie, iż nabyli z dniem 1 stycznia 1985 r. przez zasiedzenie własność nieruchomości położonej w miejscowości :i R., o powierzchni 0,0758 ha, oznaczoną numerem geodezyjnym działki (...), dla której Sąd Rejonowy w Krotoszynie prowadzi księgę wieczystą (...).

Uczestnicy postępowania A. B. i R. B. wnieśli o oddalenie wniosku.

Sąd Rejonowy w Krotoszynie postanowieniem z dnia 24.02.2015 r. oddalił wniosek.

Apelację od tego postanowienia wnieśli wnioskodawcy zaskarżając je w całości. Zarzucili błąd w ustaleniach faktycznych oraz oparcie rozstrzygnięcia na niepełnym materiale dowodowym.

Stawiając powyższe zarzuty skarżący wnieśli o zmianę zaskarżonego postanowienia
przez uwzględnienie wniosku, ewentualnie jego uchylenie i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi na apelacje wnioskodawców, uczestnicy postępowania wnieśli o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postepowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługuje na uwzględnienie z powodu naruszenia prawa materialnego.

Sąd Okręgowy w całości podziela natomiast ustalenia faktyczne i rozważania nad przesłankami nabycia własności nieruchomosci przez zasiedzenie, dokonane przez Sąd Rejonowy i uznaje je za własne, natomiast za wadliwe uznaje wyłącznie rozważania nad przerwaniem biegu terminu zasiedzenia.

W takiej sytuacji, gdy sąd odwoławczy orzeka na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w pierwszej instancji i aprobuje dotychczasowe ustalenia, nie musi ich powtarzać (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2007 r., II CSK 18/07, Lex nr 966804; orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 13 grudnia 1935 r., C III 680/34. Zb. Urz. 1936, poz. 379, z dnia 14 lutego 1938 r., C II 21172/37, Przegląd Sądowy 1938, poz. 380 i z dnia 19 listopada 1998 r., III CKN 792/98, OSNC 1999, nr 4, poz. 83; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2006 r., I CSK 147/05).

Wnioskodawcy podnosząc w swojej apelacji błędy w ustaleniach faktycznych oraz kwestionując ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego stawiają w istocie zarzut naruszenia prawa procesowego art. 233 k.p.c.. Zarzut ten, jak związane z nim argumenty szczegółowo przytoczone w apelacji, nie są uzasadnione.

W myśl art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału.

Sąd Rejonowy dokonując tej oceny nie naruszył reguł oznaczonych w powołanym tu unormowaniu, dającym wyraz obowiązywaniu zasady swobodnej oceny dowodów. Swoje twierdzenia Sąd I instancji przekonująco i należycie uzasadnił. W żadnym razie nie jest uzasadnione dopatrywanie się przez powoda naruszenia przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów w odniesieniu do zeznań świadka J. B., S. K. , S. K., M. J., A. D., S. S. (2), J. K. (1) i G. K., którym wnioskodawcy odmawiają wiarygodności.

Tymczasem wnioskodawcy pomijają, że także i Sąd I instancji odmówił wiarygodności zeznaniom świadka J. B., G. K., S. K. a nadto M. P., natomiast - wbrew argumentom skarżących - uznał za wiarygodne zeznania pozostałych świadków, wskazując w uzasadnieniu postanowienia szczegółowe podstawy tak dokonanej ich oceny. Sąd Okręgowy ocenę tą aprobuje, zaś sami skarżący nie wskazali w swojej apelacji żadnych istotnych przyczyn sprzeczności tej oceny zasadami wskazanymi w art. 233§1 k.p.c., odwołując się jedynie do tego, że nie potwierdzają ich wersji wydarzeń, które uzasadniają wniosek o zasiedzenie spornej nieruchomosci. Odnosząc się natomiast do błędów w zakresie ustaleń faktycznych, których apelujący upatrują w przyjętej dacie objęcia spornej nieruchomosci w posiadanie samoistne, to należy zważyć, że materiał dowodowy, przejęty za podstawę ustaleń faktycznych, nie potwierdza, że posiadali ją od 1961 roku.

Podkreślić należy także i to, że jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, to taka ocena dowodów nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 k.p.c., choćby dowiedzione zostało, że z tego samego materiału dałoby się wysnuć równie logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego wnioski odmienne. Tylko
w przypadku wykazania, że brak jest powiązania, w świetle kryteriów wyżej wzmiankowanych, przyjętych wniosków z zebranym materiałem dowodowym, możliwe jest skuteczne podważenie oceny dowodów dokonanej przez sąd. Nie jest tu wystarczająca sama polemika naprowadzająca wnioski odmienne, lecz wymagane jest wskazanie, w czym wyraża się brak logiki lub uchybienie regułom doświadczenia życiowego w przyjęciu wniosków kwestionowanych. (wyrok SN 2005-09-29 II PK 34/05, LEX nr 829115).

W żadnym razie, zdaniem Sadu Okręgowego, nie doszło tu do wadliwego przyjęcia przez Sąd I instancji, że wnioskodawcy byli posiadaczami samoistnej części nieruchomosci oznaczonej nr 114, wcześniej niż od 1984r., gdyż w tym czasie rozpoczęli na niej,
a częściowo na działce nr (...), budowę obory, z której korzystają do dnia dzisiejszego.

Na podstawie zgromadzonego w sprawie i prawidłowo ocenionego materiału dowodowego Sąd I instancji prawidłowo przyjął, że bieg terminu zasiedzenia upłynął
w 2014r., a w istocie z końcem tego roku, tj z dniem 31grudnia 2014r.. Błędnie natomiast stwierdził, w oparciu o art. 123 k.c., że bieg tego terminu został przerwany w 2012r. z tej przyczyny, że po wniesieniu wniosku o zasiedzenie, uczestnicy postępowania w odpowiedzi na wniosek z dnia 20.11.2012r., wnieśli o oddalenie wniosku, podnosząc między innymi, iż nie upłynął wymagany przepisami prawa termin zasiedzenia.

Stanowisko Sądu I instancji, że złożenie przez uczestników postępowania odpowiedzi na wniosek i zajęcie stanowiska odnośnie wniosku wnioskodawców przerwało bieg terminu zasiedzenia, a tym samym, że do stwierdzenia nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie zabrakło wnioskodawcom ponad 2 lata, jest wadliwe. Podkreślić bowiem należy, ze czynnością podjętą przed sądem bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia, nie są zarzuty podnoszone przez przeciwnika wniosku o zasiedzenie, gdyż stanowią one tylko obronę w sprawie, a nie czynność, o której mowa w art. 123 § 1 pkt 1 k.c. ( tak St. Rudnicki, Nabycie przez zasiedzenie, Warszawa 207, s.104).

Już wobec powyższego, skoro termin zasiedzenia upłynął najpóźniej z dniem 31 grudnia 2014r., to w okolicznościach rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że wnioskodawcy nabyli własność nieruchomosci z dniem 1 stycznia 2015r.

Z tej przyczyny apelacja podlega uwzględnieniu, przez zmianę zaskarżonego postanowienia (art. 386 w zw. z art. 13§2 k.p.c.) i stwierdzenie nabycia przez wnioskodawców własności nieruchomości przez zasiedzenie.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie m.in. art. 520 §3 k.p.c.